หลังจากมื้อค่ำผ่านไป
ฟารียัลและโมฮาได้เดินตรวจความเรียบร้อยของกองคาราวานอีกครั้ง
“โมฮา เราจะอยู่ตรงนี้สักพัก เจ้ามีอะไรก็ไปทำ” ฟารียัลพูด
โมฮาค้อมกาย ทำความเคารพแล้วเดินจากไป ปล่อยให้เจ้านายยืนนิ่ง มองท้องฟ้ายามราตรี ลมทะเลทรายกระโชกเพิ่มความหนาวเย็นยามค่ำคืน ทำให้ชีคหนุ่มต้องยกมือขึ้นกอดอก ตอนนี้เขากำลังรำลึกถึงความหลัง
ฟารียัลเป็นโอรสองค์สุดท้ายของสุลต่านองค์ก่อนกับอนุชายาเชื้อสายชนเผ่าสตากิยา ตอนเสด็จพ่อสิ้นพระชนม์ เขามีอายุได้เพียง 10 ชันษา เจ้าชายกาบินพระโอรสที่เกิดแด่สุลตาน่า ได้รับการสถาปนาเป็นสุลต่านกาบิน สืบตำแหน่งประมุขประเทศยาเรนท์องค์ปัจจุบัน พระมารดาของฟารียัลจึงได้ขออนุญาตไปพำนักที่รัฐอัดติลบาร์ใต้บ้านเกิด ฟารียัลติดตามพระมารดามาด้วย ทำให้เขาได้อยู่ในความดูแลของท่านลุง พระเชษฐาของพระมารดา ซึ่งเป็นหัวหน้าเผ่าสตากิยา
ท่านลุงได้สั่งสอนศิลปะการต่อสู้ของชนเผ่า และเรียนรู้การใช้ชีวิตในทะเลทรายให้ฟารียัล จนกระทั่งฟารียัลได้เดินทางไปเรียนต่อโรงเรียนนายร้อยทหารเก่าแก่ในอังกฤษ เมื่อจบการศึกษาองค์สุลต่านกาบินพระเชษฐาได้แต่งตั้งให้เป็น ชีคปกครองรัฐอัดติลบาร์ใต้ต่อจากชีคองค์ก่อน และในเวลาเดียวกันเขาได้ลงแข่งขันการคัดเลือกหัวหน้าเผ่าสตากิยา ด้วยความรู้ความสามารถทางการทหารจากอังกฤษ บวกกับสิ่งที่ท่านลุงได้พร่ำสอน ทำให้ชีคหนุ่มสามารถเอาชนะคู่แข่ง และรอดออกมาจากทะเลทรายอัดติลบาร์ที่กว้างใหญ่ไพศาลตามกฎของเผ่าสตากิยา
เสียงกุกกักดังไม่ไกลนัก ปลุกให้ฟารียัลตื่นจากภวังค์
ชีคหนุ่มหันไปมองต้นปาล์มใหญ่ตรงหน้า ปรากฏร่างหญิงสาวในชุดอาบาย่าสีดำไร้ผ้าคลุมหน้า เขาเพ่งมอง เจ้าของร่างระหง
เธอไม่ใช่สาวอาหรับแท้ ด้วยผิวพรรณและโครงหน้านั้นบอกให้รู้ว่า เธอเป็นลูกครึ่งเอเชีย
เอ๊ะ สาวนิรนามคนนี้ ทำให้ฟารียัลหวนนึกถึงรูปถ่ายใบหนึ่ง ซึ่งติดมากับหนังสือที่ให้องครักษ์คนสนิทไปศึกษา และตอนองครักษ์นำมาคืนได้ลืมรูปถ่ายใบหนึ่งทิ้งไว้ เขาจึงยึดรูปใบนั้นไว้เป็นที่คั่นหนังสือส่วนตัวตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา รวมเวลากว่า 4 ปีแล้วที่เขาถือวิสาสะครอบครอง ยามใดรู้สึกเหงาอ้างว้าง ฟารียัลจะหยิบรูปใบนั้นขึ้นจ้องมอง
...เจ้าหล่อนละม้ายคล้ายสาวน้อยในที่คั่นหนังสือนั่นเหลือเกิน…
ลมทะเลทรายพัดเส้นผมดำขลับพลิ้วไหว ใบหน้าเนียนเกลี้ยง มีเสน่ห์อย่างประหลาด สารอะดรีนาลินในร่างกายบุรุษหนุ่มวิ่งพล่าน ความเอิบอาบแผ่ซ่านไปทั่ว หัวใจแห้งแล้งถูกปลุกให้มีชีวิตชีวาอีกครั้ง
“คุณ คุณ!” ฟารียัลรีบเข้าไปประคองร่างระหง เมื่อเห็นเธอยืนโงนเงน ทำท่าจะทรุดลงบนพื้นทราย
นับดาราหรี่นัยน์ตา มองบุรุษอาหรับคลุมหน้า
“ไม่ ดิฉันไม่เป็นไร ขอบคุณ” หญิงสาวพยายามพยุงตัว และเบี่ยงให้พ้นวงแขนแข็งแรง
