"Our first stop would be mangrove eco-park. Ready?" he said while fixing his cap.
I nodded my head while tying my hair into a loose bun. My baby hair fell on the side of my face and I let them in that way. I checked my bag first to see if I missed something. Isa-isa kong tiningnan kung naroon ba ang aking phone, wallet, panyo, extra t-shirts, tumbler and alcohol. Nang masiguro kong kompleto nga ay isinukbit ko na sa aking balikat ang aking backpack at tumango kay Xavier. 
"I'm good."
He smiled. "Let's go!"
Pagdating namin doon ay napanganga ako sa ganda. Nakita ko pa 'yong karatula na Camp Sawi. I couldn't hide my excitement because I am here, finally! Dala na naman niya ang kanyang camera kaya nakailang kuha rin siya ng pictures sa akin. Mahaba ang nilakad namin pero kahit kailan hindi ko naramdaman ang pagod dahil nag-enjoy talaga 'ko ng sobra. Kagaya sa palabas, gawa sa bamboo at kahoy ang tulay pero matibay naman. At nakapaligid sa amin ang mangroves.
I chuckled a bit when I remember a scene in Camp Sawi when we rested at the cottage. Dito mismo kinunan ang scene na iyon. Nilingon naman ako ni Xavier na halata ang pagtataka sa kanyang mukha kung bakit ako tumatawa. Siguro'y iniisip niya na nababaliw na 'ko dahil tumatawa ako nang mag-isa.
"Bakit?"
I shrugged. "May naalala lang ako."
"Sino?"
Sumandal ako sa railing na gawa sa bamboo at humalukipkip. Nakatingin naman siya sa akin at hinihintay ang aking sasabihin. 
"I just remembered a scene in Camp Sawi where Gwen threw a rock at Joan just because she got jealous when Gwen saw Joan and Louie riding a boat together," tinuro ko naman 'yong dagat na nasa harap namin. "Diyan mismo," I chuckled. "Nakakaawa si Joan doon pero hindi ko mapigilang matawa kasi sa tingin ko si Louie naman talaga 'yong gusto niyang batuhin. Kaso tanga siya kasi maling tao 'yong natamaan."
"Camp Sawi?"
Tumango ako. "Yes. It's a Filipino movie. You haven't watch it?"
Dahan-dahan siyang umiling. "Nope. Hindi ako mahilig sa romance, eh. I prefer action and thriller movies."
"It wasn't really a romance, more like a comedy-drama, because the story was about healing. Mga babaeng nagpunta rito para maghilom sa sakit na naramdaman nila."
He licked his lips and nodded. "So, nandito ka rin para magheal?"
I made a face and rolled my eyes. "Of course not! Nandito ako para magbakasyon. Tsaka dito kasi 'yong setting ng movie and I found it beautiful."
He twitched his lips. "Where can I watch it?"
"The movie?"
"Hmm."
My brows met. "Akala ko ba hindi ka mahilig sa mga ganoong palabas because you prefer action and thriller?"
He shrugged. "Para naman maka-relate ako sa mga sinasabi mo," aniya at natawa pa.
"I have that movie on my laptop."
"Sige, sabay tayong manood. Kung okay lang sa 'yo?"
I twitched my lips. "Sure. Kailan mo ba gustong panoorin?"
"Mamayang gabi?"
I nodded. "Okay."
We decided to eat our lunch here in Omagieca restaurant. I insisted to pay for our bill since he paid for my breakfast this morning. Nakakahiya naman kung siya na lang palagi ang magbabayad e may pera naman ako. Pagkatapos naming kumain ay nagrenta siya ng motor kasi may pupuntahan daw kami. 
"No! Hindi ako sasakay riyan," matigas kong sabi sa kanya.
"This is fun, Sab. Come on!"
Fun?! Siguro para sa kanya fun ang sumakay ng motor, but not for me! Nakakatakot! Baka mahulog pa 'ko.
"Ikaw na lang magmotor. Maghahanap ako ng tricycle," wika ko at nag-umpisang maglakad papalayo sa kanya.
In my peripheral vision, I saw him got off from the motorcycle and followed me. "Sabrina," he said and held my wrist. I stopped and heaved a deep breath. Kulit! 
"Xavier, I love my fucking life even though there are times that I am tired of waking up in the morning. Pero paano kung mahulog ako riyan?"
Nagbuntong hininga siya at tinitigan niya 'ko nang mariin sa aking mga mata. I gulped the lump in my throat and avoided his gaze.
