“You’re not kidding me, aren’t you? Hindi naman siguro tayo sasakay diyan?” tanong ko kay Wayde habang tinuturo ang motorbike nito.
“I’m not kidding, Celestia. This is the only way we could get there. Sanayin mo na ang sarili mo na puro mga motor lang ang masasakyan mo kung saan ka pumunta rito sa Punto Sierra. It’s either you take it or leave it.”
Wayde leaned on his motorbike while he waited for my decision.
“Hindi mo naman siguro ako ihuhulog di’ba?” naniniguradong tanong ko. Hindi pa ako nakakasakay ng isang motor, honestly. It looks like one wrong turn and you fall. Tapos dagdagan pa at matarik ang daraanan namin patungong bayan.
“Wala naman akong rason para ihulog ka di’ba? Don’t worry, sigurado akong mawiwili ka sa pagtingin sa mga paligid. It would be a fun experience if you’d try.”
“Just be careful when your driving, matatakutin ako sa mga ganyan.”
“Well… I can’t promise that.” He is surely teasing me about it.
Pinukolan ko siya ng masamang tingin dahil sa sinabi niya. Tinaas nito ang dalawang kamay habang pinipigilang tumawa.
“Fine, I will be careful driving but I can’t promise to not be fast.”
Nang makasakay si Wayde ay kaagad niya akong inalalayan para makasakay sa motorbike nito. I’m wearing my jammies right now so that I can be comfortable. Mahigpit ang kapit ko sa magkabilang gilid ng upuan nang pina-andar na nito ang motor.
“Encircle your arms around me,” namilog ang mga mata ko sa sinabi niya. Tama ba ang narinig ko?
“And why would I do that?” mukhang nagulat ito sa sinabi ko kaya binabaan ko ang boses ko. “I mean, is it really necessary to encircle my arms to your waist?”
He shook his head— trying to meet my gaze. Narinig ko na naman ang mahinang pagtawa nito. Napanguso ako.
“Bakit ka na naman ba tumatawa ha?”
“You. I didn’t know you could be this witty, Celestia. Ang mga maliliit na bagay na wala kang ideyang gawin ay ang nagpapamangha sa’kin. You just showed me that you're eager to learn despite of your social status.” May humaplos sa puso ko sa sinabi niyang yun.
I want to learn those simple works no matter if it’s not a big deal for others. For me, malaking bagay na iyon. Tama si Wayde, there’s still a lot of things I need to know since I was born being served my whole life.
I want to make those things an achievement and something I can be proud of.
“Alright, just hold the hem of my shirt if you’re not comfortable.” Kaagad kong sinunod ang sinabi ni Wayde at mina-obera na nito ang motorbike.
Paminsan-minsan ay humihigpit ang kapit ko sa damit niya kapag may mga bato-bato kaming madaanan sa lugar.
Tinotoo naman ni Wayde ang sinabing magdahan-dahan muna siya sa pag-drive. Mariin siyang napapikit ng madaanan nila ang steep na daan.
Pa-taas ang daan kaya ganun nalang ang higpit ng kapit ko sa damit ni Wayde.
“Open your eyes and see this beautiful disaster, Celestia.”
Sinunod ko ang sinabi niya at ganun na lamang ang pag-awang ng bibig ko sa nakita. I looked to my right and not far from us, I saw a beautiful cliff.
Sa ibaba ng malaking bangin ay may napakagandang karagatan na ang mga alon ay humahampas sa mga mababatong bahagi. Hindi kapani-paniwala ang nakita ko ngayon.
The sun is kissing the top of the cliff that created a tremulous gleam.
“This is beautiful…” Gusto kong kunin ang cellphone ko ngayon para mag picture sa napakagandang tanawin.
“This place is like our little secret. It’s one of the best spots here in Punto Sierra.”
“Sana walang umabuso sa lugar rito. Hindi nga ako nagkamaling piliin ang lugar na ‘to. There’s lots of things to look forward to in this place,” I smiled.
I looked down at my hands that were comfortably holding the hem of Wayde’s shirt. I’m slowly getting used to it. Malamig ang hanging bumabalot sa amin at hindi pa masakit sa balat ang haring araw.
