Matapos ng madaming pinagawa kay Thymmze na trabaho ay napuno ng galit ang puso niya lalo na kay Emmanuel. "Ang namumuno ang nasusunod," saad ng isang bulag na matanda.
"Maybe, that's life," sagot ng batang lalaki na si Pranses.

Nadinig iyon ni Thymmze. Napapatanong kung sakim ba ang ama niya noon.
There is no meaning or value in living such a life. Don't go back to less just because you're too impatient to wait for better results. No one can impress. Progress for you and live well for you. He look up in the sky, he saw an object flying above.
"That's an airplane," saad ng bulag na matandang babae.
"Madalang lamang iyan na maparito," komento ni Thymmze.
Kinalabit siya ni Klyzeo, ang kaibigan niya na taga-ibang bayan. "Laro tayo!"
"Sa susunod na lang, Kly. May gagawin pa'kong trabaho. Kailangan kong tumulong magluto."
Tumango ang kaibigan. "Tutulong akong mag-igib kung gayon."
Matapos ang mahabang trabaho ay nag-desisyon na ang mag-ina. Auntie Leave tolerate them. "Mag-iingat kayo, Justina."
"Oo naman."
Madaling araw ng sila ay lumisan. Naglakbay kasama ang buwan sa kalangitan. Ang unos na nagbabadya ay hindi nila kinatatakutan. Si Thymmze ay nagmaneho ng truck ng kaniyang lolo Simon na pinamana sa kaniya bilang kayamanan.
Bago pumanaw ang mga pinuno nito ay bilin sa kaniya ay maglakbay upang magkaroon ng kaalaman. "Hindi pakikipaglaban ang solusyon kundi ang matukoy ang hindi mo pa ang nalalaman sa mundo. Ito ay magiging kapanguarihan ml hanggang sa pagtanda." Lolo Simon always there to guidance his grandson. Always telling an advices every time he made a mistakes.
"Mom, aren't you tired?" Thymmze asked.
"I'm alright."
"Matulog muna kayo, ako na ang bahala sa papatunguhan natin," saad ni Thymmze.
Naidlip ang kaniyang ina hanggang sa nakarating sila sa isang bayan. Nang may dumaan na isang binata ay nagtanong si Thymmze.
"Anong lugar ito?"
"Hollandaisy."
The place is full of flower vendors. Not far away there are fields of flowers with different colors that enliven the area. Its natural fragrance perfumes the surroundings. People are cheerful.
Subalit sa kaniyang pagbaba sa truck ay may espadang pumigil sa kaniya na naging dahilan ng pag-angat ng kaniyang ulo. Thymmze grasped the door of his truck.
"We don't allow new people here." The captain said with authority.
"Oh... My apologies, I hope you understand that we are new in this place."
Ibinaba nito ang espada. "Pamilyar ang iyong mukha, bata."
"Hindi ako bata."
The captain tilted him. "Isa ka paring bata. Payat at walang karanasan sa mundo."
He grinned. "How you say so? Maybe, you were wrong."
Umiling ang captain. "I am captain Lincoln Lake, the most, a unique and brave warrior."
Napangiti si Thymmze sa Kapitan Lincoln. "Why don't you try me?" Kakaibang interes ang nadama ni Thymmze.
"Aba! May humahamon sa'kin," the captain chuckled as if the young man is joking.
Ngunit naisip ni Thymmze na siya ay isang hamak na dayuhan lamang sa lugar na ito kaya nagoakumbaba siya. Hindi dahil naduduwag kundi naalala niya ang bilin ng kaniyang ama. "Don't be perfect nor brave, so you can live with impunity."
"Nais mo bang makipaglaban sa'kin?"
Umiling si Thymmze. "Ang totoo niyan ay ikinararangal kong maparito at makita ang kagandahan ng lugar na ito. Humahanga din ako sa inyong katapangan Captain."
Napangiti si Captain Lincoln. "Nagagalak akong makarating ka dito. Saan nga pala kayo nanggaling?"
"Kami ay nanggaling sa isang tahimik na bayan, ang Hartville."
"Mukha ngang tahimik ang bayan na iyon at ngayon ko lamang nadinig."
Nagising ang ina ni Thymmze. "Nasaan na tayo, anak?"
"Hollandaisy, Mom."
Si Captain Lincoln ay inalok silang mag-almusal muna na hindi naman tinanggihan ni Thymmze ang paunlak na ito. "Pinagmamalaki ko ang panaderyang ito. Simula bata hanggang ngayon ay nagluluto parin sila ng mainit at masarap na pandesal."
"Nakatutuwang makapunta kami dito sa panaderya ng Hollandaisy. Kahit saan akong lumingon ay puro nga bulaklak ang nakadesenyo." Inilibot ni Justina ang mga mata, namamangha sa kagandahan ng lugar.
"Ang totoo niyan ay bisperas ngayon kaya naghahanda ang lahat."
"Oh, eve of the feast. Kung gayon ay babalik kami bukas." Thymmze stood up. Sila ay aalis na upang maglakbay at maghanap ng tirahan. Siya nagpaalam na nais niyang magbaon ng tinapay sapagkat maglalakbay pa sila. Nagpasalamat si Justina ay kumaway si Captain Lincoln Lake sa kanila. Ang nga sundalo nito ay disiplinadong naglilobot at tumutulong.
