Medyo maaga akong nakapasok sa trabaho ko at dahil 'yun sa mabait na si Chad. Ibang-iba talaga siya sa isa sa mga bestfriends niya na si Zach. Pa'no kayang napagtitiisan niya ang lalaking 'yun e ang sama-sama ng ugali nun. Walang wala siya kumpara kay Chad e!
Iwinaksi ko nalang muna ang mga naiisip ko tungkol sa magkaibigang 'yun at ng makapasok sa bar ay nagsimula na rin kaagad magtrabaho. Sina Tita Diana at Tito Kris na ang nandito kababalik pa lang, habang si Ate Cristal ay paniguradong nasa Flower Shop niya. Sariling bussiness niya 'yun at masasabi ko ngang do'n na talaga ang buhay nun. Tahimik lang kase do'n at ang bango pa ng buong paligid. Lahat ng flowers kase do'n ang gaganda at ang babango pa.
Katulad ng dati, natapos ang trabaho ko ng hating-gabi. Ang hirap pang maghanap ng sasakyan pauwi sa ganitong oras mabuti na nga lang at may mga taxi pang paminsan-minsan akong nasasakyan pauwi. Pero kung minsan walang-wala na talagang dumadaang sasakyan ay wala na 'kong ibang magawa kun'di ang maglakad pauwi. Inaabot 'yun ng halos isang oras kaya nakakauwi ako alas dos na, pero kung nakapagtaxi naman ako ay mag-aalas dos palang, nasa bahay na 'ko.
Halos mag-uumaga na ng makauwi ako ng bahay, sobrang pagod ko pa dahil naglakad lang ako pauwi. Pabagsak 'kong hiniga ang katawan ko sa maliit na kama ko matapos kong tingnan si Nay na mahimbing nang natutulog sa kwarto nito. Kanina pa ako inaantok kaya naman wala pang isang minuto ay nakatulog na kaagad ako.
Nagising ako ng antok na antok pa rin at gustuhin ko mang matulog ay hindi pwede dahil may quiz kami ngayon sa first subject namin kaya hindi kami dapat na ma-late. Ipinaghanda ko pa muna si Nay ng agahan, hindi ko na ito nasabayan pa sa pagkain dahil kailangan ko pang review-hin ang libro ko sa Physics na nasa locker ko. Hindi na rin naman siya nagulat do'n at kahit ayaw niya ay wala na rin naman siyang nagawa. Nag-aalala man ay hinayaan na lamang niya akong takbuhin ang paroroonan ko.
Kaunti pa lamang ang tao pero sa sobrang bilis ng kilos ko ay parang late na ako nakarating rito. Kasalukuyan kong tinatakbo ang locker area para kunin ang isa pang librong kailangan kong i-review sa locker ko. Hinihingal akong huminto sa tapat ng mismong locker ko at nagpakawala muna ng malalim na hininga tsaka ito binuksan.
Tahimik akong nagreview rito sa isang bench sa likod ng isa sa mga main buidings rito sa HOuLYn Hellion University. Sa totoo lang ay ngayon pa lang ako nakapunta rito, tiningnan ko kase rito mula sa malayo at wala kong nahagip na tao sa side na 'to kaya paniguradong tahimik rito, saktong-sakto para mabilis akong matapos na mag-review.
Nakaramdam bigla ako ng gutom pero isinawalang-bahala ko na lamang ito, wala na kase sa isip ko ang mag-almusal pa talaga kanina, ipinagluto ko lang si Nay tsaka dumiretso kaaagad rito sa University. Kinain ko na lamang ang dalawang saging na tanging pagkain rito sa bag ko habang nakatutok sa binabasa ang atensiyon at mga mata ko.
Sa sobrang lubog ko sa pagre-review ay hindi ko na napansin ang dahan-dahang pag-iingay ng mga tao na naririnig ko mula sa malayo. Hindi ko man lang napansin na kalahating-oras na pala akong nagre-review rito at ang unti-unting pagdami ng mga tao rito.
Kaunting-kaunti na lamang ang babasahin ko sa libro ko ng biglang may humalbot nito mula sa likuran ko. Mabilis kong binalingan ng tingin ang direksiyon niyon at hindi gulat ang naramdaman ko kun 'di inis ng makita ko ang mukha ng abnormal na lalaking 'to.
