"Punta tayo sa bahay nila Pat mamaya." While waiting for our next class, my friend and I are planning to go to Pat's house. We usually go there when we're bored or just to relax there and watch some movies. But sometimes hindi namin natatapos ang pinapanood naming movie. Wala lang, ang bilis naming magsawa talaga. Minsan naglalaro rin kami ng mga board games. May times na asaran to pikunan pero matibay ang friendship na meron kami.

"Tignan ko muna." I quickly said. Hindi pa ako sure kung makakasama ako sa kanila. I have a strict parents and I can't go with them that easily. Kailangan ko pang magpaalam o minsan naman ay hindi ko maiwasan na gumawa ng dahilan para lang payagan ako. "Half-day tayo. Sabihin mo na gagawin natin yung project natin." Harlon smirked at me. Well, tama si Harlon may project nga kami but we already talked about na this coming Saturday namin yun gagawin. "Half-day? Seriously?" Dannie was so shocked when she heard us what we're we talking about.

"Ay girl? Lutang ka? Kanina pa kami naguusap dito. Di ka nainform?"

"Gaga! Akala ko nakikinig ka." Pinaulan ng pangaasar si Dannie because of her kalutangan. She's tired and she doesn't have enough sleep last night because of our projects. Talagang pinagpuyatan niya dahil ang mga ka-group niya eh walang ginawa kundi magtitigan at magkwentuhan tuwing may pa-meeting sila about their projects. In short, wala silang ambag. Sana nga raw eh magkagroup na lang kaming lima para hindi siya mahirapan. Kaya lang hindi pwede dahil pinaghiwa-hiwalay kaming mga nasa honors.

Habang abala kami sa pagaayos ng gamit, ang iba naman ay nagsilabasan na ng room. Nilapitan ko ang tatlo at binigyan ng magandang balita. "Sasama na ako sa inyo! Pumayag si Dad!" I saw their eyed shine so bright like as if they saw a beautiful and precious gem. They used to that thing. Like what I've said, I have a strict parents so minsan lang talaga ako payagan, madalas ay hindi. Masaya na sila sa ganito. Yung papayagan kaming lahat na magsama-sama sa bahay nila Pat after class. Just like what the ordinary high school students do.

Sa room namin kami ang mga magkakaibigan na nilalapitan para sa mga sagot sa exams, assignments and anything related sa acads. Kesyo matalino raw kami, bukod doon ay honor students rin kami. Madalas kaming puntahan ng mga kaklase namin tuwing examinations or quizes na magaganap para manghiram ng notes. Kaming lima kasi ang palaging may complete na lectures. But sometimes we decided not to help them. I mean kapag may times na alam naming kakayanin naman nila eh hindi na namin sila tinutulungan. Hindi masamang tumulong. Ayos nga ang tumulong sa mga kapwa kaklase namin but sometimes they're asking for help too much. Hindi namin kaya, mahina ang kalaban.

Madalas kong sabihan ang mga kaklase ko na dapat ay matuto silang tumayo sa sarili nilang paa kasi paano kung magkawatak-watak na kami? Anong mangyayari sa kanila kung saamin sila palaging umaasa?

"Psst. Omegle." aya sa akin ni Harlon. I took a deep breathe and smiled. Omegle is a free online chat website that allows the users to socialize with others. Pwede ring video chat. Ilalagay lang namin ang mga interest namin. For example if I'm into books then I'll type books tapos proceed na no'n sa chat or sa video call. Sa tuwing bored kaming dalawa ni Harlon, ito ang ginagawa namin sa bahay nila Patricia. May times kasi na parang uhaw ito sa jowa, kaya bilang supportive na kaibigan eh sasakyan ko ang trip niya. And may mga kakaunti na kaming naging friends sa fb because of omegle. Yung isang guy na nakilala namin may girlfriend na siya and maganda siyang kausap kasi ang dami naming natutunan sa kaniya. Sakristan kasi siya sa province nila, kaya shineshare niya sa amin yung mga natututunan niya.

"Hey yow! What's up yow?! I'm Sheena and you are?" I smiled widely at the camera of the laptop when someone appears on the screen. "Oh hi! You're beautiful! How are you?" Like what we've encountered las time, ganiyan din ang sinabi nila sa akin. Ako lang kasi ang kita na babae sa camera. Si Dannie at Patricia medyo mahiyain. Ako itong talkative at may pagka-gaga. "I'm fine, thank you!" Harlon and I laughed.

