เมื่อเดินออกมาข้างนอกจึงพบกับเผิงเหยาที่ยืนรออยู่นานแล้ว นางไม่รอช้าบอกให้เผิงเหยารีบออกเดินทางไปแคว้นไป๋ก่อนตะวันจะตกดิน เพราะนางไม่อยากจะรั้งรออยู่ให้คนของแคว้นถังตามตัวเจอ การตัดความสัมพันธ์ทางใจช่างเป็นเรื่องยาก แต่นางก็ควรตัดใจเสียหากยังอ่อนแอเช่นนี้คงมิอาจลืมความเจ็บปวดในวันวานได้
“คุณหนูคิดอะไรอยู่หรือเจ้าคะ”
“ข้ากำลังคิดว่า…ต่อจากนี้ข้าควรมีชีวิตแบบไหน…?”นางเคยเจอแต่เรื่องแย่ ๆ จึงไม่คาดหวังว่าชีวิตนับจากนี้จะพบเจอเรื่องดีอะไร
“ต้องมีชีวิตที่สดใสแน่เจ้าคะ"เผิงเหยาคือสาวใช้ก็จริงแต่นางกลับมองเผิงเหยาเป็นเหมือนน้องสาวมากกว่า มีแค่เผิงเหยาเท่านั้นที่คอยอยู่เคียงข้างนางมาตลอด
“ข้าก็หวังอย่างงั้น”
ความสุขกับอิสระเป็นสิ่งสวยงามคำพูดของท่านแม่ในวันวาน นางยังคงจำได้เสมอว่าคนเราไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยยศถาบรรดาศักดิ์ขอแค่ที่นั้นเป็นความสุขมันก็คือบ้าน ชีวิตคนเราช่างสั้นนัก เมื่อมีโอกาสนางก็อยากจะใช้มันให้คุ้มค่าที่สุด
“เผิงเหยาเมื่อไปถึงแคว้นไป๋…ข้าจะกินยาลบความทรงจำเกี่ยวกับคนผู้นั้นเสีย”
“คุณหนูเหตุใดถึงได้”
“อย่าถาม! ข้าแค่อยากจะลืม”
“เจ้าค่ะ”
“ข้าไว้ใจเจ้าแค่คนเดียวนะเผิงเหยา”
“คุณหนูคือผู้มีพระคุณเผิงเหยารับปากท่านว่าจะไม่บอกใครแน่นอนเจ้าคะ”เผิงเหยาตอบรับออกมาด้วยรอยยิ้มจริงใจบนใบหน้าเรียวสวยได้รูป มองดูดี ๆ เผิงเหยาก็คือหญิงงามผู้หนึ่งหากแต่งตัวด้วยของล้ำค่าคงดูงดงามไม่น้อย
การเดินทางของสองนายบ่าวในที่สุดก็สามารถเดินทางมาถึงแคว้นไป๋ได้สำเร็จ เดิมสิ่งที่ฟางหลุนฮวาคิดก็คือจวนหลังไม่ใหญ่นักคงพอปานกลาง แต่สิ่งที่อยู่ครงหน้าช่างห่างไกลความคิดของนางเป็นไหน ๆ หน้าจวนตั้งชื่อเสียเด่นพอลองไปถามดูก็ใช่ตระกูลเก่าของท่านแม่จริง ๆ
“จวนเจ้าเมืองดุโหด”นางแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าแท้จริงแล้ว ท่านแม่ของนางคือบุตรสาวเพียงคนเดียวของท่านเจ้าเมืองแคว้นไป๋ ผู้ซึ่งจากลาโลกใบนี้ไปนานแล้ว
“ที่นี่ดูร้างมากเจ้าคะ”
“ก็…ไม่มีใครอยู่มานานแล้วนิ”
กิจการของตระกูลฟางถูกปิดตัวลง แต่ด้วยความสามารถที่มีอยู่ของฟางหลุนฮวาในนี้ ทุกอย่างจะต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิม นางจะเป็นเพียงคนธรรมดาที่ไร้ซึ่งการถือตัวหรือแบ่งชนชั้น นับจากวันนี้นางก็คือฟางหลุนฮวาคนใหม่
เมื่อทุกอย่างลงตัว นางจึงไม่รอช้าที่จะดื่มยาลบความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับท่านอ๋องไปเสียให้หมด ต่อให้ยากจะลืมแต่นางต้องลืมเสียหมดทุกอย่าง เมื่อกินยาลงไปนางก็รู้สึกมึนหัวจนหมดสติไป เผิงเหยาที่เดินเข้าเห็นก็รีบพานายของตนขึ้นไปนอนอยู่บนเตียงแทน ไม่รู้ว่าคนเป็นนายตื่นขึ้นมาแล้วจะจำอะไรได้บ้างหรือเปล่า….
