Unang araw ko ngayon sa coffe shop nina Renz. Alas kwarto y-medya pa lang ay naghanda na ako upang hindi ma-late. Ayoko rin namang bigyan ng bad impression iyong mama niya lalo na't sabi niya ay maldita raw ito.
Well, I'm kind of scared of her mom actually. Dati, nakita ko lang ito noong elementary pa. And because I was young back then, hindi ko na alam kung anong katangian mayroon ang mama niya ngayon. Hindi naman kami close ni Renz para maka get together ko iyong mama niya.
I just wear a white shirt beneath and a black hoodie. Isinilid ko rin ang mga importanteng bagay na dadalhin ko sa black na backpack ko. Common lang naman, cellphone, wallet, panyo, sanitary at iba pang essentials ng mga babae.
Tiniklop ko muna ang hinigaan ko at hinalikan ko ang picture ni Lola.
"Bye po, " tipid akong ngumiti. Pinatay ko muna ang ilaw bago lumabas sa kwarto. I put my earphones and walks out the house.
Napag isip-isip ko rin na ituloy talaga ang pagpapakamatay. Reasons? Alam niyo na iyan. Kung maintindihan niyo edi maganda pero kapag hindi. . .wala rin naman akong pake. Alam kong masama siya, oo. Pero alam ko naman kasing wala ng pag-asa. Kapag magpatuloy pa akong mamuhay sa ganoon, wala rin namang patutunguhan.
'Di bale na. Bawi na lang ako sa next life.
Dahil madaling araw pa lang ay madilim pa ang paligid. Puro mga kuliglig lang at ang mga mahihinang huni ng ibon ang naririnig ko.
While I was listening to the lyrics of the song it stabs me a million. I smile sadly and feeling down all of sudden. Imbes na makinig ako sa music para ma-relieve, mas lalo tuloy sumama loob ko. Pinatay ko ang music at ibinulsa na lang ito. Tahimik lang akong naglalakad habang tinatanaw ang mga sasakyang nagdadaanan.
What if pagkatapos ng dalawang linggo ay gagawin ko na ang matagal ko ng 'di matuloy-tuloy?
What if I'll just do it after kong magka-ipon?
Oo nga 'no, pwede naman. Siguro as of now I need to save up para maka-ambag din ako sa bahay. Siguro enough naman ang dalawang linggo. Ah basta, bahala na.
Ano kaya magandang death wish?
Saka na lang siguro ako mag-iisip ng plano sa pagpapakamatay ko. Isa pa kahit na hindi ko natuloy noon nakaraan, sure naman akong magagawa ko na sa susunod.
It took me a minutes to arrive in the coffee shop. Kaka-bukas pa nga lang ni Renz sa pinto nito. Nang makita niya ako ay bahagya pa siyang nagulat. Bigla naman lang din kasi ako ng sumulpot.
Kumamot siya sa batok at umayos ng tayo. " Good morning," I just greet him back with a nod and smile.
Pumasok na ako sa loob at tinulungan siyang ayusin ang mga upuan. Naghanap na rin ako ng puwedeng gamitin sa loob ng hindi nagtatanong sa kaniya.
"Mukhang sanay na sanay ka talaga sa gawaing bahay ah," sulpot niya sa gilid ko at naghugas ng kamay sa sink. I just continued what I was doing while answering him.
"Dapat lang. Alam mo na naman hindi ba? Kapag hindi ako kikilos edi binungangaan na naman ako," aniya ko na lang at napa-iling. Humilig siya sa sink at humarap sa akin.
Ewan, pero ang aga-aga dinadaldal niya ako.
Hindi lang naman siya nagtanong pa sa akin ng kung ano. Siguro nabasa niya iyong mga kilos ko. Maya-maya pa ay lumapit siya sa akin at hinawakan ang kaliwang braso ko.
"Anong nangyari dito?" I chewed my bottom lip and look away. Wala naman talaga akong balak siya sagutin sa tanong niya. At isa pa, feeling close siya masyado, parang hindi niya ako binully dati.
Inagaw ko sa kaniya ang kamay ko. "Wala lang 'to,"
Napa-igtad na lang ako nang hawakan niya ako sa balikat at pinaharap sa kaniya. Inangat niya ang mukha ko pinatingin sa kaniya.
