Chapter 6
"HE'S MY BOSS"
Airah POV:
Natapos ang araw na laman ng isip ko ang tungkol sa message ni Sarah.
Hindi ko alam, pero talagang hindi ako mapakali simula nang mabasa ko ang message na 'yon.
But on my other side, medyo nasiyahan ako dahil alam ko na kapag dumating si Sarah, maaring makaalis na ako sa kamay ng ate at mom niya.
Pero ba't ganon? Parang umaapaw ang lungkot ko. Hays ewan. Naguguluhan na ang sarili ko.
"Goodmorning." ngiting bati sa akin ng lalaking nasa unahan ko.
Ang ngiti niya, kakaiba ngayon.
"G-goodmorning." sambit na tugon ko sa kanya.
"Parang tulala ka yata? Kanina ka pa tinatawag ni mom. Hindi mo ba naririnig?", punang sambit nito.
"G-ganon ba, p-pasensya na." saad ko rito.
"It's okay. Halika na, may pupuntahan pala tayo."
"H-huh?" tanging bigkas ko.
Wala na akong nagawa pa nang bigla n'yang hawakan ang aking kamay. Ngayong araw na to, ibang- iba ang kilos niya na tila ba isang anghel.
Siguro dahil ito sa message ni Sarah.
Dahil sa naisip ko, medyo nasaktan tuloy ako.
"S-saan ba tayo pupunta?" 'Yan ang tanging lumabas sa bibig ko habang nagmamaneho siya.
"Magpapasama ako sayo para bumili ng singsing."
Napatingin ako ng wala sa oras dahil sa sinagot n'ya.
Pero tumigil ang mundo ko nung marinig ko ang karugtong na sinabi ng binata.
"--Ibibigay ko kasi para sa babaeng mahal ko." patuloy niyang sabi.
"Tsk. Ba't pa ako ang sinama mo?", inis na tanong ko sa kanya.
"Dahil may atraso ka sa akin, remember?"
"Ewan ko sayo."
"Wag ka mag-alala, ilang araw na lang at babalik na si Sarah. Kaya pagkakataon mo na ring makauwi sainyo."
"A-ano bang ibig mong sabihin?",
"Tutulungan kita basta tulungan mo rin ako."
Kahit hindi niya sabihin ng diretso, alam ko na ang tinutukoy niya.
Kaya hindi na lamang ako tumugon pa at nanatiling tahimik na lang.
Hindi ko na talaga maintindihan ang sarili ko.
"What do you think? Alin dito ang maganda? Eto o yung isa?" tanong ng lalaki sa akin.
Andito na pala kami sa sikat na jewelry shop, kung saan busy siya sa pagtingin ng mga singsing.
"Lahat naman maganda." labas sa ilong na sagot ko.
Ewan ko ba at nawawalan na ako ng mood sa mga oras na 'to. Kanina pa kasi kaming dalawa nandito at hanggang ngayon undecided pa rin siya.
Tsk. Ba't ba kasi ako pa?
"Mamili ka lang ng isa na sa tingin mo magugustuhan niya." wika nito.
"Try mo kayang ikaw ang pumili, total mahal mo s'ya diba? So ibig sabihin alam mo na ang gusto niya." sambit ko na lamang at akmang mag-wawalkout na sana ako sa harapan niya. Ang kaso bigla n'ya akong pinigilan.
"H'wag mo akong tatalikuran. Baka nakakalimutan mong may atraso ka pa sa akin?" pagpapaalala nito.
"Tsk. Fine. Oh ayan na isa." turo ko sa isang diamond ring na nagkakahalagang 350 thousands.
Oo, 350 thousands. Ganyan kamahal ang singsing na pinili ko.
Siguro naman, manghihinayang s'yang gumastos ng ganon.
"Ok, then bibilhin ko 'yan." diretsong saad n'ya na tila ba walang pag-aalinlangan.
"B-bibilhin mo talaga?" hindi makapaniwalang tanong ko.
"Bakit hindi?"
"Ang mahal kaya nyan."
protesta ko naman para magbago ang isip nito.
I don't know why I'm acting like this in front of him.
"Barya lang sa akin ang 350 thousands na 'yan." ngiting saad niya.
Wala na nga akong nagawa kundi ang tumahimik na lamang sa tabi.
Nang makabili siya, saka kami lumabas.
"Uuwi na ba tayo?" tanong ko sa kanya. Hindi man lang siya sumagot sa halip hinila niya ako papasok ng kotse.
"Ano ba, tinatanong kita!" sigaw ko rito.
"Potah! Pipi ka ba ha?!" iritableng bigkas ko ulit nang hindi pa ito nagsalita.
"Uyy sumagot ka nga!" inis na sundot ko sa tagiliran niya.
"Fuck. Can you just shut up! Ang daldal mo!", asar sambit nito.
"Hindi ka kasi sumasagot."
"Tsk."
"Parang tanga neto." bulong ko sa aking sarili at buti na lang hindi n'ya yon narinig.
