RICHIELLE ANASTACIA GREY'S POV:
"The man you're going to marry is Vrake Ezekiel Hendrix, my sweetie." my grandfather said, while sitting on his bed.
We're here in the hospital that my parents used to manage when they are still alive. They died because of a car accident, when I was just 15 years old. So, after that, my grandfather did everything just to manage this hospital, and now, that I'm twenty-five already, my grandpa who's weak and sick, let me manage this and let me take his position.
"M-marry him for me, sweetie. Your grandfather is not getting young, anytime from now, I might die and you will be left alone." my grandfather added, as he caress my cheeks.
Being married to someone is a choice. But in my situation right now, I was left no choice, but to marry the man that I don't even know the face, only his name, which kinda attractive for me.
I moved closer to his bed, "I-is he a gentle man like you, Grandpa? you know that I don't care about his status in life, as long as he's not a bad person, I'll marry him for you." I said, worried about my safety after I got married on my fiancé.
My grandfather smiled at me, his smile giving me an assurance that the man he chose for me to marry, is the best man he knew.
"Don't worry, he will never hurt you....but I'm not sure if he can learn to love you—
I raised my hand, as a signal to stop him from talking.
"That's not important to me, grandpa. All I want is a good husband. I don't care if he will love me or not. I'm matured enough to handle myself." I said, making a stand.
Grandpa just laugh by what I've said, as if it was a big joke he ever heard.
"Anastacia, sweetie, sometimes you need to believe that someone will love you at the end. Being an almost perfect woman, doesn't mean you can live without a lover." Grandpa said, stating words that has a deep meaning.
I smiled sadly by what he said.
"I guess, I'm defeated again by my great granpa, hahaha." I joked.
Granpa really knows what to said, when I'm being too reasonable about love. And he's the only one I still have, that can make me feel the love that I can get from everyone.
"Hahaha, masanay ka na, sweetie. Siguro kapag nawala na ako, mamimiss mo itong ganitong kulitan natin." sabi ni lolo, na may kasamang lungkot sa kanyang boses.
Di ko maiwasang makaramdam ng lungkot, lalo na at posible nga siyang mawala ng maaga. Idagdag pa na gusto na niya akong maipakasal.
"Grandpa, maiba tayo ng usapan. Darating pa ba ang fiance ko, kasama ang parents niya? it's already late, I still need to sign some documents in my office." sabi ko habang nakatingin sa aking relo na nakasuot sa aking kaliwang braso.
Napailing-iling naman si Lolo sa aking sinabi, na tila may mali ako.
"Anastacia, baka kapag naging mag-asawa na kayo ni Ezekiel, mawalan ka ng oras sa
kanya—
"Granpa, kahit mawalan ako ng oras sa kanya, for sure, okay lang. Kase I think, he's a busy person too." I said, depending my self again.
Napatawa na naman ang aking lolo, sa sinabi ko. Sa tingin ko, I'm a big joke on him.
Napabuntong-hininga nalang ako, at biglang napatingin sa pinto ng private hospital room ni Lolo, nang bigla itong magbukas.
Iniluwa ang nasa 40's na lalake at babae, na mukhang mataas ang estado ng pamumuhay.
Ngumiti ako sa kanila bilang paggalang at pagtanggap, kasabay ng aking pagtayo upang harapin sila. Si lolo naman ay lumawak ang ngiti, bago magsalita.
"Apo, sila pala ang magulang ni Ezekiel. Sila ang ituturing mong mga magulang, kapag nawala na ako." sabi ni lolo, at nakipag-shake hands sa bisita namin.
"Nice meeting you, Mr. and Mrs. Hendrix. I am Richielle Anastacia Grey." sabi ko, at bumeso sa kanilang dalawa nang may ngiti.
Pero biglang nawala ang ngiti namin ni lolo, nang magsalita ang mother ni Ezekiel.
