❝Dauntless❞
"Litrato po ng isang babae na kamukhang-kamukha ko, La. Gusto ko lang po sanang tanungin kung sino siya? At... bakit magkamukha kami?" nag-aalangang tanong ko. Namalat agad ang aking lalamunan.
Si Ina at Lola ay nagkatinginan. Para bang nag-usap sila sa pagitan nang kanilang tingin. Napansin ko iyon kaya mas nagtaka ako.
Umawang ang labi ni Ina habang hindi nakasalita agad si Lola. Nag-aalangan pa siyang nagsalita, batid ko kahit itago niya.
"Wala. Wala iyon, apo," aniya.
Bumaba ang tingin ko sa mesa at muling umakyat sa kanila. Naabutan kong muling nagkatinginan silang dalawa kaya tumikhim ako.
May pagtatanong ang akin ekspresyon.
"Sabihin na lang natin, ina. Wala namang problema kung malaman niya." Mahinang usal ni Ina.
I stared at them hopefully. Hoping to convince them to tell me who the woman is.
"Ahh..." pekeng ngumiti si Lola.
"Siya ay isa sa ating mga ninuno, anak. Lola siya ng lola ng lola mo," tipid na ngumiti nang malaki si ina.
Bahagyang gumaan ang pagtataka ko. Nasagutan ang aking pagtataka.
"Ganu'n po ba? Pero bakit magkamukha kami? Masyadong nakakamangha," tanong ko muli.
"Hindi naman impossibleng maging magkamukha kayo, apo. Siya ay iyong ninuno, nanggaling kayo sa isang angkan. Ang dugong nananalaytay sa kaniya ay nananalaytay rin sa sa iyo."
Hinaplos ni Lola ang aking kamay.
"Matagal ko na kase iyong tinatago at nakalimutan ko kaninang iligpit nang maghalungkat ako ng mga gamit. Iyon lang kase ang nag-iisang iniwan sa akin ng aking ina bago siya mamatay. H'wag mo nang bigyan masyado nang atensiyon. Wala lang iyon,"
Ganoon naman pala. Siya ay isa sa mga ninuno namin. Kaya ba magkamukha kami?
Wala nang maraming tanong. Maari nga.
Agad din naman akong nakumbinse dahil magkamukha nga naman kami ni Lola. Hindi malayong maging magkamukha rin kami ng babae sa larawan.
Nagkaroon ng sagot ang tanong sa utak ko kaya naging magaan ang aking pakiramdam nang gumabi at nakatulog ako ng mahimbing.
Nang sumunod na umaga, maaga akong pumasok at tumungong silid aklatan ng ERLA para pag-usapan ang binigay sa aming misyon ni Guro kahapon.
Doon na nagsimula ang realidad na kakaharapin namin. Sa malaki at mataas sa aklatan ng El Rius Ludimier Academy, nagtipon kaming anim para maghanap ng impormasyon kung paano sisimulan ang misyon. Nag-usap kami nang masinsinan. Mahirap dahil wala kaming alam. We don't know where to start, where to go and who to seek.
"Paano tayo magsisimula? Sino? Ano? Saan? Gosh! Nakakabaliw ang misyong ito!" reklamo ni Akhira na nakatingin din sa nilatag naming mga libro sa pabilog na mesa kung saan kami nakapalibot. Tapos na kami sa pagplano sa maaari naming gawin sa oras na makahanap kami ng daan at simulan ang tunay na misyon.
"Gosh, so true! I hate Professor Gauther now!" sabat naman ni Khione.
Kapwa sila nagkatinginan at nang mapansin ang ginawa, nag-irapan sila sa isa't isa. Napa-iling nalang kami sabay nina Prudence at Gihon. Si Rithius ay tahimik lang na nakasentro ang atensiyon sa mga libro.
"Anong gagawin natin sa mga librong ito?" Gihon asked.
Prudence licked his lowerlip and brushed his hair.
"We're going to find clues where to start this mission." Halatang nahihirapan na ring sagot niya. Kahit siya na matalino sa amin ay nahihirapan sa misyong ito.
Paano kami makakahanap ng daan?
Without saying anything, nauna akong kumuha ng libro at binuklat para maghanap na. Wala nang panahon pa para magsayang ng oras kaya sila'y sumunod ding kumuha ng libro.
Naging seryoso kami. Sa loob ng isang oras, walang nagsalita. Lahat ay sentralisado sa paghahanap nang possibleng paraan sa mga libro ng kasaysayan.
"Argh! My head is spinning na! Hindi ko na yata kaya 'to!" Khione complained after two hours of reading the thick Political book of Nervana.