ฟารียัลถอยห่าง ส่วนนับดาราพยายามยืดตัวตรงฝืนความอ่อนล้า เธอค้อมศีรษะเล็กน้อย เป็นการขอบคุณ ก่อนเดินผ่านหน้าบุรุษหนุ่มไปยังโรงแรม ที่ตั้งอยู่อีกฝากของโอเอซีส
หรือเธอจะเป็นนักท่องเที่ยวที่มากับคาราวานทัวร์...ฟารียัลคิด แต่เมื่อเงยหน้ามองอีกครั้ง หญิงสาวได้หายไปกับสายลมและความมืดมิดของอาหรับราตรี
ทัวร์ทะเลทรายอัดติลบาร์ถือเป็นอีกหนึ่งที่นักท่องเที่ยวให้ความสนใจ แต่เป็นเพียงการจัดทัวร์เดินทางจากตลาดแลกเปลี่ยน 2 รัฐ ไปถึงแค่ยาราซาร์โอเอซีสเท่านั้น ส่วนการเดินทางจากโอเอซีสนี้ไปจนถึงรัฐอัดติลบาร์ใต้นั้น นิยมใช้รถยนต์วิ่งไปตามถนนหลวง ซึ่งเส้นทางนี้มีรถบัสวิ่งประจำทางแต่ใช้เวลานานมากกว่าเดินทางผ่านทะเลทราย มีเพียงชนเผ่าทะเลทรายเท่านั้นที่ยังคงใช้เส้นทางทะเลทรายอยู่ เหตุที่คนไม่นิยมผ่านทะเลทรายเพราะไม่ปลอดภัย ในทะเลทรายมีโจรทะเลทรายเร่ร่อนและภัยธรรมชาติ
เสียงฝีเท้าทำให้ฟารียัลตื่นจากภวังค์ เขาหันไปมอง
“นายท่าน กระโจมเรียบร้อยแล้วครับ”
“ขอบใจ”
“ดึกแล้ว นายท่านควรพักผ่อน พรุ่งนี้เราต้องเดินทางแต่เช้า”
ฟารียัลพยักหน้า แต่เสียงเอะอะดังแว่วจากโรงแรมประจำโอเอซีสฝั่งตรงข้าม ทำให้เขาสงสัย “โมฮา เสียงอะไร ทำไมที่โรงแรมมีคนพลุกพล่าน”
“เอ่อ ที่นั่นมีคนตายครับ”
ฟารียัลขมวดคิ้ว แล้วถามว่า “นักท่องเที่ยวหรือเปล่า”
“ไม่ใช่ครับ แต่เป็นคนของเรา” โมฮารายงานตามความเป็นจริง
“ทำไมเพิ่งบอก!” ฟารียัลเสียงเข้ม ตวัดสายตาตำหนิโมฮา
“ผมคิดว่าจะรายงาน เมื่อนายท่านถึงกระโจม เอ่อ นายท่านดูนี่ก่อนครับ” โมฮายื่นกริชสั้นโค้งสัญลักษณ์ของ นักล่าทะเลทราย
“นักล่าทะเลทราย...” ชีคหนุ่มพึมพำเสียงแทบไม่พ้นริมฝีปาก เมื่อเห็นกริชโง้ง
โมฮารายงานต่อว่า “คนในโรงแรมบอกว่า ยีฟราจเข้าไปช่วยผู้หญิงคนหนึ่งแล้วพลาดถูกนักล่าคนนี้ฆ่าตายด้วยกริชเล่มนี้”
“โมฮา เรื่องนี้ไม่ชอบมาพากลแล้ว”
“ผมคิดเช่นนั้นเหมือนกัน”
“นักล่าทะเลทรายพวกนี้ ยาเรนท์เรามีไว้ทำสงครามหรือภารกิจพิเศษสุด แล้วอะไรล่ะ ทำให้พวกนี้ออกมาเพ่นพ่าน” ฟารียัลหันมองหน้าโมฮา ในดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัย
“เอ่อ...” ยังไม่ทันที่โมฮาจะพูดต่อ
“นำผู้หญิงคนนั้นมา เราจะสอบด้วยตัวเอง”
“ตอนนี้ เธอไม่ได้สติอยู่ครับ”
“งั้นให้คนพามาไว้ที่กระโจมเรา” ฟารียัลสั่ง สีหน้าเคร่งเครียด
นักล่าทะเลทราย สังกัดทหารกองกำลังพิเศษ คนที่สามารถสั่งการได้ มีแต่สุลต่านกาบิน หรือ ผู้รับมอบอำนาจ มีเหตุอันใดหรือที่นักล่านี้ มาอยู่ในโอเอซีสที่เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยว
พวกนั้นเค้าคิดอะไรอยู่ เดี๋ยวการท่องเที่ยวได้ฉิบหายกันพอดี...ฟารียัลส่ายหน้าไปมาเพราะไม่เข้าใจ