"I'm Philip. Half Filipino, ka no?" He asked curiously. Nagulat ako na he can speak Tagalog.
"Oum," I added. "Alis na ako, nice to meet you." Dagdag ko pa at nagmamadaling bumalik sa table namin ni Ivy and John Rey.
"Nice to meet you too, he replied, and suddenly the lights turned on.
Ang lakas ata nang tama ko. Umuwi kaming tatlo na wasak na wasak. Sakit yung ulo ko at nanduduling yung paningin ko. I drank some water and immediately headed to the kitchen. Nagising ang dalawa kong kaibigan at di naman sila nagtagal, umuwi sila kaagad dahil may work sila.
"Mhie morning, uwi na muna ako. Magtataxi nalang ako, late na ako hala lagot ako neto kay sir Allan." Sabi ni John Rey na nagmamadaling tumayo at kinuha ang jacket and diretso labas sa pinto.
"Ivy, John Rey, ingat kayo!" Tumakbo naman ako at hinabol ko silang dalawa sa pintuan.
Napaka workaholic talaga ang dalawang yun, di mo mapipigilang di magpahinga. Sa bagay si John Rey single naman, si Ivy naman may jowa. Napaka sipag talagang mag trabaho ang dalawa kong kaibigan.
Nag ayos ako, and I can't wait until two weeks come. Kaya nirenew ko ang ticket ko. Pina advance ko and dali daling pumuntang airport. I leave a message for Ivy and John Rey.
"Dear mga mhie, kayo na muna ang bahala sa bahay ha habang wala ako. Alagaan niyu si Black and White, their food is inside my room. May mga foods din akong iniwan sa stock room. Ipagkakatiwala ko muna ang bahay at ang dalawa kong alaga sa inyong dalawa ha, maraming salamat. Ingat kayo palagi at 'wag magpapalipas ng gutom."
I called a taxi. "Hindi ko pwedeng dalhin ang kotse ko. So I left my car key beside the letter on the table. Kinarga ni Kuyang driver ang mga stuffs ko at mga maleta.
"Maraming salamat Kuya, I said while opening the car door at Pumasok.
"Everything is ready? We'll go now, he asked, and pinaandar ang taxi.
"Everything is ready. Let's go!" I exclaimed with an excited tone.
Pagdating ng airport, I directly go inside the waiting area and nakikita ko din ang mga kasama kong naghihintay ng plane namin. Na check na ng guard ang mga gamit ko and ticket ko at hinihintay ko nalang ang plane ko. I bought some foods at Habang Naghihintay ng Plan. And finally, after ten minutes, dumating na siya. I texted Carlos, Na kakaboard ko palang sa plane, and from California to Australia, malayo layo ang biyahe. Nagkaka jet lag pa naman ako palagi. I heard one of the flight attendants demonstrating the safety protocols on the plane. And the plane starts to fly.
After a long flight, I finally arrived at Sydney Airport. Dali dali akong nagpatulong sa mga magbubuhat to carry my bags, kase ang bigat. Dumiretso ako sa isang CR at meron akong nakitang isang babae sa isang room na may kasamang lalaki. Maybe the boy is threatening her, so I quickly take a look.
When I entered the room, I saw the girl's body under the bed. The boy turned his face toward me. He's familiar.
"Sh, keep quiet or else I'll stab your throat." Sabi pa niya sa akin while may hawak hawak siyang isang matalim na bagay.
Natakot ako, kaya I keep silent. "Are you Philip?" Tumalikod siya sa akin at tumapat ang mga ilong namin.
"Do I know you?" He replied with curiosity on his face.
"I'm Sofia; we met in a comedy bar in California, right? You're the guy who kissed me!" He rolled his eyes and recognized me.
Oh, that crazy girl, nice to meet you again. Of all places, dito pa." He complained, Habang hawak hawak ang beywang ko.
"Did you kill her?" I asked. Habang nanginginig ang tuhod ko dahil sa takot.
"What do you think? Huwag ka ng pumalag kung ayaw kong matulad sa kanya!" Dagdag niya habang seryuso ang mukha.
"Di ako tatawag ng police, so please let me go. I need to go home; my mom awaits me." Paawa at pakiusap ko sa kanya, pero di niya ako pinakinggan.
