Napakaraming tanong ang nasa isip ko na naghahanap ng tamang sagot. Pwede ko namang piliin na magsama kaming dalawa pero bakit mas pinili kong lumayo?
Sigurado bang hindi ako magsisisi sa desisyon ko? Sigurado bang tama ang ginawa ko? Hindi ko alam!! I'm fucked up!
Iisang tao lang si Tita pero halos buong relasyon namin kayang-kaya niyang sirain, kayang-kaya niyang putulin gamit ang madudumi niyang plano. Isang salita n'ya lang ay naputol na agad ang lubid naming pilit na kumakapit.
Nakaraan na ang lumipas nang umalis ako sa Pilipinas. Lutang at walang gana ako sa lahat ng bagay. Andito ako, pinapanood ang tiyahin kong masayang nakikipag-usap sa mga kamag-anak namin samantalang ako...bangag at hindi malaman ang nais gawin.
“Oh, Saturn, why don't you eat? Ang sarap ng mga pagkain,” aniya at itinuro ang mga pagkain sa harapan ko.
Unang pumukaw ng atensiyon ko ang adobong nakalatag sa hapagkainan. A memory flashed on my mind. No'ng pinagluto n'ya ako pero hindi ko naman nakain dahil sa hindi inaasahang mangyayari. He prepared it for me, takam na takam ako no'n kaso wala akong oras para makipagdate sa kan'ya.
Sobrang awa ko sa kan'ya maging sa sarili ko. Para kaming negatibo at positibo na hindi pwedeng magsama dahil isa sa inyo ang hindi kayang lumaban, isa sa inyo ang makakasama para sa isa't isa. Sa madaling salita, hindi itinadhana. Pinagtagpo pero walang kasiguraduhan ang kapalaran.
Now I understand, love is so powerful that it can destroy anything. Pagkatao mo, ugali mo, kung paano ka makipag-usap sa iba at higit sa lahat, babaguhin ang sarili mo. Magiging iba kana kumpara sa dating ikaw.
Oo, masarap magmahal pero hindi sa lahat ng oras payag ang mundo sa inyong dalawa. Walang perpekto, walang taong hindi tutol sa relasyon n'yo. Mayroon na tanggap ka kapag kaharap ka nila pero pagtalikod mo, laban pala.
“I don't like it,” matabang kong sabi. Nilingon nila akong lahat.
“Then what do you want?” Tita Alex asked me.
“Ang bumalik sa Pilipinas,” sagot ko at isa-isa silang tinignan.
Kita ko ang pagbabago ng ekspresyon ni Tita Maris. Alam n'ya ang tinutukoy ko at kung bakit gustong-gusto kong bumalik sa Pilipinas.
“Saturn—”
“Tita! Nangako kana 'di ba!?”
Gulong-gulo ang mga kamag-anak kong nakikinig sa pinag-uusapan naming dalawa. They can't relate dahil hindi naman nila alam na may karelasyon ako sa anak ng lalaking gumahasa sa nanay ko.
“Ginawa ko 'yon para tigilan mo na ang pangungulit mo para sa lalaking 'yon, Saturn! Sa tingin mo ba basta-basta kita ibibigay ng gano'n lang! I'm not stupid to do that!”
Yes, as I expected, hindi totoo ang lahat ng 'yon. At ako ang tanga kasi nagpakapaniwala ako sa kan'ya. I really thought that she'll stopped from being so strict. That dirty moves of her.
“Tita, please! Stop this fucking strangling commandments of yours! Ano bang gagawin ko para lang mapatigil ka!?” I shouted at anger.
“Wala, Saturn! Just don't be so stupid and dumb at the same time!! Bakit ba ang kulit mo!? Para sa'yo rin naman ang ginagawa ko!”
“For me? Seryoso ka ba riyan!? Hindi mo ba alam na sakal na sakal na ako sa putanginang pinaggagawa mo—”
Nagulat ang lahat sa ginawang pagsampal sa akin ni Tita. I tasted my own blood from my lips. Hindi ko ininda ang sakit at imbis na manahimik na lang ay lumaban pa rin ako. I slapped her back as hard as I can.
"Pasensiya kana pero wala na akong natitirang respeto at konsensya sa'yo. Wala kang utang na loob, wala kang puso. Walang hiya ka! Tandaan mo, kahit kamag-anak pa kita, hindi lahat ng tao sasantuhin ang ugali mo!"
