บทที่ 1
ประเทศยาเรนท์เป็นประเทศเล็กๆ บนคาบสมุทรอาหรับ ประกอบด้วย 2 รัฐ คือ มีอาร์เหนือ และ อัดติลบาร์ใต้ มีกรุงแบกต้าเป็นเมืองหลวง สินค้าส่งออกสำคัญคือ น้ำมัน ก๊าซธรรมชาติ และการท่องเที่ยว ประเทศนี้ได้รับเอกราชจากอังกฤษเมื่อ 10 ปีก่อน สุลต่านกาบิน ซาอิด อาร์ ได้ปกครองประเทศโดยยึดนโยบายอนุรักษ์นิยม เน้นการพัฒนาประเทศเป็นสำคัญ ให้อิสระกับชีคผู้ครองรัฐทั้ง 2 ในการปกครอง
รัฐมีอาร์เหนือ มีชีค อัสซาบู โบเวียร์ อัดลี ปกครอง มีน้ำมันเป็นรายได้หลัก
รัฐอัดติลบาร์ใต้ มีชีค ฟารียัล อัล เปฮาราร์ ปกครอง มีบ่อก๊าซธรรมชาติ และเหมืองทองเป็นรายได้หลัก
รายได้ของประเทศจำนวนมหาศาลจาก 2 รัฐ ถูกนำมารวมกันภายใต้การบริหารของสุลต่านกาบิน ได้ถูกนำไปพัฒนาระบบสาธารณูปโภคต่าง ๆ ในประเทศ ทำให้ปัจจุบันยาเรนท์ได้ชื่อว่าเป็นประเทศที่มีการพัฒนาระบบสาธารณูปโภคอย่างรวดเร็วในกลุ่มประเทศอาหรับที่กำลังพัฒนา และที่สำคัญสุลต่านกาบินได้เปิดประเทศส่งเสริมการลงทุนต่างชาติ ออกกฎหมายให้ต่างชาติเป็นเจ้าของกิจการได้ และปรับกฎหมายอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องให้ผ่อนคลายลงอีก ทำให้ยาเรนท์ได้ชื่อว่าเป็นประเทศที่พัฒนารุดหน้าและมีเสรีมากที่สุดในอ่าวอาหรับ
ณ ตลาดแลกเปลี่ยน ฝั่งทะเลทรายอัดติลบาร์ใต้
ตลาดแห่งนี้เป็นรอยต่อระหว่างรัฐมีอาร์เหนือ และรัฐอัดติลบาร์ใต้ ทำให้กลุ่มนักเดินทางของคาราวานหลายเผ่าเข้ามาแลกเปลี่ยนจับจ่ายซื้อของกันหนาแน่น
“นายครับ ของที่สั่งซื้อครบแล้ว คาราวานของเราอยู่ทางด้านโน้น” โมฮาในชุดเดินทางสีเข้มตามแบบชนเผ่าสตากิยากำลังยืนรายงานผู้เป็นนาย
“โมฮา บอกทุกคนอีกครึ่งชั่วโมงออกเดินทาง” บุรุษร่างสูงใหญ่ในชุดกันดูเราะห์สีดำสนิทพร้อมผ้าคลุมหน้าอย่างนักเดินทางทะเลทราย หันไปสั่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“นายครับ เอ่อ...” โมฮาทำท่ากล้าๆ กลัวๆ ไม่กล้ารายงาน
“มีอะไรอีกหรือ โมฮา” ฟารียัลถาม
โมฮาอึกอักท่าทางเกรงกลัวเจ้านายคนนี้ หรืออีกนัย คือ ชีค ฟารียัล อัล เปฮาราร์ ผู้ปกครองรัฐอัดติลบาร์ใต้ และยังพ่วงตำแหน่ง หัวหน้าเผ่าสตากิยาคนปัจจุบัน
“ว่าไงล่ะ” ฟารียัลหันมาถามอีกครั้ง
“ฝ่าบาท...” โมฮาทูลราชาศัพท์ได้เพียงคำเดียวก็ต้องสะดุ้ง เพราะสายตาบุรุษตรงหน้า
“บอกแล้วไงว่าที่นี่ไม่ใช่วังหลวง ไม่ต้องพูดราชาศัพท์กับเรา” น้ำเสียงเข้มดุโมฮาผู้ติดตาม
