“Selly, may available na trabaho sa Maynila. Nereto ako ng kaibigan ko doon bilang kasambahay. Amm... Ano kasi..."
Biglang imik ni Bee habang naglalaba kami. Napahinto ako sa pagkuskos at lumingon sa kaniya.
“Ano? Magta-trabaho ka sa Maynila? Iiwan mo ako dito? Alam mo ba kung gaano kadelikado sa syudad?! Paano kapag na-r*pe ka doon? Paano ‘pag nabaril ka? E ‘di kami mamomroblema? Aba! Swerte mo naman! No! Dito ka lang. Walang aalis. Walang mang-iiwan," matigas kong saad.
Napasimangot siya.
“Ang dami mong sinasabi. Kaya nga nagpapaalam ako sa ‘yo e," aniya.
“Tse! ‘Wag mo akong inaano! Baka mapahamak ka doon. Ayoko," tanggi ko
“Pero, Selly. Dalawang kasambahay ang kailangan nila. Pwede namang tayong dalawa ang pumunta doon. Tsaka kailangan natin ng pera, makatutu---"
“Iyon naman pala! Balita ko ang ganda sa syudad! Maraming mall at masasarap na pagkain! Sabi ko naman sa ‘yo, punta tayo doon e. Siguradong ang ganda doon! Ano? Tara na!"
Napangisi siya at umiling.
Ayokong umalis siyang mag-isa dahil una, baka may mangyaring masama sa kaniya doon. Pangalawa, ayokong maiwan mag-isa dito. At pangatlo, ayokong yumaman siya doon habang ako ay mahirap pa rin dito. No way! Ako muna ang yayaman bago siya. Hehe.
“Tsaka ang amo raw natin ang magpapaaral sa atin doon. Libreng pagkain at higaan. Quadro pa ang sweldo natin doon kesa dito. Malaking oportunidad iyon. Makakapagpadala ka na ng malaking pera sa mga magulang mo, makakapag-ipon ka pa."
Napa-isip ako. Oo, libreng pag-aaral, pagkain at tirahan. May mas malaking pera pa. Pwede ko ng paaralin ulit si kuya. Huminto kasi siya sa pag-aaral dahil hindi kaya nina momshie't papshie na pag-aralin kaming dalawa kaya nagpaubaya si kuya. Huminto siya noong 4th year na siya. Criminology ang kinuha niya.
Marami ng naisakripisyo si kuya sa akin. Gusto ko ring tumulong sa kaniya.
“Okay. Kailan ba?" tanong ko.
Agad na umaliwalas ang mukha niya.
“Yes! Sasabihan ko muna ang kaibigan ko. Puntahan nalang kita sa inyo kapag alam ko na kung kailan tayo aalis. Okay?"
Tumango na lang ako.
“Hoy, kayong dalawa! Ito pa!" biglang sigaw ni Aling Piyang at tapon sa isang baldeng labahan niya sa amin.
Sabay kaming nag-roll eyes ni Bee.
-----
Pagod akong napaupo sa kawayan naming upuan.
“Momshie! Papshie! Kuya! Nakauwi na po ako!" sigaw ko at pumikit.
Masakit ang likod at braso ko dahil sa paglalaba. Ang dami pang pinagawa sa amin ang bruhang amo namin kahit 100 per day lang ang sweldo namin.
Napamulat ako nang biglang may umakbay sa akin.
“Pinahirapan ka na naman ba ng hukluban mong amo?" tanong sa akin ni kuya at kinuha ang braso ko at sinimulang hilutin.
Tiningnan ko siya at sumimangot.
“Kating-kati na akong ipalapa ‘yong babaeng ‘yon sa ahas ni Mang Ariel. Kung makautos e ‘kala niya naman milyones sini-sweldo niya sa amin," reklamo ko
Natawa na lang siya at tahimik na hinilot ang braso ko.
“Kuya."
“Oh?"
“Makakapag-aral ka na."
Ramdam kong natigilan siya at dahan-dahang tumingin sa akin na nanlalaki ang mga mata.
“S-Seryoso?"
Kita ko sa mga mata niya ang sayang nararamdaman niya. Napangiti na lang ako at tumango.
“Magta-trabaho kami ni Bee sa Manila. Mas malaki ang sweldo doon at libr---"
“Ano? Maynila?!"
“Ano ba, Kuya! ‘Wag kang sumigaw!"
“Maynila ba kamo? Alam mo ba kung gaano kalayo iyon dito? Hellooo? nasa Cebu ka ngayon, Egsel. Tapos Maynila?" sigaw pa niya.
“Ano iyong Maynila na narinig ko?"
Biglang sumulpot sina momshie at papshie mula sa kung saan.
“Ito kasing anak mong pangit---"
“---na kapatid mo," singit ko.
“Whatever. Ito kasing anak mong pangit! Magtratrabaho daw siya sa Maynila! E ang layo no'n!"
Nanlaki ang mga mata nina momshie't papshie.
“ANO?!"
“Momshie, Papshie, gusto ko lang namang tumulong sa inyo e. Tsaka gusto ko ring pag-aralin ulit si kuya. Libre raw ang pagkain at tirahan doon. Pati ang pag-aaral namin ni Bee ay libre. Tas malaki pa ang sweldo. Sayang din iyon," ani ko.
“Kahit na! Ayoko pa rin," matigas na turan ni kuya.
Napasimangot ako.
