"พี่ " เสียงของใครบางคนดังขึ้นเมื่อแจจินเดินออกจากหน้าตึกขณะ เธอจำเสียงที่คุ้นเคยได้อย่างดี เธอหันกลับไปก็เจอกับน้องชายฝาแฝดตัวแสบของเธอ คิมแจจุน ยืนยิ้มโบกมือเรียกแจจินอยู่ๆห่างๆ
"โอ๊ะ แจจุน เหมือนกันตอนนั้นไม่มีผิดยืนยิ้มโบกมือให้เหมือนเมื่อก่อน" เธอพึมพำกับตัวเองพรางนึกภาพในอดีตที่ได้เริ่มต้นขึ้นใหม่อีกครั้ง
"กลับบ้านกัน พี่เรียนเสร็จแล้วใช่ป่ะ" แจจุนวิ่งเข้ามาหาแจจิน พร้อมกับชวนพี่สาวกลับบ้าน
"นี่แจจุน นายลืมหรือไงเราสองคนขึ้นมหาลัยแล้ว ที่ที่ต้องกลับคือหอพักต่างหากไม่ใช่บ้าน" แจจินพูดพรางเอามือกอดอกส่ายหัสมองน้องชายตัวเอง
"จริงด้วย ผมลืมซะสนิทเลย นี่พี่ผมว่าผมจะเข้าทีมบาสเกตบอล พี่คิดว่าผมพอจะเข้าได้มั้ย" แจจุนพูดพร้อมกับโชคกล้ามให้พี่สาวดูพร้อมกับยิ้มให้เธอ
"ฉันไม่รู้สิ ได้อยู่แล้วน้องชายฉันเก่งอยู่แล้ว" เธอพูดพรางเอามือไปลูบหัวน้องชายก็ไม่เชิงลูบหรอกเพราะตอนนี้หัวของน้องชายเธอกระเซอะกระเซิงเป็นอย่างมาก
"นี่พี่แจจินผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ พี่ทำหัวผมยุ่งหมดแล้วเนี่ย" แจจุนพูดอย่างหัวเสียพร้อมกับจัดทรงผมให้ตัวเอง
ทันใดนั้นแจจินก็หันไปเห็นฮเยซูและฮเยรินกำลังเดินมา เธอจำได้ว่าในอดีตฮเยรินเดินมาอยู่ๆก็มีชายแปลกหน้าเดินชนเธอจนเธอตกลงไปในสระน้ำเล็กข้างตึกจึงทำให้มีคนถ่ายรูปเธอและนำไปลงเพจมหาลัยจนเป็นที่หน้าอับอายไปหลายเดือน เมื่อเห็นเเบบนั้นเเจจินก็รีบเดินตรงเข้าไปหาฮเยซูและฮเยริน
แต่ทันทีที่เธอเดินมาถึงชายคนนั้นก็เดินมาเช่นกันเธอเห็นดังนั้น เธอจึงดึงฮเยรินมาไว้ใกล้ตัว ส่วนฮเยซูก็มองทำหน้างง
"ทำอะไรของเธอเนี่ยยัยบ้าดึงน้องสาวฉันไปทำไม"ฮเยซูพูดอย่างหัวเสีย แต่ทันทีที่ฮเยซูพูดจบก็มีคนผลักเขาจากข้างหลังทำให้เขาตกลงไปในสระข้างตึก ตู้ม!!!!