"Look at me, Sabrina," he said full of authority.
At inuutusan pa 'ko, ah! Hindi ko siya sinunod. No. I would never. But he held my chin and made me looked at him! My eyes widened a bit when he lean forward para magpantay ang mukha namin.
"Trust me on this, Sab. Hindi kita ipapahamak, I promise."
His eyes met mine. Ipinaparating ng kanyang tingin sa akin na mapagkakatiwalaan ko siya. Na hindi niya 'ko pababayaan. I was doubting and scared of my life, but there was something inside me, screaming to be with him and to trust him. 
I sighed. "Fine. Just be careful."
He grinned and held my hand. Bumaba ang tingin ko sa aking kamay na hawak niya habang hila-hila niya 'ko pabalik sa motor na nirentahan niya. Binitawan niya ang kamay ko atsaka sumampa siya roon at hinawakan ang manibela. Wait. Bakit parang may kulang?
"Where's our helmet?"
"Hindi na 'yon kailangan. Wala namang check-point, eh."
My lips parted. Is he fucking serious? "What?! That's important because it's for our safety."
Tinanggal niya ang suot na cap at nilagay niya sa ulo ko. "Iyan na muna ang gamitin mo."
"Xavier!" I shouted and stomped my feet.
He sighed. Tila ba nauubusan na ng pasensya sa akin."Trust me on this, Sab. Mas masaya kapag walang harang sa mukha mo. I have a license in driving, so you're safe with me."
Inirapan ko siya at nakasimangot na sumampa sa likod. Inayos ko naman ang cap niya para magkasya sa ulo ko. Hindi lang pala siya matangkad, malaki rin pala ang ulo niya. He roared the engine to live. Hindi ko alam kung saan ako kakapit kaya hinawakan ko na lang ang t-shirt niya. But he held my hands and wrapped my arms around his waist. Hindi ako nakareact agad dahil sa gulat. 
"Kumapit ka nang mahigpit kung ayaw mong mahulog."
I gritted my teeth. "Fine. Please, be careful. Marami pa 'kong pangarap sa buhay."
Napapikit ako at humigpit ang aking pagkayakap sa kanyang baywang nang umandar ang aming sinasakyan. Hindi naman masyadong mabilis at hindi ganoon kabagal ang pagpapatakbo niya. Pero natatakot pa rin ako dahil ito ang unang beses na sumakay ako ng motor.
"Don't be afraid, Sab! Seize the moment and look around you!" he shouted.
"I'm scared, Xavier!"
He glanced at me over his shoulder. Nanlaki naman ang mga mata ko. "Eyes on the fucking road, please!"
Humalakhak siya at binagalan ang pagpapatakbo. I tried to appreciate my surrounding but damn it! I could feel that anytime I would fall on the ground.
"Chill ka lang, Sab. Hangga't nakakapit ka sa akin, hinding hindi ka mahuhulog. Basta tingnan mo lang 'yong paligid at huwag kang mag-isip ng kung anu-ano."
I heaved a deep breath and calm down myself. Pilit ko namang kinukumbinsi ang sarili ko na ligtas ako kasi kasama ko naman si Xavier. Even though we're stranger, little by little, he earned my trust. I roamed my eyes around and noticed that we're surrounded by tall trees and the torquoise seas. My lips parted when I saw how clean the roads were, unlike Manila, garbage is everywhere. 
I couldn't help to close my eyes and inhale the fresh air. My God! This is so wonderful! I screamed at the top of my lungs, not minding if Xavier would be deaf. Basta sigaw lang ako nang sigaw. I want to scream my frustrations during those times when I was so frustrated with myself and my ongoing story. I screamed my heart out for those times that I kept silent because of people's judgments about me. Hindi kasi ako palapatol dahil iyon ang turo sa akin ng mga magulang ko. That I should always choose my battle. If it wasn't worth my time, then I should not mind it. 
But damn! There are times that I really want to fight back and slap them so fucking hard that their judgments for me aren't true. That they are just fucking overthinkers and judgmental.
Tsaka lang ako tumigil sa pagsigaw nang huminto ang sasakyan. I was smiling from ear to ear because I felt like my heart became lighter. Nakangiti pa rin akong bumaba sa motor habang tinatanaw ang makintab at asul na asul na dagat. We're on a cliff, well, not that high. Pero sakto na rin siya for cliff diving. Mainit pero naglagay naman ako ng sun block kanina kaya alam kong safe ako. 
