บัลลังก์เสน่หา 137

“อ๋องสาม...ดี รู้วันนี้ได้ก็ดี ต่อไปนี้ข้าไม่มีอาที่คิดกบฏให้ต้องมาเกี่ยวพันนับญาติกันอีก!”

บัลลังก์เสน่หา 138

แรงวายุพัดหวีดหวิวนำพาความหนาวเหน็บคลี่คลุม ลมหนาวพรูพัดเกล็ดละอองพราวพิสุทธิ์เข้ากระทบพระพักตร์ ของ

บัลลังก์เสน่หา 139

ผ่านไปอีกสองชั่วยาม หยางเสียยังคงเพ้อพร่ำ หลายครั้งนางทำท่าจะรู้สึกตัว หากแต่เรียกเท่าไรนางก็ไม่ยอมต

บัลลังก์เสน่หา 140

องค์หญิงเหม่ยหงทรงลืมเนตรมาครู่ใหญ่แล้ว ความเงียบภายในกระโจมกอปรกับทรงนิ่งไม่ขยับพระองค์จึงทำให้พอได

บัลลังก์เสน่หา 141

หยางเสียผวาเฮือก อาการปวดชาเหมือนมีเข็มปักตรึงร่างไม่ให้ขยับได้สะดวกนั้นเข้าจู่โจมทันทีเมื่อกะพริบตา

บัลลังก์เสน่หา 142

องค์ชายฝานจิ้งทรงนิ่งกับการตัดสินใจของสวี่ชิงหลิง “เจ้ายอมจากไป อย่างนั้นรึ”

บัลลังก์เสน่หา 158

บัลลังก์เสน่หา 157

บัลลังก์เสน่หา 156

บัลลังก์เสน่หา 155

บัลลังก์เสน่หา 154

บัลลังก์เสน่หา 153

บัลลังก์เสน่หา 152

บัลลังก์เสน่หา 151