Hinawi ko ang buhok kong nakaharang sa aking pagmumukha at laglag panga silang tinalikuran. Kinuha ko ang aking panyo sa bulsa at ipinunas ito sa aking labi.
Pumara ako ng isang taxi at hinayaan na lang kung saan ako mapadpad nito.
“Miss, Where will I drive you?” tanong no'ng driver.
“Anywhere, as long as you can drive.”
Napakunot-noo ito at bumuntong-hininga. Halos trenta minutos din ako sa taxing iyon at binaba n'ya na ako. Imbis na makakapagsakay pa raw s'ya ay inubos ko raw ang oras n'ya.
Now, I don't know where I am. Talagang naligaw na ako. Luminga-linga ako sa paligid at hindi pamilyar ang lugar na ito. Puro matatayog ang building at puro ilaw ang paligid. Marami ring tao ngunit ang iba rito ay iba kung gumalaw.
“Ey, how are you doing, Miss? Come with us and let's have fun.”
Napaatras ako nang tumambad ang anim na lalaki sa harap ko. Titig na titig sila sa akin at parang susunggaban na nila ako.
“Don't come near me!” Sigaw ko nang maramdaman ko ang malikot na kamay no'ng lalaki sa likod ko.
“Come on, let's just have fun, promise you'll enjoy it.”
Agad akong hinawakan no'ng dalawang lalaki sa magkabila kong braso. Hindi ako makapiglas, hindi ako makasigaw kasi pakiramdam ko walang makakarinig sa akin.
"Aahhhh!!" Piglas ko nang lumapat ang labi no'ng isa sa leeg ko. May nilagay silang kung anong malagkit doon kaya nanghina halos ako nang dinidilaan na nila ang balat ko.
Natatakot at naiiyak na ako. Pakiramdam ko dito na matatapos ang buhay ko. My tears start to flow.
"Brennon!!" Sigaw ko kahit alam kong wala s'ya rito, kahit alam hindi s'ya dadating para tulungan ako.
“Ah! Your voice is so fucking good! I can't wait!”
Humahagulgol na ako sa sobrang takot. Unti-unting binuksan no'ng lalaki 'yong pang-ibaba niya at bumungad ang kabuuan nito. He stroke it twice and he starts giving me a lustful smile.
“Please! I'm begging you!”
“I know, I know, Darling. Here's your daddy come—”
Takot na takot na ako. Ayokong magaya sa Mama ko, gusto kong tuparin ang mga pangarap ko para kina Mama at Papa. Ayokong maging pabaya, ayokong maranasan ang paghihirap ni Mama no'ng nabubuhay pa s'ya.
“Rapist huh,” dinig kong bulong no'ng lalaki na nasa likod. Unti-unti kong ibinukas ang aking mata at natagpuang isa-isa na n'yang pinatikim ng suntok at sipa ang mga ito. Agad itong sumaklolo sa akin at hinila ako palayo. Tumakbo kami nang tumakbo ngunit hindi ko na kinaya. Dumagasa ako sa lapag na naging dahilan kung bakit nila kami naabutan.
Muling nakipagsuntukan 'tong lalaki kaso mas pinuruhan n'ya na ito. Nang bumagsak ang mga lalaki ay naglahad s'ya ng kamay sa akin.
“Are you new here!? God, miss! You're so careless!” Bumuntong-hininga ito at pinunasan ang dugo malapit sa kan'yang labi.
“Tch. Alam ko bang may ganitong klaseng tao rito,” bulong ko.
“Kahit na, kailangan mong mag-ingat dahil wala ka naman sa lugar mo!”
Nagulat ako sa bahagya niyang pagsigaw at nagtatagalog siya. Ilang segudo muna akong natahimik bago mapagtantong Pilipino rin ang isang ito. Wow, so grateful to met an Filipino here. Akala ko nag-iisa lang akong Pilipino rito.
“I'm sorry, tumakas lang ako sa bahay.”
“Bakit?” tanong niya habang sinusuring maigi ang parte ng paa ko na natapilok.
“I hate seeing my Aunty, masyado s'yang strikto at nakakasakal.”
Hindi pa rin maalis ang takot ko habang sinasabi ang mga iyon. People are so desperate on having sex. Bakit hindi na lang sila maghanap ng asawa at saka sila maglampungan.
