เมื่อแจจินถึงหอพักหญิงเธอก็เดินขึ้นไปบนห้องพักของเธอทันที เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้อง ก็เป็นเหมือนที่เธอคิด รูเมทของเธอมีอยู่2คน ซึ่งทั้งสองคนนี้ก็เป็นเพื่อนสนิทของเธอของในอนาคตอีกด้วย คนแรกอิมแชฮี เธอคนนี้เป็นสาวสวยคนนึงเลยก็ว่าได้ ส่วนสูงราว169 ซม.ผมยาว ตาดวงกลมโต ปากนิดจมูกหน่อยหน้าเป็นทรงเรียงสวย เป็นสเป็คของหนุ่มๆเกือบทั้งมหาลัย แต่มะว่านิสัยของเธอกลับตรงข้ามกับรูปลักษณ์เสียยิ่งกระไร เธอเป็นคนชอบดื่ม ชอบไปเที่ยวกับเพื่อน ยังชอบแต่งตัวสายดาร์ก
ส่วนคนที่สองจะเป็นใครไปไม่ได้เธอก็คือ มินฮี นั่นเอง เธอสูงประมาณ165 ตัวเล็กน่ารัก ผมสั้น นิสัยน่ารักใครที่อยู่ใกล้เธอมากๆก็อาจจะตกหลุมรักเลยก็ว่าได้
"เอาล่ะ ฉันชื่อ คิมแจจินนะ ยินดีที่ได้รู้จักพวกเธอสองคน" เมื่อแจจินเข้ามาในห้องเธอก็ทักทายเพื่อนทั้งสองของเธอด้วยรอยยิ้ม
"ฉันชื่อ อิมแชฮีนะ ยินดีที่ได้รู้จัก แจจิน" แชฮียิ้มตอบ
"ฉัน มินฮีจ๊ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ จินแจ " มินฮียิ้มให้กับแจจิน
" แจจิน ไม่ใช่ จินแจ ยัยมินฮี ทำไมแกชอบเรียกชื่อเพื่อนสลับกันละเนี่ย" แชฮีพูดหัวเสีย เพราะเธอกับมินฮีเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมปลายจึงสนิทกันเป็นพิเศษ
"ก็ฉันอยากเรียกไม่เหมือนใครนี่ อิมแช" มินฮีตอบเสียงเบาพร้อมกับมองไปที่หน้าของเพื่อนสาว
"ฉันว่าก็น่ารักดีนะ" แจจินพูดแล้วหัวเราะเบาๆ ทำให้เพื่อนสาวทั้งสองก็หัวเราะไปด้วย
.
.
.
.
.
.
.
ทางด้านของฮเยซู
"หวังว่าฉันจะไปต้องอยู่กับ ฮงโอ ฮยอนจี และก็แจจุนหรอกนะ" ฮเยซูพูดตัดพ้อกับตัวเองเพราะเขาจำได้ว่าตอนที่เขาเข้ามหาลัยมันวุ่นวายมากแค่ไหนที่อยู่หอพักเดียวกับสามคนนี้
แต่เมื่อฮเยซูเปิดประตูเข้ามาฝันของเขาก็สลายไปในพริบตา ใช่แล้วเขาได้อยู่ห้องเดียวกับ ฮงโอ ฮยอนจี และแจจุน
"สวัสดีฮเยซู/สวัสดีพี่"เสียงทั้งสามทั้งทายฮเยซูดังขึ้น
แต่เขาก็ไม่แปลกใจเลยที่ทั้งสามจะรู้จักชื่อของเขาเพราะเขาเป็นนักเรียนดีเด่นของอาจารย์ที่ไม่ว่าใครก็ต้องรู้จักเขา
"ฉันชื่อ...." ฮงโอกำลังจะพูดแนะนำตัวแต่ไม่ทันจะพูดจบฮเยซูก็พูดดักซะก่อน
"พวกนายไม่ต้องแนะนำตัวหรอก ฉันรู้จักพวกนายทุกคน นายจองฮงโอ ส่วนนายก็แบคฮยอนจี และนายน้องชายยัยตัวเเสบคิมแจจุน" ฮเยซูพูดพรางชี้นิ้วเรียกชื่อไปทีละคนด้วยน้ำเสียงที่ปกติ
"โห สุดยอดเลยอะ พัคฮเยซูรู้จักพวกเราด้วยอะ " ฮยอนจีพูดอย่างติดตลก ฮเยซูกลับทำหน้าเบื่อๆพร้อมกับส่ายหัวเพราะเขารู้นิสัยของเพื่อนเขาดี
.
