"Mema..." Diancie muttered as her mother looked at her intently. "What's wrong?"
"You. Ikaw anak..."
Naguluhan si Diancie sa tinuran ng ina. "What do you mean? Anong ako?" as Diancie's forehead creased.
"You're already eighteen and yet you can't able to summoned your own sword. That's a big problem baby..." her Mom said. "And we, Swordailes intend to have our own sword as we reaches the age of sixteen, but you..." dagdag pa nito na bahagyang umiling-iling.
Napayuko si Diancie sa narinig. Her Mema was right but... "I can't force myself to summoned, Mema. I can't..." she muttered helplessly.
"I know baby, I know..."
"Anong gagawin ko?"
Mataman siyang tinitigan ng kanyang ina na ikinabahala niya. "I'm so sorry baby but we have no other choice?" her Mema said as she cupped her face.
"What--"
"Kundi ang ipadala ka sa Santalune..."
Nabato si Diancie sa kinatatayuan dahil sa narinig. "Y-you can't be serious Mema..."
"I'm sorry, baby... I'm so sorry.. This is for your own good.."
Diancie panicked when she saw her Mema composed a Swordailes' ritual right in front of her. "No Mema! You can't do this to me!"
"Take care baby..." ang mga katagang huling narinig ni Diancie mula sa kanyang ina bago tuluyang kinuha ng kadiliman ang kamalayan niya.
***************
Third Person POV:
NAGISING si Diancie sa hindi kaaya-ayang lugar. Nakangiwi siyang tumayo mula sa pagkakahiga niya nang makita niya ang sarili na kasama ang mga rhinus sa putikan.
"The fudge..." anas niya nang makitang puno ng putik ang suot niyang damit. "Memaaaa!" sigaw niya sa inis kapagkuwan ay nagpapadyak na lumayo siya sa maputik na bahaging iyon ng kagubatan.
Hindi alam ni Diancie kung maiinis ba siya o maiiyak sa ginawa sa kanya ng kanyang ina. "Kapag talaga ako nakapag-summoned ng sarili kong sword, who you talaga sila sa akin. Hmp!" bulong ni Diancie sa sarili habang naglalakad nang walang patutunguhan. "Itapon ba raw ako rito sa Santalune? Ngayon, saan naman ako pupunta? At isa pa, ano namang alam ko sa lugar na ito? Mema naman kasi e, kainis!"
Patuloy lang sa paglalakad si Diancie sa kung saan man siya dadalhin ng kanyang mga paa nang bigla siyang matigilan at mapahawak sa tiyan niya nang tumunog ito. "And now, I'm starving!" reklamo pa niya ngunit bigla rin siyang napangiti nang sa pagtingala niya ay makakita siya nang oran berry na hitik sa bunga.
Diancie climbed the tree expertly then position herself in one branch kung saan siya kumportable saka pumitas ng oran berry at kinain iyon. Napapikit siya nang lumandas sa lalamunan niya ang kakaibang lasa nito. Lasang tiyak na hahanap-hanapin niya.
Diancie was busy feeding herself up when some groans caught her attention. Puno ng kuryusidad na bumaba siya sa puno ng oran berry kapagkuwan ay nilapitan niya ang pinanggalingan ng ungol.
Diancie's heart ached when she saw an injured duggos behind the busses, a dog-like creature na may tengang parang sa pusa at kasing laki lang din nito. Kaagad niya itong kinuha at pinahiga ang nanghihina nitong katawan sa kanyang mga hita saka siya pumikit at itinapat sa sugat nito ang isa niyang kamay.
Moment later, a green light come out from Diancie's hand at pumalibot iyon sa duggos na siyang nagpagaling dito. Healing is one of Diancie's inner power that they called nōryoku.
Napangiti si Diancie nang makitang bumalik na ang sigla ng duggos "You're so cute." komento niya habang hinihimas ang makapal nitong balahibo sa katawan.
The duggos just wiggle its tail na ikinatawa ng mahina ni Diancie. "Ang cute mo talaga." sa aliw ay binuhat ni Diancie ang duggos saka siya nag-umpisang maglakad nang dahan-dahan.
Panay lang ang kausap ni Diancie sa kalong-kalong na duggos na pinangalanan niyang Evy, habang naglalakad siya sa gitna ng kagubatan ng walang patutunguhan nang bigla siyang matigilan sa paghakbang nang makaramdam siya ng kakaibang presensya.
She closed her eyes and traced those aura. Kaagad niyang iminulat ang mga mata at inihanda ang sarili when she find out na malapit lang sa kanya ang pinanggalingan ng mga malalakas na aurang iyon. She hid her own aura upang hindi siya mapansin ng mga paparating pero bigla siyang napahiyaw sa gulat when a trap caught her!
