Nakaraan ....
"Anak anong nangyari sayo?!" natatarantang salubong ni Nanay sa akin ng bumungad ako sa bunganga ng pintuan. Maaga akong lumabas sa eskuwelahan dahil sa nangyari. Agad akong yumapos sa kan'ya. Kapag yumayakap ako sa kanila, nawawala agad ang sama ng loob ko.
Tumakas ang mga hikbi ko. Kaya mabilis na sinilip ni Nanay ang mukha ko. Ngunit bumagsak ang tingin ko sa sahig habang nakakagat sa labi. Nahihirapan akong tumingin sa kan'ya. "Anak, anong problema? Bakit ka umiiyak?" Sinuyod niya ako ng tingin. "At bakit maaga kang umuwi? At bakit gan'yan ang itsura mo?" magkakasunod niyang tanong. Ganito siya kapag nag-aalala, sunud-sunod ang mga tanong.
Hindi agad ako nakapagsalita at tahimik na yumuko lamang. Pilit kong pinipigilan ang pagluha upang hindi siya mag-alala. Pero alam kong napakaimposible ng iniisip ko dahil kahit hindi ako magsalita, malalaman din nila kung ano ang nangyari.
Siyempre, maayos akong umalis sa bahay kaninang umaga. Ngunit umuwi ako ngayon ng maputik, wasak ang blouse at sabog-sabog ang mahabang buhok. Naalala ko pa kanina kung paanong ilang oras akong sinuklayan at iniipitan ni Nanay bago pumasok. Tuwang-tuwa siya kapag napapansin ako ng ibang mga kaklase dahil sa magandang pagkakapuyod sa buhok ko.
Nangilid ang luha ko at biglang na-guilty. Iniisip ko kase na dahil sa magandang pagkakaipit niya kung bakit ako napaaway kanina. Inaakala nila na nagpapaganda ako para sa lalaking kaklase.
Umiwas ako ng tingin at pilit na itago sa kan'ya ang totoong nararamdaman. Nasasaktan ako at masama ang loob.
Ngunit naramdaman ko na lamang ang pag-upo niya sa gilid ko. Marahan niyang hinaplos ang likod ko, natulala ako ngunit huli na dahil pumapatak na pala ang mga luha ko sa mata. Kaya kinabig niya ako para yakapin. Doon na tuluyang napigtas ang kinikimkim kong sama ng loob. Mahina akong napahikbi. Hinayaan niya munang ilabas ko sa pag-iyak ang sama ng loob at agad din naman gumaan ang pakiramdam ko.
"Tahan na, Anak. Nasasaktan ako kapag umiiyak ka." Marahan niyang pinahid ang mga luha ko sa pisngi ng humiwalay ako. Sa mga oras na ito, nakahanap ako ng kakampi. Mahabang katahimikan ang namayani sa amin. Napabuntong hininga si Nanay at hindi na nakatiis.
"Anak, ano ba talaga ang nangyari?" marahan niyang tanong. Malungkot akong tumingin sa kaniya pero sa sandaling napatitig siya sa mga mata ko, hindi na ako nakapagdahilan pa, dahil kahit kailan hindi ko magawang magtago sa kanila ng sekreto, palaging nalalaman ni Nanay Estrella ang nangyayari sa akin, kaya minsan hindi talaga ako tumititig sa kaniyang mga mata.
Does she have the ability to prophesy? Manghuhula ba si Nanay?
"N-ay, malas po ba ako? Sabi po kase nila pamilya raw po tayo ng mangkukulam," malungkot akong nakatitig lamang sa kan'ya. Inosente at naguguluhan.
Biglang lumambot ang ekspresyon niya. "Hindi, anak." Dumaan sa kan'yang mga mata ang pagkaawa at nakita niyang nakatitig ako sa kaya mabilis siyang umiwas ng tingin.
Mas lalo akong nalungkot dahil alam kong nagsisinungaling sa akin si Nanay at nakita ko iyon sa mga mata niya. Napabuntong hininga ako. Hinawakan niya ang aking baba upang iharap sa kan'ya. Mataman niya akong tinitigan. "Sinaktan ka na naman ba nila," punung-puno ng pag-aalala ang mga mata ni niya. Ayan na naman siya. Ang mga prediction niya. Napayuko ako. Parang naumid ang dila ko sa sinabi niya. Kung sasabihin ko ang nararamdaman ko, paniguradong lilipat kami ng tirahan at ayaw kong mangyari 'yon.
Bakit ba kase ang bilis humaba ng buhok ko? Bakit iba rin ang aking mga mata? Normal ba talaga ang ganito? Napalunok ako ng makitang seryoso si Nanay. "Walang sino man ang p'wedeng manakit sa'yo, anak," mariin na paalala niya sa akin.