"Nice meeting you too, Richielle, honey. But there is a problem...uhmm...my son can't show up at this moment." tila nahihiyang sabi ni Tita.
Kaagad naman akong ngumiti ng pilit at pinaupo sila sa dalawang couch na andito sa loob.
Pagkaupo nila, ay di ko naiwasang tanungin ang dahilan kung bakit di makakapunta si Ezekiel.
"Uhm, may I know what's the reason of Vrake, for not showing up?" I asked seriously.
Nagkatinginan naman sila tita at tito, at si tita ang sumagot sa tanong ko.
"He's busy on our business, honey. I'm really sorry." sabi ni tita na puno ng sinseridad.
Ngumiti lang ulit ako, at nagpaalam na kukuha ng maiinom para sa kanilang dalawa.
This hospital room of my grandfather is very huge, kung ano ang makikita mo sa loob ng isang bahay, ay makikita mo din dito. Pagkarating ko ng kusina, ay kaagad akong naghilamos, upang mabawasan ang inis ko, sa lalaking yun. Sino ba naman kase ang matutuwa sa dahilan niya? eh halos lahat ng tao ngayon ay busy din, katulad niya.
Pakatapos kong mapakalma ang aking sarili, ay kinuha ko sa aking bulsa, ang cellphone ko, upang makausap si Eloise.
Eloise Chantria Allins is my best friend since I was young, kaya halos lahat ng problema ko, ay alam niya.
"Hii, Anastaciaaa!" masiglang bati ni Eloise na nakakarindi.
"Calm down your voice, Eloise. I'm not in the mood." I strictly said.
Sa aming dalawa, ako yung matured, at siya yung isip-bata. Pero minsan, wala siyang nagagawa kapag naging seryoso na ako.
"Ahehehe, sorry mwahh! mwah! ano bang problema mo?" tanong ni Eloise na pinipilit na wag pasiglahin ang kanyang boses.
Napatampal nalang ako sa noo, bago magsimulang magkwento.
"Remember my fiancé?" panimula ko, at inilagay sa mesa ang cellphone, upang makagawa ako ng maiinom para kina tita.
"Oo namann! pangalan pa lang niya, ulam na! HAHAHAHAHA." pagbibiro ni Eloise na mas kinainis ko.
"Stop joking around, Eloise! Aish! okay, ganito kase yun, his parents said, that their son can't make it today, because he was busy. What the heck, right?" frustrated na saad ko, at sinuklay ang aking buhok, gamit ang aking mga daliri.
Hindi naman talaga ako ganito. I'm really matured, at di ako nagsasayang ng oras sa pagiging immature. Pero kase, ibang sitwasyon ito. Mahalaga ang usapang kasal sa akin, kaya dapat naririto ang mapapangasawa ko.
"Really?! baka naman importante talaga ang ginawa niya." Eloise said, defending Ezekiel.
Napasinghap naman ako, bago sumagot.
"Stop defending my fiancé, Eloise. Our marriage is more important than anything! don't you get it?!" I said, trying to calm myself, dahil baka marinig ako nila tita.
Nakarinig naman ako ng mahinang pagtawa sa kabilang linya, kaya napataas ang aking kilay.
"What's funny?" I asked.
"Nothing, hahaha. Okay, just do this. Calm down, inhale and exhale, Richielle." Eloise said, na mukhang pinipigilan lang tumawa.
Natapos na rin ako sa pagtitimpla, kaya ibinaba ko na ang tawag nang hindi nagpapaalam kay Eloise. Mas dinadagdagan niya lang ang init ng ulo ko.
Pagkalabas ko ng kusina, nakita kong masayang nag-uusap sina lolo at ang parents ni Ezekiel. Mukha naman silang mababait. Siguro ang anak lang nila ang hindi.
"Hi? I've made orange juice, for the three of you." I said, at dahan-dahan inilapag sa maliit na mesa ang dala ko.
"Thank you, honey, it looks like my son was lucky to have you as his fianceé." papuri ni Tita, na ikinangiti ko.