"Kyaaaah! Memaaa!"
Vionna's POV:
Bigla kaming natigilan ng mga kasama ko nang makarinig kami ng isang hiyaw hindi kalayuan sa kinaroroonan namin. Nagkatinginan kami, kapagkuwan ay sabay-sabay naming tinungo ang pinanggalingan ng sigaw.
"Wala namang nilalang dito a.." komento ni Cilan habang nililibot ang paligid pagkarating namin sa lugar kung saan tiyak naming dito nanggaling ang narinig namin.
"Oo ng--"
"Awww.. It's freaking hurt.."
Naputol ang kung ano mang sasabihin ni Toshiko nang may marinig kaming nagsalita mula sa itaas namin. Sabay namin itong tiningala at doon bumungad sa amin ang isang babae na nasa loob ng net trap at nakasabit sa mataas na sanga ng setrus berry.
"Are you okay, baby evy?" the girl in the net said habang nakatingin sa kasama niya sa loob ng net na duggos.
"Who is she?" Cilan asked.
"Hey! Are you alright over there?" Toshiko asked the girl in a loud voice dahilan para mapunta sa amin ang atensyon nito. And I was just like, 'Damn... she looks like a shit. I wonder what happened to her..'
"Do I look like I'm fine!" pasigaw na sagot ng babae kay Toshiko na ikinakamot na lang ng batok ng huli.
Napailing-iling na lang ako. I'd made a water shuriken saka ginamit iyon para putulin ang net dahilan para muntikan ng bumagsak ang babae but thanks to Cilan, he used his psychic nōryoku para lumutang ang babae sa ire at hindi tuluyang mahulog kapagkuwan ay dahan-dahan niya itong inilapag kasama ang duggos nito.
The girl blown a breathe before he face us. "Am.. Thank you.." she said gratefully.
"What are you doing here in the middle of the forest?" I asked curiously.
She shrugged. "I live here, that's what."
"For real?" hindi makapaniwalang anas ni Toshiko.
"Ah-huh..."
"Where's your house then?" Cilan asked. "And what happened to you?"
"Yeah... You look like a shit," segunda ko.
"You see... It's a long story.." nakakamot ito sa batok. "But to make it short, I just have an awesome time with rhinus a while ago."
"Rhinus?"
"Yeah... There's a bunch over there." turan niya sabay turo sa isang bahagi ng kagubatan. "Anyway, how about you, what are you doing here?" she asked.
"Where looking for a particular herb," sagot dito ni Cilan.
"Yeah.. Our sensei said that it can help Alain to heal fast," segunda naman ni Toshiko.
"Heal? Why? What happened to this Alain you're pertaining to?"
"He accidentally inhaled a acid fog when we're having a battle quiz." ako na ang sumagot sa tanong nito.
"Acid fog?" kunot noo niyang anas. "Wala bang nagtataglay sa inyo ng chiyu nōryoku?"
"Meron naman, but it aren't strong enough to heals the acids completely."
"I see... Good thing I have an oran berry with me. Here..." turan niya sabay abot ng isang kulay asul na prutas sa akin.
"Ano iyan?" Cilan asked.
"Its an oran berry, it can cure a different kind of poison or acids. So, I guess that's the one you've been looking for."
"Its an herb?"
She shrugged. "I guess so, though it's a fruit but it can also be an herb at the same time."
"Can I taste it?"
"Where did you get those?"
Napabuntong hininga na lang ako nang ulanin ng tanong nina Cilan at Toshiko ang babae.
"Ahh.. Yeah, ofcourse and there's plenty over there." sagot nito sabay turo na naman ng isang bahagi ng kagubatan. "You can pick as many as you want." dagdag pa niya.
She really sure know this forest. Magsasalita na sana ako nang isang pamilyar na boses ang nagsalita sa isipan ko. She's using telepathy again. I sighed.
"Pinapabalik na raw tayo." turan ko sa dalawa kong kasama. "Sabi ni Misty," dagdag ko pa.
"Ohh.. Paano ba ya--nasaan na iyon?" bigla kaming napabaling kay Toshiko sa tinuran niya. Luminga-linga ito sa paligid na parang may hinahanap, doon ko lang napansin na wala na pala sa harap namin ang babae.
"She's fast." komento ni Cilan.
"And quite stinky.." dagdag ko. "Let's go back."
Kaagad naman silang sumunod sa akin habang palinga-linga pa rin si Toshiko. I forgot to ask her name. I wonder where she exactly live at bakit ngayon ko lang siya nakita? Nag-aaral din kaya siya? I sighed saka iwinaksi  na lang ang mga katanungan iyon sa isipan ko. But still, I wanna meet her again. She look nice.