Disclaimer :
This is a work of fiction, names characteristic, businesses, places, events, and incident are either the products of the author's imagination are used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons living or dead or actual events is purely coincidental.
Plagiarism :
This is using another writer's
words or ideas without acknowledgement. Plagiarism is stealing, and people who plagiarize the words of others, have no defense in a court of law
Prologo:
Hanggang kelan?
Iyan din ang madalas kong tanungin sa sarili ko, hanggang kelan nga ba ako magtitiis para sa relasyon naming ito. May relasyon pa nga bang pinagtitiisan ko?
Ako maghihintay na para bang! Wala nang papalit sayo.
Tsk? Totoo ba? Sa paraan nang naririnig ko ngayon? Sa tingin ko, naghihintay na lang siya sa ng panahon para iwan ako. O baka naman iniwan niya na ako, pero hindi ko lang namamalayan.
Hanggang sa dulo ng ating walang hanggan
In that chorus hits me. Why on earth he left me? Is he don't want me anymore? Does he need space? Ibibigay ko naman pero, bakit? Akala ko hanggang dulo? Pero hindi pala.
Siguro nga? Nasa kalagitnaan palang kami, nawala na.
Hanggang ang puso'y ng wala nang nararamdaman.
Totoo nga ba? Nawawalan nga ba ng nararamdaman ang puso? Is he fall out of love with me? Is he tired of me?
Naging manhid na ba siya? Naging ganun na nga ba talaga. All I want is a perfect relationship to the both of us.
Pero wala eh. Nawala na lang ba bigla?
Nawala na lang ba nang parang bula?
Sa loob ng dalawang taon, ganun ganun lang, pagkatapos ng mga taon na yun ganun na lang.
I can't understand why does thing happen. I just--don't understand.
Hanggang sa dulo ng ating walang hanggan.
Umabot nga ba? Kasi kong Oo. Sana wala ako ngayon sa counter ng bar na ito, at umiinom ng alak.
Habang nakikinig ng kantang yan na paulit ulit akong sinasaktan. Wala din sanang luhang tumutulo kung umabot nga ba talaga kami ng walang hanggan.
Kasi sa totoo lang, kung hindi ko na siya nakikitang masaya sa relasyon namin, pakakawalan ko naman kasi siya.
Hindi ung habang kami, gumagawa siya ng mali. Gumagawa siya ng pagkakamali habang kami.
Sana sinabi niya na lang, kasi gagawin ko naman ung gusto niya, kahit hilingin niya pang ayaw niya na ng relasyon namin.
As simple as that! Pero bakit hindi niya na lang ginawa kasi.
Ano ba kasing nangyari at napunta kami sa ganitong sitwasyon? Wala naman akong matandaan na dahilan kong paano kami nauwi sa ganito.
Akala ko, talaga. Kami na! Kami na hanggang dulo, kaya lang, nagbago atta landas nang pana ni kupido at napunta sa ibang direksiyon at ang dapat sanang ako ang nagpapasaya sa kaniya ngayon.
Kaya lang hindi na eh. Hindi na, kasi alam kong hindi na siya masaya. Hindi na niya kayang ipaglaban pa.
Siguro nga ako na lang yung lumalaban, siguro alam ko na rin. Alam ko na rin na hindi na pagmamahal and dahilan kung bakit pa namin ipinagpapatuloy noon, ang relasyon namin.
Isang rason don, baka gusto pa namin siguro talagang ayusin at ipagpatuloy. Pangalawa, kasi matagal na, at mahirap ng igive up pa.
Simula :
Sa isang mahangin at malamig na gabi. Kung titignan mo ang langit madilim at halos walang buhay, pero kong titignan mo nang mabuti, at maigi. May mga bituin na nagniningning at buwan na nagbibigay liwanag sa buong paligid.
Sabi nila "We should appreciate the things who give us light through the darkness." katulad ng pagmamahal, ang pag-ibig ang siyang nagbibigay ng buhay sa relasyon, habang and tao naman ang nagpaparamdam sa bawat isa non.
Kaya lang katulad ng bombilya napupundi din ito.
"Ano ba Rose? Ayaw ko na! Hindi na kita mahal!.Itigil na natin ito. Hindi na tayo masaya! Kaya wag mo na akong pagbawalan sa mga gagawin ko. Kasi sa ating dalawa, ikaw lang mahihirapan kong ipagpapatuloy lang natin ito. Pagod na ako! Ayaw ko na! Hindi na kita mahal! " sigaw niya sa mismong harapan ko.
