Tatiana's POV
Makailang ulit akong bumuga ng hangin dahil sa kaba, ayaw kong ipahalatang may ligawang namamagitan sa amin ni Miguel. Kaibigan ko pa naman si Maria. Mabilis lang ang naging kilos ko sa pagpapalit ng damit. Syempre ay ayaw kong magpatalo sa gandang taglay ni Maria. Kahit simple lang naman ang pananamit ko ay hindi naman maipagkakailang maganda pa rin ako. Hahayaan kong si Miguel ang mag-desisyon kung sasabihin niya ba kay Maria ang panliligaw niya sa akin o hindi. Siya ang lalaki kaya naman dapat ay siya ang magsabi at hindi ako. Nang matapos akong mag-ayos ng aking sarili ay agad na akong lumabas ng kwarto ko. Nakita ko kaagad si Maria na nakaupo lang sa pang-isahang upuan at busy sa pagkulikot ng cellphone niya. Wow! ang ganda naman ng cellphone niya, ako kahit old model na cellphone ay wala ako.
"Tayo na?" sabi ko kay Maria ng makalapit ako rito. Nag-angat naman ito ng tingin sa akin at ngumiti. Tumayo na rin ito at agad na inilagay ang kamay sa aking braso.
"Okay, let's go!" masaya niyang sabi.
Hindi naman kalayuan ang bahay nila Miguel. Mga nasa kinse minutos lang kung lalakarin bago kami makarating sa bahay nila. Habang naglalakad ay panay naman ang kwento nito sa buhay niya sa syudad.
"Ang daming mga gwapo roon, tapos hindi lang gwapo kundi mayayaman din!" masaya pa niyang sabi.
"Kaya naman Tiana! kapag naka-punta kang Manila ay tawagan mo ako kaagad! okay? ipapakilala kita sa mga kaibigan kong mayayaman!" patuloy niyang sabi at halatang kinikilig pa. Hindi ko na lang siya pinansin dahil sa isip ko ay hindi naman ako kailanman makakapunta sa syudad dahil kay Nanay Patricia. Mas mahalaga pa rin naman ang Nanay ko kaysa sa pangarap ko.
Ilang minuto lang at nakarating na kami sa bahay nila Miguel.
"Magandang araw po! Mang Pablo?" sigaw ko sa may maliit na gate nila Mang Pablo.
Ilang segundo lang ay agad lumabas ang ina ni Miguel.
"Magandang araw po Aling Carol!" masayang bati ko sa Nanay ni Miguel.
Ngumiti kaagad ito ng makita ako at nagtatakang nakatingin ang mga mata kay Maria.
"Magandang araw naman sayo hija! halika pasok kayo!" masaya niyang sabi at agad na kaming pinapasok ni Maria.
"Ahm, nandyan ba si Miguel?" nahihiya kong tanong dito. Iginiya niya kami papasok sa bahay nila.
"Oo, nasa kwarto niya hija," sagot naman ni Aling Carol.
"Ako na lang po ang pupunta sa kwarto niya," pagpi-prisinta ko. Agad namang napatingin si Maria sa akin, nakakunot ang kanyang noo.
"Ganoon na ba kayo ka close ni Miguel, Tiana?" tanong nito na sinuri ang reaksyon ng aking mukha. Bigla naman akong kinabahan sa tanong niyang 'yon. Alam ko namang dapat ay hindi ako kabahan dahil wala namang namamagitan sa kanila ni Miguel, pero ewan ko kung bakit ganitong pagkabalisa ang nararamdaman ko.
"Alam mo namang noon pa lang ay palagi na kaming magkasama di ba?" sagot ko rito habang nakatingin ng deritso sa kwarto ni Miguel.
"Ay! oo nga pala! akala ko kasi nobyo mo na si Miguel eh!" nakangiti niyang sabi habang iwinasiwas ang kamay niya sa ere.
"Sige, puntahan ko muna ha!" paalam ko rito. Tumango lang ito at iginiya naman ni Aling Carol sa sala nila si Maria. Mabilis akong naglakad papuntang kwarto ni Miguel. Nang makarating ay kinatok ko ang pinto ng kanyang kwarto. Tatlong katok ang ginawa ko, hindi ko na tinawag pa ang pangalan niya. Narinig ko na lang ang mga yabag niya at inayos ko kaagad ang aking sarili.
"Nay? mamaya na po ako kakain," sabi niya habang hindi pa niya tuluyang nabubuksan ang pintoan ng kanyang kwarto. Natawa na lang ako sa pag-aakala niyang si Aling Carol ang kumakatok sa kanya. Nang mabuksan niya ang pinto at tumambad ang nakangiti kong mukha sa kanya ay biglang nag-bago ang kanyang reaction, from bagot na bagot to gulat na gulat na Miguel kaya mas lalo akong natawa sa hitsura niya. Hindi kaagad siya nakapag-salita kaya naman ay piningot ko ang kanyang tenga.
"Tulala ka na riyan oy!" biro kong sabi rito at mukhang biglang natauhan.
"Anong ginagawa mo rito?" tanong niya habang nawawala na ang pagka-bigla sa kanyang mukha.