Ang mga kabahayan rin dito sa Punto Sierra ay kadalasang gawa sa mga nipa hut. Wala masyadong mga gawa sa semento.
“Ay boss Wayde! Kasama mo pala ngayon ang nobya mo?” Isang matandang lalaki ang kumaway kay Wayde. Pinahina naman ni Wayde ang motor at sinalubong ang matanda.
“Hindi ko siya girlfriend tay, nagpapasama lang po siya sa bayan dahil hindi pa niya kabisado ang lugar. Bagong salta lang kasi siya rito.”
Nginitian ko ang matanda at binati ito, “Magandang umaga po.”
“Ahh ganun ba? Oh sige, mag-ingat kayo sa daan at sana’y magustuhan mo rito sa lugar namin, ineng.”
“Sige po, salamat po tay,” kumaway rin ako sa matanda bago kami nagpatuloy.
“Want to experience an exciting ride?” the side of his lips rose.
“Don’t you dare, Wayde,” tinignan ko ang pababang daan na tatahakin namin.
I tugged at his shirt to stop him from doing it. Tila nakikipagkarera lang ito sa daan
“Ready? In one, two, three---“ kaagad nitong pinaharurot ang motor pababa at hindi ko mapigilang tumili. Imbes na mapa-kapit lang sa damit ni Wayde ay mas napa-usog ako papalapit rito at napayakap sa bewang nito. I could smell his manly scent from his shirt.
“Oh gosh! Slow down!” kinurot ko siya sa tagiliran pero mukhang wala lang iyon sa kaniya.
“We are almost there,” paalala ni Wayde habang may ngisi sa mga labi. I rolled my eyes at him and focused on him driving. Baka ano na naman ang gawin niya.
Nakikita na namin ang mga stalls at mga vendors na nasa gilid-gilid. Hindi masyadong malaki kumpara sa Maynila ang mga tindahan nila pero sapat na rin iyon para sa lugar.
“Boss Wayde! Magandang umaga ho sa inyo at sa kasama mong magandang dilag!” maingat akong bumaba sa motorbike nito at pinagpagan ang sarili.
Halos lahat ata ng tao rito sa baryo nila ay kilalang-kilala si Wayde.
“Magandang umaga rin sa inyo, Mang Temyong. Kumusta ho ang araw niyo?”
“Eto ayos naman, anihan na ngayon kaya sana malaki ang kita.”
I looked like a puppy who’s following Wayde around. Naiilang rin ako dahil pinagtitinginan ako ng mga tao sa bayan.
May ngiti sa labi nila kaya sinusuklian ko rin sila ng ngiti. Nang tapos na mag-usap si Mang Temyong at si Wayde ay kaagad ko siyang nilapitan.
“You’re popular in this town.” It’s not a question but a statement.
“Not really, it’s just because of my grandparents why our name became popular.”
“Ano pala ang bibilhin mo rito?” Natigilan si Wayde sa sinabi ko. Mukhang nakalimutan na niya kung bakit siya pumunta rito sa bayan.
“Uhh, just some food and stock for my house.”
Ibinalik ko ang tingin sa harap at nagsimula ng tumingin sa listahan ko. Uunahin ko muna ang mga toiletries bago ang iba. Nagpaalam muna ako kay Wayde na bibili lang ng mga listahan ko.
“Alright, I just meet you here, after. Are you sure that you won’t be needing any help?” umiling ako.
“Naku, hindi na. Just focus on your own lists too.” Nakakahiya na rin kay Wayde at kahapon ko pa siya inaabala.
“Okay, just don’t hesitate to ask for help if you need one.”
Kaagad akong nagpaalam at tumalikod na. Organisadong-organisado ang mga stalls rito at malilinis pa. Lumapit ako sa isang stalls na puno ng mga kakailanganin ko sa pang-banyo.
“Magandang umaga po. Isang pack nga po niyan at dalawang towel po.” Kaagad naman akong dinaluhan ng tindera at binigay ang mga kinakailangan ko. Sa isang sulok ay nakita ko ang pa-oblong na may maraming bristles.
Kinuha ko iyon at bina-brush sa kamay ko. I’m actually enjoying it.
“Ate, saan po ginagamit ‘to?” turo ko sa brush na hawak. Napakamot naman ng ulo si ate sa tanong ko.