.
.
.
.
.
.
ทางด้านแบคซึงยู
"นี่...มีใครรู้จักเด็กปีหนึ่งที่ชื่อ แจจิน บ้างไหม" ฮเยซูถามเพื่อนของตน
"แจจิน แจจินไหนว่ะ" ฮันกุกถามเพื่อนของเขาด้วยสีหน้าที่สงสัยไม่น้อย
"หรือว่าจะเป็น คิมแจจิน ตัวเล็กๆน่ารักๆใช่ป่ะที่ตัวขาวๆและก็ยังเรียนเก่งอีก" จีอันพูดขึ้น
"น่าจะใช่นะ ฉันว่าฉันชอบว่ะ มีใครมีเบอร์น้องเขาบ้างไหมวะ" ซึงยูถามอย่างมีความหวัง
"ไม่มีว่ะ" เพื่อนทั้งสองตอบอย่างพร้อมเพรียง
"เห้ออ" ซึงยูถอดหายใจพลางคิดถึงหน้าของแจจินรอยยิ้มของแจจินที่เขาพึ่งเห็นไปช่วงหัวค่ำ
กลับมาทางด้านของแจจิน
"มีใครรู้จักนักศึกษาที่ชื่อ อึนยองฮีไหม" แจจินถามพร้อมกับมองไปที่หน้าของเพื่อนทั้งสองสลับไปมา
"ยองฮีหรอ ฉันรู้จักนะเขาเป็นเพื่อนเล่นฉันตอนเด็กๆแถมตอนนี้บ้านเราก็อยู่ใกล้กันด้วยนะ เห็นว่าเรียนอยู่คณะเคมีนะ" มินฮีตอบพร้อมกับความสงสัยว่าแจจินถ้าเรื่องของยองฮีทำไม
"ทำไหมหรอ จินแจ เธอรู้จักเพื่อนฉันหรอ" มินฮีถามด้วยความสงสัย
"อ๋อ ป่าวหรอก ก็แค่ได้ยินชื่อฉันเลยสงสัยน่ะ" แจจินตอบพร้อมกับยิ้มให้มินฮี
"( นี่นายยองฮีสนิทกับมินฮีตั้งแต่เด็กเลยหรอเนี่ย ทำไมฉันไม่เคยรู้เลยละ แล้วถ้าสนิทกันขนาดนี้ทำไมถึง ฆ่ามินฮีได้ลงคอกันนะ น่าสงสัยจริงๆ)" แจจินพูดพร้อมกับมองไปทางมินฮี
เช้าวันต่อมา
แจจินเดินออกจากหอพักด้วยความมั่นใจ เพราะวันนี้เป็นวันสอบชิงทุนซึ่งแจจินก็มีความมั่นใจเป็นอย่างมากว่าครั้งนี้เขาจะต้องชนะฮเยซู เธอเดินไปยิ้มไปอยู่คนเดียวอยู่ๆก็มีเสียงๆนึงที่ทำให้เธอต้องหุบยิ้มลงทันที
"แจจินอ่าา วันนี้ดูอารมณ์ดีจังเลยนะ อ้าวไม่ยิ้มแล้วหรอ เวลาเธอยิ้มน่ารักดีนะ" ซึงยูพูดพร้อมกับมองหน้าของแจจินอย่างไม่ละสายตา
"มีอะไรรึป่าวค่ะ รุ่นพี่ " แจจินพูดน้ำเสียงที่ไม่ค่อยอยากคุยนักเธอพูดทั้งๆที่ไม่มองหน้าของซึงยู
"ไม่มีหรอก พี่แค่จะเดินไปเป็นเพื่อนน่ะ" ซึงยูตอบ
"ตามใจค่ะ ยังไงเราก็ไปทางเดียวกันก็ต่างคนต่างเดินแล้วกันนะคะ"แจจินพูดพร้อมกับเดินจากไปในทันที
