คนเป็นแม่ก้าวออกจากห้องปิดประตูลงตามเดิม ลงมาชั้นล่างคมฉณัฐนั่งรออยู่ในห้องรับแขกสีหน้าเครียดขรึม เธอยิ้มบางๆ “คมจ๊ะ น้องไม่ค่อยสบาย พรุ่งนี้มาใหม่ก็แล้วกันนะ”“อ่อครับ ถ้างั้นผมลากลับก่อนนะครับ” เขายกมือไหว้แล้วเดินออกจากตัวบ้านรุ่งเช้าวันถัดมา มิลันดาตื่นนอนก่อนคนในบ้าน หล่อนจงใจหลบหน้าเขาเพื่อตัดปัญหาทุกอย่าง ที่สำคัญถอยคำถากถางของแฟนพี่คมยังดังก้อง หล่อนไม่อยากมีปัญหาในภายหลัง สู้ตัดใจเสียตอนนี้ให้สิ้นเรื่องไปดีกว่า ดวงอาทิตย์ยังไม่ขึ้นดีดูเวลาใกล้หกโมงแล้ว ร่างอวบเปิดประตูรั้วบ้านเพื่อเดินทางสู่โรงเรียนแต่กลับต้องชะงัก “พี่คม!” เด็กสาวเรียกชื่อเขาด้วยความตกใจคมฉณัฐจ้องมองเด็กสาวสีหน้าบึ้งตึง ไม่คุยกันแถมยังพยายามหลบหน้า เขาทำอะไรให้กันถึงได้ทำเช่นนี้ มิลันดาตั้งท่าจะหนีแต่กลับถูกคว้าท่อนแขนไว้ ร่างอวบถูกรั้งให้เข้ารถแต่มิลันดากลับดื้อดึง“พี่คมปล่อยมินะ!” เด็กสาวร้อง “มิเราต้องคุยกันไม่อย่างนั้นพี่ไม่สบายใจ”หล่อนไม่อาจสู้แรงพี่คมได้ สุดท้ายต้องมานั่งทนอึดอัดในรถซึ่งกำลังเคลื่อนที่อย่างเชื่องช้า นี่คือสถานการณ์อันน่าลำบากใจที่สุดที่มิลันดาเคยพบพานเลยทีเดียว“พี่คมมีอะไรจะพูดกับมิก็พูดมาเถอะค่ะ มิอยากไปโรงเรียนเอง” เด็กสาวเอ่ยปากก่อนเพราะทนไม่ไหว“พี่อยากรู้ว่ามิโกรธอะไรพี่” เขาหันมาถามขณะขับรถอยู่“มิไม่ได้โกรธค่ะ”“แล้วทำไมต้องคอยหลบหน้าพี่ด้วย”“มิไม่ได้หลบค่ะ” เด็กสาวตอบเลี่ยง“ไม่จริง พี่ไปรับมิที่โรงเรียน แต่มิดันกลับบ้านไปก่อน พี่มาหาที่บ้านน้าดาวเรืองบอกมิไม่สบาย จากที่พี่ดูพี่ไม่เห็นมิจะเจ็บป่วยตรงไหน ตกลงมิเป็นอะไรกันแน่พี่อยากรู้” ชายหนุ่มสบตาเพื่อค้นหาความจริงหล่อนไม่เข้าใจเหตุใดเขาถึงต้องคอยแคร์ ปัญหามันอยู่ตรงนี่ หล่อนคิดไปเองมากมายเพราะการกระทำของพี่คม คอยดูแล ใส่ใจ เป็นห่วง รับส่งไปโรงเรียน หาขนมให้ทาน แวะมาพูดคุยด้วยบ่อยๆ แล้วสุดท้ายหล่อนมารู้ทีหลังว่าทุกอย่างมันเป็นเพราะพี่คมเป็นคนดี ชอบช่วยเหลือดูแลคนอื่นเสมอ มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้ามิลันดาไม่ต้องการให้เขามาสนใจ รักษาระยะห่างกันน่าจะเป็นการดีมากกว่า พี่คมมีแฟนแล้ว หล่อนท่องคำนี้มาตลอด“ทำไมพี่คมต้องสนใจว่ามิจะคิดอะไร จะทำอะไรด้วยล่ะคะ มิไม่เห็นความจำเป็นที่พี่คมจะต้องมายุ่งวุ่นวายกับมิเลย” มิลันดาถามกลับ เพื่อให้เขาเลิกยุ่งกับหล่อนคมฉณัฐระบายลมหายใจ“เพราะมิสำคัญกับพี่ยังไงล่ะ”คนฟังขมวดคิ้ว คำพูดกำกวมส่งผลให้จิตใจพองโตอีกแล้ว สุดท้ายก็เป็นแค่ความฝันลมๆ แล้งๆ อย่าตกเป็นเหยื่อ อยากรู้เหตุผลแท้จริง หล่อนต้องถามเขาให้แน่ชัด“สำคัญตรงไหนเหรอคะ มิเป็นแค่น้องสาวข้างบ้านเองนะคะ”“พี่รักน้องมิมากนะครับ” คมฉณัฐพูดตรง