Flashback 20 years ago
Seven year old Erica hurriedly went home from school. Excited to show her test result to her mother. She had a perfect score and her mother, Emilia will always reward her with a cookie. Emilia's selling cookies to gain additional income while working at a grocery store. It was Friday, which is her mother's day-off so Erica knew that her mother's home.
Pagkarating niya sa bahay binuksan niya agad ang pinto saka pumasok. She had wide smile on her lips as she room around the living room. Her mother wasn't at the living room so she went to the kitchen. Erica scratch the back of her head searching for her mother when she heard a voice from behind her.
"Erica apo. Nandito ka na pala." Napabaling agad ang tingin ni Erica sa kanyang lola na papasok na ng kusina. Nakasuot ito ng kulay pula na duster at medyo magulo pa ang buhok. Mukhang kagagaling lang sa pagtulog.
"Mano po, lola." Agad siyang nagmano sa lola niya saka nagtanong. "Na'san po si mama?"
"Umalis muna saglit, apo. Babalik din yon mamaya." Matamis siyang nginitian ng lola niya habang magkahawak sila ng kamay.
Napatango nalang ang bata habang naglalakad sila papunta sa living room. Pinaupo si Erica ng lola bago binuksan ang telebisyon.
"Nagugutom ka ba, apo? Nagluto ako ng bananacue." Magiliw na tanong ni Lola Sonya habang pinapanood ang apo na masayang nakatingin sa screen ng telebisyon. Mr. Bean ang pinapanood niya.
Erica faced her grandmother and nodded. Bumalik naman ito agad sa panonood. Halatang ayaw padisturbo, umalis nalang muna si Lola Sonya at pumunta sa kusina. Ipinaghanda niya ng nilutong bananacue ang apo. Nagsalin din siya ng orange juice sa baso.
Erica's grandmother had been a loving and caring. Growing up, it's always been just the three of them. She's not complaining though, having an amazing mother and grandmother by her side made her happy and complete. Eventhough Erica haven't met her father, not even once she felt short of love. Pinupunan ng pagmamahal at pagaaruga kanyang ina at lola ang lahat ng pagkukulang ng ama. Kaya hindi na rin niya iniisip pa ang taong hindi naman nagbigay ng atensyon sa kanya. Sa murang edad, natutunan na ni Erica kung gaano kahirap ang buhay. Naranasan na niyang kaawaan at husgaan ng kanyang mga kaklase dahil sa wala siyang maipapakilala na ama.
Hindi naman niya kasalanan kung makikitid ang utak nila. Maswerte lang sila at hindi sila pinabayaan ng kanilang mga ama. Minsan napapaisip din siya kung na saan ba ang papa niya. Talaga bang hindi man lang siya hinanap nito? Hindi ba siya nito mahal?
Biglang lumungkot ang maamong mukha ni Erica sa kanyang naiisip. Ang mga kaklase niya kasi, pinapabigat nila ang kanyang damdamin sa mga tanong at akusasyon nila. They're being insensitive and mean. Too think that they are just children. A child should know how to be compassionate and understanding towards others but sadly, not everyone fully understands another persons problems and choices. It is easy to judge without even knowing the reason behind.
Ang mas nakakalungkot ay yung hinuhusgahan ng mga kapit-bahay at kabarangay nila ang mama niya na malandi daw dahil maagang nabuntis. Hindi nila alam na ginagawa ng mama niya ang lahat para maibigay ang pangangailangan niya.
Napabuntong-hininga nalang si Erica. Nawala na talaga ang atensyon sa pinapanood.
"Ayos ka lang ba, apo?" Tanong ng Lola Sonya ng makalapit sa kanya. Inilapag nito ang plato na may lamang bananacue at isang baso ng orange juice sa lamesa.
Pinasigla naman ni Erica ang sarili bago siya sumagot. "Opo lola. Ayos lang po ako." Tumingin siya sa lamesa at biglang nagningning ang mga mata niya. "Wow!" Bumalalas niya at kinuha na ang isang stick ng bananacue at kumagat.
