My parents abandoned me four years ago. They were killed right in front of my eyes, and I can still see how they gasped for air. For the past four years, I’ve likewise been enveloped in grief.
I gave a bitter smile and got up from the seat.
“Saan ka pupunta?” Tanong niya kahit mababakas naman sa kanyang mata na hindi siya interesado.
“Magpapahangin lang sa labas.” sagot ko pabalik at tuluyan nang lumabas.
I’m on my way to town right now; the town isn’t far from where I live, so I’ll just walk there.
Nang makarating ako ay Inilibot ko ang paningin and I noticed an automated teller machine and walked straight to it because I remembered I didn’t have any money, so I needed to withdraw some.
“Jackpot pre, mukhang mayaman” napahinto ako sa ginagawa at napatingin sa dalawang lalaki. Tumingin ako sa paligid at nakitang walang guard. Seriously, is it really possible that there is no guard, not even one?
“What do you need?” Tanong ko sa dalawang lalaki na sa tingin ko ay mga holdapers? They look like holdapers, so I think they are.
“Lahat ng pera mo ay ibigay mo sa amin, pati iyang alahas na suot mo” sabi ng isa sa kanila.
Wow, he had the audacity to tell me what to do? Huminga ako ng malalim bago humarap sa kanila. Nakatutok sa akin ang kutsilyong hawak niya.
He moaned in pain after I kicked him in the stomach. I looked at one of his companions, and his reaction was full of surprise, as if he was not expecting that. I grinned at him, and then kicked him in the knee. That made him kneel on the ground. Tama yan, lumuhod ka sa mas mabangis sa’yo. I gave him a mild kick in the back of the head, just enough to knock him out. The one that I had kicked in the stomach earlier was still moaning in pain. They’re both lacking in defense.
Bago umalis ay naglapag ako ng sampung libo sa tapat nila. I want to punch myself for what I have done but I had no choice. Napatingin ako sa CCTV na nakatutok sa amin. Ngumiti ako at kumaway
“Don’t kill them” turo ko sa mga holdapers “I already punish them for what they have done
“Snow!” Huminto ako sa pag lalakad para lingunin kung sino man ito.
“Alice?” She was one of my childhood friends. My childhood friend who I no longer want to see.
“Are you still a nyeve?“ Her tone is mixed with insults.
“Or are you just a nary now?” She added. I rolled my eyes. I was really disgusted with her.
Huminga ako ng malalim at binigyan ko siya ng mapang-asar na ngiti. “Are you asking what my name is?” nawala ang ngisi sa kanyang labi at tumingin sa paligid.
“Nah! I’m not interested”. After she said that, she quickly walked in the opposite direction of where I had been walking earlier. What a bitch. Ipinagpatuloy ko na ulit ang paglalakad. Sa batas ng Polkerson bawal mo tanungin ang pangalan namin dahil may naghihintay sa’yong parusa.
Nyeve ang tawag sa mga mayayaman at Nary sa mga kinapos sa buhay. Hindi ko alam kung bakit may ganitong pamantayan sa bansa namin, isa lang itong kahibangan.
Pag-uwi ko sa bahay ay nadatnan kong natutulog si Lei sa mahabang sofa, isa siya sa kababata ko, isa rin siyang nyeve o nabibilang sa pamilyang mayayaman, ayaw niya umuwi sa kanila dahil ang kanilang angkan ay nagpapatayan para lang sa kayamanan, hindi ko rin siya masisisi dahil kung ako man ang nasa kalagayan niya ay aalis din ako. Kumuha ako ng kumot sa kwarto ko at ikinumot sa kanya.
He’s been living in my house for a year, which I don’t mind even though it’s awkward at times because we used to be lovers, and I know a huge secret about him that no one else knows about except me. He has multiple personality disorder. He has two or more separate personalities.
I got up early the next day so that I could prepare breakfast. I woke Lei at 6:30 a.m., even though our first period class at school starts at 8:30 a.m.
“Gusto mo lang naman ako pumasok sa paaralan para makita mo ako araw-araw eh” pagmamaktol niya. Napataas naman ang isa kong kilay. His reprehensible and naughty personality na minsan lang lumabas.
“Asa ka! Blisan mo na diyan”. Kahit labag sa loob niya ay pumunta pa rin siya ng banyo upang maligo. Pagtapos ko magluto ay umakyat ako sa kwarto para maligo at mag-ayos.
Nang makapag bihis ay pinasadahan ko ng tingin ang kabuuan ko sa salamin, mula sa katamtaman at bilugan kong mga mata, sa ilong kong matangos na minana ko sa aking ama at sa mapupula kong pisnge at labi. Mayroon akong hanggang baywang na itim na buhok at sa dulo nito ay bahagyang kulot, at ang balat kong kasing puti ng nieve at doon kinuha ang pangalan kong Snow Mayhen Polkerson. Isinukbit ko na ang bag ko at bumaba upang kumain.
**
Sabay namin binabagtas ang daan papunta sa classroom at pareho kami ng schedule kaya todo asar nanaman saakin kanina.
“Is this a school for nyeve only?” he asked confusedly.
“Yes. Combining nyeve and nary is totally prohibited.” I answered. Tumango lang siya at tumahimik na ulit.
When we arrived in the classroom, almost all of my classmates were already here. My other classmates, especially the women, looked in our direction. Perhaps they were perplexed as to who the man next to me was. Ngayon lang kasi pumasok si Lei kahit 3 weeks na nag-uumpisa ang klase kaya ang iba sa kanila ay hindi siya kilala.
Inaya ko si Lei umupo sa katabing upuan ko na hindi naman niya tinanggihan. Mayámayá pa ay dumating na ang teacher namin sa Philosophy kaya nawala na sa amin ang atensyon ng lahat. Pagdating niya sa harapan ay napalingon siya sa gawi ni Lei.
“Kindly introduce yourself” sabi nito na ang tinutukoy ay si Lei. Napatingin sa akin si Lei bago tumayo at magsalita
“I’m Lei Alejandro Thunderstorm” maikli nitong sambit at naupo na ulit. Tumango lang ang teacher ko at nag-discuss na. Nagkaroon lang ng maikling quiz bago kami palabasin.
Pagkatapos ng klase ay inaya ko si Lei mag meryenda sa school canteen.
”I don’t have a money” bulong nito saakin. Saglit akong natigilan dahil biglang nag-iba ang aura niya. From serious and unpredictable one to sweet and joker personality.
“How old are you?” tanong ko para masiguradong tama ang hinala ko.
“I’m six years old” he said. Huminga ako ng malalim. Lei’s youngest personality. I’ve been by his side for how many years, so I’m very familiar with each of his personalities. Nginitian ko siya at biniro.
“Okay, pero sayang naman, wala ka pa lang pera, kaya sige, ako nalang ang mag memeryenda mag isa” nagbiro akong aalis na kaya hinila niya ng bahagya ang kamay ko.