เด็กสาวอ้าปากค้างด้วยความตกใจ “พี่อยากมีน้องสาวมานาน มิทำให้พี่รู้สึกเหมือนพี่มีน้องสาว” หล่อนเข้าใจแล้ว น้องสาวสินะสำหรับเขาคงมองหล่อนแค่นี้ ในเมื่อเขาต้องการเช่นนั้นหล่อนก็ยินดี หวังว่าสักวนตนเองจะพบชายสักคนที่นิสัยเช่นพี่คมบ้าง แฟนของพี่คมโชคดีจริงๆ เด็กสาวยิ้มบางๆ เพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ หากหล่อนยังคิดหนีพี่คมคงไล่ตามไม่ยอมเลิกราแน่นอน “มิขอโทษนะคะพี่คม ช่วงนี้มิคงอารมณ์แปรปรวน เป็นเรื่องของเด็กผู้หญิงทุกคนน่ะค่ะ” หล่อนหัวเราะ“อารมณ์แปรปรวนเหรอครับ” คมฉณัฐมึนงง“วันนั้นของเดือนค่ะ”“อ๋อ” เขาพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ “ถ้าอย่างนั้นเราดีกันแล้วสินะ”“ค่ะ”รถจอดเทียบหน้าโรงเรียน มิลันดาเปิดประตูลงแล้วขอบคุณเขาเช่นเดิม หล่อนก้าวเข้าสู่ชั้นเรียนแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ยามนี้หัวใจเด็กสาวห่อเหี่ยวเสียเหลือเกิน ทำอะไรไม่ได้ก็หันมาตั้งใจเรียนเช่นเดิมดีกว่า พี่คมกับหล่อนเหมือนอยู่คนละโลกเสียแล้ว หล่อนขอขยันตั้งใจเรียนให้พ่อแม่ชื่นใจดีกว่าห้างสรรพสินค้าใจกลางกรุงเรียกความสนใจให้กับเด็กสาวได้ไม่น้อย มิลันดามองดูร้านค้ามากมาย ร้านอาหาร ร้านเครื่องเขียน แถมยังมีร้านขนมเค้กของโปรดอีก หล่อนไม่เคยเที่ยวห้างสรรพสินค้าใหญ่ขนาดนี้มาก่อนเลย ดาวเรืองมองดูบุตรสาวแล้วอมยิ้ม หลายวันมานี่เห็นลูกเครียดๆ เลยอยากพามาเปิดหูเปิดตา และมันได้ผลเลยทีเดียว“เราไปดูเสื้อผ้าตรงนั้นหน่อยไหมมิ” ดาวเรืองเอ่ยชวนแล้วชี้ไปทางร้านขายเสื้อผ้า“ค่ะแม่”เด็กสาวก้าวตามมารดาแต่กลับชะงักเมื่อเจอคนคุ้นหน้า หล่อนจำได้หญิงสาวคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนแน่นอน“มีอะไรหรือเปล่ามิ” ดาวเรืองถามเมื่อเห็นบุตรสาวหยุดเดิน“แม่คะ นั้นแฟนพี่คมนี่คะ” หล่อนชี้ให้แม่ดู ดาวเรืองมองตาม “แฟนพี่คมแล้วยังไงล่ะลูก”มันแปลกมาก ทำไมผู้หญิงคนนั้นถุงควงแขนผู้ชายคนอื่นหน้าตาเฉย แถมยังโอบเอวหอมแก้มกัน พูดคุยหัวเราะต่อกระซิก มิลันดาไม่อยากเชื่อเลย หรือแฟนพี่คมกำลังนอกใจ มีพี่คมอยู่แล้วยังคบกับคนอื่นอีก “ทำไมแฟนพี่คมถึงกอดกับผู้ชายคนอื่นคะแม่ แฟนพี่คมนอกใจพี่คมใช่ไหมคะแม่” มิลันดาเป็นเดือดเป็นร้อนแทน“แม่ว่าอย่ายุ่งเรื่องของเขาเลย เรื่องนี้เป็นเรื่องของพี่คมเขา”“แต่มันไม่ถูกต้องนะคะแม่ ผู้หญิงคนนั้นกำลังหลอกพี่คม” “ไม่ได้มิ เรื่องนี้แม่ขอห้าม เรากำลังเรียนก็ตั้งใจเรียนดีกว่า เรื่องหนุ่มสาวให้พวกเขาจัดการเอาเอง