“ครับนาย ในรัฐมีอาร์มีข่าวลือ เรื่องฆาตกรรมหมู่ผู้สอบบัญชีชาวไทย”
“ผู้สอบบัญชีต่างชาติตายในยาเรนท์ เรื่องใหญ่นะสิ” สีหน้าของชีคฟารียัลเคร่งขึ้น
“หากดูแล้วตอนนี้เป็น Fiscal year ของบริษัทน้ำมันที่ชีคอัสซาบูดูแลอยู่ ผลประโยชน์มหาศาลขององค์สุลต่านนะขอรับ” โมฮาเอ่ยถึงองค์สุลต่านกาบิน ซึ่งเป็นพระเชษฐาต่างพระมารดา
ฟารียัลถอนหายใจดัง เมื่อได้ยินชื่อ ชีค อัสซาบู คนสนิทขององค์สุลต่านกาบิน
“โมฮาอย่าไปสนใจเลย นั่นเป็นเรื่องภายในของรัฐมีอาร์เหนือ ชีคอัสซาบูคงมีหนทางจัดการ หากเราเข้าไปเกี่ยวข้องจะขัดแย้งกันเปล่าๆ” เมื่อพูดจบชีคหนุ่มหันใบหน้าเข้มหนวดเครารกครึ้มเต็มทั้งสองแก้มไปมองกองคาราวานรถจี๊ปที่เรียงรายนับ 10 คัน
“ครับ งั้น ผมไปเตรียมรถ กองคาราวานเราจะพักค้างคืนที่ยาราซาร์โอเอซีสหนึ่งคืน จากนั้นเช้าตรู่คาราวานรถจะเปลี่ยนเป็นอูฐ ผมได้สั่งเตรียมอูฐตัวโตไว้ 30 ตัวสำหรับขนสัมภาระ” โมฮารายงาน เพราะเมื่อออกจากยาราซาร์โอเอซีสนั้น จำเป็นต้องเดินทางด้วยอูฐตลอด เพราะเกือบเข้าใจกลางทะเลทรายอัดติลบาร์ ระยะเวลาที่ใช้ในครั้งนี้อีก 3 วัน จึงจะถึงเมืองหลวงสตากิยาของรัฐอัดติลบาร์ใต้
“ส่งข่าวไปสตากิยา แจ้งท่านแม่ว่า ไม่ต้องเป็นห่วง เราจะแวะเยี่ยมชนเผ่า”
“ครับ” โมฮารับคำ เดินหายไปในโรงแรม เพื่อส่งข่าวด้วยอินเตอร์เน็ตความเร็วสูงผ่านดาวเทียมไปสตากิยา
ในชั่วโมงต่อมา
กองคาราวานรถจี๊ปของชีคฟารียัล ได้เคลื่อนเข้าสู่การเดินทางผ่านทะเลทรายอัดติลบาร์ในช่วงแรก ซึ่งจุดหมายต่อไปของการพักนั้นจะอยู่ที่ยาราซาร์โอเอซีสตามที่โมฮาได้รายงานไว้
จากภูมิประเทศแบบภูเขาเปลี่ยนมาเป็นผืนทรายเวิ้งว้างเต็มไปด้วยเม็ดทรายสีขาวสะอาดสลับกับเนินทรายสีส้มบ้างบางส่วน อัดติลบาร์ได้ชื่อว่าเป็นทะเลทรายใหญ่ที่สุดของประเทศยาเรนท์ กินพื้นที่หลายแสนตารางกิโลเมตร เรียกว่าเป็นครึ่งหนึ่งของประเทศก็ว่าได้ ชนเผ่าสตากิยาเป็นชนเผ่าทะเลทรายเจ้าของพื้นที่ ชนเผ่านี้มีความเชี่ยวชาญในการดำรงชีวิตในทะเลทรายมากกว่าทุกเผ่า จนได้ชื่อว่า นักรบทะเลทราย เล่ากันว่าการขึ้นเป็นหัวหน้าเผ่านั้นต้องผ่านการทดสอบความสามารถด้านต่อสู้และการใช้ชีวิตในทะเลทราย หากใครรอดจากทะเลทรายอัดติลบาร์ได้ คนนั้นจะได้รับแต่งตั้งเป็นหัวหน้าเผ่าคนต่อไป
