I woke up to the sunlight peeking through the curtains.
     "Ma.." I mumbled softly while I kept waking up slowly. Once I was able to open my eyes and blink several times, I glanced around me and frowned.
It has been one and a half years since those nightmares happened to my family. Hanggang ngayon ay minumulto pa rin ako ng nakaraan.
I pushed myself off the bed. I knelt on the edge of it and prayed like I always do in the morning. Then I get my towel before entering the bathroom and doing my everyday routine.
A few minutes passed, I even got out of the bathroom, when suddenly someone knocked on my bedroom door.
    "Come in."
Narinig ko pa ang pagbukas-sarado ng pinto. And I didn't look at who was coming inside my room because I was fixing my clothes at kilala ko naman kung sino.
    "Gising ka na pala, iha. Alas singko palang, napaaga ka yata."
Dun lang ako napabaling ng tingin sa taong nagsalita and I smiled when I saw that person.
     "Good morning 'Nay. Nakasanayan na rin siguro. Kayo po? Bakit po ang aga niyo nagising?"
She always wakes up at exactly 6 a.m to prepare our food for breakfast, kaya nagtataka ako kung bakit maaga siya ngayon.
     "Aba! Syempre, hindi pupwedeng malate ang mga anak ko sa unang araw ng pasukan, kaya inagahan kong magising. Gusto ko nakaready na lahat sa mesa kapag nakababa na kayo."
Nakangiti siyang nakatingin sa akin. She's our nanny, si Nanay Ersa. Matagal na siyang nagsisilbi sa amin, at lalo na kila Mama at Papa. Kaya tinuring na namin siyang pangalawang ina nang mawala ang parents namin.
Maswerte pa rin kami dahil nararamdaman pa rin namin ang yakap at alaga ng isang ina. Thanks to Nanay Ersa for not leaving us until now.
    "Thanks 'Nay." Lumapit ako sa kanya na nakaupo sa gilid ng kama ko. "Thank you for taking care of us. Hindi kami magiging okay kung wala ka." Nakaluhod na ako at yumakap sa kanya.
    "Palagi akong nandito sa inyo. Mahal na mahal ko kayo at nangako ako sa magulang ninyo na hindi ko kayo pababayaan." She tapped my head. "O siya! Tama na itong drama natin. Maghanda ka na dahil mag-aalasais na. Magluluto muna ako."
Sabay kaming tumayo. "Sabay na tayo 'Nay, gigisingin ko na din ang mga kapatid ko." Tumango siya at ngumiti.
Lumabas kami ng kwarto at dumiretso ako sa kwarto ng kapatid ko na anim na taon ang agwat sa akin. While si Nanay, bumaba ng hagdan.
When I entered her room, there were a lot of posters of Miss Yeng Constantino on her wall. Makikita talagang fan na fan siya nito. Everything is all about her idol, buti nalang talaga at makikita pa rin ang pagkahilig niya sa violets and books.
Nabaling ang tingin ko sa babaeng peaceful ang tulog. She's so beautiful, like our mother. Kamukhang-kamukha niya kasi si Mama. As for me, sa kanila ako nagmana pareho.
Ayaw ko man itong gisingin but she needs to wake up. It's already 6 in the morning at ayaw kong malate sila sa klase.
     "Hey, wake up, Gwy." Nakailang tapik na ako sa kanya but there was no response from her. Tinapik ko itong muli. "Gwyneth, wake up."
She blinked several times and stretched her arms she stared and looked at me.
     "Morning 'te Jane." Ramdam ko na inaantok pa siya. "What time already?" Kusot niya sa mata at bumangon sa higaan.
     "Six in the morning."
     "Thank you for waking me up. I'm going to take a bath now." She was lazily standing up.
     "Be sure to make it fast. Matagal ka pa namang maligo baka matutulog ka sa bath tub." Paalala ko.
Nakita ko itong lumuhod sa tabi ng kama at pumikit. Lumabas na ako dahil nagdadasal siya.
Every morning when we wake up, we are always grateful to God for giving us a new life every day. That's what my mom taught us.
Next kong pinuntahan ay ang pintong kulay red. Kumatok ako ng tatlong beses before I entered his room. Ayaw niya kasing bigla nalang papasok sa kwarto niya without knocking.
Ang arte niya po but I love him so much.
Pagpasok ko pa lang ay halos pula na ang nakikita ko. His things, toys and even his bed. Mabuti nalang talaga at kulay puti ang pintura ng wall niya. Magiging kwarto na ito ng bampira.
Napailing nalang ako sa mga kwarto ng mga kapatid ko. Well, sa akin kasi simple lang. Yung light lang sa paningin ko at maliwanag.
Lumapit ako sa batang lalaki na ang himbing ng tulog. He's sleeping peacefully like his sister, Ruth Gwyneth Hyacinth Alexander. Masaya akong nakikitang nakakatulog na sila ng mahimbing after the death of our parents.
Ayaw ko pa sana itong gisingin because he's dreaming. He's smiling like he's still in a dreamland. But I have no choice; he needs to wake up para makapagready na.
     "Wake up, sleepyhead. Lourd, gising na." Tinapik-tapik ko ito sa pisngi at buti nalang nagising ito agad. Hindi kagaya ni Gwy na mantika kung matulog.
