Lumaban ka naman
 
 
 
 
 
"What's with the face, lil' sis?" tanong ng magaling kong kapatid dahil sa nakabusangot kong mukha. Buong byahe ganun ang itsura ko. Lagi na lang ako naiinis! Di naman kami magkakilala.
 
 
 
 
"Dunno.." tamad na sagot ko. Nabwiwisit ako sa kanya. Dahil sa kanya, nakikita ko yung mokong na yun -_- Nakaupo siya ng paharap sa isang upuan habang na sa dalawang braso niya nakapalumbaba.
 
 
 
 
"I thought I'm forgiven? Uhm. Am I?" he said confused. I shrugged my shoulders while not throwing an eye on him. I'm busy! Ginagawa ko ang mga requirements ko para sa midterms namin. Of course, wala naman tutulong na mga kagrupo ko. Well, who am I para magreklamo?
 
 
 
 
"What did I do? Mmmh...Mukhang di mo na talaga ko kikibuin. Still, gusto kong sabihin 'to." I keep my mind alert! Kahit ang hirap gawin dahil kailangan ko rin gamitin ang utak sa ginagawa ko. Kung pwede lang hatiin ang utak ko. 
 
 
 
 
"..."
 
 
 
 
 
"..."
 
 
 
 
"..."
 
 
 
 
"..."
 
Tinaas ko na ang kilay ko dahil mukhang maghihintayan kami. Seriously? Alam niya ba ang quotation na "silence means yes"? Tumingin ako sakanya at naabutan ko siyang nakangiti.
 
 
 
"What?"
 
 
 
 
"AHA! I know your problem."Tumawa pa siya ng malakas na parang baliw. Is it me? O talagang baliw ang kapatid ko?
 
 
 
"It looks that you're annoyed. Totally." He held his chin and looked upwards na parang nag-iisip. Alam ko na ang gestures niya na yan. Something na di ko magugustuhan. "Paano kaya? Or lemme' say na, sino kaya?" tumingin na siya sakin na parang sinasabi niyang "I know you're hiding something" and smiled knowingly.
 
 
 
"I don't have anything to say. Tired is the best explanation for my actions--"
 
 
 
"Well, what can you say? I don't believe you." Tumayo na siya. "If you want to know something, just ask. I don't mind sissy." He kissed my forehead before heading on the door, while he left me clueless. Ano bang tatanungin ko sa kanya? I don't know what's with him.
I slept late and woke up early. This is the hardest thing on being a student, ang hirap gumising ng maaga dahil para kang hinihila pabalik ng kama. Worst, ang aga ng pasok mo. Good thing, I'm graduating. I headed on the bathroom to start my day with my daily routines. When I'm done, I packed my bag dahil bago na naman ang dadalin kong gamit. Lagi naman ako nagdadala ng mga libro.
 
 
 
"Good morning sweety." He kissed me on my cheeks. Napatingin ako sa harapan ko because I sensed a very familiar perfume.
 
"Dad."Hindi siya tumingin sakin. He keeps on reading the newspaper in his hand. A little twinge of hurt invaded my heart. I guess I'm not forgiven yet. Hinila ni Zake yung katabi niyang upuan at pinaupo ako. Alam niyang may nangyayari, kaya feeling ko naiilang na naman siya sa aming tatlo. Yumuko na lang ako habang nilalagyan ni Zake ng pagkain ang plato ko. I want to cry kahit na sanay na ako, sa lahat ng nangyari sakin, ito talaga ang pinakamasakit.
 
 
 
 
"Zake, come to my office later. I want to talk to you." Kinabahan ako sa sinabi ni daddy. Baka naman paalisin niya na si Zake sa bahay dahil sa akin or worst, me. Tumingin ako kay Zake dahil sa naisip ko. Nakatingin lang siya kay Daddy na nagbabasa pa rin, parang binabasa niya ito. Nilingon niya ko at ngumiti. Alam kong ginagawa niya lang yung para mapagaan ang nararamdaman ko. But I feel so guilty.
"It's okay. Ako ng bahala dito." Bulong niya. Nangilid ang luha ko. Zake was the best brother ever. I'm so lucky to have him. Napakaswerte ng magugustuhang niyang babae, dahil alam kong di niya 'to sasaktan. I looked upwards, because it helps me to stop bursting my tears.
 
 
 
"Zephyrieelle. I want you to study in States." He said authorative, na parang wala na kong magagawa, na parang ayos na ang lahat at aalis na lang ang problema. Naipikit ko ang mata ko. I want to get out of here, now! Naramdaman ko ang mahigpit na hawak ni Zake sa kamay ko. I know. Ayoko ring umalis dito. 
 