Galit na lamang akong napabuntong-hininga tsaka mabilis na tumayo para kunin 'yung libro ko na hinalbot lang naman ng abnormal na Zach kuno na 'to.
"Akin na nga 'yan!" Galit na sigaw ko rito habang kinukuha 'yung libro ko sa kamay niya at 'yun naman siya, paunti-unting itinataas 'yung libro hanggang sa tuluyan na ngang hindi ko maabot-abot.
"Sandali.."
"Ano bang kailangan mo diyan sa libro ko?" Galit na tanong ko rito. Ano man ang rason o sagot nito, hindi na 'ko interesado dun dahil paniguradong kung ano-ano nanamang masasakit na salita ang aabutin kong sasabihin nito.
Pilit kong inaabot 'yung libro ko pero dahil nga sa sobrang taas nito ay walang magawa ang parehong kamay ko. Tawa lang siya ng tawa habang naghihirap akong abutin 'yung libro ko sa tuktok ng kamay niya. Nagpakita lang ba talaga ang abnormal na 'to para gawin 'to?
Ang pagkaka-alam ko, ayaw akong makita ng agresibong abnormal na 'to. Pero bakit ngayon bigla na lang siyang susulpot sa tahimik na lugar na 'to at guguluhin ako rito.
Sa sobrang inis ko na nga ay hindi ko na namamalayang naisasa-dila ko na ang naiisip at namumuong katanungan sa isip ko.
"Akin na nga kase 'yang libro ko! Ba't kapa kase nandito, hindi mo naman ako gustong makita diba? Pero ano 'tong ginagawa mo?" Patay-malisyang tanong ko rito. Hinintay kong magsalita siya at ibigay ang pilit na inaabot kong libro pero hindi siya sumagot at masayang-masaya lamang ang mukhang itinataas lang ng itinataas ang libro ko. Kahit ano talagang pilit na gawin ko para makuha ang libro ko ay hindi ko maabot.
"Papansin ka kase, kaya abutin mo 'tong libro mo!"
At ako pa talaga ang papansin huh?!
"Hindi mo talaga ibibigay huh," Wala na 'kong naiisip pang ibang paraan para mapadali 'tong eksenang 'to at male-late nang talaga ako. Malakas ang loob akong tumapak sa bench para madagdagan 'tong height ko at maabot ang libro ko.
Hindi lang natapatan, kun 'di nalampasan ko pa ang height niyang nakatayo lang habang ako, rito sa may bench. 'kala mo huh..
Kukunin ko na sana ang libro ko ng walang kahirap-hirap sa kamay niya ng biglang napakalakas na nagbell at 'di nga maitatangging bahagya kong nagulat sa lakas ng tunog na 'yun. Aksidente kong natapakan 'yung balat ng saging na kaninang kinakain ko habang nagre-review ako. Sapat na sapat na dahilan para magkanda-buhol-buhol ang balanse ng paa ko na nakatayo lang naman sa bench.
Tuluyan na nga 'kong nawalan ng balanse at hinihintay na lamang ang nag-slow-mo na paatras na pagbagsak ko ng biglang may humawak sa kamay ko at malakas ang pwersang hinatak iyon paabante.
Namalayan ko na lamang ang sarili kong nakasubsob ang mukha sa matigas na dibdib at nakakumbabaw sa napakabango niyang katawan. Hindi kaagad na nawala ang mabilis na namuong kaba sa dibdib ko kaya dahan dahan akong nagmulat ng mata at masuring pinakiramdaman kung ano ang sumunod na nangyari at mangyayari.
"Ang panget na nga, ang lampa pa." Blankong aniya, kaagad naman akong tumayo at mabilis na kinuha sa kaniya ang libro tsaka mabilis na tumakbo paalis.
Bahala na siya kung anong isipin niya ang importante ay makapunta na kaagad ako sa class ko bago pa 'ko ma-late.
Mabuti na lamang at pagkarating ko ay hindi pa nagsisimula ang quiz namin kaya tahimik akong naupo matapos humingi ng paumanhin sa medyo pagkalate ko.