Yung kaninang tanong ko sa kanya, nasagot din nang huminto kami sa isang bahay-ampunan.
Teka, tama ba 'yong nababasa ko?
Nasa bahay ampunan kami?
"Ano pang hinihintay mo? Bumaba ka na." saad niya sa akin .
Kahit naguguluhan ako, sinunod ko ang sinabi nito.
Pero pagkababa ko palang ng kanyang kotse, may mga batang nagsitakbuhan agad palapit kay Jutay.
"Kuyaaaaa!"
"Nandito na ulit si kuyaa!"
"Miss you kuyaaaaa!"
Mga halo-halong boses ng mga bata ang narinig ko.
Sa puntong ito, halos napanganga na lang ako habang pinapanood ko siya.
Ngayon ko lang narealize na si Jutay pala mahilig sa mga bata.
Masaya kong tinatanaw ang mga bata habang nakikipagkulitan sa lalaking kasama ko na tinatawag nilang kuya.
Base sa mukha nila, halatang kilala nila ito.
Sinenyasan naman ako ni Jutay na pumasok na sa loob. Kaya ayon, humakbang na nga ako papasok roon.
And this time may isang madre ang s'yang lumapit sa amin.
"Hijo, mabuti at dumalaw ka ulit. Akala namin, hindi ka na babalik dito." mahinahong wika nito sa kanya.
"Bakit mo naman po nasabi 'yan mother? Alam mo namang napamahal na ako sa mga bata." magalang na tugon niya.
Ang lalaking kasama ko ngayon, may taglay ring galang at respeto. Hindi ko tuloy maiwasan na titigan siya.
Pero agad naman akong napaiwas ng tingin nang madakip niya akong nakatitig sa kanya, kaya bahagya s'yang napangiti.
"Nga pala Mother, si Airah." pagpapakilala nito sa akin.
"H-hello po." 'yan na lamang ang tanging naitugon ko sa harapan ng madre.
"Magandang babae, siya ba ang kinikwento mo sa akin noon?" Muling tanong nito.
"Hindi po mother. Si Sarah po kinikwento ko sa inyo."
"Ganon ba, akala ko pa naman siya na. Naalala ko kasi 'yong sinabi mo sa akin dati, na ang unang babaeng idadala mo rito ay yung mahal mo." Nagulat naman ako sa sinabi ni mother.
So ibig sabihin ba, ako palang ang dinala ni Jutay dito?
Hindi ko alam pero kusang napangiti ang labi ko.
"Mother, matagal ko ng sinabi 'yon. And beside, pag-uwi ni Sarah, ipapakilala ko rin siya sa inyo." agad na saad ng binata.
Ang ngiti ko kanina, biglang nawala dahil sa sinambit nito.
"Ay siya sige. Halina kayo at may pagkain doon. Kumain na muna tayo." pagsasalita ni Mother.
Siguro nahalata niya ang biglaang pagyuko ko.
Hinawakan naman ako sa braso ni Jutay at iginaya niya na ako papunta sa hapag-kainan.
Inilibot ko naman ang aking mga mata sa loob mismo ng bahay-ampunan.
"Sandali lang, mag-ccr muna ako. Dito ka lang." paalam niya sa akin.
Tango na lamang ang isinagot ko at muling pinagmasdan ang mga litrato sa dingding.
Kitang-kita ko ang mukha niya roon habang may binibigay na regalo.
"Ang bait niya diba?" singit na saad ni mother sa akin.
Medyo nagulat naman ako sa biglang pagsalita niya.
"Mabait na, sobrang gwapo pa.", muling wika nito.
Kahit hindi niya pangalanan, alam ko na kung sino ang tinutukoy niya.
"O-oo nga po." pilit na sagot ko. Dahil sa totoo lang, naguguluhan ako sa ugali niya. I admit na gwapo siya pero 'yong mabait? Nevermind.
"Sayang nga, akala ko pa naman ikaw na ang babaeng palaging nakekwento niya sa amin." malungkot na pahayag nito.
"Ah hindi po ako 'yon." sambit ko naman.
"Kaya nga sayang.", ulit niyang saad.
"B-bakit naman po sayang?" curious na tanong ko.
"Dahil yung ibang nagbibigay tulong dito, kung sino ang unang sinasama nila, 'yon ang nakatuluyan nila sa altar."
Sa sinabi ni mother, parang nanuyot ang lalamunan ko.
"Kaya hindi ako magkakamali na baka may pag-asang maging mag-asawa kayong dalawa." Dugtong na wika nito.
Wala pasakalyeng napaubo ako ng malakas.
"Mother imposible po 'yon. Hindi ako ang babaeng mahal niya." pagkokontra ko sa madre.
"Alam mo hija, ang Diyos lang ang nakakaalam kung sino ang makakatadhana para sayo. Kahit sabihin mo pang iba ang mahal niya,
kung hindi yon para sa kanya, wala na siyang magagawa." makabuluhang wika ni mother sa akin.
Pano kung dumating nga yung araw na kami talaga ni Jutay ang
magkatuluyan?
Mamahalin niya ba ako?