MARVIN
TUMAHIMIK ang lahat nang umalingangaw sa buong mansyon ang nakakakilabot na halakhak ng isang babae. Hindi ko mapigilang makaramdam ng takot sa kung ano man ang maaring mangyari sa amin, pero malakas ang loob ko na hindi ito magiging madaling labanan. Hindi nga namin alam kung ano o sino ang kalaban namin pero kailangan naming magtulungan dahil hindi na ito isang laro na pwede kang magsimula ulit kapag natalo ka dahil buhay na ang nakasalalay dito, isang halimbawa na ang nangyari kay Charlene.
Nang isa-isang namamatay ang mga kandilang isinindi namin kanina, doon namin napansin ang patuloy na pagtaas ng temperatura sa loob ng kabahayan. Nagkumpol kaming lahat sa salang bahagi at doon nag-isip ng susunod na plano.
"Mag-iingat kayo. Maguumpisa na siya."
Naramdaman kong nagsitaasan ang aking mga balahibo habang niyayakap ko ang sarili ko at sinusubukang painitin ang nanlalamig na mga braso.
Napatakip kami ng tenga nang makarinig kami ng tila ba'y may ginagasgas sa pader. Umilaw na ang aranya kaya nagkaroon na kami ng liwanag subalit 'di ko alam kung dapat ba akong makaramdam ng ginhawa dahil may ilaw na o matakot sa mga nakaukit na salita sa pader.
"Simulan na ang laro. Katapusan niyo na."
Hindi mapigilang mapasinghap ng iba kong kaklase dahil ang likidong ginamit sa nakaukit na mga salita ay dugo. Gusto kong magsuka nang ito'y nagsimulang tumulo at ang masangsang na amoy na nanggagaling dito subalit nanatili lamang akong nakatingin doon, hindi ko alam ang susunod kong gagawin.
"Marv, lumayo ka nga diyan."
Hinila ako patayo nila Ronaldo at lumapit kila Luigi.
"Ito na ang sinasabi ko. Uulit ang kasaysayan. Mamatay tayong lahat at hindi na niya ako hahayaang mabuhay..."
Nakita kong hawak ni kuya Rhod ang kanyang sentido at umiikot ang mga mata niya na katulad ng sa mga nababaliw. Tumayo ito at lumapit sa pasukan ng mansyon, pinipilit nitong buksan ang pinto pero bigo.
"Kailangan nating makalabas kung hindi mamatay tayong lahat..."
Hinawakan ng ibang lalaki ang mga braso ni kuya Rhod at pilit siyang pinapakalma. Kahit ano namang gawin namin ay hindi kami makakalabas ng ligtas pero may posibilidad na magbago iyon kung mananalo kami sa laro na sinasabi nila.
"Maglaro na tayo. Ito lang ang paraan para makaligtas tayo."
...
LUMIPAS ang ilang oras pero wala pa ring nangyayaring kakaiba. Hindi naman ako nagrereklamo pero mas lalo lamang akong nagigimbala sa bawat minuto na nagdaraan at walang paramdam ang may pakana ng lahat.
Bigla kong naisip ang mga naging pag-uusap nila Luigi at kuya Rhod kanina. Malaki ang agwat ng taong naalala ni kuya Rhod at ang kasalukuyang taon ngayon. Hindi lang iyon, iba na ang hitsura niya; mas bumata at talagang hindi mo maiisip na halos otsenta na ito noong nakita namin siya.
Sigurado akong may problema talaga dito sa mansyong ito, at hindi lang dahil sa may pumapatay kung hindi sa mga kawirdohang mga nangyari sa amin habang nanatili rito. Masasabi kong skeptik ako sa mga ganitong bagay subalit ibang usapan na ito.
"Hindi ba kayo nagtataka kung bakit iba na ang hitsura ni kuya Rhod ngayon?" tanong ni Nel habang binibigyan ng tuwalya ang iba naming kaklase na nanginginig pa rin sa takot. Napatingin din ako kay kuya Rhod na kanina pa walang kibo, at nakatingin lamang sa kawalan.
"Hindi lang iyon, 'yong taong natatandaan niya ay 1957 at 2020 na ngayon. At saka, bakit hindi niya tayo naalala nang magising siya?" duda naman ni Daryll habang nakatingin sa ilabas ng bintana.
