❝Mysterious❞
"Shaira, gising na 'nak. Nandito na tayo." 
Nagising ako sa marahang tampal ni Nanay sa akin. Iminulat ko ang mata ko kasabay nang pag unat ng katawan. Pagkatingin ko sa bintana, bumungad sa 'kin ang panibagong bus terminal na mas maliit kaysa kanina. Tanging mga motor na may parang nakasabit na bahay na kabit ang mga naka pasada o bus ang nakikita ko. I think I heard Liane call it. Tricycle. Palagi niya iyong kinikwento since iyon ang sinasakyan niya patungong school. Scholar lang kase at hindi mayaman ang pamilya niya.
I enhaled the fresh air and it brought a sweet smile on my lips. Malayo nga talaga ang lugar na 'to. Makikita mo talaga sa itsura ng lugar at mga sasakyan. Ni-wala nga akong makitang kotse o van. Puro buses lang at tricycles. Kung meron man, lowkey vehicle pa rin lang.
"Are we here na ba 'nay?" tanong ko kay Nanay. 
"Oo. Pero sasakay pa tayo ng tricycle para makarating sa bahay. Tiyak na hinihintay na tayo ng Ate Abby mo roon." Pagak na ani nanay at itinuro ang motor na may bahay, tricycle pala ang tawag du'n na naka hilera sa isang lugar.
Ate Abby is Nanay Taling's one and only child. Silang dalawa nalang ang magkasama. Wala rin itong pamilya kaya habang nasa manila si nanay ay siya ang naiwan sa bahay nila sa probinsya. 
"Ano na nga po ang pangalan ng lugar n'yo 'nay?" tanong ko sa kan'ya sabay sakay sa pinara n'yang tricycle.
Ngumiti sa kan'ya ang matabang driver. Hindi na ako magtataka kung kilala niya rin ito.
"Ito ang probinsya namin, ang Galadria, 'nak. Pero yung baranggay na kinatitirakan ng bahay namin ay nasa El Real pa." Sagot ni Nanay.
Tumango ako. Malayo pa ba ang baranggay na iyon? Tanong ko sa isip.
"Ilang oras po ba ang b'yahe?" kuryuso kong tanong. Hindi ko maitago ang pagkamangha sa lugar at interesadong maka-alam ng mga sagot.
"Hindi aabot ng isang oras, siguro mga kalahating oras mula rito." Nanay answered and talked to the driver next.
"Tara na, Caloy." Anito. Umupo ako sa tabi niya at sinikop ang tuhod upang h'wag magulo ang suot kong denim jeans. Lalo na't nakaupo and my view outside is widely open.
Habang humaharorot ang trycicle, panay ang mga tanong ko kay Nanay Taling. Nasa likuran ang mga dala namin at kami ni nanay ay nasa loob ng trycicle na kasya sa dalawang tao.
To be honest, when I first learned that I'll be living her temporary, I had bad impression sa lugar kase malayo sa siyudad with no malls and such but now I changed. I realized that the breath-taking view makes me breathless for seconds.
Kagubatan ang nadadaanan ng tricycle and napansin kong wala pang mga putol ang mga kahoy.
"Ito ang isa sa mga sikat na atraksiyon sa lugar namin. Ang Marahuyo virgin forest. Sa kabilang dulo nito, naroon ang malaking camping site para sa mga gustong mag-camping. May mga obstacle course din silang ginawa roon kamakailan lang." Kwento ng driver sa kabilang side ng tricycle.
Napatango ako at pinagmasdan ang nadadaanan namin. Ang mahabang daan na puro kahoy lang ay hindi nakakasawang tingnan. Luntiang puro ang mga punong kahoy at masarap damhin ang hangin na binubuga nito. May mga ibon din akong nakikita sa langit, sumasayaw at umaawit. Sa bawat kabila ng daan ay naroon ang mga naglalakihang puno na ang mga sanga ay tumatakip sa taas na tila isang pa-curb na vine. Ang mga sanga nila ay kumurba at naging takip sa tirik na tirik sikat ng araw.
I was also amazed when I saw group of windmills operating just above the lines of not-so-tall mountains when the long tunnel-like-forest ended. The road became dangerous because the Galadrian Sea that is set just beside the cliff in the other side of the mountain.
Umawang ang labi ko. My family and I have traveled so many countries and I've witnessed such jaw dropping beauty many times. But I can't deny, the beauty I'm seeing right now is more of a fascinating view that calms who ever sees it. Ang pagdududa sa dibdib ko ay naglaho nang makita ang sobrang gandang tanawin sa dinadaanan lamang ng tricycle.
"Ang ganda..." I uttered in the air.
"Maganda talaga rito, 'nak. Maganda ang tanawin. Dati nu'ng kapahanunan pa nga namin, palagi kaming umaakyat ng bundok para maglaro sa ilalim ng windmills na nakikita mo ngayon." Ani Nanay.
"Talaga?"
"Oo. Ang papa ni Ate mo Abby at mga kaibigan namin, sa bukid na iyan palaging pumupunta noon."