Tahimik na natapos ang quiz ng hindi naman ako sobrang nahirapan, mabuti na nga lang at hindi ako inatake ng antok kanina habang nagku-quiz e. Friday ngayon at kapaag friday expected na talaga ang maraming quizes, recitations at kung ano-ano pang kailangang gawin bago matapos ang buong araw. Halos lahat ng buong topics sa Monday to Thursday, sa Friday ang bagsak sa sobrang dami ng pinapagawa at kung ano-anong pinapasagutan ng guro. Hindi pa naman ako nakakapag-review ng maayos dahil nasa trabaho ang pukos ko 'pag wala nang klase at kapag wala talagang klase. Sinisingit ko lang at salamat na rin dito sa utak ko, kahit laging perfect ang mga scores ko-ni minsan hindi ko 'to narinig na nagreklamo.
Sumapit na rin sa wakas ang lunch time kaya naman kasalukuyan ako ngayong naglalakad papunta sa Cafeteria ng may biglang lumapit sa 'kin. Binalingan ko ito ng tingin at 'yun na nga ang magandang mukha ni Charity Esther Liegh. Ang sosyal ng pangalan niya. Ano kayang nagandang tawag ko sa kaniya.. hmm..
"Cafeteria?"
"Mm," sabay tango kong sagot rito at ngumiti lang din ito lalo.
"Great! Sabay na tayo," isiniksik niya ang kamay niya sa braso ko at nagpatuloy na sa paglalakad hanggang sa makarating kami sa Cafeteria at naupo sa isa sa marami-rami pang mga bakanteng tables rito. "So, how's the half of your day?" Tanong nito habang kasalukuyan kaming umuupo sa magkaharap na silya dala ang tray ng pagkain namin.
"OK naman, kahit papa'no." Hindi naman gano'ng kahirap magsagot ng mga pagsusulit kung nag-review ka lang. Nag-review naman ako kaya hindi gano'n kahirap para sa 'kin.
"Yea, ang daming mga quizzes, activities at recitations no?"
"Oo, 'wag mong sabihing nahirapan ka? Isa ka sa mga famous student rito sa buong University na sobra na ngang ganda ang talino pa," sabi ko rito habang sumusubo ng pagkain.
"Hindi naman gano'ng mahirap talaga, kahit matalino naman ako ayoko pa rin ng Friday, ang dami kaseng mga dapat gawin," bakas nga ang pagod sa mukha at tono ng pananalita nito.
"'Wag mong masyadong seryosohin, kalahati pa nga lang ng araw natatapos na 'tin e, mayroon pang kalahati. Pero OK lang 'yun, matalino ka naman e, tsaka 'wag 'yung negative thoughts ang isipin mo, nalagpasan natin ang nakakapagod na kalahati ng araw na 'to kaya paniguradong malalagpasan din natin ang kalahati pa," sabi ko rito sa kaharap kong malungkot ang mukha at nakatulala lang sa pagkain niya. "May problema ba?" Maingat na tanong ko rito, hindi naman siguro siya magkakagan'to ng dahil lang sa Friday ngayon.
"Wala naman, napapaisip lang ako kung pa'no ako magugustuhan ni Chad," malungkot na aniya at napatigil naman ako.
"Alam mo, hindi naman kailangang isipin ang bagay na iyan. Hindi mo kailangang isipin kung pa 'no ka niya magugustuhan, hayaan mo lang ang mga mangyayari. Sigurado namang magugustuhan ka niya at mangyayari 'yun ng natural lang diba," napatango-tango naman siya habang nagsisimula na ring galawin ang pagkain niya sa harap.
"May point ka naman, ang tagal-tagal ko na siyang nagugustuhan pero hindi pa rin niya 'yun alam kahit mapansin nga lang hindi pa magawa, magustuhan pa kaya," habang sinasabi niya 'yun ay nalulungkot na rin ako sa kaniya. Napakalungkot kase ng mukha niya habang nagsasalita, hindi bagay sa maganda niyang mukha. Damang-dama ko ang lungkot niya at wala kong magagawa para maibsan ang lungkot na nararamdaman niya. "'Yung dalawa kong bestfriend, napansin naman sila ng dalawa sa Hellion4, si Laira gusto at hinahabol-habol ng isang Cairo Avila Cuesta. Si Raila naman, boyfriend na niya ang isang Shawn Li Yu, tapos ako hindi man lang niya napapansin."