Napatigil ang lahat sa kanilang ginagawa nang umangat sa ere si Sueden pero wala itong malay. Tinakpan ng iba ang kanilang mga mata sa baka sakaling mauulit ang nangyari kay Charlene. Laking gulat ko na lang nang bigla itong ngumiti pero ang mga mata nito'y kulay puti.
"Makinig kayong lahat. Ginagamit ko ang katawan ng binibining ito upang tulungan kayo kahit papaano. Ilang oras mula ngayon ay kikilos na siya kaya dapat maalam na kayo kapag nangyari iyon. Ang unang laro ay tinatawag na 'Libro ng Tadhana' kung saan ang manlalaro ay mayroong libro na gagamitin at inyong ililipat ang mga pahina katapos ay ituturo sa isang salita na naroon pero bawal niyong tignan habang ginagawa iyon. Kung ano mang salita ang naroon, iyon ang magiging basehan kung mabubuhay kayo o hindi. Kailangan niyong magtulungan kung hindi.. Huli, bawal kayong makialam kapag nagsimula na ang laro kung hindi buhay na ang magiging kapalit.."
"Sino ka ba? Bakit niyo ba 'to ginagawa?" tanong ni Liam habang mapugto ang kanyang mga mata. Hindi pa rin nito mapatawad ang sarili sa nangyari kay Charlene.
"Hindi na importante iyon, ang mahalaga ay handa akong tumulong."
Tumayo bigla si kuya Rhod at pilit na inaabot si Sueden, o marahil ang taong nasa loob ni Sueden. May mga luhang tumutulo mula sa kanyang mga mata.
"Nasaan si Camilla? Ganyan din ang sinabi mo noon sa amin pero bakit sila namatay? Bakit?! Jessa..."
Pagkasabi niya niyon ay nahulog na lamang ito sa sahig ng wala ng malay. Napatingin muli ako sa katawan ni Sueden na patuloy na lumulutang sa ere, may malungkot na ekspresyon sa kanyang mukha.
"Hanggang dito na lamang ang aking matutulong sa inyo. Sana'y magtagumpay kayo..."
Sinalo nila Francis ang katawan ni Sueden nang nagpaalam na ang anonimong sumanib sa kanya. Naalala ko ang pangalang binanggit ni kuya Rhod bago siya nawalan ng malay. Jessa? Maaring malaki ang koneksyon ng taong iyon sa misteryo ng mansyon na ito. Mayroong posibilidad kung saan hindi tao ang kalaban dito kung hindi mga naghihiganting kaluluwa na hindi na nakatawid sa kabilang buhay.
Napabuntong hininga na lamang ako sa aking mga naisip. Parang kabaliwan kung ako ang tatanungin mo pero ang lahat ng posibilidad ay dapat pagisipan ng mabuti at pagtuunan ng pansin. Kung totoo man ang naiisip ko, ibig sabihin lang niyon ay may koneksyon din kami sa lugar na ito. Ano nga ba talaga ang istorya sa likod ng Esposa Mansyon?
...
ANONYMOUS
TINIGNAN ko ang sarili ko sa salaming nasa aking harapan. Ilang taon na rin ang nagdaan mula ng makita ko ang sarili kong repleksyon, puno pa rin iyon ng kalungkutan. Hindi ko siya masisisi sa kanyang mga nagagawang aksyon dahil parte ako ng rason niya kaya niya iyon ginagawa at ang magagawa ko lamang ay ang bigyan sila ng babala.
"Magbabayad sila. Hindi ko na palalampasin ang pagkakataong ito upang pagbayarin sila sa kanilang mga kasalanan."
Lumapit ako sa kanya upang haplusin ang buhok niya, ang mahal ko... Naalala ko pa rin ang pangyayaring iyon na para bang kahapon lang iyon nangyari; ang mga kamay nilang nagdaan sa aking katawan at ang pagbasura nila sa aking pagkatao. Ngumiti na lamang ako ng mapait habang nangumusta ang alaalang mas mapait pa sa ampalaya.
"Mahal, hintayin mo na lang ako sa kwarto natin." Nginitian ko siya ng matamis bago ako umakyat sa ikalawang palapag ng mansyon. Hindi pa rin ako makapaniwala na dito kami mananatili ng ilang araw. Nakakabighani ang taglay na ganda nito, mula sa mga larawan hanggang sa mga aranyang nakasabit.
