Chapter 6
Seven thirty and it's already dark when we decided to go home to our own mansyon na nandito lang din sa loob ng hacienda felipe. Grandpa and Grandma escorted us outside even though they are still worried about my condition, kailangan rin naming umuwi sa mansyon. Dito narin kami nakapag-hapunan dahil yun ang naging suggestion ni grandma.
Still, my back is really hurt when I tried to move it sidewards here inside our car dahil pauwi palang kami.
"Baby, don't you dare to move your body muna okay? Hindi ka na muna siguro papasok bukas, tatawagan ko nalang ang adviser mo mamaya." Mommy said, but i shake my head even though i rested my head into her lap, naramdaman niyang umiling ako.  Magsasalita pa sana ako pero naunahan na ako ni Dad. Naka-tingin pala siya samin gamit ang rearview mirror saka kami nilingon dito sa backseat. I sighed in defeat.
Kung hindi ako papasok bukas, hindi ko makikita si Anton!? Now what?! This is so hard! Gusto kong umiyak pero sabi ni Mommy i'm a big girl na daw, kaya hindi na dapat ako umiiyak. Except nung tumilapon ako, sumakit na naman yung likod ko dahil inisip ko yung nangyari kanina.
We're about to get inside of our mansion's gate, when suddenly our car stopped and mang Roger turn his head to Daddy and after that to us here in the backseat. Gusto kong tumayo pero pinigilan lang ako ni Mommy.
Tumingin sila ni Daddy sa labas ng bintana para tingnan kung bakit kami huminto papasok sa loob ng gate. I try again to stand up, kahit pinipigilan ako ni Mommy but she can't win over me kasi nagpu-pumiglas ako.
Napa-aray ako ng naramdaman ko na naman ang sakit ng likod ko pero hindi ko na yun pinansin pa. Nagulat ako ng makita ko ang nasa labas dahil sasakyan nun ng Mommy ni Anton.
Lumabas ang Mommy at Step-father niya habang naglalakad palapit sa direksyon namin at may naka-sunod sa likod nila na isang bata.
That kid!? Why is she here?! Tumalim ang titig ko sa batang yun dahil nung tumilapon ako sa slide house kanina sa park, na-mukhaan ko siya. Ang sama nga ng titig niya sakin eh! What are they doing here anyway?
Kumunot ang aking noo sa nakikita. When they get near to us, lumabas ng sasakyan si Dad at sinalubong niya ang Step-father ni Anton ng suntok sa mukha. Galit na galit ang mukha ni Daddy nang sugurin na naman sana niya ng suntok ito, pero bumaba agad si Mommy para awatin si Dad.
"Andrea, bitawan mo ko! Hindi ko sasaktan ang anak niya, instead siya ang makakatikim ng galit ko!" rinig namin ni kuya ang sigaw ni Dad sa labas. Tumingin sakin si kuya at pipigilan ako sa gusto kong mangyari ng tinangka kong bumaba.
But!...
Nakita ko si Anton na bakas din ang gulat sa mukha na nasa loob lang ng sasakyan nila. Lumapit ang Mommy niya sa Step-father niyang naka-handusay na ngayon sa lupa. I try to reach my eye contact to that kid but she's avoiding me. I don't know if she can felt a guilt because of what she did to me but...
Lumabas ako ng sasakyan, i called out Mom and Dad's name para hindi na lumala pa ang gulo nila dahil sa nangyari sakin.
"Stop it already na po, Dad. Ayos na po ako ngayon." I told them, bigla naman akong hinila ni Mommy papunta sa kanya at binuhat ako.
"You sure baby?" Mom asked, i simply nod my head even though there's still the pain i felt on my back. Hindi ko nalang pina-halata yun.
"Y-yes, Mommy. I'm okay now." I stated. Na-bigla ako ng lumapit ang Mommy ni Anton sakin at lumuhod sa harap namin ni Mom. She keep saying sorry of what happened to me, pero bago yun hinila niya rin ang bata at sabay na lumuhod sa kanya. Galit ang mukhang tumingin sakin and she rolled her eyes to us.
"Bakit kasali pa ako?! I didn't know na may bata pala na gustong mag-slide dun sa slide house, I didn't saw you!" galit na usal niya, I may be young for my age but i repeat! Mature na akong mag-isip, tinaasan ko siya ng isang kilay.
"Bakit parang ikaw pa ang nagagalit jan?" biglang sumingit si kuya samin. Alam ko naman na si kuya yun, sino ba samin ang cold magsalita?
"You!?! Why are you here? Huh?!" galit paring usal niya nang binalingan niya ng tingin si kuya. Totoo nga ang sinabi ni kuya kanina, they know each other! Ang sama ng ugali niya! Hindi na nga marunong humingi ng sorry pati kuya ko dadamayin niya?!