“I'm Glance,” aniya at naglahad ng kamay sa akin.
“Saturn,” wika ko pabalik at tinanggap ang kamay niya.
“Thank you, utang ko ang buhay ko sa'yo. Gusto mong kumain?”
Ngumiti s'ya sa akin at tumango bilang pagsang-ayon sa alok ko.
“So, I wondered why are you here?”
“Kakasabi ko lang kanina na naglayas ako sa bahay 'di ba?”
Tumawa s'ya. “I know there's as story behind it, Saturn right?” paglilinaw nito.
“It's a long story, Glance.”
“Don't call me Glance, Gace is enough.”
I nodded. "Oh, I'm sorry Gace."
“So, if it is okay to you, pwede ko bang malaman ang istorya kung bakit ka napunta rito sa Singapore?”
“Nilakad ko siguro,” pamimilosopo ko at tumawa na naman ito.
“You’re so funny. But I'm serious.”
Ngumiti ako at umiling. “It all started when my Mom got raped.” Nakita kong natigilan s'ya sa sinabi ko pero hindi n'ya lang pinapakita. “And the person who raped my Mom is the father of my love ones.”
“Saturn, are you okay?” nag-aalala niyang tanong. Naluluha na naman kasi ako e. Sa t'wing naaalala ko ang nakaraan ko hindi ko pa rin mapigilan na maapektuhan, na masaktan, maluha.
I'm chained by my past. I feel like I'm traumatized by it. Kahit gustong-gusto kong kalimutan pero lalo lang s'yang lumalala. It's getting worse and worse everyday.
“'Yong lalaking 'yon ang gusto kong makasama kaso hindi pwedeng mangyari. Galit ang pamilya ko sa kanila. Until Tita Maris found out about our relationship, she did anything to break us apart...wala kaming nagawa.”
Nakita ko ang awa sa mata n'ya. Parang s'ya ang nahihirapan sa sitwasyon ko. But still I'm glad that there's still someone who's there, willing to listen to my problems. Pakiramdam ko kasi wala na akong matatakbuhan. Wala nang iintindi sa problema ko dahil lahat sila ay galit na sa akin.
“I really want to end this, Gace...but I can't escape. I think I'm trapped here like no one can help me to stop this.”
Hinimas n'ya ang likod ko nang pumatak ang mga luha kong nagbabadyang tumulo. Walang araw na hindi ako umiiyak, nag-iisip ng malalim. I'm crazy.
“There's one thing that can help you, Saturn...it is forgetting. Forget him and everything will be fine. If you want to escape, then don't made a mistake that will make your problem worse. Pinapahirapan mo ang sarili mo na imbis kalimutan mo na lang s'ya ay pinapahaba mo pa. It is like a novel, kung pwede mo naman padaliin, bakit mo pa papahabain?”
“It is not that easy to forget someone, Gace. Gusto ko nang matahimik si Mama. Galit na galit si Tita dahil hindi n'ya nakuha ang hustisyang gusto n'ya!”
“Walang mahirap kung gusto mo, but if you want to suffer, just be like this. Kimkimin mo 'yan hanggang sa balutin ka ng kinatatakutan mo. Stop being so paranoid! Just believe in yourself that you can do it.”
Hindi ko alam kung sino ang papakinggan ko, ang puso at isip ko ba o s'ya. Ang gulo-gulo ng buhay ko. Why does it have to be like this? Ito na ba ang kapalit ng sobrang kasiyahan ko noon. Ang pagiging kampante na makakasama ko s'ya hanggang sa huling araw ng buhay ko? God! Bakit sobra naman 'ata, buong pagkatao ko nasira.
“Hindi ko sinasabing pagkatiwalaan mo agad ako, but I'm here Saturn. I can feel that pain inside you, I can feel how it is hard for you to be in this situation. Gusto mong bumalik sa Pilipinas, ibabalik kita ro'n.”
Napabaling ako sa kan'ya. Parang ang sarap sa pandinig ang sinabi n'ya. Hindi ko alam kung tama ba ang narinig ko pero siguro nga ay 'yon talaga.
“But I have one favor.”
“Ano iyon?” sagot ko.
“Please forget anything,” aniya at may kung anong bagay na pinukpok sa batok ko.