Sa gilid ko naman ay isang bahay ba 'to? Oo, ata? Na hindi natapos? Wait . . . this place is quite familiar! Nilingon ko si Xavier na ngayon ay nilalagay sa loob ng motor compartment ang kanyang camera. 
"This is what they called The Ruins."
My brows met. "How did you know?"
"I did my research, Sab. Habang nagpapahinga ka kanina sa cottage, may pinanood akong clip sa Camp Sawi at nakita kong pumunta sila rito."
My lips parted. Right! Naalala ko na! Dito pala tinapon ni Louie 'yong phone ni Bridgette kasi gusto niya pang tawagan 'yong ex-boyfriend niya! Oh my God! Tumakbo ako papunta sa may cliff. Hindi katulad doon sa movie, akala ko'y hindi siya mataas pero sa personal medyo mataas pala!
"Gosh! Dito tumalon si Louie!" wika ko kay Xavier na nakatingin sa akin habang tinuturo ko 'yong dagat. He looked so amused.
"Gusto mo rin bang tumalon?"
I smirked. "Will you jump with me?"
Hindi siya agad nakasagot. Ngumuso ako at inaayos ang suot kong cap. I crossed my arms on my chest and squinted my eyes.
"Huwag mo sabihin sa akin na sa tangkad mong 'yan ay hindi ka marunong lumangoy?" I said while holding my laughter.
Umiling siya. Aasarin ko pa sana nang bigla niyang hubarin ang suot na t-shirt at tinapon na lang sa may bato. Umawang ang labi ko nang bigla siyang magdive! Holy shit! Tumingin ako sa baba at ilang segundo pa ay bigla siyang umahon. He shook his head and combed his hair. Mayabang siyang tumingin sa akin.
"I can swim, Sab! Bukod sa pagiging photographer ay marunong din akong sumisid!" 
Inirapan ko siya at tinanggal ang aking bag at cap. Tinabi ko iyon sa hindi matatamaan ng araw. Kinuha ko na rin ang t-shirt niya at tinupi bago ipinatong sa bag ko. I held the hem of my shirt and removed it. Now, I'm just wearing my favorite black halter bra. In a heartbeat, I was one with the seas. 
Habol ko ang aking hininga noong umahon ako. My eyes immediately look for Xavier who was swimming towards me.
"Wow. Hindi ko alam na ang isang duwendeng tulad mo ay marunong palang lumangoy," aniya habang suot na naman ang mapang-asar niyang ngiti.
I splashed him some waters. "Hindi ko alam na may shokoy pala akong kasama ngayon."
He wasn't offended because he just laugh at me. "Ang gwapo naman ng shokoy na kasama mo, Sab!"
I made a face and enjoyed swimming. Hindi na 'ko pumalag pa kasi totoo naman na gwapo siya. Nanatili kami sa dagat ng ilang minuto bago nagpahinga sa isang maliit na dalampasigan na natatabunan ng malalaking bato. We were just sitting on the white sand while peacefully watching the horizon. Ramdam ko naman na marahang hinahalikan ng dagat ang paa ko. 
"Sab."
"Hmm."
"Pwede ba ulit kitang tanungin ng medyo personal na tanong?'
I glanced at him and noticed that he was looking at me. I cleared my throat and avoided his gaze. 
"What is it?"
"Taga-Maynila ka, 'di ba?"
I nodded. 
"Saan sa Manila?"
"New Manila. Why?"
"Ang layo naman," he replied and chuckled.
"Taga-saan ka ba?" tanong ko habang naghahanap ng maliliit na sea shells sa tapat ko lang din.
"Imus."
Agad ko siyang nilingon. "That's too far away. Bakit mo nga pala natanong?"
He shrugged. "Wala lang. Gusto ko sanang tumambay sa inyo kapag bored ako."
I blinked three times. Kalaunan ay hindi ko na rin napigilan ang matawa. Seriously? Makikitambay?
"Kaso malayo, eh. Hindi ka makakatambay sa amin."
Ngumuso siya. "UP ako nag-aaral, ikaw?"
I pursed my lips. "Saint Benilde."
My forehead creased when he clapped his hands. "Ayon! Medyo malapit na."
Binigyan ko lang siya ng kaunting ngiti at ibinalik sa dagat ang aking paningin. Hindi ko alam kung pagkatapos ng bakasyon na ito ay muli kaming pagtatagpuin. This vacation is just my escape from reality and my new environment. But it doesn't mean that I will bring this once-in-a-lifetime and beautiful experience to Manila. This vacation is just temporary, and the person I am with is just temporary as well.