“Don’t leave me with these ladies, they are hella scary.” turo niya sa mga babaeng kanina pa siya tinitingnan.
“What do we do now? You need money to have a snack, and do you know that they were looking at you because you look cute?” mas lalo ako natawa sa hitsura niya na parang iiyak na .
“I know I’m kinda cute, no need to mention it,” he said. Mahangin pa rin talaga.
“I will sell my wristwatch. I know it cost a million” he added. Sa sinabi niya ay napahagalpak ako ng tawa na ikinakunot naman ng noo niya.
Kinurot ko ng bahagya ang pisnge niya na dahilan para mamula ito. Inirapan niya ako na parang batang nagsusungit.
“Just kidding, let’s go, little Lei.” natanggal ang pag-kunot ng noo niya at mabilis isinukbit ang kanyang bag at humawak sa kamay ko and we both made our way to the canteen.
**
While Lei was eating, I couldn’t help but glance at the students coming in and out of the canteen. If you look at them, they are just ordinary, but if you look closely, most of them are criminals. I just shook my head and took the fork and was about to eat the carbonara I ordered.
“Your coffee Ma’am, and Sir,” Lei and I looked at the woman serving food in the canteen, and she placed two coffees on our table. Tiningnan ko ang reaction ni Lei, I sighed. mukhang bumalik na ulit siya sa pagiging serious and unpredictable.
“I did not place an order for coffee.” nagtataka kong sabi sa babae. Hindi ako nito pinansin at tuluyan nang umalis.
Kinuha ni Lei ang isa at hinalo ito gamit ang kutsara ko na hindi ko pa nagagalaw kaya nalanghap ko ang usok nito. It smells strange, and there’s something mixed in that I’m quite sure I know what it is. I have a strong sense of poison.
“It contain poison that can make you sleep forever” bulong ko kay Lei. Tumango siya at tumingin saakin
“Right, but the other one is poison-free.” He replied. I took a quick sniff of another cup of coffee. I didn’t know how to tell Lei, but I could smell poison in that cup as well, though it wasn’t as strong as the first one.
“But just because you don’t smell anything weird doesn’t mean it’s no longer poisonous.” dugtong niya kaya napatingin ako sa kanya.
Katulad ng ginawa niya sa isa ay hinalo niya rin ito, at sa paghalo niya ay mas tumapang ang naamoy kong chemical na humahalo sa usok nito.
“The poison may be in your spoon.” He concluded. Bahagya akong nagulat hindi dahil tama siya, kundi dahil alam kong nasa baso ang lason nito pero 'di ko pinahalata. How come that he did not know?
I looked around at the people eating in the canteen. I took the spoon from the same place they did, and several of them were eating with a spoon, but they weren’t poisoned.
“Wrong conclusion,” napatingin ako sa lalaking kakaupo pa lang sa tabi ko. “There is no poison in the spoon.” He added.
“How confident are you in your conclusion?” tanong ko rito.
“The poison is in the cup. Even if you don’t mix it, it can still kill you, and you can still smell it if you have a strong sense of poison.” Napatigil siya saglit at tumingin sa akin at kinindatan ako. Inirapan ko naman siya.
“Kaya kapag hinalo mo ay magiging matapang ang amoy ng lason” dagdag niya. Gusto kong pumalakpak sa sinabi niya
“Pano mo nalaman?” Tanong ni Lei, pero nagkibit-balikat lang ang lalaki. Napatingin ako kay Lei, ang ibigsabihin ba ay..
“You know?” Tanong ko. Tumango ito nang hindi sa akin lumilingon. So sino ngayon sa aming dalawa ang nalinlang?
Tiningnan ako ng lalaking naupo sa tabi ko at sinusuri niya ang ekspresyon ko. Ikinalma ko ang sarili upang di mahalata ang panginginig ng katawan ko. I can’t afford to accept the fact that Lei really want to poison me. I already know that since the day he met Aria.
He extends his hand in front of me.
“I’m Lyron” Pagpapakilala niya.
“What is your n—” pinutol ko ang tanong niya
“Snow Mayhen Polkerson” Tipid kong sagot at hindi pinansin ang kamay niya na naka bitin sa ere.
“You can ask me, who am I, but you shouldn’t ask for my name” pahabol ko. Hindi naman niya pinansin ang sinabi ko at nginitian lang ako.
“Bagay sayo ang pangalan mo, kasing lamig ng nieve” napairap nalang ako sa sinabi niya. Tumayo na si Lei at pinasadahan ako ng tingin
“Let’s go” sabi nito na may autoridad ang tono kaya tumayo na ako at sumabay sa kanya maglakad.
“Nakamamatay ang pag-ibig” makahulugan na pahabol ni Lyron. Napangiti ako ng palihim. Tama. Nakamamatay nga.
“Saving someone in your own trap is an old trick” dagdag ni Lyron. Napangiti ulit ako. Mukhang matalino siya.
Huminto si Lei at humarap kay Lyron.
“Are you saying something?” he asked to Lyron
“Why? Are you guilty?” Lyron asked.
Kumuyom ang kamao ni Lei kaya naman hinila ko na siya palabas ng canteen.
“Hoping to see you soon, Snow.” Lyron shouted from my back. Gusto ko man siya lingunin ay hindi ko na ginawa pa dahil maliit lang naman ang school na ginagalawan namin kaya sigurado akong magkikita pa kami.
Nang makalabas kami ng canteen ay huminga ng malalim si Lei at ginulo ang buhok niya.
“Absent ako bukas, pinapapunta ako ni ama sa kastilyo” He uttered. Nilingon ko siya saglit at ibinaling na ulit sa daan ang tingin “At sasama ka,” napahinto ako saglit habang nag hihintay ng susunod niyang sasabihin.
“Hindi iyon pakiusap, isa iyong utos.” Dagdag pa niya. I just sighed and we headed back to the classroom.
**
Napatingin ako sa relo ko, it’s already eight in the evening. Nandito kami ngayon sa bahay ko, katatapos lang namin maghapunan at ngayon nakatunganga lang ako habang pinagmamasdan ang lalaking hindi maipinta ang mukha na kanina pa nagbabasa ng libro.
“Stop looking.” Pagsusungit nito saakin. Hindi ko siya pinansin at patuloy ko pa rin siya pinagmamasdan. Mayroon siyang brown na mata, ang ilong niya na kasing tangos ng ilong ng kanyang ina, mayroon siyang katamtamang hugis ng labi at mapupula ang mga ito, minsan iniisip ko kung naglalagay ba siya ng lipstick dahil naiinggit siya sa natural na mapula kong labi o natural lang din ang kanya. nakaayos ang kanyang itim na buhok na bumagay sa kanya. Ang laki ng pinagbago niya. Halos hindi ko na makilala yung lalaking minahal ko ng ilang taon.
Napangiti ako ng mapait. I’m letting to live in my house a man that will kill me soon. At heto ako pinagmamasdan ko siya ngayon. Naguguluhan tuloy ako kung anong katauhan niya ang minahal ko.