"You're right, hon, and I think, they will end up, loving each other." pagsang-ayon ni tito, na medyo ikinawala ng ngiti ko.
Hindi talaga ako natutuwa kapag usapang pagmamahal. Basta ang alam ko lang, hindi pa ako handa na magmahal, tsaka, di ko pa nakikita ang mapapangasawa ko.
"Uhm, I think, I need to go to my office?" I said, at ibinaling ang aking atensyon kay lolo, bago magsalita ulit. "Granpa, can I excuse myself?" paghingi ko ng permiso, upang di ako magmukhang walang galang.
Tumingin muna si Lolo kina tita, bago ako nginitian at hinayaan umalis.
Saktong paglabas ko, ay naibangga ko ang aking ulo, sa pader— sa dibdib ng isang lalake, na papasok.
Kaagad akong napaayos, at tumingala sa lalakeng nabangga ko.
Muntik na akong maglaway, nang makita ko nang malinaw ang mukha niya. Meron siyang aura, na ikakatunaw ng mga babae. Siguro kung di lang ako ikakasal, ay baka mas pipiliin kong mahulog sa kanya.
Nakatitig lang siya sa akin, kaya napagmasdan ko ng maigi ang mukha niya. Meron siyang magagandang mga mata, siguro kung may araw ngayon, kikinang iyon. Bumaba naman ang tingin ko, sa kanyang ilong, na napakatangos, at bagay na bagay sa hugis ng kanyang mukha. At sa huli, ang labi niya talaga ang mas nakakuha ng atensyon ko, mapupula ito, at aakalain mong pagmamay-ari ng isang babae.
"Done checking me out, Miss?" biglang naman akong nagising, at tumingin muna sa ibang direksyon, bago sumagot,
"Yes— I mean, I have to go. I'm sorry for bumping you." saad ko, at marahang ngumiti sa kanya, bago siya lampasan, at ituloy ang paglalakad ko.
Marami talaga akong kailangan gawin ngayon, sadyang pumunta lang ako sa hospital room ni Lolo, just to check him, and para na rin sana makilala ko yung mapapangasawa ko. Pero mukhang di naman sa kanya mahalaga ang mangyayaring kasal, tsk.
"Ma'am Richielle, eto na po ang lahat ng documents na kailangan niyo." bungad sa akin ng Secretary ko, pagkapasok ko palang ng office.
Kinuha ko ang iniabot niya sa akin, at umupo sa office chair ko, kasabay ng pagtingin ko sa kanya ng seryoso.
"Thank you, makakaalis ka na," seryosong saad ko, bago ibaling ang buong atensyon ko, sa computer, kung saan ko titignan ang lahat ng documents, mula sa drive na ibinigay ng secretary ko.
When it comes to work, I want all things to be perfect. Mas gusto kong ibinubuhos ang kalahati ng atensyon ko, sa pagpapatakbo nitong hospital, kaysa sa paghahanap ng taong mamahalin ako.
Makalipas ang ilang minuto, nakarinig ako ng tatlong katok galing sa labas ng office ko. Hinintay ko lang na magsalita ito, at di na iniangat ang aking tingin.
"Ma'am, may naghahanap po sa inyo." magalang na saad ng secretary ko, sabay bukas ng pinto.
Wala sana akong balak iangat ang paningin ko, ngunit narinig ko ang sinabi ng taong naghahanap raw sa akin,
"Busy?" saad nito, kaya napunta sa kanya ang atensyon ko.
He's the guy that I bumped earlier. Anong ginagawa niya sa office ko?
"What do you need, Mister?" formal na tanong ko rito, at seryoso siyang tinignan sabay ayos ng upo ko.
Amusement is visible in his brown eyes, before he answer me, "I need my fianceé," sagot nito ng walang pag-aalinlangan.
Seriously?
"Not funny, Mister." bored na saad ko, kaya napatawa siya ng mahina.