I don't think na maganda talaga ako. Para sa sarili ko, yes I'm beautiful. Pero para sa iba maganda naman daw ako. Not sure if they're just saying that thing para utuin ako or maybe they're really mean it. I'm not that tall enough. Medyo maliit ako compared kay Dannie and Patricia. I have a white complexion. Siguro sa aming lima ako ang pinakamaputi.

It's a long and tiring day! Umuwi rin kami mga bandang 4pm kasi nga mapapagalitan kami pare-pareho once na nagpa-late kami lalo. "Dinner is ready!" masiglang sigaw ni Dad mula sa kusina. Kakatapos ko lang maligo at nagawa ko na eon ang mga homeworks ko. "Dad, may books akong nabasa and it's all about law. Story siya kung saan ponaguusapan yung law ganoon. Lawyers ang mga profession ng ibang characters." pagkukwento ko sa kaniya.

"And then?"

"Then just by reading those kind of stories, nagkaroon ako ng interest sa law. I want to become a lawyer yun ay kung payagan mo ako." Dad seriously looked at me.

"If you want to be a lawyer, then you need to study harder. It takes time to be a lawyer. I think it takes 10 or more years? Are you sure you want to take that path? I thought you're writing a story?" Dad and I usually talk about this thing. I always asked him about my future, about what would happen if I take this course. And lahat ng mga bagay na interesado akong malaman sa kaniya ko tinatanong. "Kailangan kaya mo yun. You know what I mean Sheena." I heaved a sigh and nodded. I know what he means. Mahina ang loob ko. Hindi ako basta-basta makakapagdesisyon para sa sarili ko cause I know every decision I make there's an equivalent consiquences. Nakakatakot harapin ang consequences na yun if ever. Duwag ako pagdating sa ganitong bagay.

"Kung si Sean ang papasok sa Law School, it's a fine with me. Pero kung ikaw? Anak, I don't want to offend you okay, pero alam naman nating lahat na mas matalino si Sean diba?" I nodded and smiled a little bit. I know that thing. Sean is my brother. And I can't blame him for being a genius one. Sadyang napakagifted niyang bata. He's already 12 years old pero yung utak niya parang pangmatanda na. Magaling rin siya sa math, just like Dad. Lagi siyang pasok sa honors. Rank 1 pa palagi! That's how intelligent he is! And being her supportive sister, syempre proud na proud ako sa kaniya. And one more thing about him, halos sa mga kaklase niyang babae ay may gusto sa kaniya. Oh diba! Ang babata, 12 palang crush na nila kapatid ko. Though I can't blame them. Sean is handsome and, intelligent at the same time. Saan ka pa diba? Para kang nakajackpot sa kapatid ko!

"It's okay, Dad. I know that. Hindi naman yun nakakaoffend no! Hindi naman para-pareho ang talino ng mga tao. Bukod doon, may mga bagay siya na hindi ko kayang gawin at may mga bagay ako na hindi niya kayang gawin. And I understand what you want me to tell. But if ever man, would you let me take law?" I need My dad's permission about this. The last time we talked about that thing, sinabi niya sa akin na papayag siya sa kahit na anong kunin kong course, basta wag lang law. Ayaw niya talaga akong mag-law.

Si Lola naman gusto niya akong magtake ng medicine. Gusto niya maging isang doctor ako at hindi kami payag sa gusto niya. Mahina ang loob ko! Mabilis akong kabahan at hinding-hindi ko kakayanin yun. Hindi sa minamaliit ko ang sarili ko pero hindi ko talaga kayang i-take yun no! Mahirap siya. Tsaka takot ako sa injection! Medyo takot rin ako ng kaunti sa dugo. Si Mama, she wants me to become a teacher or a news anchor. According to her, fit daw ako sa ganoong klaseng work. Nung bata ako kapag naglalaro kami ng mga pinsan ko ay palaging ako ang teacher sa amin tapos tinuturuan ko silang mag-abc. Yun ang kwento sa akin ni Mama. Kaya akala niya daw ngaying paglaki ko eh yun ang tatahakin ko.

