Miera Kadia POV
Mabilis akong napatakbo papunta sa lababo ng comfort room. Pagkagising ko ay mabilis na bumaliktad ang sikmura ko. I am not that stupid for not knowing the reason.
My lips tremble while I was vomiting. I felt weak. I felt dizzy. I look at the mirror in front of me and saw my pale face. I look pale but I barely smiled. It was fine.
I touched my womb and weakly smiled.
It's fine with me. It was really fine with me as long as my baby is safe. Three days ago nang malaman kong five weeks pregnant na ako.
I was happy because finally, we will have a baby now. I was excited to tell it to Erlon but there is also a part of me that felt sad and nervous.
What if he doesn't want this? What if he can't accept this? What if lalo siyang magalit sa akin? And worst, what if he will hurt our baby?
I hug myself as the tears keep dripping from my eyes. I tightly close my eyes. My whole body started to tremble.
I can't let that happen....
"Leyde Mira?" (Lady Meira)
I sighed. I fixed myself at nang masiguro na maayos na ako, lumabas na ako ng comfort room at nagtungo sa pintuan ng kwarto ko. Binuksan ko ito.
"Why Weina? Is there any problem?"
"Nathing Leyde Mira, I jast wana ask if wat do yo want to eat?" (Nothing Lady Miera, I just wanna ask if what do you want to eat?"
Napaisip ako bigla. Parang gusto kong kumain ngayon ng matamis. Gusto ko ng minatamis na saging.
"Can I request a sweet Banana?"
Her eyebows met but eventually nodded and said that she will first buy  an ingredients.
At first natuwa ako, pero nang bumalik siya at nagsalita, napasimangot na lang ako at tumango.
"Leyde Mira, I'll bay an ingregients but yo wer da one to meyk, cause yo know I don't know." (Lady Miera, I'll buy an ingredients but you were the one to make, cause you know I don't know.
I forgot, she doesn't know to cook. She doesn't know how to do a housework. Kahit magwalis ay hindi niya alam. At first hindi ko matanggap pero kalaunan ay ok na rin sa akin na kahit papaano ay may makasama ako dito sa bahay.
Nag-ayos muna ako ng sarili ko bago ako bumaba. Dumaretso ako sa kusina. Kanina pa ako nauuhaw pero tinatamad ako kanina kaya hindi ako kumilos.
I moved fast. I didn't bother to look around because I know, I was the only one in the house. Sanay na ako.
Yeah right! Sanay na ako.
Kaya ganoon na lang ang gulat ko nang may magsalita. Bahagya akong napatalon sa pwesto kong akmang magbubukas ng ref.
"Is that the way you greet me? Tss."
Nangangatog ang mga tuhod. Napalingon ako sa kanya. Sa loob ng tatlong linggo, ngayon lang siya umuwi dito sa bahay. Ni hindi nga rin siya nagrereply sa mga text at tawag ko.
May kaunti siyang ipinagbago. Hindi ko alam kung ano iyon. Ang magulong buhok niya ba? Ang katawan niya? Ugali? Ang mukha niya ba? Hindi gwapo pa rin siya. Sobrang gwapo. O baka naman dahil sa paraan ng pagkakatitig niya sa akin?
I averted my gaze when he didn't stop staring at me. He deeply, intently stared at me.
I swallowed hard.
To all above, I am happy because finally! He was here.
"W-what are you doing here?" I softly asked him. My voice is weak but in a husky way. I was thankful to myself because I can managed to construct a words and asked him despite of being nervous.
"Am I not allowed to go here? In my own house?" He said in a mocking tone.
Mariin akong napapikit ng mga mata at pagkatapos ay napatingin ng daretso sa mga mata niya.
"k-kumain ka na ba?"
Hindi ko siya kayang sagutin kaya iniba ko na lang ang usapan. Simple lang ang tanong niya pero mahirap sa aking sagutin iyon. Hindi ko alam kung paano ko siya sasagutin.
Oo nga naman? Bahay niya ito kaya bakit hindi siya pwedeng hindi pumunta? Katangahan talaga ang tanong ko.
Pero kasi ngayon lang siya pumunta dito simula noong ikasal kami.
"Not yet," He said.
Mabilis ang kilos kong naghanda ng pagkain para sa kanya. Umupo siya sa lamesa. Kumuha ako ng pinggan, tinidor, kutsara. Ipinagsandok ko siya ng kanin at inilagay sa pinggan niya. Napalunok ako nang buksan ko ang nakatakip sa mayukong na ulam. Kumunot ang noo niya sa nakita.
"What's that?" Walang emosyon na tanong niya.
"A-ah? A-ano kasi Erlon..."
"Tss. Are you fucking sure na iyan ang ipapakain mo sa akin? Baka naman magkaLBM ako niyan?"
Napakagat ako ng labi. Nadedismaya ako sa sarili ko. Ngayon na nga lang siya nakauwi sa bahay pero sunog na itlog pa ang maaabutan niyang ulam.
I don't know to cook, even Weina doesn't know either. A simple egg dish but we cannot cook it perfect.
Acerlon sighed. Luminga siya sa paligid bago ibaling sa akin ang buong paningin. His jaw tightened as his face wrinkled in annoyance.
"Where is Weina?"
"S-she buy something...."
Hindi ko alam pero kinakabahan ako sa presensiya niya ngayon.  Nakakainis!
"Ganito ba palagi ang kinakain niyong dalawa, ni Weina?"
Tumikhim ako. Nanunuyo ang lalamunan ko. "S-sometimes.... "
His forehead knitted. "If that so?"
I nodded. "A-ah, ano? M-magpadeliver na lang tayo?"
Padalos-dalos siyang tumayo. Nagulat ako sa ginawa niya. Ang mas ikinagulat ko ang paglapit niya sa akin.
Bumibilis ang paghinga ko. Kinakabahan ako. Nagsimulang mangatog ang mga tuhod ko. Hindi ko alam ang gagawin. Nataranta ako at akmang aalis sa kusina nang mahuli niya ang kamay ko. My eyes widened at his sudden action.
"W-why?"
His forehead furrowed even more. "Are you alright? You really looks like bothered..."
Mabilis kong binawi at kamay ko. Tumango ako. "W-wala ito... s-sige, a-alis na ako..... b-bibili ako ng p-pagkain mo...."
He clenched his jaw. His face darkened. "No need, I'm leaving."
Naiwang nakabukas ang bibig ko. Kumirot ang dibdib ko nang lampasan niya ako at umalis. Mabilis na tumulo ang mga luha ko pero mabilis ko ring pinunasan.
Relax, Meira. Sanay ka na, di ba? Sanay ka na.
Pero kahit ilang beses kong sanayin ang sarili ko, hindi ko pa rin mapigilang umiyak ng umiyak.
A simple interraction but a hurtful situation.
How I wish, I have a power. A power to make him love me.
Or a power to unlove him.