Mabuhay...Hello...Hi...
Introduction muna tayo sa mundo ko.
WELCOME TO CHANDA`S WORLD
I`m Chanda Cruz Flah, 16 years old. 4th Year High School sa Roosvelt College, isa sa pinakamalaking School sa aming lugar. Meron itong 7 branches around our province and within the metro. Isa ang aming School sa pinakakilalang paaralan sa lugar namin. Minsan pati sa ibang lugar alam ang aming School. I
Sabi nila, i'm just your typical Girl/Student. Pero para sa akin, i'm special and unique. I can say to you na kakaiba ako sa lahat ng babae of my age. I always stands out from the rest. Hahaha. Iyan ang lagi kong sinasabi sa sarili ko. Pamboost of my self confidence.
What was special and unique about me? I can say to you that marami naman. I don`t think or react sa mga simpleng bagay katulad ng ibang tao. Iba ako mag-isip at magdesisyon sa mga bagay sa paligid ko. Lagi akong may kakaibang perspective sa buhay. I would do some crazy things. Siguro, lagi ko lang binibigyang halaga ang pagkatao ko. I mean, feeling special lang siguro ako since birth. I always think of myself as from royalty kahit hindi naman. Lagi kong iniisip na i'm with blue blood in my veins. Hahaha. Joke.
Ang Mama ko ay half Spanish, half Filipino while my Papa naman is half Palestinian, half Lebanese. Di ba? Royalty ang dating. I`m half breed hahaha. I'm happy having different race in my life. Proud na proud ako na may lahi ako. Pero sabi nila, eto lang ang special about sa akin. The rest is same as other girls. I always take pride sa pagiging half blood ko. I always feel special and unique sa pagiging mixed race ko. Kahit na sinasabi ng ibang tao na hanggang dito lang naman ang pagiging special and unique ko. Being 1/4 Spanish, 1/4 Filipino, 1/4 Palestinian and 1/4 Lebanese.
Kasi po kahit na half si Mama at Half si Papa, wala namang special about sa kanila. Ayun na! Hanggang doon na lang ang pagiging unique ng buhay ko. Hindi kami mayaman or may maipagmamalaki sa buhay. Ni wala nga akong Papa. Yes! Tama ang narining ninyo. Hanggang papel lang naman ang Papa sa buhay ko. Binigyan lang niya ako nang buhay sa mundong ito then tapos na. Naglahong parang bula. Bago pa nga ako ipanganak sa mundong ito, iniwan na niya si Mama. Pero, wait lang. Hindi rin namin alam ni Mama kung bakit talaga siya hindi nakabalik ng Pinas.
Ilang beses sumulat ang Mama sa address ni Papa. Since hindi pa uso noon ang internet at cellphone, mahirap talaga ang long distance relationship. Ni wala nga raw telepono sila Papa. Kailangan pa nila Papa pumunta sa mismong city para maka access ng teleponon. Ang means of communication ni Papa sa mga kamag-anak niya sa Lebanon is thru snail mail. As in sulat, thru sulat sila nakakapag communicate. Paminsan-minsan na lang ang telepono.
Typical kuwento ng isang batang may dugong foreigner. Alam kong maraming kabataan ang ganito ang kuwento. Kahit nga ang Mama ko, hindi nalalayo ang kuwento sa buhay ko. Iniwan rin siya ng sarili niyang Spanish na Tatay. At ang Lola ko ang nagsumikap na itaguyod si Mama. Ang Lola kong si Chanda. Yes! Pinangalan ako sa yumao kong Lola Chanda. Noong pinanganak ako, mahigit isang taon palang na patay ang Lola Chanda ko. Para magbigay pugay sa kanya, kaya pinangalan ako ni Mama sa Lola ko.
Kahit na tunog matanda ang name ko, i`m still proud of it. Dahil ito ang pangalan ng Lola ko na bumuhay sa Mama ko as a single parent. Hindi na nag-asawa si Lola at binigyang tuon na lang niya si Mama. Same sila ni Mama. Hindi na rin nag-asawa ang Mama mula nang iwan siya ni Papa. I`m proud of my Mama. Ginagawa nila ang lahat para mabigay ang mga bagay na kailangan ng kanyang anak. Katulad ni Lola na tinaguyod siyang mag-isa.
Student ang Papa ko from Lebanon. Mas matanda si Mama nang 6 years kay Papa. Hindi ko na idetail ang kanilang love story. Basta noong buntis si Mama sa akin, pinapauwi na si Papa ng pamilya nito sa Lebanon. Plano kasi ng mga magulang ni Papa na mag migrate sa Canada since Doctor daw ang lolo ko doon. Kaya nga kumuha naman si Papa ng Dentistry sa Pilipinas. 4 years silang nagsama ni Papa. Noong nakatapos na si Papa ng School niya dito sa Pilipinas, chaka naman nabuntis ang Mama sa akin. Ayaw pa sana umuwi ni Papa sa Lebanon after graduation. Ayaw niyang iwan si Mama habang nagbubuntis eto sa akin. Kaso mapilit ang pamilya ni Papa na umuwi siya agad after graduation. Another fact, hindi rin alam ng pamilya ni Papa na may kinakasama siya dito sa pinas while studying.
To cut the story short, pumayag na rin si Mama na umuwi muna ang Papa sa Lebanon para iplease ang family nito. 4 months na ang tiyan ni Mama noon. Napagkasunduan nila na Chanda ang ipangalan sa akin. Hango sa name ni Lola. Nangako ang Papa na babalik sa soon as possible sa pinas kapag naayos na niya ang mga dapat nitong ayusin sa pamilya niya sa Lebanon. Unang una sa lahat ang pagpapakilala na may pamilya ito sa pinas. Hanggang sa nakaalis na nga ang Papa.
Mula nang umuwi si Papa sa Lebanon, once lang ito nagparamdam kay Mama, thru snail mail. Nakasaad sa sulat ni Papa na nag-apply nga sila ng pamilya niya to migrate sa Canada. At kapag nasa Canada na daw ang Papa ay babalik ito para kunin si Mama at ako. Iyon ang pangako nito kay Mama. Lumipas ang mga araw, buwan at taon. Wala nang balitang nakarating sa Mama tungkol sa aking Ama. Hindi nangyari ang pangako ni Papa sa amin. Walang dumating na Papa sa Pinas. Hanggang kinalaunan, sumuko na si Mama sa kahihintay kay Papa. Binitawan na nito ang pangako ni Papa na babalik ng Pinas. Unti-unting nagmove forward si Mama. Nagsimula na itong magtrabaho ulit para sa aming dalawa. At sinabi niya sa kanyang sarili na, simula sa araw na iyon kaming dalawa na lang ang magkaramay sa buhay.