Taenang buhay naman kasi ito, parang ako pa nagkasala sa aming dalawa, samantalang siya naman itong naghanap nang iba, habang kami pa.
"You know what! I'm also tired of this relationship! Sinusubukan kong ayusin kasi matagal narin kaya lang, mas lalong winawasak mo naman" ganting sumbat ko.
Ngumisi siyang parang sang-ayon at natutuwa siya sa narinig niya.
I knew it! Gusto niya lang din mismo marinig galing sa akin na pagod narin ako.
"Gusto mo lang din naman marinig yun galing sakin diba? Na pagod narin ako. At ayaw ko na sa relasyon nating ito!" sumbat ko sa kanya, pagkatapos ko makita ang reaksyon niyang, hindi padin nagbabago.
"Sumagot ka! Diba?! Gusto mo lang din naman marinig sakin, Kyle! Umamin kanna? Bakit hindi mo na lang sabihin nang diretsahan?" sigaw ko. Gusto ko lang din naman kasing marinig galing sa bibig niya kong totoo nga ba? Kasi kong totoo, tatanggapin ko naman.
"Siguro nga, hinintay na lang kitang sumuko." mahinahong pag-amin niya, na siyang gusto kong marinig sa kanya kanina pa.
"Sorry kasi, hindi ka na pala masaya. Sorry kong patuloy parin akong lumalaban, kahit pagod kanna. Sorry" wala akong masabi kundi ang humingi na lang ng tawad. Humihikbi na ako habang nakayuko sa kanya.
Wala akong maintindihan sa nangyayari sakin, basta ang gusto ko lang sabihin sa harap niya ngayon, ay ang humingi ng tawad para sa lahat.
"Bakit ka humihingi ng tawad sakin Rose? Parehas tayong napagod! Walang may kasalanan sa ating dalawa don! " doon lang ako, tumingin at humarap sa kanya.
Tsk!. Sa aming dalawa, siya unang napagod sa relasyong ito. Habang ako napagod sa mga kalokohan niya.
Kita ko ang awa, lungkot, at sakit sa mga mata niya. Pero bakit siya makakaramdam ng ganyan gayong dapat matuwa siya kasi sa wakas nakalaya na siya! Nakalaya na siya.
"Minahal naman kita eh. Totoo yun! Kaya lang ewan ko ba? Napapagod din pala ako. Akala ko magiging masaya, akala ko lang pala. Habang tumatagal kasi, mawawalan bigla ng spark, bigla ako napagod. Kaya sinubukan ko yung hanapin sa iba!. I thought tama ako. Tama akong hanapin ang spark na yun sa ibang tao." paliwanag niya, habang ako, nakatingin padin sa kanya, at wala pading tigil sa kaluluha.
For pete's sake, nasa mismong harap kami ng gate ng bahay nila.
"Kaya lang mali pala ako. Dapat pala, hinintay muna kitang mapagod din, bago gumawa ng ganitong kasalanan sayo. Nagkamali ako. Rose. Kaya alam kong mali ang nagawa ko, nasabi ko lang naman sayo yun kanina. Kasi akala ko, ayaw muna nang eksplenasyon." tinutukoy niya yung sinabi niya kanina, bago kami nauwi sa ganitong klaseng sitwasyon.
"Pinapatawad na kita Kyle. Alam ko naman na ayaw mo na. Alam ko naman na pagod kana. Kaya kung hihingi kaman ng tawad sa mga susunod na taon o buwan, ngayon palang sinasabi ko na sayo, pinapatawad na kita. And salamat sa lahat. Always remember that." pilit na ngiti lang ang nagawa ko. Wala akong lakas ng loob para ngumingiti sa kanya ng totoo.
"If ever our paths will definitely cross again. Wala ng hard feelings kong sakali. Walang samaan ng loob, kasi alam mo namang madali akong magpatawad pero, matagal ako bago makalimot." huli kong sabi, bago ako umalis, sa harap niya.
****
Pumunta ako sa lugar kung saan, madalang lang ako pumunta, at nagawi lang doon, kapag talagang may problema.
Pagka pasok ko palang doon, amo'y alak, sigarilyo, at sari-saring pabango ng iba't ibang tao.
What do I expect? Bar ito. Kaya malamang sa malamang iba't ibang bagay din ang makikita ko. And I'm aware of that.