"Don't be silly, young girl! You don't get it? Tinapak mo ang mga paa mo, not knowing that you're here in our hacienda's compound? Where's your brain anyway?" kuya Clarence just smirk at her when we saw her shocking expression. He coldly said that to her.
"Clarence, sorry sa ginawa ng step-sister ko kay Cindy. Don't worry she wouldn't do that again. Bridgett Nigel mag sorry ka sa kanya, kasalanan mo yun kaya dapat ikaw ang humingin ng sorry, hindi yung ibang tao ang gagawa nun sayo. You're not a little kid anymore and you should know that na mas matanda ang mga kinakausap mo, respect them." pagkatapos sabihin yun ni Anton ay tumingin siya sakin, dug! dug! dug!
Woah! What was that sound? I can hear the heartbeat inside my chest. Sinalubong ko ang tingin niya, may bakas na pag-alala ang nakita ko sa mukha niya pero bigla din yung nawala. I blinked my eyes twice na hindi ako nagiilusyon sa nakita ko.
"It's better that you and your family should go! Bago pa magdilim ang paningin ko sa inyo." tumalikod si Dad ng sabihin niya yun at naglakad sa sasakyan, ganun din ang ginawa ni Mom na buhat parin ako hanggang ngayon, at si kuya na hindi na pinansin ang step-sister ni Anton.
Pumasok na ang sasakyan sa malaking gate namin pero sinulyapan ko muna sila hanggang sa napunta ang paningin ko kay Anton. Hindi parin nagbabago ang expression sa mukha niya simula pa kanina, ilusyon ko lang ba talaga yun na nag-alala siya sakin?
Gusto kong kiligin pero hindi ko magawa dahil sa masakit pa yung likod ko gawa ng pagkaka-tulak ng step-sister niya sakin. Wag niya lang talagang ulitin yun dahil kapag napuno ako baka ibang Cindy ang makilala niya.
Naiwan sila sa labas at hindi sila pinayagan ng guard na pumasok  kahit sa loob lang ng gate namin. Narinig ko si Dad na tinawagan yung guards namin para pauwiin na ang pamilya ni Anton.
We already get inside of our mansion at naes-stress ang mukha nina Mom at Dad na umupo dito sa living room. I was about to stood up, when I heard dad is calling me. Lumingon ako sa kanila pero na kay Dad lang nakatuon ang atensyon ko.
"From now on Cindy, wag ka munang lumapit kay Anton. Hindi natin alam kung anong tumatakbo sa utak ng step-sister niya kung bakit niya ginawa yun sayo, you understand me?" what!? No way! May namumuong luha sa mga mata ko na tumingin kay Dad, hindi na nga ako makakapasok bukas tapos ayaw pa nila akong palapitin sa kanya?
"Dad, wag naman po yun! Paano po yung tutor ko sa kanya!? His step-sister can't do that to me again?! Wala naman pong ginagawang masama si Anton eh!" sigaw ko sa maliit na boses, hindi ko ininda ang sugat sa tuhod maging ang sakit na nararamdaman ko sa aking likod ay tumakbo ako paalis dito sa living room papunta sa kwarto ko.
Habang tumatakbo patungo sa hagdan, i wiped my tears at the back of my hand. Humakbang ako sa hagdan papunta sa taas. Naglakad ako sa hallway at tumapat ako sa pinto ng kwarto ko. Bakit kailangan pa nilang gawin sakin to? Ginagawa ko naman ang lahat, mahal na mahal ko sila. Pero...
Tuluyan na akong pumasok sa kwarto ko, sumampa ako sa aking kama at nahiga. Dito ko nilabas lahat ng iniyak ko kanina pa.
I wouldn't bother to change my clothes anyway. Naka-tulog ako na ganito parin ang suot ko.
(The Next Morning)
Narinig ko ang aking alarm clock na tumunog, pinatay ko kaagad ito at bumalik ulit sa pagkaka-higa dahil hindi naman ako papasok ngayon. I'm sure kahapon tumawag na si Mommy kay Ma'am Alice dahil sa nangyari sakin.
I want to lay here in my bed all day and get some sleep dahil matagal din akong hindi naka-tulog kagabi. Narinig ko pa silang kinakatok ang pinto ko sa labas pero hindi ko na pinansin pa yun. I have a lock of my door inside kaya ang kung sino mang tumangka na pumasok hindi agad makakapasok dahil sa technology lock na pina-install ko kay Dad noon. Binago ko rin ang password nun na ako lang ang nakakaalam.