"Bakit ayaw mo ba?" biro ko pa ulit sa kanya. Napakamot naman siya sa kanyang ulo.
"Hindi naman sa ganoon, nabigla lang akong naparito ka," mahina niyang sabi at naka-pout pa ito. Natawa ako sa hitsura niyang parang bata.
"Ang totoo niyan ay may naghahanap sayo kaya naparito ako, sinamahan ko siyang pumunta rito para kausapin ka," mahina kong sabi sa kanya. 'Yon naman talaga ang totoo, baka kasi mag-expect na naman siya ng kung ano-ano masisi pa ako. Kumunot ang noo niya.
"Sino?" takang tanong niya. Nagkibit balikat lang ako.
"Puntahan mo na siya sa sala at nag-hihintay na siya sayo," mahina kong sabi sabay talikod kay Miguel. Narinig ko ang pagbuga nito ng hangin.
"Sige, susunod na ako," sabi niya at narinig ko na lang ang pag-lapat ng pintoan sa kwarto nito. Mabilis akong bumalik sa sala upang samahan si Maria sa paghihintay kay Miguel. Nakita ko siyang busy sa cellphone kaya naman ay tumikhim ako para maagaw ang attention niya.
"Nandyan ka na pala Tiana, si Miguel?" masayang sabi niya, halata sa boses nito ang excitement. Nangingislap ang kanyang mga mata at para bang matagal na talaga niyang gustong makita ang binata.
"Susunod na raw siya Maria," mahina kong sabi rito at umupo ako kaharap ng kanyang kinauupuan.
"Wow! excited pa naman akong makita siya," tila ba kinikilig na sabi ni Maria.
"Hintayin na lang natin siya," walang gana kong sagot. Ayaw ko sanang ipakitang apektado ako sa pagkikita ng dalawa. Ano ba 'tong kakaibang nararamdaman ko?
Dapat nga ay masaya ako dahil baka ma-realize ni Miguel na hindi talaga ako para sa kanya. Ako mismo ang pilit na inilalayo ang sarili kay Miguel, pero heto at nai-insecure ako kay Maria. Baka kasi magbago pa ang isip ni Miguel at mas piliin na lang nito si Maria. Ipinilig ko ang aking ulo at inalis ang anomang negatibong mangyayari.
"Tiana? naririnig mo ba ako?" tanong ni Maria na halatang may sinasabi sa akin at heto naman ako ay lumilipad ang aking isipan. Napanganga na lang ako sa kanya.
"H-ha?" nalilito kong tanong sa kanya.
"Ang sabi ko bakit ang tagal ni Miguel?" tanong nito sa akin. Napabuga tuloy ako ng hangin.
"Baka nagbibihis pa siya, hintayin na lang natin siya," sabi ko habang pilit na ngumiti rito. Tumango na lang si Maria at agad na namang naging busy sa kakadotdot sa kanyang cellphone.
Mga ilang minuto ang nakalipas ay narinig na namin ang yabag ni Miguel papalapit sa aming pwesto kaya naman ay napalingon kami ni Maria sa gawi nito.
"M-miguel?" nakangangang sambit ni Maria. Paano ba naman ay talaga namang napaka-gwapo ni Miguel. Ang bango-bango pa niya, naamoy ko rin ang sabon at shampoo na ginamit niya. Inayos niya ang buhok nito na parang nilagyan pa ng gel, naka t-shirt ito ng simpleng kulay itim na V-neck na may nakasulat na 'miss you' sa gitna ng kanyang damit na kulay ginto at naka bold letters iyon.
Nakasuot lang ito ng short na hanggang tuhod niya ang taas, plain ito at kulay khaki.
Kung si Maria man ay napanganga, paano pa kaya ako? Literal na malaglag na ang panga ko sa pagkakatitig sa kanya.
"Maria?" kunot-noong tanong ni Miguel dito, para bang hindi siya makapaniwala na nasa harapan niya ngayon si Maria.
"Ako nga Miguel!" at mabilis niya itong niyakap. Nagulat ako dahil sa biglang pagyakap ni Maria kay Miguel. Maging si Miguel man ay nagulat din sa biglaang pagyakap ni Maria rito. Umiwas ako ng tingin sa kanilang dalawa. Bigla namang kinalas ni Miguel ang pagkakayakap ni Maria rito. Nalilito niya itong tiningnan.
"Maupo muna tayo Maria," mahinang sabi ni Miguel at tinanguan naman niya ako. Umupo ako sa kaninang inuupuan ko. Akmang tatabi sana si Miguel sa akin ng bigla itong hilahin ni Maria kaya ang nangyari ay napaupo si Miguel sa kandungan ni Maria. Nagulat ito at maging ako man. Ganoon na ba ang pag-uugali niya? Mukhang hindi lang panlabas na anyo nito ang nabago, maging ang kanyang ugali ay malaki na rin ang pinagbago kaya naman ay napailing na lang ako. Tumayo si Miguel sa pagkakakandung niya ngunit bigla na lang itong niyakap ni Maria! Parang ako ang nahihiya at nababaliw kay Maria sa kanyang ginagawa.