"Ang sarap lola." Natuwa naman ang kanyang lola sa nakikitang kasiyahan sa mukha ng apo habang maganang kumakain.
The old woman sat beside her granddaughter and leaned her back on the sofa. "Kumusta ang araw mo, apo?"
Erica swallowed her food first before answering. "Okay lang po. Perfect po ako sa test."
The old woman smiled affectionately. "Ang galing talaga ng apo ako. Mana sa lola."
Erica just nodded and drank her orange juice. She glanced at the wall clock. The time was 5:30 p.m. and her mother still wasn't home. She suddenly felt nervous every passing minute and started fidgeting her fingers.
"Lola, bakit wala pa po si mama?" Erica can't help but ask.
Napabaling naman agad si Sonya sa kanyang apo. "Baka papauwi na yun, apo. Hintayin nalang na'tin. Magpalit ka muna ng damit at ako'y magsasaing pa."
Erica stood up from the sofa and went to her room to change. They have three rooms in their house with one comfort room. Their house was simple but well-organize. The wall was painted mint green giving the inside of the house a homey and cozy vibe.
Pagkatapos mag-saing ni Lola Sonya ay umupo muna siya sa upuang gawa sa kahoy. Nang bigla tumunog ang cellphone niya na nasa bulsa. Agad naman niya itong kinuha at napakunot-noo siya ng unknown number ang tumatawag. Ganoon pa man, sinagot pa rin niya ito.
"Hello." Sagot niya sa tawag.
"Hello po. Kayo po ba ang ina ni Ma'am Emilia?" Tinig ng isang babae sa kabilang linya.
"Ako nga. Bakit na sa'yo ang cellphone ng anak ko?" Narinig niyang napabuntong-hininga ng babae. Ewan niya ba at bigla siyang kinabahan sa kung ano man ang sasabihin ng kausap.
"Naaksidente po kasi ang anak niyo. Nandito po siya sa PGH." Parang binuhasan ng malamig na tubig si Lola Sonya sa narinig. Malakas ang pintig ng puso niya at bigla siyang namutla.
"Ano? Naaksidente ang anak ko?" Parang may bikig sa lalamunan niya ng magsalita siyang muli. Tears were starting to fall from her eyes. Her heart was pounding fast and her grip on the phone tightened.
"Opo. Nasagasaan po siya. Ako nga po pala si Lerma. I'm sorry po sa nangyari sa anak niyo. Hihintayan ko po kayo dito sa PGH." Lola Sonya felt her heart broke with the news. She wasn't able to speak after that and heard the line ended. With a heavy heart, she sat down on the wooden chair and sobbed.
Hindi niya matanggap ang nangyari sa anak. Mabait ang anak niya at napakasipag. Ang bata pa ni Erica kailangan pa niya ang pagaaruga ng isang ina.
"Lola, bakit po kayo umiiyak?" Napatigil si Sonya sa pagtangis ng marinig ang boses ng apo. Pinahid niya ang basang pisngi at ngumiti ng tipid.
"May pupuntahan tayo, Erica. Magbibihis muna ako, dito ka muna, ha?" Hindi niya sinagot ang tanong ng apo sa halip ay iniba ang usapan at mabilis na naglakad papunta sa silid.
Erica was confused by her grandmother's action. Did something happen? Then she suddenly felt the chills and her heart throbbed. An image of her mother appeared in her mind making her worry. She tried to shake off the heavy feeling.
"Okay lang si mama." Erica muttered as she felt a hand touched her shoulder.
"Halika na, apo." Malungkot na aniya ng lola niya.
Pagkalipas ng 30 minutes na biyahe. Nakarating sila sa PGH. Ang naguguluhang si Erica ay hindi na nagawang magtanong pa ng pumasok na sila sa ospital. May tinawagan ang lola niya at pagkatapos ng tawag ay hinawakan ulit ni Lola Sonya ang kamay niya.