Pagkapasok ko ng kwarto ay nagsimulang mandilim ang aking paningin nang makaramdam ako ng sakit sa aking leeg. Hindi man ako tuluyang nahulog sa sahig subalit ang huling nasaksihan ng aking mga mata ang nagdulot ng matinding kapootan sa aking kalooban.
"Hindi naman masama kung matikman ka muna namin bago ng kasintahan mo 'di ba?"
Inilapag nila ako sa kama ng silid, gaano mang gawin kong pamimiglas ay bigo. Pinagpupunit nila ang aking mga suot na damit habang mga tawa nila ang aking lamang naririnig. Bawat halik at haplos na nakukuha ng aking katawan ay tila bang nakakasuka kung isipin. Hindi ako makapaniwala na ang taong napagkatiwalaan ko ang siyang magtataksil sa akin. Nais ko mang ipikit ang aking mga mata at isiping magigising din ako mula sa masamang bangungot na ito pero lumipas lamang ang oras hanggang sila na mismo ang nagsawa, iniwan lamang nila ako roong nagiisa at nandidiri sa aking katawang pinaglaruan.
Mahigpit kong yinapos ang aking sarili, pilit mang binubura ang mga ebidensya ng kanilang pagdumi sa aking pagkatao at pagkababae. Ang mga hikbing dulot lamang ay pighati. Mga luhang dulot lamang ay kalungkutan. Aking Panginoon, anong aking nagawa upang inyong iparanas sa akin ang ganitong krimen? O' Panginoon, kailangan ko kayo...
"Jessa? Alam mo ba si- Anong nangyari sa iyo?! Sinong gumawa sa iyo nito? Papatayin ko sila!"
Hindi ko na magawang tumugon sa kanyang mga tanong sa halip ay napatitig na lamang ako sa kawalan kung saan unti unting tumitigil ang paggalaw ng aking mundo. Ang buhay ko na ngayong tinapakan at dinumihan ay 'di na muling malilinisan. Gusto ko na lamang matapos ang lahat...
NGUMITI na lamang ako ng mapait habang binabalikan ng aking isipan ang mga memoryang kay pait kung alalahanin. Isa ito sa mga rason kung saan nais ko man siyang pigilan sa kanyang mga pinaplano ay hindi ko magawa subalit ako rin ay naging biktima ng kanilang kasamaan. Marahil nga ay wala silang alam patungkol doon pero sila pa rin ang magbabayad sa mga kasalanan ng may gawa sa amin.
"Jessa."
Marahan kong hinaplos ko ang kanyang buhok habang nakaupo siya sa upuan na naroon. Pinagmamasdan nito ang maliwanag na paglubog ng araw, na dati'y nagdadala sa amin ng kasiyahan pero ngayo'y kapaitan at galit. Darating din ang araw kung saan matatapos din ang lahat ng ito...kung saan matatahimik din kami...
...
ABBILYN
PILIT kong pinapakalma ang mga kamay kong nanginginig sa takot. Hindi pa rin mawala sa aking isipan ang walang buhay na bangkay ni Charlene habang nakahiga ito sa sahig. Iyong mga mata niyang laging sumusulpot sa aking pagpikit na tila ba'y hindi ako nitong titigilang gambalain kahit namatay na ito.
Siguro nga nakaramdam ako ng kaunting ginhawa dahil sa pagkamatay niya pero hindi ibig sabihin niyon ay ginusto ko iyon, sadyang nakahinga lamang ako ng mabuti dahil wala ng manggugulo sa relasyon naming dalawa ni Francis. Dati silang magkasintahan pero hindi nagtagal ang kanilang relasyon hanggang sa naging kami ni Francis. Hindi matanggap iyon ni Charlene at pilit kaming ginugulo na umabot din sa stalking at blackmailing.
Napatigil ang lahat nang biglang umangat sa ere ang isang kulay itim na libro at nahulog sa mga kamay ni Julia. "..k-kayo na bahala sa lahat.."
Tinignan niya kami isa-isa, sa aming mga mata. Tila ba'y nagpapaalam sa munting tingin. Para bang tinatanggap na nito ang kanyang magiging tadhana. Bago man gawin ni Julia ang dapat niyang gawin ay niyakap siya nito ng mahigpit ni Shamel bago ito binitawan.