I order one glass of tequila, at ininom yun ng isang lagok lang. Kahit ang pait niya ay naiiwan sa lalamunan.
Sa wari ko nga, ay halos wala akong malasahan. Wala na din akong paki siguro kong mapait o nakakalasing ang iinumin ko.
After all, hindi maganda ang nangyari sakin, especially ngayong araw. Damn it! This is the worst day of my life. Siguro? Maybe?
Hanggang kailan?
Iyan din ang madalas kong tanungin sa sarili ko, hanggang kelan nga ba ako magtitiis para sa relasyon naming ito. May relasyon pa nga bang pinagtitiisan ko?
Ako maghihintay na para bang! Wala nang papalit sayo.
Tsk? Totoo ba? Sa paraan nang naririnig ko ngayon? Sa tingin ko, naghihintay na lang siya sa ng panahon para iwan ako. O baka naman iniwan niya na ako, pero hindi ko lang namamalayan.
Hanggang sa dulo ng ating walang hanggan
In that chorus hits me. Why on earth he left me? Is he don't want me anymore? Does he need space? Ibibigay ko naman pero, bakit? Akala ko hanggang dulo? Pero hindi pala.
Siguro nga? Nasa kalagitnaan palang kami, nawala na.
Hanggang ang puso'y ng wala nang nararamdaman.
Totoo nga ba? Nawawalan nga ba ng nararamdaman ang puso? Is he fall out of love with me? Is he tired of me?
Naging manhid na ba siya? Naging ganun na nga ba talaga. All I want is a perfect relationship to the both of us.
Pero wala eh. Nawala na lang ba bigla?
Nawala na lang ba nang parang bula?
Sa loob ng dalawang taon, ganun ganun lang, pagkatapos ng mga taon na yun ganun na lang.
I can't understand why does thing happen. I just--don't understand.
Hanggang sa dulo ng ating walang hanggan.
Umabot nga ba? Kasi kong Oo. Sana wala ako ngayon sa counter ng bar na ito, at umiinom ng alak.
Habang nakikinig ng kantang yan na paulit ulit akong sinasaktan. Wala din sanang luhang tumutulo kung umabot nga ba talaga kami ng walang hanggan.
Kasi sa totoo lang, kung hindi ko na siya nakikitang masaya sa relasyon namin, pakakawalan ko naman kasi siya.
Hindi ung habang kami, gumagawa siya ng mali. Gumagawa siya ng pagkakamali habang kami.
Sana sinabi niya na lang, kasi gagawin ko naman ung gusto niya, kahit hilingin niya pang ayaw niya na ng relasyon namin.
As simple as that! Pero bakit hindi niya na lang ginawa kasi.
Ano ba kasing nangyari at napunta kami sa ganitong sitwasyon? Wala naman akong matandaan na dahilan kong paano kami nauwi sa ganito.
Akala ko, talaga. Kami na! Kami na hanggang dulo, kaya lang, nagbago atta landas nang pana ni kupido at napunta sa ibang direksiyon at ang dapat sanang ako ang nagpapasaya sa kaniya ngayon.
Kaya lang hindi na eh. Hindi na, kasi alam kong hindi na siya masaya. Hindi na niya kayang ipaglaban pa.
Siguro nga ako na lang yung lumalaban, siguro alam ko na rin. Alam ko na rin na hindi na pagmamahal and dahilan kung bakit pa namin ipinagpapatuloy noon, ang relasyon namin.
Isang rason don, baka gusto pa namin siguro talagang ayusin at ipagpatuloy. Pangalawa, kasi matagal na, at mahirap ng igive up pa.
Pero ngayon, wala na eh. Wala na. Tapos na. And the most worst words hits me on that conversation is that, he doesn't love anymore.
Umiyak na ako ng umiyak, wala ng pake sa kung sino mang tao ang makakakita sakin.
Wala na akong pake, sa mangyayari kung sakali. Kaya umorder na lang ako, ng umorder ng alak.
Sa sobrang lasing ko, halos wala na akong alam sa nangyayari. Ang huli ko na lang na natandaan ay nahilo at nahimatay na ako.
****
"Ahh.. Shit!" sabay sapo sa ulo ko. Ang sakit, sobra. Halos umiikot padin ang paligid ko, kahit nakatulog naman na.
Sa sobrang hilo ko, ay kinatok katok ko pa, para sana mahimasmasan. Umaga na, pero pansin ko lang.
