Khashirra’s POV:
Ang bilis lumipas ng panahon parang kahapon lang palihim pa akong humahanga sakanya and now 8 months na kami....
I’m so blessed and contented and feeling inlove with the man who made me feel that I was not unwanted, the man who loves me even at my worst.
His sweetness never fade patuloy pa nga yata na nadaragdagan ehhh... He never failed to make me smile when I'm so down...
The way he cares for me made my heart flattered in awe. May mga tampuhan pa rin naman pero sadyang sa amin lang iyon at ‘di na nakakalabas sa pagitan naming dalawa kaya naman akala ng lahat hindi kami nag-aaway.
Being in a relationship for the first time syempre nahirapan ako, minsan ‘di pa rin ako sanay but I’m just really blessed to have him sobra sobra pa sa pagiging thankful iyong nararamdaman ko .
He always adjust para lang magwork kami kahit minsan feeling ko hindi na tama kasi laging nasa sakanya ‘yong effort na I really appreciate naman.
“Mine.. ‘wag gan’yan pamilya mo pa rin sila kaya magpasensya ka na lang muna okay? Everything will be fine,” pinapangaralan niya na naman ako kasi nagrereklamo ako sakaniya tungkol sa pamilya ko.
Pero ewan ko ba kung bakit every time na pinagsasabihan niya ako mas naa-amaze pa ako lalo sa kaniya instead na ma-offened.
Maybe he really have that effect on me that no one else can do as for now.
“Always remember na nandito lang ako okay? I won’t leave you sabay nating i- conquer kung ano mang problema ang dumating.... I love you a billion times.” he said before I ended our phone call.
And by just hearing those words from him my anger instantly vanished, it's like those words are made to calm me down.
I am so lucky to have him. Kasi sa totoo lang mahirap humanap ng lalaking kagaya niya, he's one of the greatest man I've met and won't regret meeting, kasi hindi lang ako iyong minamahal niya kun'di pati pamilya ko, na kahit may hindi ako pagkakaintindihan sa mga ito siya pa iyong nagp-persue para maging maayos lahat. Tipong sinusuportahan niya ako sa mga bagay na gusto ko
___________________________________________
“'Para sa'n pa..Kung wala naman palang halaga
Ba’t pa pa tayo, mananatili sa relasyong pag-ibig ay wala ..
..Ano ba tayo, naggagaguhan lang ba talaga~'  
pagkanta ni kuya Hajayn habang nags- strum ng gitara.
Well nasa school kami ngayon, even Saturday kasi malapit na naman ang campus journalism.
At habang maaga pa naman masyado at ‘di pa kami kumpleto, trip lang naming magkantahan muna.
“Kuya ba’t naman gan’yang song?” tanong ko habang nakasimangot kasi sa dami ng pwedeng kantahin ‘yan pa mukha siyang broken hearted tuloy HAHAHA!
Then something crazy idea hit me BWHAHAHAHAHAHA..
“KUYA!!!!!!!!!” sigaw ko habang kinakalabit siya.
“Ano? Ito naman purket inlove ka bawal na kantahin ‘to‽”sigaw niya sa’kin pabalik. Kainis sa mukha ko pa talaga sumigaw sira*lo talaga ‘to.. hmmmft!
“NapakaBITTER Che! Layo ka konti, laway mo tumatalsik na eh,” asar ko sakanya.
“Wow! Hiya naman ako, malinis kaya ‘yan HAHAHAHA!”  tudyo niya pabalik  sa akin.
“Kadugyot! ‘Wag ka iiyak boy HAHA!”  sigaw ko pa sakanya sabay hagalpak ng tawa.
“Woii! Gising ikaw kaya iyakin dito! Naalala mo yung ano—” bago pa niya pa matapos ang sasabihin inunahan ko na siya.
“Oo naalala ko! Iyong umiyak ka kasi nagbreak kayo? Ahhh.. oo naman naalala ko pa ‘yon.. ‘di ba nga nagsulat ka pa ng note doon sa cp mo dati telling how miserable you are during that time? Ano nga ‘yon, hindi ka makakain ng maayos at makatulog?” kunwaring inosente kong saad kahit sobrang natatawa na ako dahil ‘di na maipinta itsura niya HAHAHA!
“WOOII—” bubwelta sana ulit siya sa akin pero pinigilan na siya nila kuya Cyie at Gelo.
“Boy easy HAHAHA mamaya magkapikunan na naman kayo eh,” awat niya sa sasabihin pa sana ni kuya Hajayn.
