Ang pag-uusap
Ecaterina’s Point of View
Sumasakit pa ang ulo ko nang imulat ang aking mga mata. Puting kisame ang sumalubong sa akin at nanlalabo pa ang paninging pinasadahan ang paligid, nang makapag-adjust ay sa mga gamit na naroon ay alam ko nang nasa clinic ako.
Nilingon ko ang pintuan at nakikita ko ang mga aninong naroon, ako lang mag-isa rito at sa tingin ko ay nasa labas sila. Tumayo ako at napahawak muli sa ulo.
“D-Dugo lang n-naman ‘yon e…” sabi ko, kinukumbinsi ang sarili na maliit na bagay lang iyong nakita ngunit nakakatakot pa rin dahil nang pag-angat ng aking tingin ay nakita ko sa kisame si Ms. Chaves!
Para siyang baboy na ibinitin doon, ang dalawang kamay at paa ay itinali sa lubid na nakasabit sa kisame. Habang naaalala iyon ay lalo lang sumasakit ang ulo ko at nandidiri.
Dahan-dahan kong binuksan ang pinto, napalingon sa akin si Kamala at sinenyasan ko lang siyang manahimik. Nasa likuran siya ng tatlo naming kaklaseng lalaki, kumunot pa ang noo ko nang makitang naroon si Jorden.
“Sa tingin na kung sinong mamamatay tao sa amin? At napagdiskitihan niyo si Kaye na alam niyong---”
“Hindi imposibleng siya ang pumatay kay Ms. Chaves dahil marami kaming pwedeng ebidensya na nagpapatunay na siya ang may gawa niyon!” napalingon ako sa pinanggalingan ng boses.
Kita ko roon si Amber kasama pa ang iba naming kakalase, nakaharap siya sa isang babae na hindi pamilyar sa akin. Hindi kalayuan lang sa kanila ay nakita ko ang isang lalaki na may kayakap na babae, nasa harap niyon ay si Cassidy.
“Anong ebidensya naman ‘yang sinasabi mo, huh?” ngumisi ang kausap na babae ni Amber.
“Una, ‘yong nangyari noon…”
“Pero hindi napatunayang siya nga ang may gawa niyon, napagbintangan lang siya dahil girlfriend siya ni Stephen noon! Hinala lang ng ilan na siya ang may gawa niyon dahil natagpuan ang bangkay ni Stephen malapit sa kanila at nag-away sila ng mga panahon na iyon! Hindi sapat na ebidensya iyon!” si Amber na napalakas na ng sobra ang boses.
Tiningnan ko ang mga estudyanteng nakapalibot na sa kanila, sa likod ng mga iyon ay nakita ko rin ang iilang pulis na napatingin na rin dito. Isa sa kanila ang naglakad para alamin kung anong nangyayari.
“Hindi lang iyon, Amber! Tinanggal siya ni Ms. Chaves sa choir at pwedeng ayon ang dahilan!”
“Parang iyon lang? Isang taon na ang nakalipas nang mangyari iyon! Ka-section ka ba namin at ikaw pa ang hindi maka-move on?!” nagiging sarkastikong sabi niya.
“Amber…” tawag ng pulis sa kaniya.
Nilingon niya iyon at sinamaan ng tingin ngunit tuluyan pa ring lumapit iyon sa kaniya.
“Huwag mo kong pipigilan, papa! Gusto ko lang linawin sa tsismosang kaharap ko ngayon na hindi mamamatay tao ang kaklase namin, na wala sa amin ang may kakayahang pumatay!” nagpumiglas siya sa hawak nang tinawag niyang papa.
“Sorry, miss…” paumanhin nito bago hinila ang anak.
Ito yata ang unang pagkakataon na kakampihan ko si Amber, kung ako rin ang nasa posisyon niya ay ipagtatanggol ko ang section namin. Kaya lang ay hindi ako kasingtapang na tulad niya, mismong dugo pa nga lang ay nanginginig na ako.
“Proceed to your own classroom! This is an order from the SSG President of Junior High, Wren Montenegro!” ang iba ay kumilos na ngunit ang iba ay sadyang matitigas ang ulo lalo na yung babaeng kabangayan ni Amber kanina.
“Cat…” narinig kong tawag ni Kamala.
