SKY’ POV.
Andito ako sa malayuan habang pinagmamasdan ang mga ginagawa ni Matthew.
Andami na pala nagbago sa appearance niya, mas lalo itong nadagdagan ng tangkad at mas nagmukha na din itong binata.
“Ang dating siya kaya isa na din kaya sa mga nagbago?”
Kita ko ang pagkamangha sa mukha niya habang pinagmamasdan ang kapaligiran niya, napangiti ako dahil sa inaasta niya ngayon.
Hindi ko marinig ang mga sinabi niya, kaya nung nasa balon na siya at pulotin niya sa balon ang dahon ng kayaman ay dahan-dahan akong lumapit sa kaniya na hindi gumagawa ng ingay.
“Teka, kanina ay wala ang puno na ito ah? Asaan ba ako? Bakit ba ako napadpad sa lugar na ito?” Rinig kong tanong niya sa sarili niya.
Nakikita ko din sa mukha niya ang pagtataka, dahil kanina ay wala naman talaga ang puno ng kayamanan sa harapan niya at nagkataon lang na nagpakita ito sa kaniya ngayon.
Bigla kong sinagot ang tanong niya. “Andito ka sa mundo namin, Matthew.”
Kinabahan ako ng bigla itong magulat at muntik na siyang mahulog sa loob ng diyamanteng balon na tinatawag naming 𝗔𝗺𝗮𝗻𝗶.
Ang balon na ito ay malapit na lagusan patungo sa mundo ng mga mortal. Kung pagmamasdan mo ito sa labas ay aakalain mo talagang isa lang itong balon ngunit kapag tumalon ka dito ay babagsak ka sa loob ng palasyo at sa labas nito ay makikita mo ang nakakamangha pang pasyalan sa lugar na ito, sa labas din ng palasyo makikita ang pinto pabalik sa reyalidad upang magising ang mga taong nakakapunta dito.
Bibihira lang ang mga tao na makapunta sa lugar na ito at tanging sarili nilang isip ang daan para matuklasan ang mundong ito.
Napalingon siya sa akin at ng makita niya ako ay sunod-sunod itong napatanong sa akin. “Sino ka? Bakit mo ako kilala? Bakit sumusulpot ka na lang bigla-bigla sa harapan ko?”
Napangiti ako sa kaniya, ngayon ko na lang ulit nakita sa malapitan ang mukha niya. Mas makikita mo talaga ang pagkabinata nito lalo na sa malapitan. “Pasensiya na dahil ginulat kita, kanina pa kasi kita pinagmamasdan sa malayuan habang tutok na tutok ka sa mga nakikita mo.”
Sumeryoso ito ng tingin sa akin, parang ngayon ko lang nakita ang reaksiyon na iyon mula sa kaniya.
“Kanina mo pa ako pinagmamasdan? Anong kailangan mo sa akin?” Tanong niya ulit sa akin.
Tumingin ako sa kalangitan, hindi mo puwedeng malaman ngayon ang rason kung bakit muli tayong pinagtagpo. Alam ko balang araw ang sariling isip mo ang makakatulong sa’yo para maalala ako.
“Sabihin na nating ibinaba ako ng kalangitan para magsilbing taga-gabay mo.” Nang matapos akong tumingin sa kalangitan ay napatingin ulit ako sa kaniya kita ko sa kaniya ang pagka-kuno’t noo niya.
“Hindi ko kailangan ng taga-gabay, I can handle myself!” Nagulat ako dahil sa sigaw niya pero bigla din ako natauhan dahil sa sigaw niyang iyon.
Seryoso lang siyang nakatingin sa akin at nag-umpisa na siyang maglakad kaya sinundan ko siya.
“Pero iba ang sinasabi ng mga mata mo at gusto ko lang din sabihin na hindi ako aalis hanggat hindi ko natatapos ang mission ko sa’yo,” Saad ko ulit. Napahinto ito dahil sa sinabi ko.
Tuloyan na talaga akong nawala sa ala-ala niya. Tumingin ito sa akin.
“Puwes tapusin mo na ngayon para wala ng kagaya mo ang nangungulit sa akin, ayaw ko ng may umaaligid sa akin, I want to be alone! ” Seryosong sigaw nito sa akin.
“Hindi ko maaring madaliin ang mga bagay-bagay, Matt.” Nang sabihin ko iyon ay hindi niya na ako pinansin at nag-umpisa na ulit maglakad.
Ilang minuto pa ay napahinto siya at naupo dahil na din siguro sa pagod niya kakalakad.
“Hinahanap mo ba ang daan palabas? Hindi ka makakalabas dito dahil ako lang ang nakaalam ng daan dito palabas. Depende na nga lang kung papansin mo ako at makiki-usap ka na ituro ko sa’yo ang daan.”
Kita kong masungit itong napatingin sa akin, ngumiti ako ng malaki na labas ang ngipin at tumingin sa mga mata niya ng diretso.
“Fine! So, asaan na ang daan palabas?” Gusto kong matawa pero pinipigilan ko ang sarili ko dahil sa pagkainis niya ngayon.
“Maki-usap ka muna ng maayos na hindi nababalutan ng pagka-masungit.” Pang-aasar ko pa.
“PUWEDE BA?! WALA AKONG TIME PARA MAKIPAG-LOKOHAN SA’YO!” Nagulat ako dahil sa sigaw niya at bigla akong napayuko para makaiwas ng tingin, gusto kong maiyak pero pinipigilan ko.
“S-Sorry, halika sumama ka sa akin,” Saad ko at nakayuko pa din ako habang naglalakad kami. 
Huminto ako sa tapat ng balon at umakyat ako sa taas nito at tinignan ang reflection ko sa tubig nito na para bang salamin dahil sa sobrang linaw.
“Hoy! Anong gagawin mo? Huwag mong sabihin na magpapahulog ka diyan? Kapag ginawa mo iyan, ‘di ka na makakaahon at baka mapahamak ka sa loob ng balon na iyan!”
Napatingin ako sa kaniya at natawa dahil sa sinabi niya. “Huwag ka mag-aalala safe ang balon na ito, sumunod ka, kung gusto mo pa makabalik.”
Tumalon na ako kaagad sa balon at bago pa ako bumagsak ng tuloyan ay narinig ko pa ang sigaw niya. “HUWAGGG!”
Hinihintay ko siya na sumunod sa akin marahil ay natatakot siya na baka may mangyari sa kaniya kapag nahulog siya sa balon, nang makita kong may liwanag na patungo sa balon ay bigla nitong ibinagsak si Matthew.
“Sumunod ka sa akin.” Aya ko at nag-umpisa ng maglakad naramdaman kong sumunod naman ito sa akin.
Nang makalabas kami ay nag-usap pa kami hanggang sa makarating kami sa malaking puno na may iba’t-ibang bulaklak, binanggit ko ang salitang. “Buksan ang lagusan, pagbanggit ko’y puno ng pagmamahal."
Biglang bumukas ang pintuan at pumasok kami dito tumambad sa amin ang hanging bridge.
“Ngayon, puwede kana makauwi masaya ako na nagtagpo tayong muli, Fourth Matthew,” Saad ko sa kaniya, nagpasalamat siya sa akin at umalis na.
Handa ako maghintay nang mahabang oras hanggang sa makabalik ka ulit dito at kahit takasan mo ako at kahit nabura ako sa alaala mo gagawin ko lahat para maalala mo ulit ako.