- Kabuuan: 44
บทที่1.
แป้งหอมกำลังเซ็ง!! เธอนั่งก้มหน้าคอตก ปวดหัวแทบระเบิด จู่ๆ ก็ถูกกล่าวหาว่าเป็นสปาย!! เธอแค่หลบแขกขี้
บทที่1. ..
ชายหนุ่มยืดตัวตรงๆ เขาปรายตามองแป้งหอมอีกครั้ง พร้อมกับพูดเหยียดๆ เขาได้กลิ่นคาวๆ จากคนตรงหน้า มันฉุ
บทที่1. ....
แป้งหอมตัดสินใจอาบน้ำ เธอมองนาฬิกาเรือนเก่าบนข้อมือเรียว เธอเหลือเวลาอีก เก้านาที สำหรับล้างคราบสกปร
บทที่2.
บทที่2.
แป้งหอมถอนใจแรงๆ ...เธอง่วง เธอเพลีย เธออยากนอน...ยิ่งเมื่อเหลือบมองเวลาที่นาฬิกาบน
บทที่2...
หญิงสาวพยายามอธิบาย คิ้วเธอขมวดแน่น มุมปากอิ่มกดจนลึกบุ๋ม เมื่อดูท่าทางฝ่ายตรงข้าม เขาไม่พยายามทำควา
บทที่3.
บทที่3.
เรียวกดจูบแรงๆ บนพื้นที่หอมติดจมูก เขาทิ้งรอยของเขาไว้ที่เนินอกข้างซ้ายของแป้งหอม เป็นรอยจ้ำๆ
บทที่4.
บทที่4.
ตี้ดๆ ...
เสียงโทรศัพท์เครื่องเล็กส่งสัญญาณเตือน มันสั่นไม่หยุด เมื่อตัวเจ้าของไม่มี
บทที่5.
บทที่5.
เรียวกะพริบเปลือกตาปริบๆ รู้สึกทึ่งเป็นครั้งแรก ผู้หญิงตรงหน้าทำงานแทบไม่มีเวลาพัก
บทที่6.
บทที่6.
“ผับอยู่ชั้นล่างสุด...ชั้นถัดไปเป็นห้างสรรพสินค้า”
คงเป็นเพราะมัวแต่ก้มหน้าทำงาน เธอเดินเข้าเด
บทที่7.
บทที่7.
เรียวอมยิ้ม ยอมสตาร์ทรถยนต์ บังคับรถยนต์สมรรถนะสูงให้วิ่งฉิวบนท้องถนน ขนาบข้างด้วยร
บทที่8.
บทที่8.
“คุณ...กินข้าวเสร็จกลับเข้าบริษัทอีกหรือเปล่าคะ” หญิงสาวถามเพราะอยากรู้ เธออยากกลับ
บทที่9.
บทที่9.
“ทานข้าวได้แล้วค่ะหนุ่มๆ” ปูชิดาโผล่หน้ามาจากครัว หล่อนร้องเรียกแขกผู้มาเยือนกับสาม
บทที่9...
“หอมไม่เห็นรู้สึก แค่โทรศัพท์เองค่ะ” หญิงสาวพยายามแย้ง หล่อนพยายาม ‘ยัด’ โทรศัพท์เจ้าปัญหาคืนให้เจ้า
บทที่10.
บทที่10.
“เราจะไปไหนกันคะ?” เรียวขับรถยนต์เองวันนี้ เขาใช้ความเร็วในการขับเคลื่อนแบบที่ช้าท
บทที่10...
แป้งหอมย่นจมูก หากเธอถูกไล่ออกเพราะความปากมากของเพื่อนบ้านแสนดี เธอจะโวยให้แหลกกันไปข้าง ได้งานใหม่แ
บทที่11.
บทที่11.
แป้งหอมฟังเสียงเรียวเพลินๆ เธอยืนนิ่งรอเงียบๆ ส่งยิ้มให้ชายหนุ่มในบางครั้งที่เขาหันมาสบตาเธอ
บทที่11...
มันคงเป็นจังหวะดีๆ ของเรียว เขาไม่ได้หน้าแตกกับคำอ้าง เมื่อภาพปรากฏขึ้นบนจอ เป็นฉากแอคชั่นของภาพยนตร
บทที่12.
บทที่12.
เปรียวเปิดประตูห้องพักของแป้งหอม เขานำอาหารตามสั่งมาส่งให้เจ้านาย พร้อมกับโทรศัพท
บทที่12...
เรียวนิ่งคิด เขามาทำบ้าอะไรอยู่ที่นี่ เวลานี้หากเขาไม่อยู่ในห้องแป้งหอม เขาน่าจะกำลังอยู่หน้าเคาน์เต
บทที่13.
บทที่13.
เรียวลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตาของเขามีแววหวาน ชายหนุ่มสอดมือลงไปในกระเป๋ากางเกง เขาล้วงโทรศัพท์เคร
บทที่13...
แป้งหอมยิ้มออก มีคนเข้าใจ แค่นี้แหละสิ่งที่เธอพอใจ หญิงสาวถอยหลังกลับช้าๆ เธอพยายามย่องให้เงียบที่สุ
บทที่14.
บทที่14.
ไม่เคยคิดล่วงหน้า แต่ก็ต้องเตรียมหาวิธีเอาตัวรอดไว้ สัญชาตญาณกระหน่ำเตือนรุนแรงแบบ
บทที่15.
บทที่15.