Sasabihan ko sana siyang huwag maingay ngunit nang mag-angat ng tingin ay nasa akin na ang atensyon ng tatlong lalaki, ang mga kaklase ring nasa likod ni Amber kanina ay naglalakad na rin papunta sa amin.
“Bumalik na kayo sa classroom niyo, Khloe!” si Wren nang napalingon sa babae.
Hindi ko ito nakikitaan nang pagkairita kanina habang kasigawan si Amber pero ngayon, nang si Wren naman ang sumigaw at galit na galit ay hindi lang pagkairita ang makikita mo sa kaniya, kahit pagkatakot ay bakas din sa kaniyang itsura. Inalis ko lang ang atensyon sa kanila nang sundin na ng babae ang sinabi ng president namin.
Napabuga ako ng hangin sa kawalan, matapos nang mangyari ay ito na naman ako at napabalik sa loob ng clinic. Dalawa lang silang narito na nagbabantay sa akin, si Kamala at Adam. Ang mga kaklase ko ay nasa labas at ang iba naman daw na estudyante ay pinauwi na. Nawalan ng klase dahil sa insidenteng ito.
“Bakit ka ba kasi lumabas kanina, pinapatahimik mo pa ako…” si Kamala.
Tulala lang ako sa kisame at pinoproseso sa utak ang mga nangyari ngayong araw.
“Huwag mo na lang muna isipin ang mga nakita mo, Cat…” si Adam naman ang nagsalita.
Nilingon ko siya ngunit ibang imahe lang ang lumabas sa paningin ko kaya napahawak na naman ako sa aking ulo. Ah! Pati ba naman dito ay siya pa rin!
“Ecaterina, are you okay?” si Adam na nakalapit na sa akin.
Tumango ako at kahit masakit pa ay bumitaw na lamang ako para ipakita sa kanilang okay talaga ako. Nginitian ko si Adam bilang assurance na kaunting sakit lamang iyon.
“Gusto mo bang dalhin ka namin sa ospital?” lubos ang pag-aalala sa kaniyang boses.
Ganoon din si Kamala na miminsang napapatigil sa pagbabalat ng prutas.
“Huwag na, Adam. Sakit lang ng ulo ito…” diretso siyang tumingin sa akin at hindi pa rin nawawala ang pag-aalala.
Inangat ko ang aking kamay at hinawakan ang kaniyang pisngi, nakangiti akong bumangon at pinaglapit ang aming mga mukha. Ilang sandali lang ay dahan-dahan kong pinagdikit ang mga labi namin, naramdaman ko ang pagkagulat niya sa ginawa ko.
“For freaking sake, Ecaterina! Nandito pa ako at dapat pinalabas mo muna ako!” narinig ko namang sigaw ni Kamala.
Kumawala ako sa pagkakahalik sa kaniya, ngumiti ako habang tinititigan ang gulat niyang itsura.
“I’m also here…” nanlaki ang mga mata ko at napalingon sa taong nagsalita.
Seryoso ang asul niyang mga mata at dahil doon ay nakaramdam ako ng hiya! Tatalunin ko pa yata si Shye sa pagiging mahiyain!
“Sorry kung hindi ako kumatok…” napatungo ako at sinamaan ng tingin ang mga daliri, para bang ayon si Kamala at gustong sigawan dahil hindi sinabing naroon din si Jorden!
Naririnig ko ang mapang-asar na tawa ng aking pinsan. May pumasok pa na iba naming kaklase ngunit hindi ako nag-abalang tingnan iyon. Nahihiya pa akong ipakita kay Jorden ang mukha ko!
“Anong nangyayari dito?” boses ni Lineth iyon.
“Wala! Confidential iyon para kay Cat!” natatawang sagot ni Kamala. Humiga ako at kinuha ang kumot, nagtalukbong ako at hindi na pinansin ang iilan pa naming kaklase na pumasok, basta nakita ko lang na si Amber iyon.
Naririnig ko ang usapan nilang bakit ko ginawa ito at gusto pa akong tanungin ngunit pinigilan lang sila ni Adam. Napahinga ako ng maluwag nang dahil doon.