“Oo nga! Tara tuloy na dali, strum kana uli ng gitara mamaya magsisimula na naman praktis niyo,” dugtong ni kuya Gelo habang nakangiti sa akin.
“G na! Kanta na ulit tayo sabay ka na din Khash,” ani ate Vie  at ate Win.
So ayon bago pa kami magkapikunan talaga eh tinuloy na namin ang kantahan.
“'Hindi ka pa ba napapagod
Sa sitwasyon nating puro lungkot ang hagod
Ba't 'di na lang tayo magbukod~'
'Di ko inakalang darating tayo,
sa ang lahat na lang ay pilit
Ramdam ko ang sakit kahit nakapikit
Bawat sandali'y puno na ng pait
Tama na..tigil ba bago pa 'ko takasan ng bait~'
Salitan kaming umaawit ni kuya Hajayn na akala mo nagcoconcert lang
at talagang tumayo pa kami sa gitna ng stage HAHAHA
'Tama na..tigil na—bagi pa ako takasan ng bait~'
pasigaw na awit naming lahat sabay hagalpak ng tawa.”
After that start na kami ng practice kaya naman kanya-kanya na kaming balik sa area namin since different team  kami.
“Khashirra ikaw mag-anchor ngayon try natin huh,” paalala ni coach/ma’ Anne since sa field reporter daw muna itatry si kuya Hajayn.
“Okay po!” sagot  ko habang nakangiti. Excited din kase ako i-try mag-anchor since na try ko na magvoice over, co-anchor, reporter ng local, international and sports news.
We are given 2 hours for the whole set bago mag-on air. 1 hour for script writing, 30 minutes for printing and the remaining 30 minutes will be for the practice and on air.
Minsan nagkakagulo kami pero naayos din naman. Relax lang din kami habang gumagawa ng script with our assigned task iyong iba gumagawa ng news for local, national, international,sport/entertainment news then ‘yong iba sa sa infomercial while the script writer  starts typing the whole script para mamaya iyong mga news na lang ang ita-type para mas mabilis matapos.
Pero minsan talaga lumalampas pa rin kami sa dapat na 1 hour and 30 minutes lang na script writing and printing.
Buti na lang kahit papaank mabait coach namin but we just really need to practice the time given.
Sobrang tinututukan talaga kami ng coach namin even ‘yong coach ng Filipino broad nakaagapay sa’min.
Si Mr. David actually ang reason kung bakit ako kasali ng journalism.
Wala talaga akong lakas ng loob na sumali sa mga gan’tong bagay, lalo ‘di naman naniniwala iyong mga taong pinakaunang gusto kong magtiwala na kaya ko but then sila pa mismo iyong nagsasabi na hindi  ko kaya at na ‘di ko talent ‘yang mga gan’yang bagay nang dahil lang sa sobrang mahiyain ko raw at halos ayaw ko pang magpakita at makipag-usap sa mga tao.
But then Mr. David came and through him I started to build my self confidence na talagang nawala sa akin since mismong mga magulang ko ang nagsasabing hindi ko kaya, na para sa kanila I don’t have the talent at ‘di ako nababagay dito.
Together with Mr. Zeke they molded me to become a great journalist.
I’m grateful actually that I have them, talagang ginabayan nila ako at tinulungang mabuo ko ulit ang sarili ko.
Without them I don’t know kung kaya ko at magiging gan’to pa rin ako or maybe mananatili na lang akong isa sa mga taong walang tiwala sa sarili nilang kakayahan..
I can also remember Mr. David’s brother, Mr. Jeries one of my subject teacher way back when I was at 8th grade on how he fought for me to be one of the contestant for science quiz bee.
During that time I wasn’t expecting anything to come in my way, tanggap ko nang isa lang ako sa mga estudyante na pumapasok para mag-aral and nothing more but then I can still remember how he defended me that I also deserved that to represent our school.
Hindi naging madali para sa kaniya na kumbinsihin na ako na ang isa sa mga isasabak sa contest because the other science teacher doesn’t want me to but then he’s so persistent na gumawa pa siya ng elimination round para patunayan na kaya ko at tama siya.
At dahil sa sobrang tuwa ko na may isa ulit na naniwala sa akin sa kabila ng kawalan ko ng tiwala sa sarili ginawa ko lahat para makuha ako kase gusto kong patunayan na tama siya and then I did, kinaya kong makapasok.