Bigla akong kinabahan dahil bigla siyang tumayo at pinasadahan ng tingin ang itsura ko. "Sige na, mag-impake ka na at bukas luluwas tayo ng probinsiya. "Ipapaliwanag ko sa Tatay mo ang nangyari," maawtoridad na sabi niya at mabilis na tumalikod sa akin. Nalaglag ang panga ko. Ang desisyon ni Nanay ay batas sa loob ng aming pamamahay kaya wala akong nagawa kung 'di sundin ang sinasabi niya.
Since then, we lived in the mountains, away from the City. A province, in the town of Aklan.
When we moved, I thought everything would be fine, but as I got older, my teenage life became more chaotic. Ngunit unti-unti lumalawak ang pang-unawa ko sa mga taong nakakasalamuha at naiintindihan ko ang nararamdaman nila. They notice that there are some things God has created that are unfair to them.
A lot of girls get angry and almost hate me at our School because of nonsense reason. They say that my beauty is ruining their day. Pero mas pinipili kong huwag na lamang pumatol. I often avoided and became increasingly aloof from others. But I just kept it a secret from my parents. I just focused on studying in Highschool.
I don't want to go back to the City, so that I could study college there. Ngunit hindi na mahalaga sa akin ang pag-aaral ng kolehiyo. For me it was enough that I dreamed of being happy with my family. The important thing is that we are not hurt by others. Maganda rin naman ang umiiwas dahil nakakaiwas sa sakitan.
Our life became simple and happy. All of our food is mostly fresh and organic. My mom was busy at home planting and taking care of the animals. While, Tatay Vladimir job was to hunt. People often called him when wild animals entered our town.
I have nothing to say about the love they give me. Maybe, it's because I'm their only daughter. I feel like I'm a diamond that can't be broken. All my needs they provide, but I am not fond of luxurious material things. For me, their love and care was enough.
A treasure gold that can never be matched by anything in this world.
"Nay, sige na po. Payagan niyo na po akong sumama kay Tatay. Gusto ko rin pong matutong manghuli ng mga oso," paglalambing ko kay Nanay. Gusto ko kaseng matutunan kung paano mangaso, pero dahil over protective si Nanay, hindi siya pumapayag kapag hindi niya nasisiguro na ligtas ako sa pupuntahan.
She glanced at me for a moment and resumed watering the flowers. Umasta na tila wala siyang naririnig. I secretly chuckled. I hugged her from behind and kiss to convince her. Alam kong kaunting kumbinsi pa ay papayag din siya.
I am a teenager but I have not lost my affection for them. They trained me in a good ways, afraid of hurting other people. They are the reason I grew humble and patient.
Tumagilid siya at pilit na itinatago ang ngiti. Napangiti ako ng lihim."Sige na po, Nay. Hindi naman, po ako magpapasaway kay Tatay." pangungulit ko pa rin, ngunit bumuntong hininga siya at ngumuso. I clapped and jumped for joy.
My mom frowned when she faced me? "Why do you seem so happy? I don't even agree yet." She turned around and waved her hand at the flowers. Inakbayan ko siya. We looked around at the colorful flowers in our garden. When my mom is angry, dad gives her a flower to calm her down. Nanay Estrella loves flowers.
"Nay, will you let me?" Pangungumbinsi ko pa.
Nanay forehead furrowed and her eyes narrowed at me. I have prepared myself for her next order. My smile widened. "I agree, but on one condition. Don't go away from your Tatay's side," she explained. I laughed and quickly stood up, letting Dad know that finally, I was allowed. "Tay! Nanay agreed!" masayang sigaw ko.
Tatay Vladimir was laughing as I ran shouting.
There I learned to hunt various wild animals in the forest with Tatay's help. Surprisingly, I had no difficulty catching them, dahil kusang umaamo ang mababangis na hayop kapag lumalapit sa akin. Ngunit ako lamang ang nakakaalam noon, dahil inililihim ko kay Tatay. Maybe because he was too violent with animals, but I can't blame him either because the wild animals he catches are often a problem in our town. Dad kills wild animals especially if that animal is involved in the killing of some missing citizens in our town.
Since then, every Saturday and Sunday he has always taken me to the mountains to hunt various wild animals. Ayaw ko ng karahasan para sa mga hayop, kaya kapag wala si Tatay pinapakawalan ko ang mga nahuhuli namin at nakakapagtaka dahil lahat ng mahahawakan ko'y umaamo at hindi na nagiging pasaway pa. I talk to them with gentleness because I feel like there is a part of my heart that doesn’t want violence for them. Hindi ko alam kung bakit ganoon, pero hindi ko na lamang pinagtuunan pa ng pansin. Ang mahalaga ay ligtas sila.
I am satisfied with that simple life in the province of Aklan. But I didn't expect this happy place to be the one I would hate in the most.
This is the place where two important people in my life died.