Alam kong ang bait ni Chad, tinulungan niya ko at hindi katulad ng Zach na 'yun, marespetong tao siya at hindi nga maitatangging napakabait talaga niya. Pero hindi ko talaga mapigilang hindi mainis sa kaniya sa pagkakataong 'to, alam ko namang siya lang ang makakapag-decide sa nararamdaman niya at nasasaktan si Esther ng dahil sa kaniya. Pero hindi 'yun ang dahilan kung bakit nakakaramdam ako ng inis sa kaniya, base kase sa sinabi nitong si Esther, ang manhid niya. Hindi niya napapansin gusto siya ni Esther, na matagal na siyang gusto ni Esther, na nasasaktan na niya si Esther.
Ang bait bait niya pero hindi ko inaasahang gano'n pala siya kamanhid para hindi mamalayang nakakasakit na siya.
"But I still have no right to be mad just because I haven't noticed by the one I think I love. Masaya pa rin ako para sa dalawang bestfriend ko, gusto sila ng dalawa sa Hellion4. They're so lucky right?" Mapakla pa itong ngumiti habang tinatanong sa 'kin ang linyang 'yun pero mabilis din naman iyong nawala matapos itong sumunod na magsalita. "Unlike mine."
Wala na 'kong nagawa kun 'di hagurin ang likod niya at naaawang pagmasdan ang lumuluha na ngayong maganda niyang mukha. Pa 'nong hindi man lang siya napapansin ni Chad, e bestfriends naman pala ng mga babaeng gusto ng mga bestfriends niya si 'tong si Esther.
"I don't know what to call this, is it like or is it love-but a big part of me considered it as a love. I love him so much that even he doesn't know, I always giving him a chance and a chance and a chance. Maybe this is not the right time, para magustuhan niya ako, na maging kami. Kaya kahit sobrang sakit na, pinapalampas at pinapalampas ko lang, 'till one day this pain he doesn't know he caused in my heart will be all worth it. I'm living in this hope na magustuhan niya ako and whatever happened, I can't let this hope just fade for nothing."
"Hindi mo siya binibigyan ng chance, Esther. Hindi mo 'yun matatawag na gano'n kung hindi naman niya alam na may tao palang sige lang sa pagbibigay sa kaniya ng chance. Sarili mo lang ang binibigyan mo ng chance, pilit mong pinapaniwala ang sarili mo na magugustuhan ka niya at sa t'wing mapapatunayang malabo talaga o ipinapamukha talaga sa 'yo na hindi talaga, hindi mo matanggap, kaya umaasa ka. Hindi mo kailangang mabuhay ng umasang magugustuhan ka niya at makulong sa maliit at malabong pag-asang iyon, dahil kayang-kaya mong palayain ang sarili mo, 'wag mong pilitin ang isang bagay na mukhang imposibleng mangyari."
"Anong magagawa ko, kung ayaw ng puso ko?" Umiiyak nitong aniya, dinadaan niya ang galit niya sa tigas ng boses niya at hindi sa lakas ng boses niya. Kaya walang nakakapansing umiiyak siya. "Kung pwede lang namang pigilan 'tong nararamdaman ko ginawa ko na e, ayoko rin namang patuloy lang na ganito e! Gusto ko ring sa bawat kilos niya, wala na 'kong pakialam, sa kung anong gagawin niya hindi na 'ko aware pa pero hindi e, hindi, sobrang sakit Yeri at wala kong magawa para mapigilan 'tong bwisit na nararamdaman ng bwisit na puso kong 'to," habang umiiyak niyang sinasabi 'yun ay walang ano-ano siyang tumayo at mabilis na tinalikuran ako. "I'm sorry."
"Esther!" Tawag ko rito pero hindi na talaga ako nito nilingon pa at ng mawala na talaga siya sa paningin ko ay unti-unti ko ng nararamdaman ang guilt sa katawan ko.