"Siya ang anak ni Mr. Thimmy Kalamity, sir!" pahayag ni Rolland. Ang tapat at alertong sundalo ni Captain Lincoln.
"Mabuting bata naman ito kaya wala tayong problema."
"Paano kung makipag-himagsikan ito sa ating lugar. Tayo ang isunod na sakupin?" Rolland doesn't trust anyone, because it might be put theur lives in peril kung magpapapasok sila ng mga hindi kilalang tao.
"Huwag kang mag-alala. Ang bata na iyon ay nakikitaan ko ng pag-asa. Malayo sa kaniyang ama."
"Sila ay taga-Hartville. Subalit, hinahanap na sila ngayon dahil lumisan ito ng walang paalam," pagpapaalam ni Redson, isa sa mga tapat na sundalo.
Rolland think deeply. "Kung gayon, humihiwalay na sila sa kanilang nasasakupan." And he figured out that the young man, Thymmze, will never be the same like his father.
While Thymmze driving nowhere. "Saan na naman tayo makarating nito, Thymmze?"
He shrugged. "Maybe, if we find a place that we can live temporarily, Mom."
Nakarating sila sa panibagong lugar. Ang Laborosas, maingay ang lugar dahil sa mgataong nagku-kwentuhan a nagsisigawan sa pagta-trabaho. Binibitbit ang kung anoman ang nasa sako.
"Can somebody introduce this place?" His mother was perplexed of what she watching outside the truck.
Ang mga tao roon ay puro kayod sa kani-kanilang trabaho. "Stay here, Mom." Bumaba si Thymmze upang magtanong.
"Anong lugar ito?"
The little boy staring at him. "Laborosas."
"You, young man!" sigaw nang isang matigasing lalaki. "Buhatin mo ito doon. Dapat maayos ang sampung sako. Pagbalik mo ay ibibigay ko ang iyong sahod."
Nagulat si Thymmze sa utos nito. He was about to speak when someone tilted him. "Bilisan mo!" galit na galit ito kaya nawalan ng chansa ang binata na magsalita.
Matapos ng pinapagawa sa kaniya ay bumalik ito sa lalaking nang-utos sa kaniya. "I'm done, sir."
"Here." Ibinigay ng lalaki ang kakaramput na barya, sakto na para sa pagpapagasolina niya.
"Thanks." Lumisan si Thymmze uoang balikan ang kaniyang ina.
However, someone pulled him. "Anong kailangan mo?"
"Buhatin mo ang mga buko sa ali na iyon. Bibigyan ka niya ng barya at inumin."
Hindi maintindihan ni Thymmze ang mga tao roon. Pwersahan mag-uto kaya sapilitang napapa-trabaho. Ginawa niya ang utos ng lalaki sa kaniya. Katulad ng sinabi nito ay binigyan si Thymmze ng pera at inumin na kaniyang matagumpay na naibigay sa kaniyang ina.
Pagod na pagod ito. Pawisan. "Anak, ano bang ginawa mo doon? Bakit nagtrabaho ka? Ayos ka lang ba, anak?"
Ang nag-aalalang mga mata ng kaniyang ina. "Ayos lamang ho ako. Nakatulong at nagkasahod naman po, Ina."
Pinaandar niya ang truck at muling naglakbay. Dumating muli ang gabi at sa truck sila natulog. Si Thymmze ay nagsulat ng kaniyang mga naranasan. Nais niya itong ipahayag kung muli man siyang makakauwi sa Hartville.
Kinuha niya sa bag ang kumot upang ilagay sa ina. Nalulungkot man ang binata ngunit wala siyang magawa. Nais niyang lagpasan ang lahat ng ito. Ang pagmamahal niya sa kaniya ina ay nagbibigay s kaniya ng lakas. Subalit, ayaw niya naman itong nakikitang nahihirapan sa bawat oras na nagdaan.
Kinain niya ang tinapay na itinabi ng kaniya ina. Pinagmasdan niya ang kalangitan. Ang buwan na kumikinang. Tila' isang kawalan ito ngunit ito ang kaniyang nadarama.
Walang madama kundi ipaubaya sa tadhana ang kanilang magiging ruta sa pagdating ng umaga.
Naiisip ng binata kung may matatawiran ba na mundo na hindi kailangan ng namumuno sa isang bayan upang diktahan sila. Tila' walang pag-asa kung babalik sila sa minamahal na Hartville kung si Emmanuel ay nagpapahiwatig na.
Samantalang si Jacob ay nagpapatuloy sa trabaho. Umuwi siya na may dalang pera sapagkat nagtutungo pa siya sa kabilang ba upang kumita. Hindi tulad sa Hartville ay walang binibigay kundi pagkain lamang.
Jacklyn fighting to the soldiers na hindi sila makatarungan upang magpalaba ng mga damit nila. While the Incarnadine family is safe from this kind of soldiers authority.
Ignacio Aamon wondering why Thymmze wasn't here to help them fishing. "Mukhang mahina si Thymmze," sambit ni sir Levy sa kanila. Napangisi na lamang ang ibang kalalakihan na naroon.
Napatingala naman ai Ignacio Aamon saainambit nito. The sky seems symbolized the emptiness. Gray and hopeless. "I think I need to go home," Ignacio uttered.
"Because of winter season?" tanong pa ni sir Levy sa binata.