"Maria!" mariing sabi ni Miguel at mayroon ng pagbabanta sa boses nito kaya naman ay kinalas ni Maria ang pagkakayakap niya kay Miguel. Napangisi naman ito.
"I just miss you Miguel," sabi nito at agad ng tumayo si Miguel at umupo sa kalapit na upuan. Napa-buga ito ng hangin. Matalim na tintigan ni Miguel si Maria.
"Wala namang tayo Maria para ma-miss mo ako," deretsong sabi ni Miguel kay Maria.
Namilog ang mata ko sa sinabi ni Miguel.
Kaya napalingon ako kay Maria at parang balewala lang ang sinabi rito Miguel.
"Ahm, wala nga ba Miguel?" taas kilay niyang sabi at matapang na tinitigan si Miguel sa mga mata nito. Parang naipit ako sa dalawang taong malalapit sa akin. Ramdam na ramdam ko ang tensiyong namamagitan sa dalawa. Teka lang may hindi ba ako alam sa dalawang malalapit sa akin? Litong-lito akong tumingin kay Miguel. Medyo nagulat ito sa sinabi ni Maria at biglang naging balisa ang mukha ni Miguel. Nang lumingon ito sa akin ay may takot akong nabanaag sa kanyang mga mata.
Hindi ko alam pero bigla-bigla ay kinabahan ako sa uri ng kanyang titig. Ibinalik niya ang tingin kay Maria at masama niya itong tiningnan.
"Malaking wala Maria, hindi ko alam kong bakit naririto ka ngayon," matabang niyang sabi sa kaibigan ko. Biglang bumalatay ang sakit sa mukha ni Maria. Kitang-kita ko ang sakit sa mga mata nito habang nakatutok ang paningin kay Miguel. Mas lalo lang talaga akong naguluhan sa kanilang sitwasyon. Gusto ko silang tanungin tungkol sa kanilang dalawa, kung anoman ang nangyayari ngayon sa kanila. Ngunit naging tikom lang ang aking bibig, ayaw kong makisawsaw sa kanilang dalawa dahil simula pa lang ay hindi ko alam ang kwento nilang dalawa. Nag-desisyon akong umuwi na muna sa bahay at bigyan sila ng privacy at para na rin makapag-usap ng maayos.
Akma na akong tatayo ng sumigaw si Maria.
"Gusto kita Miguel! matagal na hindi ba?" sabi ni Maria habang nakatitig kay Miguel na ngayon ay madilim na ang mukha.
Nakita ko pang kumuyom ang kanyang palad.
"Iiwan ko muna kayo para makapag-usap kayo ng maayos," sabi ko sa dalawa. Hindi ko alam ang mararamdaman ko dahil parang nag-mix na ata dahil sa gulo ng sitwasyon. Magkasabay na lumingon ang dalawa sa akin. Pinanatili kong blanko ang aking mukha, ayaw ko munang magbigay ng anomang emosyon dahil hindi ko alam kung sino sa kanila ang pakikinggan ko at papanigan, dahil mismong puso at isip ko ay hindi rin makapag-desisyon.
"Hintayin mo ako sa kwarto ko, Tiana!" mariing utos ni Miguel sa akin, kaya naman ay nanlaki ang mga mata ni Maria. Gusto sana niyang magsalita pero parang natatakot siya.
"Hindi, uuwi ako sa bahay namin, problema niyo 'yang dalawa at labas ako dyan!" sabi ko sabay talikod sa kanilang dalawa. Mukhang nakahinga naman si Maria ng maluwag. Hahayaan ko muna silang dalawa mismo ang magpaliwanag ng nangyari kanina.
"Tiana!" tawag ni Miguel sa akin, ngunit narinig kong umiiyak na si Maria.
"Miguel! huwag mo na siyang sundan pa!" sigaw nito na halata sa kanyang boses ang sakit at pagsusumamo. Hindi ko sila nilingon at mabilis akong tumakbo sa may pintoan nila. Hindi pa naman ako nakalabas ay agad ng nahila ni Miguel ang kamay ko at napaharap ako sa kanya bigla.
"Please, hintayin mo ako sa bahay niyo mamaya at magpapaliwanag ako, hmm?" malambing nitong sabi sabay haplos ng buhok ko. Parang sumikip ang dibdib ko dahil sa sinabi niya, mayroon pala talagng itinatago si Miguel sa akin, ngunit hahayaan ko na muna siyang makipag-usap kay Maria at pagkatapos ay kami namang dalawa ang dapat na mag-usap. Hindi naman ako galit kay Maria o kay Miguel. Tumango ako ng marahan.
"Sige, hihintayin kita Miguel," mahinang sabi ko. Kumalas na ako sa pagkakayakap sa kanya dahil nakita kong nakatingin si Maria sa amin. Hindi ko masyadong nakita ang kanyang mga mata ngunit nabanaag ko ang galit at sakit doon. Nakaramdama naman ako ng awa para kay Maria. Mabilis ko ng itinulak si Miguel.
"Sige na at puntahan mo na siya," sabi ko rito. Mabilis akong naglakad papalayo sa bahay nila Miguel. Gusto ko rin munang mapag-isa at mag-isip.