Pumasok sila sa isang puting pinto at sinalubong ng isang matangkad na babae. Nagpakilala itong si Lerma, napatango lang ang lola niya na nagsimula ng maluha habang papalapit sila sa hospital bed. Hindi nito binitawan ang kamay niya hanggang sa nasa harap na sila ng hospital bed.
Biglang bumigay ang tuhod ng lola niya at biglang napahagulgol.
"Lola, okay lang po kayo? Bakit kayo umiiyak? Bakit tayo nandito?" Sunod-sunod na tanong ng naguguluhang si Erica. Lumapit naman agad si Lerma at inalalayan si Lola Sonya sa pagtayo. Pinaupo niya ito sa isang monoblock chair. Bago hinarap ang bata.
Bakas ang kalungkutan sa mukha ni Lerma ng hinarap siya nito. "Ikaw ba ang anak ni Ma'am Emilia?" Umupo ito para magpantay ang kanilang mga mukha saka hinawakan ang kamay niya.
"Opo."
"Na saan ang papa mo?" Tanong ni Lerma.
"Wala po akong papa." Sagot naman ni Erica. Lalong lumungkot ang mukha ni Lerma sa sagot niya. Naaawa siya ng sobra sa mag-lola.
"Ate, ano po'ng ginagawa natin dito? Baka nakauwi na po si mama, kailangan na naming umuwi ni lola." Bakas ang pagaalala sa mukha ng bata. Napatingin si Lerma kay Lola Sonya na umiiyak pa rin hanggang ngayon.
Napabuntong-hininga si Lerma. Kailangan niyang sabihin sa bata ang mapait na nangyari sa mama nito.
"Wala na ang mama mo." Malungkot na aniya ni Lerma.
"Po? Ano po'ng ibig niyong sabihin?" Naguguluhang tanong ni Erica.
Hindi na napigilan ni Lerma ang maiyak ng itinuro niya ang hospital bed kung saan nakahimlay ang wala ng buhay na katawan ni Emilia. Tumayo si Lerma at hinawakan ang nanglalamig na kamay ni Erica.
"Puntahan natin ang mama mo."
Nang makalapit na sila sa hospital bed ay bigla nalang napaluha ang bata ng mapagtanto kung sino ang nakahiga sa kama. Walang iba kundi ang mahal niyang ina.
"Mama!!!!" Umiiyak na sigaw ni Erica ng makita na niya ang maputlang mukha ng ina. Ibinaba ng nurse ang kumot ng bahagya para makita nila ang mukha ng bangkay.
Lerma wrapped her arms around Erica and hugged her tightly. Lola Sonya stood up from her seat and went to her daughters death bed. Napaluha nalang ang matanda ng makita ang kalunos-lunos na nangyari sa nag-iisang anak.
According to the police, it was a hit and run incident. Lerma who was near the area where the accident took place called for an ambulance. Unfortunately, she wasn't able to see the plate number of the black car. It happened so fast that Lerma just stood there frozen in place. She went near Emilia who was laying on the cold pavement and asked for her name. Emilia was so weak and just pointed at her jeans pocket. Lerma then took out Emilia's phone out of her pocket and dialed the first person she saw on the most recent call. She knew what the woman wanted her to do and she made sure to help her. Unfortunately, Emilia died while they were on their way to the nearest hospital.
Patuloy sa pagtangis ang batang si Erica habang inaalo naman siya ni Lerma. Si Lola Sonya naman ay tahimik na lumuluha habang nakatunghay sa anak. In just a day, Erica lost a mother and was left with her grandmother to take care of her. The pain was too much that all they wanted to do was cry and mourn but Lola Sonya knew they had to pull themselves together. Erica needs her and being strong was the only option even if it's difficult. She wiped her tears and looked up the ceiling. She promised to her dead daughter that she will do everything to provide for Erica's needs and would love her for as long as she's breathing.