เราเป็นเด็กไปก้าวก่ายมันไม่งามนะมิ” ดาวเรืองดุมิลันดารู้สึกเหมือนถูกขัดใจเมื่อมารดาเริ่มเสียงแข็งไม่ให้เด็กสาวเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้“ก็ได้ค่ะแม่” เด็กสาวรับคำอย่างเสียไม่ได้หลังกลับจากการช็อปปิ้งมิลันดาปลีกตัวมาอยู่ในสวนหลังบ้าน เดินวนครุ่นคิดหลายตลบเกี่ยวกับเรื่องที่เห็นในวันนี้ ควรบอกพี่คมดีหรือเปล่า หรือปล่อยไป หากไม่บอกพี่คมคงถูกหลอก แต่ถ้าบอกจะถูกมองยังไง มิลันดาสับสนและไม่พอใจ แฟนพี่คมก็น่าแปลก หน้าตาสวยๆ ไม่น่าทำเรื่องไม่ดีเลยจริงๆคมฉณัฐเหลือบมองเด็กสาวที่กำลังเดินวนไปวนมาหลายรอบ จนเขารู้สึกขำ“น้องมิเป็นอะไรครับ” เขาตะโกนถามแล้วส่งยิ้มให้มิลันดาหันหาต้นตอของเสียง อ้าปากจะพูดแต่กลับหุบลง สีหน้าบึ้งตึง หล่อนไม่อยากยุ่งด้วย ไม่อยากเสี่ยง หันกายกลับเข้าบ้าน ขอหลบหน้าพี่คมก่อนเพราะหล่อนเกรงตนเองจะห้ามปากไม่ไหว“หรือจะเป็นวันนั้นของเดือนอยู่” คมฉณัฐพึมพำกับตนเองวันนี้พิภัทรอาสาพาเพื่อนและภรรยา รวมถึงบุตรชายไปทานอาหารนอกบ้าน ทุกคนพูดคุยอย่างสนุกสนาน มีเพียงคมฉณัฐที่นั่งตักอาหารทานอย่างเงียบเชียบ ตั้งแต่มิลันดาจากไปกลับรู้สึกเหงาอย่างประหลาด ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ทำไมถึงเฝ้าคิดคำนึงถึงตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ หรือท่าทางเขินอายของหล่อนหรือเขากำลังตกหลุมรักมิลันดาจริงๆ มันไม่เหมาะเลยที่คิดเช่นนี้ หล่อนยังเด็ก หากคบหากันคงถูกคนอื่นนินทาว่าวัวแก่อยากกินหญ้าอ่อนเสียเปล่า สะบัดไล่ความคิดออก ไม่อยากให้ตนเองพลั้งเผลอไปมากกว่านี้“หนูมิเป็นไงบ้าง ส่งข่าวมาบ้างไหม” พิภัทรถาม มันทำให้คนรอฟังอีกคนเหลือบมองด้วยความสนใจ“ก็สบายดีค่ะ ตอนนี้กำลังเรียนหนักเลย” ดาวเรืองตอบ“ถ้าอย่างนั้นคงไม่ต้องห่วงอะไรสินะ”“ไม่ต้องเป็นห่วงลูกข้าหรอกไอ้ภัทร” ชัยเดชแกล้งเย้าแค่รู้ว่าเด็กสาวสบายดีก็ดีแล้ว ข่าวแว่วมาว่าสาเหตุที่ทำให้มิลันดาต้องเรียนต่อต่างประเทศมาจากเขา ยิ่งส่งผลให้รู้สึกผิดหนักมาขึ้นอีก มองดูผู้ใหญ่คุยกันพักใหญ่วัยรุ่นเพียงคนเดียวในกลุ่มเลยแยกออกมาเดินเล่นด้านนอกสายตาชายหนุ่มหยุดนิ่งอยู่ที่ภาพของผู้หญิงที่หน้าตาละม้ายคล้ายแฟนสาวกับหนุ่มที่ไหนไม่รู้กำลังแลกจูบกันอย่างดูดดื่มหน้าผับข้างๆ ร้านอาหาร คมฉณัฐก้าวเข้าใกล้เพื่อดุให้แน่ใจไม่อยากปรักปรำ อยากรุ้ความจริงที่พ่อและน้องมิเคยบอ กเกี่ยวกับแฟนสาวสองเท้าหยุดชะงักเมื่อภาพเบื้องหน้าเด่นชัดถนัดตา คมฉณัฐรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า ดวงตาคมกริบวาวโรจน์ความโกรธแล่นพล่านนี่ตนเองถูกสวมเขาอยู่งั้นเหรอ “กานต์คุณทำอะไร!” คมฉณัฐตวาดลั่น
อ่านเพลิน ชอบๆ
6d
0ดีดี
10d
0ชอบมากค่ะ อ่านแล้วยิ้มไปด้วยตลอด เสียดายอยากให้ หมอปิ่นมีลูกก่อน
26/08
0Tingnan Lahat