“Kuya naman e! Alam kong gusto mong bumalik sa pag-aaral. Sayang din ‘yon, ‘no. Isang taon nalang at graduate ka na. Tsaka may karamdaman na rin sina momshie at papshie. Ayokong magtrabaho pa sila. Baka makasama sa kanila."
“Kaya ikaw ang magtra-trabaho? At sa Maynila pa? NOOOOO."
“Kuyaaaaa!" frustrated kong tawag sa kaniya.
Umiling lang siya.
“Okay lang sa amin," biglang imik ni papshie kaya napalingon kaming dalawa sa kaniya.
“Papshie?" angal ni kuya.
“Pinalaki namin kayong dalawa na responsable. Tsaka matalino ang kapatid mo, Ron. Alam kong makakaya niya doon. Malaki ang tiwala namin sa iyo, Egsel," sabi ni momshie.
“Pero ang layo ng Maynila!" Napatayo na si kuya dahil sa inis kaya tumayo na rin ako.
“Bakit ba angal ka nang angal?" sigaw ko.
Natahimik siya bigla at tinitigan ako.
“Kaya ko naman doon. Kilala mo ako, kuya. Madiskarte ako at hindi ako madaling ma-uto. At valedictorian o cum laude yata ‘tong kapatid mo! Tsaka ang gusto ko lang naman ay tulungan kayo. Tulungan ka. Wala ka bang tiwala sa little sister mo?"
“Hindi naman sa ganoon pero..." pabitin niyang sagot.
Tahimik lang niya akong pinagmasdan. Kalauna'y bumuntong-hininga siya.
“Okay, sige. Iwan mo kami kung iyan ang gusto mo," aniya at lumabas ng bahay.
“Kuya Ron!" tawag ko sa kaniya ngunit tuloy-tuloy lang siya sa paglalakad paalis.
Napayuko na lang ako. Kasabay no'n ay ang pagpasok ni Bee.
“Anyare do'n sa kuya mo, Sel? Parang susugod sa gyera ah?" tanong niya at nagmano kina momshie't papshie.
Inangat ko ang tingin ko sa kaniya. Umiling ako at pilit na ngumiti.
“Wala iyon. Tampurorot lang ‘yon!" biro ko.
“Nga pala, anong sadya mo't naparito ka?" pag-iiba ko ng topic.
“Ay. Oo nga pala! Sabi ng kaibigan ko sa susunod na araw daw tayo luluwas ng Maynila. Mag-aabang daw siya sa atin sa airport," masigla niyang pahayag.
Tumingin ako sa labas ng bintana at tiningnan ang papalayong pigura ni kuya. Hay. Bumaling ako kay Bee at ngumiti.
“Okay, sige! Magre-ready na ako para sa byahe natin."
“Sige, sige! ‘Yon lang. Alis na ako. Magandang gabi po, Aling Corazon, Mang Dodong!" sigaw niya at umalis na.
Lumingon ako kina momshie't papshie.
“Sigurado ka bang kaya mong magtrabaho sa Maynila, Egsel? Syudad iyon at malaki ang Maynila, baka mapano ka," sabi ni momshie.
“Akala ko ba payag na kayo?" nakasimangot kong sabi.
Sabay silang nagbuntong-hininga.
“Oo, pero syempre, nag-aalala pa rin kami sa iyo. Wala kami doon para tulungan ka," ani naman papshie.
“Syempre, kaya ko! Si Egsel ata ‘to! Tsaka malay natin, nandoon ang swerte ko."
“Palagi kang mag-iingat doon ah. ‘Wag magtitiwala agad sa mga tao do'n. Iba ang probinsya sa syudad. Kung may mga masasamang tao dito, siguradong mas marami doon," paala ni papshie.
“Naku! Sila kamo ang mag-ingat sa ‘kin!" ani ko.
Napa-iling nalang silang dalawa.
“O siya sige. Pero ngayon, puntahan mo muna ang kuya mo. Alam kong nagtatampo iyon."
Tumango ako at ngumiti.
“Sus ko. Makati lang pwet no'n e. Kung magtampo, akala naman niya bagay sa kaniya. May pa-walk out walk out effect pa siya," biro ko.
“Alam mo namang ikaw lang ang kaasaran no'n e. Kung wala ka, wala na siyang aasarin. Syempre mami-miss ka niya."
Napasimangot na naman ako.
“Kaya nga mas mabuting nasa Manila ako. Para iwas bully."
Natawa nalang silang dalawa at niyakap ako.
“Mag-iingat ka doon, anak," paalala ulit ni momshie.
“Mahal ka namin," dugtong naman ni papshie.
“Ano ba kayo! Sa susunod na araw pa ako aalis e. Tsaka Maynila lang iyon! Nasa Pilipinas pa rin. Isang sakay lang ng eroplano," sabi ko at pasimpleng pinahid ang luha ko.
“Alam namin. Pero malayo pa rin iyon. Basta, mag-iingat ka palagi. At huwag magpapagutom. Ayusin din ang pag-aaral. AT! ‘Wag magbo-boypren!"
Natawa na lang ako.
“Naku! Mukhang hindi natin maiiwasan ang pang-huli ah. Sa ganda ba naman ng anak niyo."
Natawa sila pareho. “O siya. Puntahan mo na ang kuya mo. Lambingin mo iyon para pumayag at mawala ang tampo."
Sumimangot na naman ako.
“Isa pa ‘yon! Pa-VIP ang mokong. Ipalapa ko siya sa tigre e. Sarap i-untog sa semento ang mukha," reklamo ko at lumabas na sa bahay.
Mapuntahan nga ang baliw kong kapatid.