"Grab your bag, at ihahatid kita sa labas." Utos niya habang nagmamadali.
"Okay, but let me go first, sir Philip, okay?" I grab my stuff and iniwan namin ang bangkay ng babae na nakatago sa ilalim ng kama.
He's holding my hands. Habang lumalakad kami palabas ng kwarto. Tinanong niya ako kung saan ang tungo ko at sasakyan ko and sinabi ko naman. Bigla kong naisip na susunduin pala ako ni Carlos.
A boy standing in front of me said, Na nakadamit pang military. Wala akong kamalay malay na si Carlos pala. Naka black boots, naka bulsa ang dalawang kamay, matangkad, maputi, matipunong katawan, and napakagwapong mukha. I let go of my hand.
"Dito na ako, salamat Philip." Paalam ko habang tumatakbo papuntang direksiyon ni Carlos.
"Carlos!" I hugged him so tight. "I missed you very much." I added, Habang tinatapik niya ang kamay ko.
"I miss you too, lahat kami. Don't hug me here lalo na't naka uniform ako. Baka mareport ako. Let's go, I have your stuffs pasok kana sa sasakyan." Nalungkot ako nong narinig ko ang mga katagang 'yon. Akala ko naman, he misses me, but ayaw niyang niyayakap ko siya.
"Hi miss, welcome home!" Sabi ng isang lalaki na kasama ni Carlos.
"Hello, salamat sa pag-sundo." Aniya ko habang pumapasok sa kotse nila.
Habang papaalis na kami, huli kong nasulpayan si Philip sa gilid na may kasamang naka Military uniform din ang suot.
"Carlos, it's been a long time. Kamusta ka naman?" Tanong ko kay Carlos na naka buntong hininga sa unahang upuan. Di man lang siya tumabi sa akin.
"I'm good, busy sa work. Ikaw, kamusta ka naman? Ilang taon kang di nagpa ramdam. Akala namin patay ka na." Nagulat ako sa sanabi ni Carlos at bakit ang lamig lamig ng pananalita niya.
"Grabe ka naman sa patay Carlos. I'm busy working din kase. Lots of companies are hiring me because of my designs and gustong gusto nila ang mga paper works ko." Sagot ko naman habang nagtatampo ako dahil sa sinabi niya.
Ah, good to hear. We're here in your mom's place. Si Tita Rose ang nag aalaga sa mama mo while you're away. Wala ka naman kaseng pakialam sa mama mo right?" He asked, and na hurt talaga ako sa sinabi niya.
Padabog akong bumama at kinuha ang mga gamit ko. Dumeretso ako sa kwarto kong saan naka higa si mama, and I hug her.
"I miss you, mom. Get well soon. Nandito na ako." Di ko inaasahang ang lala pala ng sakit ni mama; she can't either recognize me. She has cancer, a blood cancer, and dementia. Habang tumatagal, she can't recognize things and people.
"Dalawang taon ng may sakit ang mama mo ayaw niya lang malaman mo kaya di rin namin sinabi sayo. Alagaan mo ang mama mo while she's still alive." Sabi ni Auntie Rose habang tinutupi ang tuwalya.
"Where's dad, aunt? Bumibisita ba siya dito kay mom?" I asked. Matagal ko nang alam na hiwalay sila ni mama at matagal ko na ring alam na si papa ay nakatira sa bagong babae niya. Asawa asawa niya at may anak pa sila isang babae si Marie. Siya ang dahilan kung bakit umalis at nag trabaho ako ibang bansa dahil sa sama ng loob ko.
Ah, eh busy siya sa trabaho. You know, naman, your dad is a businessman," Auntie Rose replied, and alam kong nagsisinungaling siya.
"Sge Auntie Rose, nalinisan mo ba yung room ko. If wala aakyat nalang muna ako at mag-ayos." I asked at umakyat diretso sa taas ng bahay namin.
"Nalinisan ko na nong isang araw pa. Mabuti pa't mag pahinga kana muna total si mama mo she's sleeping naman. Akyat kana muna, may pagkain diyan sa ref. Kuha ka nalang if nagugutom ka." Sabi ni Aunti Rose kaya't umalis na ako sa room ni mama.
I saw Carlos' car was missing. Umuwi na pala siya after niyang pinasok ang mga dala ko, ang sama naman ng ugali.