Kinusot-kusot pa ang mata niya bago niya ako tiningnan.
     "Good morning ate Nic." Tamad niyang bati sa akin.
     "Hmm. Good morning to you too. Bumangon ka na dyan at kumilos." Nakapameywang akong tiningnan siya.
     "Maaga pa naman ate. Give me a few more minutes, please."
He was about to sleep again when I called his name, completely.
     "John Lourd Nicolo Alexander, I don't want to repeat myself because I hate it. Get off your ass in your bed right now and take a bath." I command him.
I saw his irritation while he was getting out of bed. Kahit ayaw pa niyang bumangon ay pinilit niya. He knows me very well. Lumuhod siya sa gilid ng kama at nagdasal. I heard his prayer na ikinatuwa ng puso ko.
Hinintay ko siyang matapos magdasal dahil baka uupo lang ito at mamaya pa kikilos. Nakatayo na siya ngayon and he's lazily walking through the bathroom. Umiling nalang ako at lumabas ng kwarto niya.
Sunod kong pupuntahan ang bunso. Huminto ako sa pink na pinto at may nakalagay pang pangalan niya. Napangiti ako dahil ito yung iniregalo ko sa 8th birthday niya last November.
I was about to open her door, but someone did it for me.
    "Good morning, ate Robin."
Nagulat ako sandali. Gising na pala ang bunso namin. Tumingin ako sa batang babaeng super taas ng energy every morning. She's smiling widely, and I can feel her happiness.
    "You're early, babe. And then you already take a bath."
Napangiti ako sa pagiging responsible ng mga kapatid ko lalo na itong bunso.
     "Of course, ate Robin. I'm excited dahil first day of school today. And meron po akong bagong mga gamit." Malaki ang ngiti niya na umabot pa sa mga mata niya.
I tapped her head bago ko siya hinalikan sa pisngi ng magkabilaan. She's Ella Lovely Rose Alexander, our adorable bunso.
    "Let's? Naghahanda na si Nanay ng pagkain." Humawak siya sa kamay ko at nauna nang maglakad. Nagpahila nalang ako sa kanya.
Umiinom ako ngayon ng hot chocolate when I heard two people's footwear coming here.
    "Good morning, bunso." "Good morning, Love." Sabay na bati ng dalawang kakarating lang on time.
     "Good morning Kuya John and ate Ruth." Masiglang bati ni Lovely sa kanila.
Humalik muna sila sa akin sa pisngi bago humalik kay Lovely, at umupo pagkatapos sa kanilang upuan. Si Gwyneth sa tabi ko at si Lourd naman sa tabi ni Lovely.
     "Ate, may school bus ba kami?" Lourd asked me. The two of them looked at me.
     "I wanted to, but I didn't accept it." When I stopped, they curiously looked at me. "Dahil natatakot na ako na mangyari ulit ang nangyari dati. Gusto ko ako ang maghahatid sa inyo sa school palagi. Pero kapag susunduin na kayo, it's either me or Manong Samuel if I'm free."
     "Okay lang ate, gusto ka rin naman namin ikaw kasabay papuntang school." Wika ni Gwyneth.
     "Yup, para mabantayan ka rin namin."
     "What do you mean about that, John Lourd Nicolo?" I raised my eyebrow at him. I even heard the giggles of the two next to me.
     "Ate, baka kasi may manliligaw sayo dun sa bago mong school. Mahirap na, kaya kelangan alam namin baka bad guy pala iyang manliligaw sayo." Napailing nalang ako pero napangiti.
     "Oo nga ate Robin, babantayan ka rin namin. Kaya sabay-sabay tayong papasok sa school." Ginatungan naman ng bunso naming super cute.
     "Thank you guys. Ayaw ko lang na mapahamak kayo. You know how much I love you?" Hinawakan ko ang kanilang kamay at ngumiti kami sa isa't isa. "We'll always stick together, walang bibitaw. Okay?" They nodded in unison.
Sakto lang ang pagdating ni Nanay Ersa na galing sa kusina at may dala-dalang tray na gatas.
     "Mabuti naman at nandito na kayo. Hala at magsikain na para hindi kayo mahuli sa mga klase niyo."
I glanced at my watch. It's already 6:30 in the morning. Sinimulan na naming kumain. Tumabi si Nanay kay Gwyneth. Sinandukan ko naman si Love ng ulam at kanin.
Masaya kaming nagsalo-salo sa pagkain nang may naalala ako.
     "Excuse me," sabay silang napalingon sa akin. "Just want to remind you three that if you want to go somewhere, you have to tell me so I can allow you. I need to know where you're going and who's with you, or kay Nanay Ersa. BUT, do your things first before doing anything else." Nakatingin lang sila sa akin. "Do I make myself clear?"
    "Yes, ate."
    "Understood."
    "We will, ate."
I smiled at their answer. They won't disappoint me. I know them so well.
    "Promise?"
    "Promise," they said in unison.
    "A promise is a promise." Gwyneth smiled at me.
Nakangiti rin si Lourd at Lovely. Napatingin naman ako kay Nanay Ersa na nakangiting nakatingin sa amin ngayon.
What more could I ask for? I have my siblings and Nanay Ersa. Ayaw ko lang mawala sila sa akin at baka hindi ko na kakayanin pa.