"Lyrae, anong nangyari? Bakit may pasa?" Nakipagsukatan na lang ako ng tingin sa kaniya. Siguro hindi naman niya obligasyon na malaman hindi ba? I shake my head and tried to freed myself form his grasp.
Pero, sa pag-aakala kong makawala ako ay nagkakamali ako. "Lyrae," I blew a breath before I spoke. Kainis.
"Oo na, epal nito!" Sinamaan ko siya ng tingin.
"Pasa 'yan sa pagka-hawak ni mama sa akin noong nakaraang gabi, nag-away na naman kasi kami eh. Sabagay, kaylan ba kami hindi nag-away?" Sinubukan ko ulit bumitaw sa pagka-hawak niya pero hindi pa rin ako binibitawan.
He drag me to the other side and grab something on cabinet. Napa-irap na lang ako sa kinikilos niya. Muntanga, parang hindi ako sanay. Really Renz?
"Alam mo uso maging bobo pero huwag araw-arawin. Sanay na ako diyan, huwag mo na gamutin. Hindi naman kita pinapa-konsensya eh!"
"Shut up,"
Ay wow.
Hindi na lang ako nagsalita. Shut up daw eh.
Maya-maya ay may narinig kaming bumukas ng pinto ng shop. Huminto muna siya at tiningnan kung sino iyong pumasok. "Ma!"
Bigla akong na-tense at bahagyang kinabahan. Inayos ko ang soot ko at sinundan si Renz sa labas.
Napatingin naman agad iyong mama niya sa akin. "Hello po," saka ako nag-bow kaunti. Si Renz naman ay nagpipigil ng tawa. Siraulo talaga kahit kailan. Kitang kabang-kaba na ako, may gana pa siyang tatawa diyan!
"Tinakot mo na naman si Lyrae, Renz! Walang hiya ka talagang bata ka!" Panay naman ang ilag nito nang batuhin siya ng mama niya ng basahan.
Tumingin ulit si ma'am Rhianna sa akin at nilapitan ako. Ngumiti naman siya sa akin at niyakap ako ng mahigpit. Nagulat pa ako ng hindi na siya nagmaldita at binaby pa ako.
"Huwag mong intindihin 'yang si Renz okay? Tarantado na talaga 'yan noon pa. Siguro tinakot ka lang niyan, hindi naman talaga ako masungit hija. Pinagloloko ka lang niyan, " ngumiti na lang ako kahit na super awkward sa feeling. Nalintek ka talagang lalaki ka!
Sinamaan ko naman si Renz ng tingin at pinandilatan. Mas lalo naman siyang tumawa at may pa hawak-hawak pa sa tiyan. Mamaya ka talaga sa akin siraulo ka!
Nagpa-alam na iyong mama niya kaya naiwan kaming dalawa. Balak lang pala ako nitong makita ako sa personal. Nang lumingon ako ay kumaripas na ng takbo si loko.
"Bumalik ka dito Renz! Monggol ka!"
* * *
Lumipas ang dalawang linggo na parang kahapon lang. Iyong parang natulog ka lang tapos pagising mo balik na agad na reyalidad. Nasa salon ako ngayon para magpagupit ng buhok dahil gusto ko kapag mamamatay ako mamaya ay maganda ako.
Oo na, masamang magpakamatay.
Pero huwag kayong maki-alam pera ko naman gagamitin ko eh!
Pina-rebond ko iyong buhok ko tapos nagpa-kulay. Nilagyan din nila ng highlights para mas pleasing sa mata tingnan.
Pagkatapos nila ay nagbayad na agad ako at kumain sa favorite kong karinderya. Pagkapasok ko pa lang dinumog na ako ng tingin ng mga tao. Iyong mga babae, halos patayin ako sa titig. Habang iyong mga lalaki, parang aso. Basta, alam niyo na iyon.
Um-order na ako at umupo sa bakanteng upoan. Hindi ko na pinansin ang mga kulang sa aruga at nagsimula ng kumain.
One message receive
[Ganda mo naman lods! Puwede ka ba maka-date?]
Natawa na lang ako sa katarantaduhan ni Renz. Blah, blah, blah. Papansin si epal. Nagtipa naman ako ng reply sa kaniya.