Umiwas na lamang ako ng tingin nang sinimulan na nitong ilipat ang pahina. Hindi ko kayang saksihan ang susunod na pangyayari. Kapag sa'yo lumapag ang libro, iyon na ang hudyat na makapagsisimula ng laro. Mula ng nagpakita kanina ang babaeng nagngangalang Jessa ay naghanda na kami sa maaring mangyari. Ang mga patakaran sa laro ng 'Libro ng Tadhana' ay ang matuturo mong salita sa libro ang magsasabi ng iyong tadhana; kamatayan man o hindi.
Binuksan na niya ang libro at doon may itinuro sa kahit ano mang pahina na nanaisin niya pero bawal siyang tumingin. Nang imulat nito ang kanyang mga mata ay bigla nitong nabitawan ang libro. "H-hindi pa p-pala ako h-handa... hindi pa ako handang m-mamamatay..." Tumayo ito sa pagkakaupo at mabilis na tumungo sa pintuan, pilit niyong binubuksan subalit dumagundong lamang ang malakas na halakhak ng isang babae.
Doon ko nahulaan ang salitang nakuha ni Julia nang magsimula itong humawak sa kanyang leeg at tila ba'y nahihirapan sa paghinga. Pasuray-suray ito sa paglalakad palapit sa amin subalit hindi rin nagtagal ay nahulog na ito sa sahig na wala ng buhay habang nakabukas ang bibig. Umangat muli ang libro at nakabigyang-diin doon ang salitang 'choke'.
Walang naglakas-loob na magsalita dahil sa nangyari subalit hindi ibig sabihin niyon ay tapos na ang laro. Sa mga kaklase kong nakakumpol na hugis bilog ay lumapit muli ang libro sa kanila at lumapag sa mga kamay ng walang malay ni Sueden. Bigla itong umungol sa sakit at nagkamalay nang magtapat ang libro at ang kanyang mga kamay. Panay man ang daing ni Sueden o ang pagiwas nito pero laging sumusunod ang libro. "Gawin mo na ang dapat mong gawin. Hindi ka titigilan ng libro.." Saad ni kuya Rhod habang nilalapagan ng puting tela ang bangkay ni Julia.
"Natatakot ako... Paano kapag... paano..."
Hinawakan ni Lisana ang kanyang balikat at pinapakalma ito pero patuloy lamang ito sa paghikbi.
Nanginginig man ang daliring nanuro sa libro at nang matapos na niyang magawa ang kailangang gawin ay nanlaki ang mga mata nito nang masilayan nito ang salitang naturo niya sa libro. Tinapon niya ang libro nang may pagkalayo sa kanya sapagkat mismong libro na ang nanatili sa kanyang tabi. Ang mga katabing kaklase namin kay Sueden ay umangat sa ere at itinapon sa malayong distansya. Nais mang lumapit ni Sueden sa amin pero mukhang pinipigilan ito ng libro na nasa tabi niya.
"Tulong... tulongan n'yo ko. A-ayoko na nito.. sila mama.."
Lumitaw na lamang kung saan ang iilang mga ahas, mapanganib at makulay. Pinalibot nila ang katawan ni Sueden at inatake nila ito. Sabay sabay nilang nilubog ang kanilang mga matutulis na pangil sa bawat sulok ng katawan ni Sueden. Tumilamsik ang dugo nito sa aming mga mukha subalit wala ni isang nagkaroon ng lakas ng loob upang lumaban. Alam naming lahat na wala na kaming magagawa kung hindi sumali sa laro. Napahiga na lamang sa sahig ang walang buhay na bangkay nito habang nagsialisan sa aming mga paningin ang mga ahas.
Nagsitaasan ang aking mga balahibo nang makaramdam ako ng kakaibang presensiya sa aking likuran. Ang haplos na dala nito sa aking katawan ay nagdudulot ng kilabot at ang mahinang pagihip nito ng hangin sa aking tenga ay tila bang nakapaninigas sa aking kinauupuan. Doon ko na lamang napagtanto na ang libro na dulot ay gulo at kapahamakan sa amin ay ngayong nahulog na sa aking mga kamay. Ako na ang susunod...
KATAPUSAN NG IKALIMANG KABANATA