" ทำไมใจร้ายจัง คุยกับพี่ดีๆไม่ได้หรอนี่พี่อยากทำความรู้จักเรานะ"
"แต่ฉันไม่อยากรู้จัก" แจจินตอบเสียงแข็ง
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า แล้วนี่แจจินกินอะไรหรือยังหิวมั้ย ไปหาอะไรกินกันก่อนมั้ย" ซึงยูขำกลบเกลื่อความหน้าแตกของตัวเอง
"ไม่หิวค่ะ" แต่เมื่อแจจอนพูดจบท้องของเธอก็ร้องออกมา
"ไหนบอกไม่หิวไง ปล่อยให้ท้องร้องแบบนี้มันไม่ดีน้า เดี๋ยวพี่ไปซื้ออะไรมาให้กินนะ" ซึงยูพูดพร้อมกับมองไปที่ท้องละหน้าของแจจินสลับไปมา
"ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวฉันไปซื้อเองได้" แจจินยังคงตอบเสียงเเข็งใส่ซึงยู
"แต่ว่าพี่มี......" ซึงยูยังไม่ทันได้พูดจบก็มีคนเดินมาแหวกกลางระหวางซึงยูและแจจิน
"ไม่เห็นหรอว่ามีคนเดินอยู่ ไม่มีมารยาท" ซึงยูพูดใส่คนข้างหลัง
"โอ๊ะ ฮเยซู นายมีอะไรหรือป่าว" แจจินถามด้วยความแปลกใจเพราะเขาจำได้ว่าตอนนั้นไม่มีฮเยซูเขามาแทรกกลางระหว่างเธอกับซึงยู
"ฉันซื้ออาหารเช้ามาให้เธอน่ะ " ฮเยซูพูดโดยไม่สนใจคำพูดของซึงยู แล้วก็ยืนถุงใส่อาหารเช้าให้แจจิน
"ให้ฉัน ให้ฉันทำไมวางยาพิษรึไง หรือว่ากลัวแพ้ฉัน" แจจินพูดติดตลกพร้อมกับยิ้มให้กับฮเยซู
" ฉันเนี่ยนะกลัวเเพ้ ฉันกลัวเธอรับความพ่ายแพ้ไม่ได้ตั้งหากเลยซื้ออาหารมาปลอบใจล่วงหน้าไงละละ " ฮเยซูพูดกับยื่นให้แจจินอีกครั้งนึง
"ชิ ยังไงก็ขอบใจนะ" แจจินตอบพร้อมกับมองหน้าฮเยซูและกำลังจะเดินไปต่อ
"เดี๋ยวสิ ทำไมน้องรับอาหารเช้าจากไอหนุ่มนี่ แต่ไม่ยอมรับของพี่ละ" ซึงยูถามด้วยความสงสัย
"เพราะว่าฉันกับฮเยซูเราเป็นเพื่อนกันค่ะส่วนฉันกับพี่เราเป็นเหมือนคนไม่รู้จักกัน เรารู้จักกันมานานกว่าพี่ ไว้ใจได้มากกว่าพี่" แจจินอธิบาย
เมื่อซึงยูได้ยินอย่างงั้นก็ตัวเเข็งยืนนิ่งเหมือนร่างไร้วิญญาณ
แจจินและฮเยซูก็พากันเดินออกมาจากตรงนั้น
"เธอบอกว่าฉันไว้ใจได้หรอ รู้จักฉันนานกว่าหรอ แต่เราก็รู้จักกันแค่1วันกว่าๆเองน่ะ" ฮเยซูถามด้วยความสงสัย
"ก็นานกว่าเขาไงละ นายจะสงสัยอะไรนักหนาเนี่ย น่ารำคาญชะมัด"