Monterealez Exclusive Island
Limang dekada na ang nakakaraan nang bigla na lamang lumitaw ang isang Isla sa bansa.
Ang Islang ito ay naging pagmamay- ari ng mga Monterealez.
Tinawag nila ang Islang ito na M. Exclusive Island, kung saan ang Islang ito ay Exclusive for Monterealez.
Di naglaon ay dumami ang mga tao sa naturang Isla, probinsya.
_________
Ang Islang ito ay nahahati sa apat na hacienda. Ipinamana ni Don Mateo sa apat na panganay na apo ang Isla.
South - Airol Jan Monterealez
West - Zseto Luis Monterealez
East - Acerlon Monterealez
- Vice governor
North - Euthace Monterealez
- Ang siyang kasalukuyang governor ng Isla.
____________
This is a work of fiction. Names, Characters, places, and events are only from Author's imagination. Any resemblance to the Characters, name of the person whether it is dead or alive, places, events etc. is unintentional or coincidental.
No part of this story may be reproduce in any form or any electronic means including information storage or It is not permitted to copy anything in the content, claim and rewrite this story without any permission from the author.
Please do not plagiarize!
|| PLAGIARISM IS A CRIME||
©Khay2626
©Copyrights 2021.
All Rights Reserved 2021
____________________________
____________________________
MEIRA KADIA
Kahit anong pigil niya sa bibig para walang hikbi ang lumabas hindi pa rin niya mapigilan ang mga mumunting tunog ng hikbi.
Para siyang tangang nakaupo sa sulok sa likuran ng bus na kanyang sinasakyan. She was hopeless! All the pain she's been through is not enough to all those mistakes she had been done. Mistake that was she initiate.
Mga bagay na pinagsisisihan niya. Akala niya kapag ginawa niya iyon matututunan rin siyang mahalin ng lalaking minamahal niya. Akala niya magiging masaya siya pero kabaliktaran nito ang nangyare. Naging miserable siya. She even hurt her sister. Her sister who loves her and trusted her pero siya mismo ang sumira dito. She betrayed her!
Parehas niyang sinaktan ang mga taong mahal niya. Wala na siyang mukha na maihaharap sa mga ito. Nagsisisi siya pero alam niya sa sarili na wala itong kapatawaran.
Pero bakit ganon? Bakit kahit na nagsisisi siya dahil sa mga ginawa niya may parte pa rin sa puso at utak niya na tama ang mga ginawa niya kahit sabihin pa na mali ito.
Bahagya siyang napatawa. Sino nga ba ang niliko niya? Yes! There's a part of me na nakokonsensya pero- bahagya siyang napahawak sa sinapupunan niya- kailan man ay hindi niya pinagsisisihan ang dahilan kung bakit may batang ngayon ay nabubuhay sa kanyang tiyan.
Baby? Kahit na wala ang daddy mo, kahit na lumaki ka at hindi natin siya makakasama, nangangako pa rin siya na gagawin niya ang lahat mapalaki at mabigyan lang kita ng magandang buhay.
That was the words I ought to myself but everything were crash when the unexpected thing happened.
Nagkagulo ang mga taong nasa loob ng bus. Binundol siya ng kaba at nanatiling nakaupo habang ipinalibot ang mga kamay sa sinapupunan. Gumewang-gewang ang bus na sinasakyan nila.  Wala siyang magawa kundi ang magdasal na sana ay ligtas sila ng anak niya.
Masyadong mabilis ang pangyayare. Bumangga ang sinasakyang bus sa isang poste. Lahat sila ay nagsipagtalsikan. Nabuwal siya sa pagkakaupo. Nanlabo ang paningin niya sa pagdaloy ng mga dugo mula sa ulo papunta sa mga mata niya.
Kung ito ang magiging kabayaran sa mga kasalanan niya, maluwag niya itong tatanggapin. Pero hindi niya mapapatawad ang sarili dahil sa pagdamay sa nag-iisang bagay na mayroon siya ngayon.
Anak? Patawarin mo si Mommy kung nadadamay ka. Di bale kasama mo si Mommy hanggang sa huli.
Napaubo siya ng dugo. Sa nanlalabong paningin hindi niya maiwasang magbalik tanaw sa mga bagay na kanyang ginawa.
ACERLON MONTEREALEZ
Kaba, takot, pangamba, pag-aalala, at pagsisisi ang nararamdaman ko. Habang tumatagal ang paglalakad ko, pabilis rin ng pabilis ito.
Matapos ang pangyayari sa Restaurant, hinatid ko si Chira sa bahay nila. Saka naman tumawag si Weina na isinugod daw sa hospital si Meira.
Hindi ko alam ang gagawin. Hindi ko rin alam kung bakit siya na aksidente. Hindi ko maipaliwanag pero sobra akong nag-aalala sa kanya. Yes, galit ako sa kanya. Oo gusto ko siyang mawala sa landas namin ni Chira pero hindi ko naman gusto na mapahamak siya. Hindi ko gusto at ayokong isipin na may masamang mangyayari sa kanya.