I heard a knock again outside my door, baka si Mom at Dad yun na pinipilit parin na mag-unlock ng password ko pero hindi parin nila makuha ang tamang password. Tumayo na ako at nagpuntang bathroom para maligo. Nag-shower lang ako, pagkatapos ko ay lumabas na ako at sa walk-in closet ko naman. Simple white t-shirt lang at maong shorts ang suot ko. Independent na ako sa mga ganitong bagay, yan ang turo ni Mom saming dalawa ni kuya.
Sinuklayan ko ang mahaba at basang buhok, pagkatapos ay bumalik ulit sa kama. Kinuha ko ang cellphone na naka-patong sa bedside table at nakita kong may message sakin si Nixie. But the most shocking part is, i recieved an unknown message kasi hindi naka-register man lang yung number sa cellphone ko.
"Sino kaya to?" tanong ko sa sarili, ang sakit ng mata ko. Mugto ito ngayon dahil sa kaka-iyak ko kagabi. Pero bumalik sa isipan ko yung unknown message at number na yun.
Binasa ko muna yung text ni Nixie. At natawa lang ako dahil sa goodmorning niya.
Open Message:
Nixie: goodmorning bestie!
Nixie: wooy! reply ka naman jan!
Kanina pa pala tong message niya, twenty minutes ago. I bet nandun na siya sa university.
Me: good morning din Nixie! sorry absent ako ngayon, may nangyari kasi sakin kahapon eh.
Message Sent.
Nixie: huh!? bakit, ano nangyari sayo? Akala ko naman papasok ka kaya ako maaga dito, kailan ka makakabalik?
Me: hindi ko alam eh, kahapon kasi nung natapos kaming nagsimba, pumunta kami sa park malapit lang sa simabahan. Naglaro kami ni kuya tapos nung naglakad ako palapit dun sa sliding house para ma-try ko, kaya lang before pa ako makapag-slide nun, may tumulak sakin. Kaya ito, dito muna ako sa bahay.
Message Sent.
Nixie: ang bad naman nun! pero pano na yung pagtu-tutor mo samin ni Anton?
Me: hindi ko alam Nixie eh, pero don't worry tuturuan ko parin naman kayo. 
Message Sent.
Nixie: okay, sige sa sabado nalang ulit.
Me: okay Nixie!
Message Sent.
Hindi na ulit nag-reply pa si Nixie dahil baka nagsimula nang magturo ngayon si Ma'am Alice.
And the last message i got is...the unknown message and un-registered number. Kahit kinakabahan, binuksan ko yun para malaman ko kung sinong nag message sakin.
Open Message.
Unkown number: i'm sorry.
Dug! Dug! Dug! Dug!
Malakas na kabog ng dibdib ko, parang ganito din yung naramdaman ko nung nagtama ang paningin namin ni Anton kagabi. Nagtaka ako, I was so puzzled because this is the first time na nakatanggap ako ng unknown message, pero sorry lang ang nakalagay? It sent, forty five minutes ago!?
Nag-reply ako.
Me: who's this?
Message Sent.
Hindi na ako aasang re-replyan ako ng unknown number nato kasi kanina pa pala ito na i-sent eh!
Beep! Beep!
Nagulat ako dahil naka-tulala na pala ako habang tumitingin dito sa loob ng kwarto ko.
I noticed it and open the message i got from...that unknown number again.
Unknown number: you don't want to know me, still i'm saying this sorry for you. Just for your own sake.
Nalito ako sa message niya. Kaya nga ako nagtatanong kung sino siya para malaman ko kung bakit siya humihingi ng sorry sakin, and for my own sake?
I almost want to delete this number, but something inside telling me na wag ko nalang munang e-delete ito.
Baka sa susunod may message ulit akong matanggap galing sa kanya.
Buong araw akong hindi lumalabas ng kwarto ko, narinig ko lang yung katulong namin na nasa labas ng kwarto ko at dinalhan ako ng pagkain ko sa lunch. Ganun din sa dinner, dito na ako halos sa kwarto tumambay. Buti nalang at hindi naman masyadong boring kasi nagsu-surfing lang ako sa internet. At other stuffs na naiisip ko.
Nag-facebook ako at nakita kong online si kuya at nagpop-up yung message niya sa messenger.
Clarence Felipe: little sis, bumaba ka na daw jan sa kwarto mo. Nag-aalala na sina Mom at Dad sayo.
Cindymarikit_Felipe: ayoko nga.
Clarence Felipe: gusto ko nilang kausapin.
Hindi na ako nag-reply pa sa kanya, na-iinis lang ako eh!
Hindi ko siya sinunod, busangot lang akong humiga dito sa kama ko hanggang sa tuluyan na akong naka-tulog dahil narin sa kung anong pinagga-gagawa ko kanina. I don't mind sharing that thoughts though. Wala na ako sa mood.
Maka-tulog na nga lang! It's nine thirty pm narin.