Natahimik na lang din naman sila at gusto ko sanang matulog kaya lang ay tuwing pipikit ako ay ang seryosong asul niyang mga mata ang nakikita ko! Hindi lang iyon basta seryoso dahil alam ko sa likod niyon ay hinuhusgahan niya na ako kahit na hindi ko alam kung nakita niya ba iyon mula simula bago ko halikan si Adam o baka naman pagkapasok niya ay nakita niya na kami sa ganoong ayos! Maaaring iyon nga kaya hindi na rin nasabi ni Kamala na naroon siya.
Gusto ko sanang sabunutan ang sarili ngunit masisira ang pag-aacting ko. Nagpapanggap akong tulog at kapag gumalaw ako rito na parang sinasapian ay magiging center of attraction na naman nila ako tapos dadagdag din iyon sa Kahihiyan Collection ko!
“Ano daw palang balita, Amber? Harry?” narinig ko ang boses ni Lineth kaya naman natigil ako sa pag-iisip about doon sa ginawa ko kanina kay Adam.
“Si Harry na lang tanungin niyo… naiirita lang ako kanina at hindi ko kayang ipasok sa utak ko lahat ang mga sinasabi nila,” si Amber.
Bahagya akong gumalaw ngunit yung parang nag-ayos lang ng pwesto, nahihirapan kasi ako sa pwesto kong tuwid na tuwid.
“Pero dapat pinakinggan mo iyon, tatay mo pa naman si Mr. Cayetano. Dapat ginamit mo na iyon bilang---”
“Huwag mo akong igaya sa ‘yo, Chantelle. Masama ang ugali ko pero hindi maipagkakaila na mas masama iyong iyo.”
“Amber…” si Harry sa nagbabantang tono.
“Hindi ko alam na superhero ka rin pala ng isang ito,” she said, sarcastically.
“Kapag pinipigilan ka na, Amber, tumigil ka na.” gusto ko biglang tingnan si Kamala kaya lang ay mawawala ang pag-acting ko.
Kay Kaloy na boses iyon nanggaling at mukhang dahil doon ay titigil na si Amber sa pang-aaway kay Chantelle. Ngayon ko lang din sila narinig na nagtatalo, kadalasan ay hindi nagpapansinan ang dalawa at si Cassidy lang naman ang madalas pagtripan nina Amber.
“Harry… ikaw na lang ang magsalita,” kay Mac na boses iyon.
May narinig akong nagbuntong hininga, hindi ko alam kung kanino iyon pero sa paraang paglabas niya ng hangin sa kawalan ay parang problemadong-problemado siya.
“Iyong paghihinala nila kay Kaye ay pwedeng mabasura, hindi sapat ang ebidensyang dahil lang sa siya ang napagbintangan noon at pati na rin iyong biglang pagtanggal ni Ms. Chaves sa kaniya sa choir.”
“Saka wala rin namang patutunguhan ang ganoong ebidensya lalo na’t sabay lang kaming tatlo nina Shye na pumasok sa classroom…” si Eryl, tumango-tango ako ng kaunti sa sinasabi nila.
“Eh, iyong sinasabi nila kay Jamilla?”
“Tss… Cassidy, kung magsasalita ka iyong hindi ako maiirita. Wala rin namang kwenta yung sinasabi nila sa babaeng iyon dahil porke’t absent lang siya ngayon ay siya na kaagad ang killer?!”
“Amber…”
“Oh! Hindi ko inaaway si Cassidy ngayon, Harry! Sorry ulit sa pagsasalita, ha. Gusto ko lang iparating sa kaniya na hindi rin pwedeng maging killer si Jamilla, kung kahapon kumilos ang killer, hindi talaga pwede kasi kasama ko si Jamilla hanggang gabi! Kung kaninang madaling araw, hindi rin pwede. May check up siya kaninang 7 a.m. at mabagal ‘yon kumilos kaya maagang gigising. Hindi naman pwedeng sobrang aga niyang gumising like 2 a.m or 3 a.m. para lang pumatay muna? At ito pa, huh, sino namang teacher ang papasok ng ganoong kaaga? Ano ‘yon, may tour?” mahabang paliwanag niya at hindi pa rin nakatakas ang pagiging sarkastiko niya
Pagkatapos niyang sabihin ang lahat ng iyon ay natahimik na lang ang lahat. Parang hindi na kaya pang dugsungan ang mga sinabi niya at napilitan na lang sumang-ayon.