"ก็เพราะแบบนี้ไงฉันถึงดึงน้องนายมาอยู่ตรงนี้ แต่ก็คุ้มดีนะได้เห็นพัคฮเยซูตกน้ำเป็นลูกหมาแบบนี้ คริคริ" แจจินพูดพร้อมกับหัวเราะให้กับฮเยซูเบาๆ
"พี่ฮเยซู ขึ้นมาสิค่ะพี่ คนเขามองหมดแล้ว ขอบคุณพี่......."ฮเยรินพูดกับฮเยซูและกำลังหันไปขอบคุณพี่สาวข้างๆที่ช่วยเขาไว้ แต่ก็ต้องหยุดไว้ที่พี่...เพราะเธอไม่รู้จักชื่ออของหญิงสาวตรงหน้า
"คิมแจจิน เรียกพี่ว่าพี่แจจิน ก็ได้จ๊ะ" แจจินยิ้มตอบ
"ค่ะ ขอบคุณพี่มากๆเลยนะค่ะที่ช่วยไม่ให้ฉันตกน้ำ พี่แจจิน ฉันพัคฮเยริน เรียกฉันว่าฮเยริน เฉยๆก็ได้ค่ะ" ฮเยรินพูดตอบพร้อมกับจับมือของแจจอนด้วยความปลื้ม เพราะเธอทั้งสวย ฉลาด มีน้ำใจ แถมยังก็เถียงกับพี่ชายของเขาอีก
"แล้วนี่ ใครหรอค่ะ" ฮเยรินมองไปทางแจจุน
"อ๋อ นี่ แจจุน น้องชายฝาแฝด ของพี่เองจ้ะ" แจจินตอบพรางมองไปที่หน้าของน้องชายตัวเอง
"บังเอิญจังเลยนะค่ะ หนูกับพี่ฮเยซูก็เป็นพี่น้องฝาแฝดกัน"
"ใช่จ๊ะ บังเอิญมากกกก" แจจินแกล้งทำเป็นตกใจเพราะที่จริงเธอรู้อยู่แล้ว
"นี่ เธอจะจ้องพี่สาวฉันอีกนานปะ" แจจุนหันไปมองหน้าฮเยรินและถามคำถามนี้ด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมีมารยาท
เมื่อฮเยรินได้ยิน เธอก็หุบยิ้มทันทีและหันไปจ้องแจจุนตาเขม็ง
"ยุ่ง" เธอตอบ
"โอ๊ะ พี่ ดูสิ เขาว่าผมอะแถมยังมองผมด้วยสายตาแบบนั้นอีก" แจจุนเกาะแขนแจจิน พร้อมกับฟ้องพี่สาวเสียงอ้อน

"ก็แกไปหาเรื่องเขาก่อนทำไมละ" แจจินหันไปปรามน้องเสียงเสียงดุ
"โห พี่อะ ลำเอียงนี่ผมใช่น้องพี่มั้ยเนี่ย หึ" แจจุนพูดพร้อมกับทำปากมุ้ย
"ฮเยริน พวกเราไปกันเถอะ" ฮเยซูพูดพร้อมกับจับแขนน้องสาวของตัวเอง
"งั้นพี่แจจิน ฉันไปก่อนนะ เอ่อฉันขอเบอร์พี่หน่อยได้ไหม" ฮเยรินถามพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ยื่นให้แจจิน
"ได้สิ" เธอพูดจบก็พิมพ์เบอร์ลงไปให้ฮเยซู
หลังจากนั้นฮเยซูและฮเยรินก็เดินจากไป
"พี่ เราก็ไปกันเถอะ" แจจุนพูด
"อืมไปสิ"
หลังจากนั้นแจจินและแจจุนก็เดินแยกกันไปคนละทาง แจจินคิดกับตัวเอง "เอ๊ะ ตรงนี้เป็นที่ที่ฉันเจอกับแบคซึงยู ไม่ได้ๆ ฉันต้องหลีกเลี่ยงจากผู้ชายคนนี้ จะคบกับเขาไม่ได้ไม่งั้นฉันต้องเป็นแบบเมื่อก่อนที่หมกหมุ่นอยู่กับความรักจนแพ้ให้กับพัคฮเยซู " แจจินพูดพรางเลี่ยงทางเดินไปอีกทางนึง แต่สุดท้ายเธอก็เดินมาชนใครคนนึง
"ขอโทษค่ะ เดี๋ยวฉันช่วยเก็บนะคะ"เธอก้มเก็บของแล้วยื่นให้คนตรงหน้า ทำให้เธอตกใจเป็นอย่างมาก "( แบคซึงยู ทำไม ทำไมฉันถึงเจอเขาละ เลี่ยงไม่ได้เลยจริงๆ)" เมื่อยื่นเสร็จเธอก็ทำถ้าจะเดินหนี