Shit!
Wala ako sa kwarto ko, where the hell am I? King ina. Yung bataan ko, baka nayari na.
Kinapa ko ang king-inang katawan ko kung may nawala nga ba. Pero, wala naman. Wala namang masakit.
I sighed in relief, inikot ko na lang ang paningin ko, sa kwartong ito.
Base sa itsura at laki, design at kulay. Panglalaki itong kwartong ito, o baka ang may-ari ng kwartong ito.
"Besssss. Gising ka na ba?" what the! Kilala ko ang boses na yun.!!!
"Wag ka ng mag tulog-tulogan. Narinig ko na boses mo!" I knew it.
Tamara.
She open the door, slowly. Wala naman akong magawa kundi ang hintayin siyang buksan yun. Ang arte! Narinig niya na ngalang na gising na ako, hindi pa binuksan ng diretso.
"Ayt. Buksan mo na lang agad." nawawalang pasensyang saad ko. Binuksan niya naman agad, dahil narin siguro alam niya ang tono ng pananalita ko.
Well, this is the true me. The one and only Phoerose Montaverde.
"Bumabalik nanaman ang ugali mo ghorl?" sambit niya. Habang dahan-dahang lumalapit sakin. Kunot noo ko naman siyang tinignan, habang ang gaga ay, binato ako ng gamot.
Akala mo naman maganda ugali niya
"What is this?" takdang tanong ko.
"Ay Gaga, bihira ka nga palang uminom. Bihira ka din malasing, kaya pala hindi mo alam yan. Tanga, pangtagal sakit ulo ng hangover mo yan.!" sabay abot ng tubig sakin.
"Ganito naman na ugali ko simula pa noon." sagot ko sa tanong niya kanina. Tama naman. I didn't change. I did not.
"And Excuse me. Mrs. Grey. Ayt. Bagay. Hahaha. Tama ako noh, nasa condo ako ng asawa mo?." tanong ko, nang maalala ko kung nasan akong lugar nakatulog.
Namula naman ang Gaga, at aambahan sana ako ng batok ng maharangan ko ng unan ang kamay niya.
"Why? I just asking. Walang batukan naman Bes. In fact. Tama yung tanong ko. Para naman makapag-pasundo na ako. You don't need to blush, while I asking that." nakangisi kong sabi.
Habang ang Gaga ay nag-walk out nang walang naisagot.
Well, she is married. Kasal na sa taong ewan ko kung mahal din siya.
Ayt. Mas masakit yung kanya.
Ako kasi pwede pang sabihin na ayoko ko na, then tapos na agad. Yung kanya kasi marami pang process para matapos ang lahat ng kanya.
"Tamara! I NEED MY PHONE. CAN YOU GET MY PHONE PLEASEE" huling sigaw ko, bago siya, mawala sa paningin ko.
****
"Dad. I want to--accept the--deal you ask me last week--Makukuha ko pa ba yun?" kinakabahan na tanong ko.
Once I accept this deal, ang buhay kong kinagisnan dito, ay maiiwan.
"Of course anak. Sa iyo naman talaga ang deal na yun. Okay okay, so I guess, you accept it." masayang sagot niya sa kabilang linya.
"Opo. I called you because of this." sagot ko.
"Alright, Alright. I book you a flight then". Wala na akong nasabi, kaya pinatay ko na lag ang tawag.
I already know the consequences of this decision. I already accept it.
Ang kailangan ko lang pala, para mauwi sa desisyon na ito ay ang ewan ako ng taong mahal ko.
Wala naman na akong magagawa tungkol don, kasi natapos na. At sa ngayon. Haharapin ko na ang totoong mangyayari sa buhay ko.
And my journey is just starting.
"Are you sure with this plan Rose?" nag-aalalang tanong galing kay Tamara.
Ngayong ko lang napansin na hindi pa pala siya umalis, pagkatapos niyang ibigay ang phone ko kanina.
Akala ko, umalis na siya pagkatapos niyang sabihin yun.
"I guess" walang gana kong sagot. Habang nakaharap parin sa kanya.
"Okay, I get it. You just need space. But, remember Rose. Nandito lang ako, I will always there to support your decision no matter what happens." nakangiti ng sambit niya.
Lumapit naman siya sakin, at tsaka niya ako niyakap.
"I love you bes" bulong niya sakin.
"I love you too" sagot ko pabalik.