Nang makarating ako sa tapat ng emergency room, si Weina kaagad ang nakita ko. Nakaupo siya at nakayuko. Alam kong nag-aalala rin siya kay Meira.
"W-weina...."
Lumingon siya sa akin at bahagyang ngumiti bago tumango. Bakas sa mukha niya ang sobrang pag-iyak dahil sa mugto niyang mga mata.
"K-kamusta na siya?"
"Ginagamot pa siya Ser ng doktor," Mahinang tugon ni Weina kay Acerlon.
"W-what happened to her?"
"Bumangga daw Ser ang bus na sinasakyan ni Ma'am Meira, Ser."
Tumango ako sa kanya at umupo sa upuan dito sa labas ng emergency room.
"She did it again..."
Kunot noong tumingin ako sa kanya. "What?" I confusely asked her.
"She did it... twice,"
"What are you talking about?"
Acerlon doesn't understand her. She keeps on saying- she did it. Nababaliw na naman ba ang babaeng ito?
"I want to think that this is an accident but... everytime I remember that... everytime I remember how she hurt herself when she's hurt, I can't avoid to think that... this is also her wants... that maybe this is also her plans."
Nanlamig ang katawan ko at nanigas sa kinauupuan. Hindi dahil sa tuwid na siyang magsalita ngayon kundi dahil sa kabang nararamdaman ko at sa mga bagay na pumapasok sa isipan ko. Bumukas ang bibig ko pero muling sumara dahil hindi ko alam ang sasabihin. Gusto kong magsalita pero walang boses na lumalabas.
Is she hurting herself?
That's my thought. That's the words I wanted to ask and confirm to her.
Malungkot na ngumiti sa akin si Weina. Sa aming dalawa, sigurado ako na mas kilala na niya si Meira kaysa sa akin. Kahit na ilang linggo pa lang silang magkasama ni Meira, nakikita kong kilala at nagmamalasakit si Weina kay Meira.
"I think she want to kill herself.  I don't know what happened to her. In my own perspective.... I don't understand her. She's like, ah! I can't explain..."
Tuluyan akong napako sa kinauupuan ko. Hindi ko alam ang gagawin. Nanlalata ako. Nangangatog ang katawan ko lalo na ang mga tuhod ko.
"Inshort she's risk taker..."
That's the words it hits me.
Gusto kong magsalita pero hindi ko magawa. Gusto kong saktan ang sarili ko dahil alam ko namang nasasaktan ko si Meira pero patuloy pa rin ako. Hindi niya ako deserve. May mahal akong iba. Ayoko siyang saktan pero pare-parehas kaming tatlo na nasasaktan.
"I don't know but everytime I talk to her, everything's alright, she even smiled infront of me. But I know... it's a fake one. It's hurt to see her like that. I know she loves you so much but please... Sir Acerlon, if you cannot learn to love her... let her go. Push her away so that she would never turn her back to you again. Push her away, don't be good to her. I believe, she can move on, not now but I know that time would comes..."
Napapikit ang mga mata ko ng mariin. Nanginginig ang mga kamay kong napakuyom at tumango ako sa kanya. Alam ko dapat dati pa ito. Hindi ko na dapat na pinatagal ito.  I need to let her go now.... hindi lang ako at si Chira ang nasasaktan, maging si Meira ay higit na nasasaktan.
I'm sorry, Meira.....
Kumurap-kurap ang mga mata ko nang imulat ko ito. Medyo masakit ang ulo niya pero kaya pa naman niya. Natigilan siya nang may mapagtantong may nakatingin sa kanya. Awang ang labi niyang sinalubong ang mga mata ni Acerlon.
"A-ace..."
Pinilit niyang upo sa kama at sumadal headboard nito pero sumirit ang sakit sa ulo niya kaya napasapo siya sa ulo. Nang makarecover, napatingin siya kay Acerlon na hindi man lang siya nagawang tulungan.
Walang expression ang mukha nito at seryosong nakatitig sa kanya. She sighed.
"W-why?"
"How are you, Meira?"
"I-i'm fine now..." Mahinang sabi niya.
He nodded at me. I don't know why do I feel like there's something about the way he stared at me.
He started to walk towards me. I got nervous. My body started to tremble.
"Here..." He said while handing an envelop to me.
Mula sa pagtitig ko sa mga mata niya, bumaba ang mga tingin ko sa envelop na hawak niya.
Ngayon ko lamang na pansin na may hawak pala siya.
In my trembling hands, I accept the envelop he was giving me.
I don't know was it all about but- I gulf, I don't want to open it. Hindi maganda ang pakiramdam ko sa laman nito.
"W-what is this?"
"Just open it and you'll see,"
Sa nanginginig na mga kamay binuksan ko ang envelop. Kinakabahan siya- ayaw man niyang buksan pero kailangan.
Sa mabagal niyang pagbukas at sa unti-unti niyang paglabas sa mga papel na nakalagay sa envelop, parang tumigil ang pagtibok ng puso niya nang bumungad sa kanya ang nakasulat sa itaas ng papel. Nakabold ito at nakalagay sa pinakagitnang bahagi ng papel. Ito ang pinakamalaking letra higit sa iba kaya ito ang una mong mababasa kaysa sa iba.