And even my adviser agrees with that thing. Sabi niya na magaling daw ako sa public speaking. He wants to see me as a teacher or in TV where in I'm the news anchor one day. Eh dati yung about sa public speaking na yun, chena chena ko lang yun sa school, maipasa ko lang yung subject na yun. Hindi ko naman alam na magagalingan sila sa akin.

At kung tatanungin man ako kung anong gusto ko? Gusto ko ng matino at magandang gobyerno. Gusto kong matulog! Wag na lang magaral, mamatay lang din naman. Nakakatamad din naman no! Imagine a year in kindergarten, six years in elementary, another six years in high school, four to five years in college, some even takes additional four years for masteral and doctorate, and a year for board preparation. It normally takes us seventeen years to finish studying and twenty-three years for some. Eh ang ending nito pare-pareho lang naman tayong mamatay diba. Pero kung pangarap nila ang paguusapan. Malamang magiging eager sila na makatapos at maabot ang pangarap na yun.

Hindi ako nakakuha ng sagot mula kay Dad. Instead of answering my questions, he called Mom and Sean for the dinner. Hinayaan ko na lang si Dad at hindi na kinulit, baka pagalitan pa ako. It's just a simple dinner. Habang kumakain syempre hindi mawawala ang kwentuhan. We always ask each other about how our day was. Simpleng kwentuhan na may kasamaang tawanan at asaran.

Sabado ng tanghali. Wala parents ko, tanging ako at ang kapatid ko lang ang nandito sa bahay. Dahil kaming dalawa nga lang ng kapatid ko ang natira dito, may sarili kaming mundo. Parehas kaming tutok na tutok sa phone namin. Umakyat ako sa taas at pumasok sa kwarto para magsolo. I opened my laptop and suddenly I saw myself na nago-omegle na. Ang galing self, ano? Jowang-jowa ka ba sa lagay na yan? Sabi kasi nila Harlon kapag raw nakita nila akong nago-omegle means naghahanap ako ng jowa. Jowa agad? Lalakas mang-judge eh. Nakikipagbardagulan lang naman ako sa omegle eh. Omegle chat lang naman ginawa ko kasi mukha akong banggag ngayon, ayokong ipakita mukha ko ng ganitong oras. Tsaka mas madali 'to, makakapangasar kapag ganito. May mga nakausap na akong tatlo o apat pero ine-end ko rin naman ang conversations namin. Ang boring nilang kausap!

Me: Hi!
Stranger: Hi M 18
Me: F 16

Nagdalawang isip pa ako kung ilalagay ko talaga ang totoong edad ko pero hindi ko alam kung bakit ko naisipang ilagay yung totoong age ko. After all, M siya. Lalaki siya hindi sa judgemental ako pero baka mamaya mapahamak ako sa lalaking 'to lalo na't 18 na siya habang ako 16 palang.

Me: Taga-saan po kayo?

Natawa ako sa sinend ko. Parang hindi naman ako ang nagsend. Parang ibang tao. Grabe pa kung maka-po.

Stranger: Bulacan po. Pero Manila school ko.

Gusto ko sanang sabihin na, tinanong ko lang kung saan ka nakatira. Hindi ko naman tinanong kung saan ka nagaaral. Kaso baka ano sabihin. Baka murahin pa ako.

Me: College na po kayo?
Stranger: Opo. Engineering po Ikaw?
Me: Future Lawyer. Junior High School student.

Habang tumatakbo ang oras, tumatakbo rin ang usapan naming dalawa. Puro siya 'HAHAHA' baka naman masiyahin lang talaga siyang tao. Baka mahilig siyang kumain sa jollibee kaya ganoon o baka kamukha niya si jollibee.

And then suddenly he asked for my FB mame. OMG! What am I going to do now? Should I give it to him? Baka kasi mamaya pagkatiwalaan ko siya tapos may iba palang balak. Instead of giving my name, I ask for her FB name. Pero sabi niya yung akin na lang daw at medyo shy type pa ang hunghang.

At dahil isa akong uto-uto at gusto ko pa soyang makilala lalo, binigay ko rin sa huli ang FB name ko.

Kakatapos ko lang maligo nang may biglang may nagnotif sa phone ko and it's a friend request from someone.

Caleb Alonte sent you a friend request.