"เดี๋ยวสิ น้องชื่ออะไรหรอ" ซึงยูถามพร้อมกับมองหน้าแจจินตาไม่กระพริบ เพราะเขาได้ตกหลุมรักแจจินซะแล้ว
"ทำไมฉันต้องบอกคุณ ขอทางด้วยค่ะ" แจจินพูดเสียงนิ่ง
"แล้วถ้าไม่ถอยละ ตอบมาก่อนสิว่าน้องชื่ออะไร" ซึงยูพูดกับแจจินด้วยสีหน้ายิ้มๆ
"นี่ๆๆๆ คิมแจจิน เธอมายืนอะไรนี่" ฮเยซูพูดขึ้น
แจจินหันไปมองหน้าฮเยซูอย่าหัวเสีย "มาไม่รู้จักเวล่ำเวลา "แจจินพึมพำกับตัวเอง
"น้องชื่อแจจินหรอ น่ารักดีเนอะ น่ารักเหมือนหน้าตาเลย" ซึงยูพูดมองหน้าแจจินพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้เธอ
"......" แจจินไม่ได้ตอบอะไร เธอได้แต่กรอกตามองบนด้วยความเบื่อหน่าย
"รู้ชื่อแล้ว แจจินก็ไปได้แล้วใช่ไหมครับพี่ปี2" ฮเยซูพูดจบก็จับข้อมือของแจจินแล้วเดินออกไปทันทีโดนที่ไม่รอคำตอบ
ซึงยูได้แต่ยืนยิ้มมองหลังของแจจินอยู่คนเดียว
.
.
.
.
.
.
.
"นายมีอะไร" แจจินถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
"ไม่มี ฉันแค่จะบอกเธอว่า เธอทำนี่ตกเอาไว้ในห้องเรียนน่ะ" ฮเยซูพูดพร้อมกับยืนยางมัดผมรูปหัวใจให้กับแจจิน
"แค่นี้" แจจินเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
"อื้ม แค่นี้" ฮเยซูพยักหน้าตอบ
"งั้นขอบใจ ไปละ" หลังจากที่แจจินพูดจบก็หันหลังเดินกลับไปทันที
"แจจินอ่าา เธอเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนจริงๆคิดได้แล้วสินะว่าไม่ควรไปยุ่งกับผู้ชายพันธุ์นั้น ในเมื่อโชคชะตาให้เราสองคนกลับมาในอดีต ฉันจะทำให้เธอสมหวังเอง ฉันจะช่วยเธอเอง และฉันจะทำให้เธอหันมาชอบฉันบ้าง ฉันไม่เคยเห็นเป็นเป็นคู่แข่งเลยนะ แม้แต่ครั้งเดียวก็ไม่เคย จินของฉัน" ฮเยซูพูดพร้อมกับมองด้านหลังของแจจินอย่างยิ้มๆ
.
.
.
ย้อนกลับไปก่อนที่แจจินจะฝืน
"แจจินอ่า" ฮเยซูตะโกนดั่งลั่นห้อง ทำให้ทุกสายตาจับจ้องไปที่เขา เขามองไปรอบๆก็เหอะเพื่อนๆนักเรียน เขาจึงเข้าใจในทันทีว่าตัวเองได้ย้อนกลับมาในอดีต
"เป็นอะไรรึป่าวฮเยซู" ฮงโอและฮยอนจีถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
"ฉันไม่เป็นไรแค่ฝันนิดหน่อย" ฮเยซูตอบพรางมองไปที่แจจินที่กำลังหลับไหลอยู่ข้างๆเขา
เขานั่งมองจนแจจินเริ่มขยับแล้วตื่นขึ้นตะโกนเรียกชื่อเขาดังลั่นห้องเช่นกัน เขาจึงแกล้งทำเป็นนิ่ง เหมือนที่เคยปฏิบัติกับแจจินสมัยเรียนเพื่อให้ไม่เป็นที่สังสัย
**************************************