อากาศท่ามกลางทะเลทรายอันร้อนระอุ นับดารานอนคุดคู้ขดตัวอยู่ด้านหลังรถจี๊ปมีผ้าหนาปิดไว้ นั่นสินะ หญิงสาวบอกตัวเองว่า บ้าไปแล้ว ที่เข้ามาหลบซ่อนนอกตัวรถอย่างนี้ แต่เธอไม่มีทางเลือก เพราะตอนเดินโต๋เต๋อยู่ในตลาดแลกเปลี่ยน เธอพบว่ามีทหารมากมายเดินตรวจตราอย่างเข้มงวด และที่สำคัญมีการตรวจค้นรถโดยสารทุกคันอย่างละเอียด โดยเฉพาะหญิงเอเชีย นั่นจะเป็นอื่นไปไม่ได้ นอกจากเธอกำลังถูกตามล่าจากคนกลุ่มหนึ่ง
นับดาราย้อนนึกถึงวันวาน เธอพลัดตกหลังม้าจนสลบ พอฟื้นขึ้นก็พบว่าตัวเองอยู่ในตลาดแลกเปลี่ยนช่วงต่อระหว่าง 2 รัฐ มีคนใจดีทราบชื่อว่า โมฮา ช่วยไว้ โมฮาได้พาไปหาหมอ และจัดหาห้องให้พักค้างคืน จากนั้นได้แยกจากกันในตอนเช้า
หลังจากแยกกัน หญิงสาวแวะไปอ่านหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นก็ต้องตกใจ เพราะในรัฐมีอาร์เหนือไม่มีข่าวการฆาตกรรมผู้สอบบัญชีชาวไทยเลย
ช่างเหลือเชื่อ คนต่างชาติตายขนาดนี้พวกเขาปิดข่าวได้อย่างไร
เธอหนาวร้อนฉับพลัน แล้วกลุ่มคนที่ตามล่าล่ะ มีผลประโยชน์อันใด ทำไมไม่ยอมเลิกราอีกทั้งยังทำร้ายมารดาและเพื่อนร่วมงานถึงกับสิ้นชีพ เรื่องนี้ไม่ชอบมาพากลเสียแล้ว รัฐอัดติลบาร์ใต้คือแสงสว่าง และความปลอดภัยตามคำสั่งสุดท้ายของมารดา
คาราวานรถจี๊ปของชีคฟารียัลได้หยุดกะทันหันก่อนถึงยาราซาร์โอเอซีส
เสียงเอะอะถกเถียงกันระหว่างทหารของชีคอัสซาบูและคนของคาราวานดังขึ้น สุดท้ายนายทหารหัวหน้าชุดได้ตรวจรถทีละคัน จนกระทั่งมาถึงคันที่ชีคฟารียัลนั่งอยู่
“ทะเลทรายอัดติลบาร์ คือเขตปกครองของเรา” น้ำเสียงเข้มแฝงไว้ด้วยอำนาจดังขึ้น
นายทหารชะงักงัน
“สะลามุน อะลัยวากุม ชีคฟารียัล” นายทหารรีบพูด ค้อมคำนับอย่างพิธีรีตอง เมื่อชีคฟารียัลปลดผ้าคลุมหน้าเผยให้เห็นใบหน้าคมเข้ม
“ท่านจะตรวจรถเราด้วยหรือ”
“หามิได้...ต้องขอประทานอภัย กระหม่อมไม่ทราบว่าฝ่าบาท ได้ร่วมเดินทางกับคาราวานครั้งนี้”
“มีเหตุอันใดจึงตั้งด่านตรวจ” แววตาเข้มนั้น มองนายทหารชุดอย่างฉงนสงสัย
“กระหม่อมกำลังติดตามคนร้าย ขโมยความลับของบริษัทน้ำมันที่ท่านชีคอัสซาบูดูแลอยู่ สายรายงานว่าคนร้ายจะผ่านเส้นทางนี้ คาดว่าอาจซ่อนอยู่ในคาราวานใดคาราวานหนึ่ง”
ฟารียัลพยักหน้า เมื่อทราบสาเหตุการตั้งด่านตรวจ
“เชิญเสด็จ ฝ่าบาท” นายทหารพูดพร้อมส่งสัญญาณให้กองทหารเปิดทางให้กองคาราวานของชีคฟารียัลผ่านไป
“ขอบใจ ที่อำนวยความสะดวกให้เรา”
รถจี๊ปของฟารียัลเบี่ยงล้อแล่นนำหน้าขบวนคาราวานไปสู่จุดหมาย ในตอนค่ำขบวนคาราวานได้ถึงยาราซาร์โอเอซีส โมฮาได้ให้กองคาราวานแยกย้ายเข้ากระโจม