Bakit ko ba kase sinabi 'yun, hindi ko man lang inisip kung ano ang nararamdaman niya, hindi ko man lang inisip na sobra na ring sakit ang kasalukuyang kinakaharap niya, tapos kung ano-ano pang sinasabi ko. Ang dali lang naman kaseng sabihing kalimutan na lamang ang isang lalaki pero alam kong kailanman ay hindi 'yun magiging gano'n kadali dahil wala ka naman talagang karapatang kumalimot o kalimutana ng isang tao, ang puso mo ang may karapatan at hindi ang kagustuhan mo lang at ang hindi ko inisip ay 'yung puso ni niya, wala naman sigurong taong tanga ang gugustuhing magpatuloy lang ang nararamdaman kahit nasasaktan na, kahit ga'no mo pa kagustong kalimutan ang isang tao, kung ayaw naman ng puso mo ay wala kang magagawa.
Ewan ko ba kase sa mga puso ng mga tao e, gustong-gusto nilang nilalapitan ang direksiyon kung saan sila nasasaktan.
"I'm sorry Esther," tanging sambit ko habang nakayuko at nasa pagkain ang tingin, pero nasa mukha ni Esther ang iniisip. Hindi ko naman gustong masaktan siya at mas lalong wala naman akong intensiyon o planong saktan siya. Kaibigan ko na rin siya kahit papa'no kaya naman ayaw kong nalulungkot siya.
Si Chad naman na 'yun, napakamanhid. Kung pwede ko nga lang sabihin sa kaniyang matagal na siyang gusto ni Esther ay ginawa ko na e, para malaman na kaagad ang katanungan sa 'kin lalo na kay Esther kung ano ang magiging sagot nito ay ginawa ko na e.
Pero wala naman akong karapatan para makisawsaw sa kung anong meron silang dalawa, kaya mas mabuti sigurong manahimik nalang muna ako.
Lumabas na 'ko ng Cafeteria at naglakad-lakad na lang muna habang iniisip pa rin ang napag-usapan namin kanina ni Esther. Sana naman magkabati pa rin kaming dalawa, ayaw kong masayang ang pagkakaibigan namin. Siya lang naman kase ang nag-iisang kaibigan ko rito sa loob ng University at ngayon, hindi ko alam kung magkaibigan pa kami. Baka kase lagpasan niya nalang ako at bumalik na naman ako sa pagiging total lonely. Mabait pa naman si Esther.
Hindi ko na namamalayang nahinto ako sa harap ng isang bench rito sa likod ng isa sa mga main buildings rito sa school kung saan ako nag-study kani-kanila lang. Ba't dito ako dinala ng mga paa ko? Hindi na 'ko nag-abala pang isipin ang sagot sa katanungan ko sa sarili ko sa halip ay dahan-dahang naupo na lamang sa may bench at nagsimulang ibuklat ang isang libro ko para makapag-review-review rin at masiguradong pasa sa quiz mamaya.
Hindi pa man ako nakapagsisimulang magbasa ay pumasok na kaaagad sa isipan ko si Zach, na kani-kanina lang ay nandito at imbis na insultuhin ako ay ginulo lang naman ang pagre-review ko. Knowing that guy, mukang hindi na naman siguro 'yun babalik dito lalo na't naabutan niya ako rito. Alam ko na naman siguro sa sarili ko kung pa'nong pinandidirian ako ng lalaking abnormal na 'yun.
Nagfucos na lamang ako sa pagbabasa sa libro ko ng biglang may pabagsak na naglapag ng isang libro sa mesang nasa harap ko, sa lakas ng pagkakalapag nito ay 'di nga maitatangging nagulat ako at salubong ko namang binalingan ng tingin kung sino itong-Zach?!
Nagulat man ako ng tingan ang mukha niya ay hindi ako nagpahalata sa halip ay salubong lamang ang kilay itong kinuwestiyon kung bakit andito siya at walang galang na kikilos ng nakakagulat na hindi maintindihan. Pero sa halip na sagutin ang tanong ko ay tanong lang ang isinagot nito.
"What are you doin' here?" Blankong tanong nito sabay upo sa isa pang upuang nasa unahan ng inuupan ko sa kabilang side ng mesa. "Umalis kana nga!" Dagdag pa nito na mas lalo lang kinainis ko.
Pwede ba naman 'yun? Papaalisin ako ng taong kakarating lang rito?? Asan ang hustisya ro'n???