"พิมเป็นยังไงบ้าง"
"สบายดี เราเริ่มทำร้านแล้วนะ ต่อไปอาจไม่มีเวลาคุยกับเข็มบ่อย ๆ เหมือนเดิม พ่อเราเป็นยังไงบ้างล่ะ"
"ก็...ดี" เข็มหอมบอกเพื่อนแล้วเรื่องที่จะไปทำงานพิเศษให้ที่บ้านของเธอ แทนที่จะห้าม ปานพิมพ์กลับเห็นดีด้วยเป็นอย่างมาก
"ดีเลยที่เข็มไปทำงานกับพ่อ เราอยากให้เค้ามีคนดูแล" เพื่อนที่ตอนนี้ดูเหมือนจะกลายเป็นเพื่อนรักของเข็มหอมบอก น้ำเสียงดูสดใสร่าเริง
ไม่เหมือนปานพิมพ์คนก่อนเลย
"ดูแล? อย่างพ่อของพิมเนี่ยนะ เจ้าของบริษัทตั้งหลายบริษัท ทั้งเก่ง ทั้งรวย จะให้เราไปดูแลอะไร"
"ดูแลจิตใจและดัดนิสัยไงล่ะ" เพื่อนของเข็มหอมตอบ "พ่อไม่เคยเห็นใจคนอื่นเลย เอาแต่ความคิดของตัวเองเป็นที่ตั้ง แต่บางทีพ่อก็น่าสงสารนะ
ดุขนาดนั้นไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ไม่มีใครอยากคุยด้วย แม้กระทั่งเรา เอาเป็นว่าเราฝากเข็มดูแลพ่อให้หน่อยนะ แล้วก็คอยกันพ่อไม่ให้เข้ามายุ่งกับเราด้วย"
"ภาระนี้ใหญ่หลวงนัก แต่จะทำให้ดีที่สุดละกัน" เด็กสาวล้อเล่นกับเพื่อนก่อนถามทุกข์สุขกันอีกเล็กน้อยและวางสายไป
วันหยุดต่อมาเป็นวันที่เข็มหอมต้องไปทำงานที่บ้านของพิมเป็นวันแรก เธอพบว่าบ้านของเพื่อนเป็นบ้านหลังใหญ่มาก (ก ไก่ห้าตัว) มีคนสวน และคนดูแลทำความสะอาดบ้านที่จ้างเป็นประจำอยู่แล้ว
"อย่างนี้คุณจะจ้างเข็มทำไม" เธอถามพ่อของเพื่อนตรงไปตรงมา
"แม่บ้านที่ดูแลฉันลาออก"
"หา คุณมีคนดูแลส่วนตัวด้วย" คนฟังทำตาโต
"ใช่ เหมือนเลขา และแม่บ้าน ดูแลเสื้อผ้าเครื่องแต่งตัวให้ด้วย ตอนนี้เขาลาออก ฉันดูแลตัวเองได้ แต่มีเอกสารที่ต้องหาคนมาจัดการ ทำเสาร์อาทิตย์ได้"
เข็มหอมถอนหายใจ "โล่งอก"
คนที่อยู่ตรงหน้าเลิกคิ้ว ขนาดเลิกคิ้วเขายังดูเท่ ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งหล่อ ผู้ชายอะไรไม่รู้ ดูดีทั้ง ๆ อายุเลยสี่สิบไปแล้วหลายปี (จากที่แอบถามปานพิมพ์)
"โล่งอกอะไร ทำไม? "
"นึกว่าให้เข็มมากวาดบ้าน ล้างจาน คงได้ทำจานของคุณแตกแน่ ๆ เลย"
อีกฝ่ายยิ้ม ซึ่งทำให้เข็มหอมตะลึงอีกรอบ เพราะผู้ชายคนนี้ไม่ยิ้มบ่อยนัก
"ฉันรู้ว่าเด็กสมัยนี้ทำงานบ้านไม่เป็น มาสิ จะให้ดูเอกสารที่จะให้ทำให้"
เขาเดินนำมายังเอกสารกองโตที่ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ (บอกแล้วว่าเขาเป็นผู้ชายไม่ธรรมดา) ไม่ได้รกรุงรังเหมือนกองหนังสือในห้องของเธอ จากนั้นก็เปิดคอมพิวเตอร์ สอนให้ใส่ข้อมูลบางอย่างลงในระบบที่เขาต้องการจากเอกสารกองใหญ่นั่น
เข็มหอมนั่งที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ มีผู้ชายร่างสูงยืนชี้นิ้วอยู่ที่หน้าจอ เขาชะโงกหน้าเข้ามาดูว่าเธอทำตามที่เขาสั่งได้ถูกต้องหรือไม่ จังหวะที่โน้มตัวลงมาทำให้ได้กลิ่นน้ำหอม หรือไม่ก็น้ำยาโกนหนวดอ่อน ๆ บอกเลยว่าใจสั่น
"นี่...มันต้องใส่แบบนี้" มืออุ่น ๆ ของเขาทาบมาบนหลังมือของเด็กสาวแล้วคลิกเมาส์ไปตามหน้าจอ ทำให้เด็กสาวแทบจะหยุดหายใจ แต่ผู้ชายคนนั้นดูเฉยสนิท "เอ้าอย่ามัวแต่เหม่อ สอนเข้าใจไหม"
"ค คะ...เข้าใจค่ะ"
"งั้นลองทำดู" คนพูดปล่อยมือแล้วยืนดูเธอทำงานต่อ