“HELLO KHASHIRRA? EARTH TO WOII!” pagpapabalik sa reyalidad sa akin ni kuya Hajayn.
Dahil sa sobrang pagbabalik tanaw ko nakalimutan kong nasa practice nga pala kami.hayssst!
“Sorry po! Sige start na po natin,”  hingi ko ng paumanhin sa pagiging lutang dahil kanina pa pala nila hinihintay na magsimula ako.
“Okay mic test muna tayo, anchor umpisahan mo then sunod-sunod na lang to check if sakto lang ang lakas at naka balanced tayo sa technical background.. Ms. Director layo ka mga 1 meter from here tapos pakinggan mo kung sakto na, okay?” pag-instruct samin ni kuya Hajayn bago magsimula.
“Mic test 1 2 3! DWQP News on the line.... ”pagsisimula ko
Preparation of the set continues for 2 minutes hanggang sa macheck at secure namin na balanced na.
'D-W-Q-P home of the truth
Voice of the youth
Bringing you the finest news DWQP ' pagkanta namin to start our station ID.
'Qui Broadcasting Corporation'
' News on the line' pagpapatuloy ng aming Voice over.
'DWQP 97.8 News on the line ' sabay naming bigkas ni kuya Hajayn since siya din ang naging co-anchor ko ngayon.
'  Live from C— Qui this is the special edition of DWQP News on the line'  pagpapatuloy ko hanggang sa opening spiel papuntang reporting.
Naging smooth naman iyong pagbabalita actually they really made a great job for today, at unang on air palang namin ‘to ngayon.
It seems like we’re doing good every practice ha. Ni wala akong namalayang dead air namin ngayon, tama lahat ng pasok ng reporter at ang pagbagsak ni technical director sa mga background music para sa mga balita.
' This are ranging, controversial, and breaking news updates, once again I’m Khashirra Krish'
' and I’m Hajayn'
' For DWQP 97.8  News on the line'
' until next time ar the same time and station.'
' DWQP  NEWS ON THE LINE'  sabay naming pagtatapos ni kuya Hajayn and waited for the music to fade as the closing spiel ends.
That was awesome actually one of the practice on air we have na naging maganda all in all.
Kaya naman after that, maaga natapos practice namin today kase we really did a great job ika nga ng aming coach.
Pagkatapos naming masinop lahat ng mga gamit namin at maayos ang mga script na gagamitin din namin ulit sa Monday since magpeperform daw kami after the flag ceremony dahil next week Friday  mags-start na ang campus journalism contest, pinauwi na rin kami para raw mas makapagrest pa kami.
Sabay-sabay na kaming naglakad palabas since walang sasakyan ngayon dito sa loob.
“Khash.. okay ka lang ba? Kanina kasi lutang ka eh,” pagtatanong sa’kin ni Kuya Hajayn ng may pag-aalala  habang patuloy kaming naglalakad.
“Okay lang po kuya, I just have a glimpse in the past kaya natigilan pala ako na ‘di ko na namalayan,” pagsagot ko with a small smile plastered on my face para hindi na siya mag- alala pa.
“Ah ganoon ba, eh si Paul ba’t ‘di mo kasabay?”  pagtatanong pa niya dahil napansin niyang wala siya ngayon na naghintay sa akin.
“Nauna na kasi siyang umuwi, since nauna naman sila na natapos kaya hindi ko na siya pinaghintay kasi akala ko rin over time tayo ngayon,” pagpapaliwanag ko.
“Kuya—ahmm thank you huh,” sambit ko habang nakangiti at nagpatuloy nang naglakad.
“Welcome? Pero para saan?” tanong  niya na nagtataka kung bakit ako biglang nagt-thank you eh wala naman siya binibigay or sinabing papauri or something like that to be thankful.
“Ah kasi nagtiwala kayo sa akin, sa kabila ng lahat at muntikan ko nang pagkawala ng tiwala sa sarili ko mismo, nandiyan kayo at dahil doon natuto ako na magtiwala sa sarili ko uli, thank you for encouraging me to continue and making me believe that even other says that I can’t, I can still be on top na kaya ko at may talento ako. Thank you so much sa pagkapit at pagpush sakin to do things na akala ko hindi ko magagawa. Salamat!” maluha-luhang pagbigkas ko ng pasasalamat.
After saying those sobrang gumaan talaga ‘yong pakiramdam ko and seeing him smile for  a response my heart skip for a while for so much happiness and overwhelmed as well.
—End of chapter 5: to be continued..