"A-ah, W-what is the meaning of this?"
I shook my head to him. I drop the envelop together with the papers and held his right hand. My tears immediately rolled down in my cheeks.
He clenched his jaws. "Let's stop this useless marriage, Meira. Let's divorce...."
I sobs, I don't want!
"I don't want, please l-let's fixed this..."
Acerlon sighed and softly stared at me.
"Please... Meira? Let me go now... let's have our freedom... No matter what you do, I can't love you back because the only girl I want to love and spend my life with is your sister, to be with Chira. And if you really love me, please... let me be with the girl I love."
Mahigpit kong hinawakan ang kamay niya and repeatedly shook my head to him. I burst in tears.
I don't want to let him go. I want him to love me back.
This is the last time,
"Please don't leave me...."
Nagmamakaawa ko siyang tinignan. He tiredly shook his head to me.
"P-please, don't leave....."
Unti-unti niyang tinanggal ang mga kamay kong nakahawak sa kamay niya. Nanghina ako kaya hindi ko nagawang higpitan ang mga hawak ko sa kanya.
"I'm sorry... and thank you for loving me." He turned his back to me. He slowly walk to the door. When he touched the door knob, he stops. "I expect that documents tommorow morning. I also expect that you have already sign it." He said before leaving me.
I cried so hard. My eyes are already swollen with tears but it seems like the tears will never run out in my eyes. tears kept dripping down my cheeks.
He hurt me. He hurt me a lot. But I know myself, I am more than hurt because of I, myself- did that.
Why do I need to suffer this much?
In the end, I'm always be alone.
Sa lumipas na minuto nang umalis si Acerlon, wala akong ginawa kundi ang umiyak ng umiyak. Namamaga na ang mga mata ko pero wala akong pakialam.
I stop crying when my eyes drop in my stomach. My lips parted.
M-my baby.
I barely smiled and touched my womb.
What if I tell it to your daddy? Would he come back to me? Would he accept you and me? Would he choose us?
I smiled widely and wiped my tears.
Maybe if he knows about you, he wouldn't leave us.
My bright smile faded when something came in my mind.
But?
What if he take you away from me? No! I can't live without you. You are the only one I have now. I will keep you baby. You are only mine. I don't want you to be taken to me.
I insanely hug myself and burst of crying again.
"Layde Meira?" (Lady Meira?)
Napatingin ako kay Weina. Hindi ko namalayan na nakapasok na pala siya.
"Layde Meira, dun't kray... He is not de onle man yo can love. Lit him go..." (Lady Meira, don't cry... He is not the only man you can love. Let him go...)
"It's easy to say but it's hard to do it."
Natahimik si Weina. Nagsimula akong umiyak ulit at niyakap ng mahigpit ang sarili ko.
"Ilang ulit kong sinurvive pero nakakapagod din. He taught me everything. He taught me how to love without him knowing. Pero yung mag stop akong mahalin iyong taong minamahal ko, hindi eh! Ang hirap lang pero... by the way that's life..." I barely laughed while wiping my tears.
Weina didn't say anything so she continue to speak. "I'm sorry if I always made you worry. Thank you because you're always there everytime I need someone to lean on."
"Plese, dun't hert yorselp," (Please, don't hurt yourself,)
"I know, ready na kong mawala, that's why I did."
She sighed and walk towards me. She hugged me tightly.
"I know you love him so much but... you need to learn and gets how to move on. Like, we should treasure the photos but the love or feelings, I don't think so."
She hugged Weina tightly as she cried hard again.
This will be the last. She ought to herself.
Nang sumapit ang gabi ay umuwi na rin si Weina. Naiwan siyang mag-isa sa private room sa hospital. The doctor said she must stay here for two days. She doesn't want to stay here anymore.
Her eyes down again in the paper she was holding. Ilang beses siyang napabuntong hininga bago nakapagdesisyon.
Kasalanan niya. Siguro ito na iyong pagkakataon para makabawi siya sa kapatid niya. Siguro nga tama si Mommy. Si Acerlon at Chira ang para sa isa't-isa.
Napahawak siya sa tiyan niya.
At siguro nga, ako at ikaw- baby, ang magkasama dapat.
Papalakihin kita at bubuhayin kahit wala ang daddy mo. I love you so much, my baby.
Kinuha niya ang ballpen at pinirmahan ang divorce paper nila ni Acerlon. When she's done, she put again the paper inside the envelop but she stop when she saw a check. She get that and shocked to see that it has a two million amount and a signature of Acerlon.
She barely sobs as the tears escaped from her eyes.
So? The price of her being a momentarily wife is two million?
What a jerk.
She put the envelope on the mini table. Umalis siya sa kama at kinuha ang damit niyang ibinigay ni Weina kanina. Hinubad niya ang patient gown at isinuod ang damit niya.
The doctor said she must stay here but, she can't.
Papalabas na sana siya nang mahagip ulit ng mga mata niya ang envelop. She sighed and walk to the mini table. She open the envelop and get the check.
Walang siyang kahit na ano kaya naman kukunin niya na ang tseke at magpapakalayo-layo. Para din naman ito sa anak namin....