เป็นผู้ชายละเอียดจริงๆ เขายืนดูจนแน่ใจว่าเด็กสาวทำงานได้ถูกต้อง จึงได้ผละไปทำอย่างอื่น ขนาดจะไปยังไม่วายกำชับว่าจะมาตรวจสอบอย่าให้มีผิดอีก
ถ้าเป็นคนอื่นคงหงอ แต่สำหรับเข็มหอม...ไม่มีซะล่ะ
งานที่ให้ทำไม่ยากนัก แต่ต้องอาศัยการสังเกต เด็กสาวค่อย ๆ ทำไป โดยมีเสียงโทรศัพท์เรื่องงานของผู้ชายที่เป็นเจ้าของบ้านจากอีกห้องแว่วมาให้ได้ยินเป็นระยะ ๆ นึกในใจว่าวันหยุดยังทำงานอยู่อีก แบบนี้สิ ทั้งลูกทั้งเมียถึงทิ้งไปหมด
แม่ของปานพิมพ์เลิกรากับพ่อของเธอไปกว่าสิบปีแล้ว ตอนนี้มีสามีใหม่และไปอยู่ต่างประเทศ นาน ๆ ครั้งจะมาหาปานพิมพ์เสียที เพื่อนของเข็มหอมไม่ได้เล่าว่าพ่อกับแม่เลิกกันเพราะอะไร แต่เธอเดาเอาเองว่าเพราะความเป็นคนเรื่องมากโคตร ๆ ของเขานี่แหละ
ทำงานเพลิน เกือบเที่ยงแล้ว เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสาร เพิ่งสังเกตว่าเสียงโทรศัพท์อีกห้องหนึ่งก็เงียบไปด้วย เธอเก็บเอกสารที่ทำแล้วแยกไว้อีกชุด กดบันทึกข้อมูลแล้วลุกขึ้น รู้สึกหิว ออกไปหาอะไรกินดีกว่า
เดินผ่านห้องที่พ่อของพิมทำงานอยู่ พบว่าอีกฝ่ายกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ ในมือยังถือแท็บเล็ตและหัวพิงพนักโซฟาและหลับตา
คงทำงานมากจนเพลีย เด็กสาวเดินเข้าไปใกล้ แล้วชะโงกหน้าเข้าไปดู คิดในใจว่าผู้ชายอะไร (วะ) หน้าตาดีจริง ๆ ทั้งหล่อ ทั้งหุ่นดี ทั้งรวย ยิ่งดูใกล้ ๆ ยิ่งเห็นจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากได้รูปที่หยักลึก ดูไม่เคร่งเครียดเหมือนตอนตื่น
จู่ ๆ คนที่นอนอยู่ก็ลืมตาขึ้น
"อ๊ะ" เข็มหอมตกใจรีบถอยหลังไปสองก้าว
"มาทำอะไรตรงนี้" พ่อของปานพิมพ์คว้าข้อมือของอีกฝ่าย จังหวะที่ไม่ได้ตั้งตัวเลยเซถลาล้มตุ๊บลงบนตักของเขาแบบง่าย ๆ
"อุ๊บ" เข็มหอมตะลีตะลานพยายามจะลุกขึ้น แต่ท่อนแขนดันถูกเขาจับไว้เลยขยับไม่ถนัดนัก
"บอกมาก่อนว่ามายืนอยู่ตรงนี้ทำไม" คนพูดไม่ปล่อย ตอนนี้เธอเลยนั่งอยู่บนตักของเขาเรียบร้อย ส่วนแท็บเล็ตของเขาก็ตกไปกองอยู่กับพื้น
"ขะ..เข็ม นึกว่าคุณหลับ ก็เลย..."
"ก็เลย....อะไร"
"มาดูใกล้ ๆ จมูกคุณสวยดี เข็มชอบมอง"
ตอบตามตรง จะไปโกหกทำไม
ดูเหมือนคนฟังหน้าแดง เด็กสาวแอบร้องกรี๊ดดดอยู่ในใจ ผู้ชายเวลาหน้าแดงนี่มันตลกดี ยิ่งคนหน้านิ่งแบบพ่อของปานพิมพ์ด้วยแล้ว ยิ่งดูตลกไปใหญ่
ตลก...แต่ก็น่ารัก
"ไร้สาระ นี่งานเสร็จหรือยัง"
"ยังค่ะ...เอิ่ม ปล่อยเข็มก่อนสิคะ"
"ฉันปล่อยเธอนานแล้ว เธอแหละปล่อยฉัน นั่งทับแถมกอดไว้แบบนี้"
อ๊ะ...จริงด้วย เด็กสาวรีบลุกขึ้น คราวนี้คงเป็นฝ่ายหน้าแดงบ้าง เพิ่งรู้ตัวว่าเผลอเอามือไปทาบไว้ที่หน้าอกของพ่อเพื่อนซะนี่ อกของเขาอุ่นแล้วก็ตึงแน่นเหมือนกันนะ
"เข็มหิวค่ะ มีอะไรให้กินบ้างไหม ทำงานจนเกือบเที่ยงแล้ว น้ำไม่ได้กิน
สักแก้ว"
"จริงสิ ลืม ไปในครัวหาอะไรกินกัน"
"ไม่ต้อง เข็มไปเอง"
"ฉันก็ต้องกินเหมือนกัน มาเถอะ ไม่รู้มีอะไรพอกินได้บ้าง" ว่าแล้วเขาก็ดึงข้อมือของเด็กสาวพาตรงไปยังบริเวณที่เป็นห้องครัว
...เข็มไม่ใช่ลูกคุณนะ อย่ามาจับแขนแบบนี้...มันเขิน... เข็มหอมคิดในใจ แต่ไม่กล้าโวยวายออกมา