“หอมเป็นเลขาฯ ที่ใช้ไม่ได้เลยใช่ไหมคะ แขกของเจ้านายมาตั้งนานแล้ว หอมดันไม่รีบหาน้ำ
บทที่16.
บทที่16.
เรียวนั่งหน้าตึงกระดกแก้วบรั่นดีรอบที่สามสิบ เขาดื่มเหมือนรีบ เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโ
บทที่16...
ระยะทางไม่ไกลเท่าไหร่หรอก หากต้องแบกเรียวกลับที่พัก แต่เธอคนเดียวคงแบกไม่ไหว เห็นจากภายนอกว่าเรียวมี
บทที่17.
บทที่17.
แป้งหอมยกมือเท้าเอว “ถ้าคุณอายุน้อยกว่าหอมนะ หอมสัญญาเลย หอมจะบิดคุณให้เนื้อเขียว
บทที่18.
บทที่18.
ปัง!! แป้งหอมมองประตูห้องนอนตาค้าง คนเมาแทบทรงตัวไม่อยู่เผ่นแน่บเข้าไปในห้อ
บทที่18...
เรียวขำกับการปรามาสของแป้งหอม เขาไม่ใช่คนผอม เขารู้ตัวเองดี ใต้เสื้อตัวที่สวมมีแต่กล้ามเนื้อและพละกำ
บทที่19.
บทที่19.
“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะคะ ห้ามขยับเข้ามาใกล้หอมเด็ดขาด” ปลายนิ้วสั่นระริกชี้หน้าเรีย
บทที่20.
บทที่20.
เกิดอะไรขึ้น!! เปรียวได้แต่ถามตัวเองในใจ เจ้านายไม่มีทางเปิดปากบอกแน่ แป้งหอมเองก็
บทที่21.
บทที่21.
เหมือนพายุลูกใหญ่ถล่มใส่ตนเอง เรียวยืนตัวแข็งมองโทรศัพท์เครื่องเก่าที่วางแหมะอยู่บ
บทที่22.
บทที่22.
“หนูหอม...อ้าวลูกชาย ทำไมออกมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะ” เรียวฝืนยิ้ม ไม่คิดว่าคนที่โผล่มาข
บทที่22...
เรียวเองก็เช่นกัน เขาไม่ชอบถูกบิดา มารดาบงการ
เขาแหกกรงขังออกมา เพื่อใช้ชีวิตในแบบที่ตนเองต้องการ
เปรี
บทที่23.
บทที่23.
“หอมคิดว่าจะหนีฉันพ้นจริงๆ น่ะเหรอ”
คำพูดของเรียวเล่นเอาแป้งหอมตาขวาง เขาทำท่าเหมือ
บทที่24.
บทที่24.
ความกระสันสาดใส่ทุกทิศ รสหวานหอมชวนใจกระเจิงโถมเข้าใส่ เสียงห้ามที่คิดว่าดังเหมือนฟ้าถล่ม ดั
บทที่25.
บทที่25.
เรียวกลอกตามองบน หลังกวาดตามองหาแป้งหอมทั้งห้องแล้วไม่เจอ แสงแดดอ่อนๆ แยงลอดชายผ้า
บทที่26.
บทที่26.
อาหารโปรดที่สั่งให้ในครัวทำขึ้นโต๊ะ ถูกยกมาเสิร์ฟหลังจากเผ่นออกมาจากห้องครัวได้ไม่
บทที่26...
หลังจากยื้อเวลาจนแน่ใจว่าใครบางคนที่ตนเองตั้งใจหลบหน้าไม่อยู่ในที่นั้นแล้ว แป้งหอมก็เลยย้อนกลับมาลงม
บทที่27.
บทที่27.
เรียวอารมณ์ดีทั้งวัน ขนมที่กินแกล้มกับน้ำชาตอนบ่ายก็ถูกปาก ถึงแม้จะรำคาญบรรดาเพื่อ
บทที่28.
จู่ๆ ก็ถูกใครบางคนกระชากเข้าไปในมุมมืดข้างซอกตึก แป้งหอมอยากร้องสะบักสะบอม แต่ก็ร้องไม่ออก
บทที่28...
การเรียนรู้ไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ แถมคนที่มัลลิกาส่งมาช่วยก็กระตือรือร้นไปด้วย งานที่ควรเหนื่อยเลยไม่เ
บทที่29.
“ป๊าครับ แม่ครับผมมีอะไรจะบอก” อึดอัดใจมาทั้งวันในที่สุดก็ปลงตก เรียวตัดสินใจเปิดอกพูดกับบ
บทที่30.
บทที่30.
ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว หลังจากกวาดตามองไปรอบๆ ตัวแล้วไม่เจอสิ่งที่ทำให้ตนเองระแวงมาทั้งว
บทที่31.
บทที่31.
คงเพราะแป้งหอมใจเวลาคิดนานเกินไป คนที่มีความอดทนต่ำอย่างเรียวเลยตัดสินใจแทนเสียงเอ
เรื่องราวน่าติดตามมากค่ะ
22/07
0ชอบค่ะ
21/07
0ดีอยูุ่นะ
23/06
0ขอบคุณ
06/01
0สนุกดีค่ะ
28/12
0คือดีมากกกก
11/12
0สนุกมาก
10/12
1อ่านสนุกค่ะ แต่จบเร็วไปหน่อยอ่ะค่ะ
03/12
0ดีมากค่ะชอบมาก
01/12
0ชอบค่ะ
21/11
0