Nang lingunin ko si Akhi ay ganoon din ang mukha niya at mukha nang masusuka sa kakabasa sa book of Ancient Poetry. Si Gihon ay seryoso lang pero alam ko ring gusto nang sumuko. Si Prudence ang siyang mabilis sa pag-ungkat ng mga libro at ta-tatlo ang librong mga binabasa. Nang lumingon ako sa malayong gilid, natanaw ko si Rithius na nanatiling seryoso at tahimik din na nagbabasa habang nasa pesnge ang kamay. He look blunt and uninterested but I can feel he's worrying for our mission too. Nakakainggit lang dahil kaya niyang itago ang tunay na nararamdaman.
Inabot kami ng tatlong oras. Apat na oras. Hanggang sa magtanghalian at pansamantalang natigil ang paghahanap namin. Pero nanatili kaming bigo. Kahit isa, wala kaming nahanap. Bukod sa malaki at makakapal ang mga libro ay nakakalito rin ang liit ng titik nito.
Sa mga nababasa ko, puro mga gawa lang ng kilalang tao ang nakalagay at wala manlang nakalagay sa mga diyos at diyosa na para bang binura ito.
Para na akong mababaliw. Si Khione at Akhira ay wala nang tigil sa kakareklamo habang ang mga lakake ay tahimik lang pero pinagpapawisan na. Kahit si Rithius ay naging mas atentibo sa binabasa. Paminsan-minsang kukunot ang noo niya sa binabasa.
We were desperate to find clue until 4:00 pm came. Still, now clues find. Nagbigay na nang paunang paalala na magsisira na ang aklatan kaya mas dinalian namin ang paghanap. Ang kaninang tatlong libro ni Prudence ay naging pito na. Parang ako ang mauubusan ng dugo sa ginagawa niya.
Muling nagpaalala ang Librarian at ito'y palatandaang sasara na ang aklatan sa loob ng dalawang minuto kaya halos yakapin na ni Prudence ang mga librong binabasa. Ganoon din kami.
Like we were in the edge of a deadly falls with our lives endangered. Like a cat trapped in a branch of a huge tree with bees, very desperate to find its way out.
And just as before the lights turned off, pabagsak na binitawan ni Prudence ang librong binabasa niya at inagaw lahat ang aming atensiyon.
"I think I know now we're to start!" he exclaimed very tense kaya pati ako ay parang sinalang na rin sa apoy sa kaba at kabog ng dibdib. Halos mabingi ako.
Mariin akong pumikit at nanalanging sana maging maayos ang misyon naming ito. Nagsalita muli si Prudence.
"In order to find the Surpeme God, we need to find someone who's connected to him. A human," aniya.
"S-sino? At buhay pa ba 'yun? Matagal ng panahon ang nangyari at hindi tayo nakakasiguradong may buhay pa sa mga taong naging malapit sa kaniya," halata ang kaba sa kanilang mga tinig. Habang ako'y nanatiling nakapikit at naghintay nang sunod niyang sasabihin.
"You forgot something,"
Pero iba ang sumasagot nang hindi inaasahan. Naimulat ko ang mata. Naningkit ang mata ni Prudence sa sinabi ni Rithius.
"What is it?" takang tanong ni Prudence.
Rithius craned his neck and pointed the Historical book of curses. We all looked to it dumbly, without any idea. Iyon ang binabasa niya kanina pa.
Ano ang ibig niyang sabihin?
"Care to elaborate?" usal ko. Mahihirapan na nga kami, paiisipin pa niya.
He glanced at me seriously. Pero agad din namang siyang umiwas.
"When Dios Sovran casted the curse, one human survived." He said.
Kumabog ang dibdib ko. Gusto ko nang marinig. Kinakabahan ako sa paghihintay.
Pansamantalang natahimik ang lahat sa sinabi ni Rithius. Nagkatinginan si Prudence at Gihon, kapwa napapaisip kung sino ang tinutukoy ni Rithius.
"Ang kanang kamay niya!" Gihon exclaimed. Umawang ang labi ko.
"He's alive." Prudence murmured.
Kaming mga babae ay natahimik pero bagsak ang mga panga sa narinig.
Ang kanang kamay niya? Tao ang kanang kamay ni Dios Sovran? Bakit hindi ko ito alam? Walang nakwento si Lola sa akin.
"Now, I know it!" Prudence marked a particular page in the book of History at nakita naming lahat ang pangalang binilogan niya.
"Elmodor Veu Dorzan,"
He then looked at us, very determined to start and finish this mission.
"He will be our key to start this dauntless mission."