"You're not funny also, Miss Richielle Anastacia Grey HENDRIX." saad nito, na sa tono ng pananalita, ay nang-iinis siya.
Kahit medyo may hinala na ako sa pagpunta niya rito, nanigas pa rin ako, sa kinauupuan ko. Siya pala ang fiancé ko? not bad. But I guess, siya ang tipo ng lalake, na dapat di ko mahalin. Sa unang tingin palang, mukhang marami na siyang naging babae.
Well, I'm not judgemental, sadyang yun lang ang tingin ko sa kanya.
"Again, what do you need?" pagtatanong ko ulit sa kanya, and this time, nauubos na ang pasensya ko.
"Let me sit down, first." walang-hiyang saad nito, at tumingin sa isang couch, malapit sa kinauupuan ko.
Napabuntong-hininga nalang ako, "Fine, take a sit." saad ko.
Napatawa ulit ito ng mahina, "You're really something, Anastacia." biglang saad nito, at tinignan ako na parang nahihiwagaan siya.
"That's because, I'm unique, Vrake." medyo may pagyayabang na saad ko, na ikinangiti niya.
Nailang naman ako, at di maiwasang magandahan sa klase ng ngiting ipinapakita niya, kaya umiwas nalang ako ng tingin, at nagtipa ulit sa aking computer.
"I'm sorry," saad nito, kaya napatingin ulit ako, sa kanya.
"For what?" kaswal na saad ko.
"For not being able to arrived here, early," panimula nito, at inayos ang necktie niya, "I'm sorry for wasting your time, a while ago. It seems like, your a very busy person, too," seryosong saad nito, habang nakatitig sa mga mata ko.
"I-It's okay," saad ko, kasabay ng pag-iwas ko ng tingin.
"Marriage is important for you, right?" tumango lang ako, "then let's make a deal," napakunot naman ang noo ko, sa sinabi niya.
"A deal?" naguguluhang tanong ko sa kanya.
"Yes, a deal." nakangising sagot nito, at tumayo sa kinauupuan, upang malapitan ako.
Ipinatong niya ang kanyang dalawang kamay, sa magkabilang bahagi ng mesa ko, at inilapit ang mukha niya sa akin.
"Spill it," utos ko sa kanya, kasabay ng aking paglunok.
Nakangisi pa rin ito, "After the marriage, I'll treat as my wife, only, when we are inside the house. And you're going to give me, 1 dozen children." saad nito.
"THE HECK?!" gulat na saad ko, kasabay ng pagtulak ko sa kanya.
Nasisiraan na ba siya ng ulo? balak niya ba akong patayin? the heck!
"HAHAHAHAHAHA, look, I'm just kidding around," tatawa-tawang saad ni Vrake, na nagpausok sa ilong ko.
"Just leave, if you're just going to annoy me." inis na saad ko, at itinuro ang pinto.
Napailing-iling naman ito, bago sumeryoso.
"To be serious, pumunta lang ako dito, just to let you know, na hindi ako tumututol sa kasal. But it doesn't mean, gusto kitang maging asawa." saad nito.
Pinilit kong wag ipakitang nagulat ako sa sinabi niya at binigyan ko lang siya ng bored look, "Then? what else?" tanong ko.
"The only thing I want is, after our wedding, you and me will treat each other, as a stranger, even we're inside or outside the house. To be specific, di natin papakialaman ang buhay ng isa't isa." pagpapaliwanag nito, at umayos na ng tayo.
"Is that all? then, deal." walang buhay na saad ko, pero deep inside, gulong-gulo ang buong sistema ko.
"Yes, thank you," formal na saad nito, bago halikan ang aking labi.
"In our deal, touching, kissing, or having moment in our room, is not counted." he said and then he winks at me, before leaving me dumbfounded.
D-did he just....kiss me?
"YOU, BASSTARD!!" sigaw ko, at napatayo sa pagkakaupo, dahil sa inis.