BATA pa lang si Belle ay todo kayod na siya para lang kumita ng barya buong araw. Sa edad na trese y anyos ay iniwan na siya ng kaniyang mga magulang. Pumanaw na kasi ang mga ito dahil sa isang aksidente. Siya lamang ang nag-iisang anak kaya nag-iisa na lang siya ngayon.
Wala rin naman siyang kakilalang mga kamag-anak na puwede n’yang lapitan at mahingan ng tulong. Kaya heto siya ngayon, ulilang lubos. Ang tanging naiwan lang ng kaniyang mga magulang sa kaniya ay ang mga masasayang alaala nila at ang kubong kaniyang tinutuluyan ngayon.
Ilang beses na siyang kinuha ng DSWD dahil sa kaniyang murang edad pero makailang beses na rin siyang tumakas sa mga bahay ampunan na pinagdadalhan sa kaniya. Pakiramdam n’ya kasi ay para siyang isang ibon na dinakip, pinasok sa isang hawla, at kinuhanan ng kalayaan. Kaya sa tuwing pinapasok siya sa isang bahay ampunan ay parati siyang gumagawa ng paraan upang makatakas. At dahil ilang beses na siyang tumakas, hinayaan na lang siya ng mga ito.
Nanirahan siya sa lumang bahay na naiwan sa kaniya ng kaniyang mga magulang, pero linggo-linggo ay binibisita siya ng ilan sa mga staff ng DSWD para kumustahin at dalhan ng pagkain at mga damit.
Sa ngayon, para maka-survive sa crisis ng buhay, nilalako n’ya ang mga tinitindang kakanin ng kapitbahay n’yang si Aling Yoly. Bilang suhol, binibigyan siya ni Aling Yoly ng humigit isandaan. Ginagamit n’ya ito para sa pang-araw-araw na pagkain at kapag may natira ay kaniya namang iniipon para makapag-aral siya sa susunod na pasukan.
Isang araw, habang naglalako si Belle, napadaan siya sa isang malaking gate. Iyon ang gate ng isang sikat at malaking paaralan sa Pilipinas, ang Silverstone Academy.
Noon pa man ay ninais na n’yang makapasok sa ganitong klase ng paaralan, pero alam n’yang malabo iyon sapagkat puro mayayaman lamang ang nakapapasok sa paaralan na ‘yon.
May nakita siyang isang batang lalaki na tumatakbo palabas ng gate at nagkubli sa isang malaking puno. Nagpasya siyang lapitan ito. Nagulat siya nang makita itong lumuluha. Hindi n’ya tuloy napigilan ang sarili na kausapin ito.
“Uhhm… Bata, may problema ka ba?” tanong n’ya ngunit hindi siya pinansin nito.
May kung ano itong dinukot mula sa bulsa, isa iyong locket. Nang buksan nito iyon ay may nakalagay na picture ng isang babae, palagay n’ya ay iyon ay ang ina ng batang lalaki.
“Nanay mo ba ‘yan?” tanong n’yang muli. Ngunit wala pa rin siyang nakuhang sagot mula sa lalaki.
“Alam mo magkamukha kayo ng nanay mo. Nasaan ba ang nanay mo ngayon? Nasa malayo ba siya? O wala na siya? Nami-miss mo ba siya?
Alam mo parehas tayo, ako nga rin, eh, nami-miss ko rin ang nanay at tatay ko. Wala na kasi sila. Iniwan na nila ako, pero okay lang, kasi alam ko naman na palagi nila akong binabantayan at alam ko masaya sila kung nasaan man sila ngayon. Huwag ka ng umiyak, bata, malulungkot ang nanay mo kapag nakita ka n’yang umiiyak. Alam mo ang pagkawala ng mga mahal natin sa buhay ay masakit, pero hindi rin naman nila magugustuhan na makita tayong nahihirapan nang matagal sa pagkawala nila.”
Nag-angat ng tingin ang batang lalaki at tiningnan siya pero agad ding ibinalik ang tingin sa locket. Nagulat at napakurap bigla si Belle dahil iniisip n’ya kung tao ba talaga o isang anghel ang nasa tabi n’ya ngayon.
Yumuko siya upang makita ulit ang mukha nito. Hula n’ya ay hindi purong Pinoy ang lalaki dahil sa hilatsa ng mukha nito. Palagay n’ya rin ay hindi nagkakalayo ang edad nila.
“Teka, bata.”
Hinawakan n’ya ito sa balikat. Nagulat siya nang marahas nitong tabigin ang kamay n’ya.
“Don’t touch me!” singhal nito sa kaniya.
Sa palagay n’ya ay gusto ng batang lalaki ang mapag-isa kaya nagpasya siyang umalis na lang. Nakakailang hakbang na siya nang lingunin n’yang muli ang batang lalaki, nakatayo na ito at nagpapagpag ng short. Ngunit naagaw ang kaniyang pansin sa isang sanga na anumang sandali ay babagsak patungo sa batang lalaki. Bigla n’yang nabitawan ang kaniyang paninda at napatakbo patungo sa kinaroroonan ng bata.
“Hoy! Umalis ka riyan!” sigaw n’ya.
Nang makalapit ay agad n’yang hinila ang batang lalaki mula sa kinatatayuan nito. Pareho silang nawalan ng balanse kaya sabay silang natumba sa damuhan.
“Ouch! You’re too heavy! Get off me!” reklamo ng batang lalaki, nadadaganan n’ya kasi ito.
“O-Okay ka lang?” tanong ni Belle saka umayos ng upo. Ngunit parehong nanlaki ang kanilang mga mata nang aksidenteng mapatungan ng kanang kamay ni Belle, ang hinaharap ng batang lalaki.
“Idiot! Get your hands off my jewel!” sigaw nito sa kaniya.
Mabilis n’yang inalis ang kaniyang kamay roon. “P-Pasensiya na!”nahihiyang wika ni Belle saka tumayo at mabilis na tumakbo papalayo rito.