หนึ่งเดือนผ่านไป
“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู”
“เผิงเหยาเดินเบา ๆ ข้ากำลังทำน้ำหอมสูตรใหม่อยู่” ฟางหลุนฮวาหันไปเอ็ดสาวใช้ที่ทุกวันนี้จะกลายเป็นแม่หมูเดินได้อยู่แล้ว ยังจะชอบร้องตะโกนเสียงดังอีก
“คุณหนูวันนี้มีคนมาสั่งสินค้าเป็นจำนวนมากแต่ว่าของบางอย่างขาดไปถึงสิบส่วนเลยเจ้าคะ” เผิงเหยายืนพูดกับคุณหนูของตนพรางบ่นไปตามประสาคนขี้กังวล
“เผิงเหยาเจ้าเอานี้ไปหาพ่อบ้านฉู่นะแล้วค่อยกับมาบอกข้าว่าสามารถจัดการส่วนที่ขาดไปได้หรือไม่”
“เจ้าค่ะคุณหนู”
เมื่อหนึ่งเดือนก่อนนางตื่นขึ้นมาพร้อมกับความทรงจำของใครคนหนึ่งที่หายไป เผิงเหยาไม่พูดความจริงทั้งหมดให้กับคุณหนูของนางฟัง แต่เลือกที่จะโกหกเพื่อความสบายของคุณหนู เผิงเหยาบอกแค่ว่าท่านพ่อไม่ต้องการนางจึงขับไล่นางออกจากตระกูลหลังการเดินทางมาแคว้นไป๋นางได้ประสบอุบัติเหตุจึงทำให้ความจำเสื่อม
ต่อมาฟางหลุนฮวาได้เปิดกิจการร้านขายน้ำหอมโดยมีตำราประจำตระกูลฟางเป็นสิ่งช่วยให้นางสามารถผลิตน้ำหอมออกมาขายได้ ไม่นานหลังจากนั้นร้านน้ำหอมของนางเป็นที่เลื่องชื่อไปทั่วใต้ล้าภายในเวลาไม่ถึงเดือน
กิจการค้าขายของตระกูลฟางกำลังจะกลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง ในขณะเดียวกันนั้นก็มีพวกที่ไม่ค่อยจะพอใจมักจะมาสร้างความวุ่นวายให้แก่ร้านน้ำหอมของนางอยู่เป็นประจำ
ทุกคนในแคว้นไป๋ไม่เคยรู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของเจ้าร้านขายน้ำหอมแห่งนี้เป็นผู้ใด เพราะฟางหลุนฮวาไม่ชอบความวุ่นวาย นางจึงให้สาวใช้อย่างเผิงเหยาเป็นตัวแทนในนามเจ้าของร้านน้ำหอม ส่วนนางก็คอยควบคุมทุกอย่างอยู่เบื้องหลัง
“คุณหนูน้ำชาเจ้าคะ”
“เรื่องเป็นไงบ้าง”
“พ่อบ้านฉู่ให้มาเรียนคุณหนูว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีเจ้าค่ะ” เผิงเหยาวางกาน้ำชาลงบนต้นหิน ก่อนจะรนน้ำชาใส่ถ้วยให้กับคุณหนูของตน
“พรุ่งนี้เจ้าบอกพ่อบ้านฉู่ด้วยว่าให้ติดประกาศรับคนงานสักยี่สิบคน”
“เจ้าค่ะ”
“อ้อ เจ้าเลิกกินขนมหวานได้แล้วลดน้ำหนักบ้างข้าเป็นห่วง” ฟางหลุนฮวามองสาวใช้แล้วได้แต่ส่ายหัวให้กับเผิงเหยาก็เล่นมีพุงนำหน้ามากกว่าหน้าตาหน้าใจเสียอีก
“โถ่…คุณหนูก็หญิงสาวอวบอ้วนกำลังเป็นที่นิยมนะเจ้าคะ”
“หึ ๆ จริงเลยน๊า”
ฟางหลุนฮวาเดินมายังแปลงผักของนางมันถูกปลูกพร้อมกับแปลงดอกไม้ นางจำได้ว่าเมื่อก่อนท่านแม่ชอบปลูกผักมากแต่น่าเสียดายที่ท่านได้จากไปนานแล้ว จู่ ๆ นางก็ได้ยินเสียงบรรเลงเพลงคำร้องแสนเศร้า
‘สิ่งของบางอย่างมักจะสวยงามยามอยู่ต่อหน้าแต่เมื่อใดที่มันได้หายไปคนเราจะรู้สึกเสียดายในเวลาที่มันสายไป กว่าจะรู้ตัวของสิ่งนั้นก็ได้จากไปไกลแสนไกลจนเราไม่สามารถเอามันคืนมาได้อีก’
“ทำนองช่างเศร้านัก” ฟางหลุนฮวาฟังเสียงบรรเลงเพลงของใครคนหนึ่งที่นางก็ไม่รู้ว่าเป็นผู้ใด
‘ชีวิตไร้คู่วาสนาอาภัพรักชายหญิงคู่รักมลายกลายเป็นเศษผง ผ่านมาแค่ได้รักไม่อาจได้ครอบครองชีวิตไร้ยศศักดิ์เป็นเพียงคำลวง’
“ความหมายอันใดกัน ชีวิตไร้คู่วาสนาอาภัพรักคนผู้นี้กำลังสื่อถึงสิ่งใดกันแน่” ฟางหลุนฮวาเดินจากแปลงผักไปหลังจากเสียงบรรเลงเพลงจบลง นางได้แต่คิดว่าความรักที่ไร้วาสนาจะมีอยู่จริงหรือ…