I smiled in sweetness when she pointed the most unsloppy hill in the middle of the moutain range. Hindi iyon kataasan ngunit malaya mong makikita ang view sa buong paligid.
Maya-maya pa ay natataw ko na mula rito ang mga kabahayan sa medyo malayong barrio. Salungat sa naimagine ko, hindi naman ganoong makaluma ang nakikita ko at makukulay pa nga ang paligid.
My eyes first caught the five storey school building in the very back of the area. And the roof of the houses resembles rainbow. It is shining and glimmering beneath the hurtful sunlight.
Our tricycle is traveling by elevation kaya kita sa taas ng burol ang daan pababang baranggay. Sa gilid ng daan merong mga punong kahoy na naka tanim na hitik sa bulaklak. Hindi ko lang alam kung ano ang tawag basta kulay purple ang kulay ng bunga nito. Ngayon ko lang ito nakita.
Nang makababa na sa burol ang sinasakyan, nakita ko sa malapit ang isang couldron na gawa sa semento sa side by side ng daan at sa itaas may naka lagay na 'MALIGAYANG PAGDATING SA LUGAR NG MABABAIT NA KAPITBAHAY, GALADRIA.'
The place atmosphere is very welcoming and peaceful. Kulang na ngalang ay maririnig mo na ang kanta ng mga ibon. Ibang-iba talaga ito sa naisip. Kaya nakaramdam ako ng guilt sa paghusga agad ng lugar.
The wind greeted us and my hair danced in the air as it is violent. Napa tingin ako sa wrist watch ko. It's already 1 am. I didn't noticed the time because I was fascinated by the ethereal beauty of the place.
"Dito na tayo." Masayang saad ni Nanay at naunang bumaba ng trycicle.
Doon ko lang napansin na tumigil na pala ang sasakyan sa harap ng maraming magkakadugtong na kabahayan. Inayos ko ang palda para sa paglabas ko.
"Talaga dude? Nakakainggit naman! Bakit hindi mo kami sinama ah?"
But then my attention was caught by a group of guys sitting while laughing in the waiting shed infront of Nanay's house. Maingay silang nagtatawanan habang may pa-sampal sampal pa ang mga babae sa hita nila. But they stopped laughing when they saw Nanay Taling. Ngumiti sila rito nakita ko.
"Magandang tanghali po, 'nay Taling. Bumalik na po pala kayo?" ani ng isa sa mga babae. She's wearing a bonnet while holding a lollipop. She look cool.
"Oo, 'nak. Magpapahinga na rin sa wakas." Nanay chuckled at suminyas sa aking bumaba na.
"Pwede ka nang bumaba, Shai." Ani Nanay.
"May kasama ka po?" tanong ng isang lalakeng singkit ang mata. 
"Oo," sagot ni nanay. Sinikop ko ang buhok at lumabas ng trycicle at lumapit kay Nanay. Doon luminaw sa akin ang mukha ng mga tao sa waitingshed.
Silence ate them.
Bigla silang natahimik at 'yung ibang lalake ay bahagyang umawang ang labi ng makita akong lumabas.
Katahimikan ang lumamon sa lahat. Bigla akong nakaramdam ng awkwardness sa scene.
Pinasadahan ko sila ng tingin. Ang mga mukha nila ay mukha namang palakaibigan but I was caught off guard by the person sitting in the middle of the waiting shed, katabi 'yung nagsalita kaninang babae na nakasuot ng bonnet.
Ang biglaang epekto ng tingin niya sa akin ay nagbunga ng biglaang pagtibok ng puso ko at sandaling pagbagal ng oras. I was stunned of the way he looks at me.
His sparkling eyes dominated mine. I don't know but I feel like every single glimpse of his eyes caught my soul. His messy hair make him more attractive in a different way a promdi guy must be but why I am describing this mysterious man anyway?
Walang reaksyon sa mukha niya pero ramdam kkng sinusuri niyang maigi ang mukha ko sa paraan ng paningin niya. He's not handsome anyway, he's just attractive looking arrogant guy.
"Siya 'yung kasama ko. Si Shaira,"
Biglang naputol ang interaksyon na 'yun nang magsalita si 'Nay Taling. Bigla akong nailang kaya hindi na ako muling tumingin sa lalakeng 'yun. Pakiramdam ko, he's hepnotizing me, controlling my body. So I never dared to look at him again.
"Alaga ko," dugtong ni nanay. 
"Ah, kaya pala maganda, 'Nay!" ani ng isa pang lalake with a bandana on his forehead. I suddenly remember my crush because of his style. Kaizen used to be that.
"Hoy, Chislue! Labi mo pasmado!" saway ng mga kasama niya. 
"Totoo naman ah! 'Di ba 'nay?"
I almost squinted my eyes.
"Chis, kalma!" tawanan nila.
Hindi ko sila pinansin at naunang pumasok ng gate nang hindi lumalabas ng kahit anong salita.
Biglang bumalik sa isipan ko ang mga matang nakatitigan ko sa labas. Biglang nanindig ang balahibo ko.
Am I really cold or it's because of that mysterious guy?