 
"I think, that's unfair Dad."Pigil ni Zake sa desisyon ni Dad. But I think that's impossible. It's done.
 
"What's unfair? She's my daughter, I can do whatever I want and I want her to study in States. Wala naman din siya matutulong dito. So, she better go thus, she will not frustrate me in the future."Tumulo na ang luha ko. Napakasakit marinig sa sarili kong ama ang mga ito. I am not his baby anymore. He was the best man in my eyes before. But now, I think he's a monster. Because of me.
 
"Dad! I can't believe you're saying that. How could you say that to Zeph? She's your daughter, for goodness' sake."Samantalang si Dad ay patuloy pa ring nagbabasa, na parang wala lang sa kanya. Hindi ko siya masisisi, in the first place, this is all my fault. I hope mom was here. She's my savior back then.
 
 
 
 
"I'm sorry." Yung na lang nasabi ko at umalis na. Narinig ko pang tinawag ako ni Zake pero wala na kong pakialam. If words can kill, I'm surely dead right now or dati pa dahil sa mga natatamo kong masasakit na salita.
 
 
 
 
Umalis ako at pumasok ng school. Hindi ko na inayos ang sarili ko dahil wala naman magbabago. Pagtitinginan pa rin ako ng mga kapwa estudyante ko, hindi dahil sa popular ako, kundi dahil para sa kanila hindi ako nababagay dito. I headed straightly on the library, my haven, because of this place, it reminds me of my mother. The books she used to share with me. She read it with me all the time but now I'm reading it by myself. I got distracted with my thoughts when I got tripped. I brushed my tears away and stand. But I fall back because of the pain in my knees. Tumingin ako sa likod ko dahil may narinig akong mahinang tawanan.
 
 
 
 
"Pathetic! Wag ka nga mag-emo dito. You look disgusting." Tumawa pa siya kasama ang mga kaibigan niya. I looked away dahil nahihiya ako.
 
 
 
 
"Aww.The little girl got embarrassed. It's okay, bagay naman sa mukha mo. Yung nakakahiya mong mukha." I used to this, but damn it hurts a lot. Wrong timing I guess.
"What? You're not going to say something? Loser—"I look at them because they stopped. They stared shockingly at my back. Bago pa man ako tumingin, naramdaman ko na lang may humawak sa bewang ko at tinayo ako.
 
 
"Wha-"but he stopped me.
 
 
 
 
"Wala kayong magawang maganda?" they looked away. What? What's with this man para hindi sila makapag-salita? Or should I say matakot sila?
 
 
 
 
"Ahmm. I'm--" he stopped me again?
 
 
"Alam ko na. Pwede niyo namang saktan ang mga sarili niyo para may magawa kayo." Nanlaki ang mga mata ko. Seriously? Ganyan siya makapagsalita sa mga babae? Paano na 'pag ako? Eh binu-bully nga lang ako dito.
 
 
 
 
"Ahm. I'm sorry. We just—ahm---" he stopped her. Ang hilig naman niyang mamutol ng mga sasabihin.
 
 
 
 
"Hindi ko kailangan ng sorry niyo." Tumingin siya sakin, kaya nagulat ako. Napapoker face ng mukha niya. Di ko siya mabasa. Ang layo niya sa nakikitang kong lagi niyang nakangising mukha. Hinila niya ko, dahil sa gulat ko kaya hindi ko na siya napigilan. Paika-ika akong naglalakad. Ang sakit ng tuhod ko tapos hinihila niya pa ko.
 
 
 
 
"Ahm. M-mister, baka pwedeng bitawan niyo na ko." Napatigil siya, kaya napatigil din ako. Nakatalikod pa rin siya sakin, nakita ko siyang hinilamos ang isang kamay sa mukha niya. Humarap siya at nakita kong nakakunot ang noo niya.
 
 
 
 
"Anong tawag mo sakin?" frustrated siya dahil sa tinawag ko sakanya? Ano nga bang sinabi ko?
 
 
 
 
"Mister?" lalong kumunot ang noo niya.
 
 
 
"Hindi ko mamasamain ang pagpapasalamat mo." Gahd! I forgot!
 
 
 
"Ah! S-sorry. T-than--"
 
 
 
"Kalimutan mo na yun." Yumuko ako dahil sa kahihiyan. I'm so stupid. Niligtas niya na ko pero di pa rin ako nagpasalamat.
 
 
 
 
"Still, thank yo---"
 
 
 
 
 
"Sa susunod lang, lumaban ka naman. Hindi yung naghihintay ka ng may sasagip sayo. Hindi laging may kasama ka na tutulong sayo." And he left me dumbfounded. Again.