[Huwag kang pahalata na ini-stalk mo ako Renz. Malansa ka masyado.]
Pagka-send ko ay in-off ko na ang cellphone ko. Kumain na lang ako ng tahimik kahit na may mga taong nakikita kong sumusulyap sa akin. Nang nagbayad na ako sa cashier ay pinuri naman ako ng may-ari. Lol haha.
I didn't mind them all and leave the eatery. Now, I will just go back to business. Total nasa cabinet na naman ang lahat ng pera para kay mama. Saka okay na lahat, naka-ayos na rin magiging funeral ko if ever.
Tahimik lang akong naglakad. May iba talagang sumasabit iyong tingin sa akin ngunit binalewala ko lang. Pagkarating ko sa tulay ay walang katao-tao. Sakto sa binabalak ko, siguro naman ay matutuloy ko na ang gagawin ko.
Ngayon, wala ng makakapigil sa akin.
Lumapit na ako sa gilid at nagsimulang umakyat. Hinubad ko muna ang heels ko para makaakyat ng maayos.
Nang nasa taas na ako ay tumitig ulit ako sa tubig gaya ng dati. Iyong tubig? Ayon, malalim pa rin gaya ng mga problema ko sa buhay na 'di ko masolusyunan. Huminga muna ako ng malalim at nagsalita.
"Sorry ulit, Lola. Gagawin ko na po. Sorry po Lord, hindi ko na kasi kaya eh." Pagmamulat ko ay tinanggal ko na ang kwintas ko na halos ilang taon ko ng pag-aari. Hindi ko nakita kung nahulog ba Ito sa tubig o ano. Madilim na kasi.
Heto na talaga, gagawin ko na.
I close my eyes and whisper. "May my soul gonna rest in peace." Pero bago pa ako mahulog ay may naramdaman ako. Shit! Bakit parang may kamay?
"Tangina!"
"Ikaw na naman ha, Renz!" Sigaw ko sa kaniya pagkabagsak namin. Nag-kiss pa nga kami eh! Nakakainis!
Siya pa iyong tulala sa aming dalawa dahil sa nangyari. Hindi ako sure kung saan ha, sa kiss ba o sa pagpapakamatay ko. O hindi kaya dahil sa anyo ko.
Kinurot ko siya ng malakas sa pisngi. "RENZ GEREMIAH LOPEZ!" Buong lakas kong sigaw sa kaniya. Doon pa siya natauhan at sumigaw din pabalik.
"Ano?!" Lintek talaga!
Inis akong tumayo at tumakbo sa tulay para tatalon ng deritso pero dahil mabilis din si Renz ay nahuli niya ako at pumaibabaw sa akin. Ano? Re-Rape-in niya ako?
"Isa Lyrae, hindi lang basta halik ang gagawin ko kapag 'di ka umayos." Banta niya pa. Umiwas ako ng tingin at nagsalita ng mahina.
"Gusto ko lang naman matapos na 'to eh," iyon na lang nasabi ko. Nagsimula na namang manubig ang mata ko at sumasakit na rin iyong puso ko. Ayan, naaalala ko na naman kung gaano ako ka-malas sa buhay.
"Lyrae-"
"Renz naman eh! Sabing gusto ko na mamatay!" Nag-unahan ng tumulo ang luha ko ng balingan ko siya. Siya naman ay natood lang na nakatukod ang dalawang kamay sa gilid upang suporta na hindi niya ako madaganan.
"Gusto ko na mamatay-"
Doon na siya sumabog at nilabas lahat ng galit niya. "Ganyan ka ba ka-boring sa buhay ha, Lyrae?! Magpapakamatay? Tanga ka ba ha?! Iyong iba nga nagpapa-transplant pa para mabuhay, nagpapagamot-pero ikaw? Lyrae naman!"
Inis siyang umupo at ginulo ang kaniyang buhok. Napayuko na lang siya at-umiiyak?!
Umiiyak siya.
Tumingin siya sa akin. "Lyrae naman, huwang kang madaya! Paano naman kaming nagmamahal sa iyo-"
Nagwala na rin ako. "Walang nagmamahal sa akin, Renz! Naiintindihan mo ba ha, wala-"
"Ako! Ako Lyrae, ako!"
A-ano?