เมื่อกินกันไปได้สักพัก ทุกคนต่างก็เริ่มมึนเมาไม่น้อย มีก็แต่นุ ป้อง ทัพ ดีมและไก่เท่านั้นที่ยังพอมีสติ
“ กูว่าไออิงแม่งเริ่มไม่ไหวละ “ นุพูดขึ้นพลางจับอิงให้นั่งดีๆ เพราะตอนนี้ตัวของอิงนั้นกำลังโยกไปโยกมาด้วยความมึนเมาเพราะกินไปเยอะพอสมควรเหมือนกัน
“ พามันกลับห้องดีกว่ามั้งพี่ “ ดีมพูดขึ้น ซึ่งตัวเขานั้นก็เพียงแค่มึนเล็กน้อยเท่านั้นแต่ยังพอที่จะกลับห้องถูก
“ เดี๋ยวผมพากลับเอง “ ทัพพูดขึ้น ทำให้ทั้งหมดหันไปมองเด็กหนุ่มตรงหน้าทันที
“ กูว่าไม่ต้องหรอก เดี๋ยวให้ไปดีมมันพากลับ “ ป้องพูดขึ้น ทัพหันไปมองทางป้องนิดๆ
“ อย่ายุ่ง “ ทัพตอบกลับไปนิ่งๆ
“ อย่าบอกนะว่าพวกมึงจะตีกันอีกแล้วอ่ะ “ นุพูดดักด้วยความอ่อนใจ
“ ให้ไอทัพมันเอากลับไปก็ได้พี่ ยังไงมันก็ผัวเมียกัน “ ไก่บอก ป้องถอนหายใจออกมานิดๆแต่ก็ไม่ได้พูดค้านอะไรออกไป ทัพจึงค่อยๆประคองอิงให้มาซบที่ตัวเองแล้วอุ้มร่างบางในท่าเจ้าหญิง
“ เอาเบอร์มึงมาดิ๊ทัพ ไว้มีอะไรกูจะได้โทรหา “ ไก่พูดขึ้นพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมาเพราะเขาเองก็ไม่ได้ไว้ใจทัพมากเท่าไหร่นักเพราะยังรู้จักกันได้ไม่นาน ทัพเองก็บอกเบอร์ตัวเองให้กับไก่
“ ผมขอตัวก่อน “ ทัพพูดเพียงแค่นั้นก็อุ้มอิงไปที่รถของตัวเองซึ่งจอดอยู่ไม่ไกล
หลังจากนั้นร่างสูงของทัพก็พาอีกคนมาที่คอนโดของตัวเองเป็นครั้งที่สอง เมื่อมาถึงคอนโดเขาก็จัดการอุ้มร่างบางขึ้นไปข้างบนทันที และพอถึงห้องเขาก็จับให้อิงนอนลงบนที่นอนอย่างแผ่วเบาพร้อมกับเดินไปยังห้องน้ำเพื่อเอากะละมังกับผ้าเพื่อมาชุบทำความสะอาดร่างกายให้กับอิง เมื่อถอดเสื้อผ้าของอิงเสร็จแล้ว เขาก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองจากตู้เอามาใส่ให้กับคนที่นอนเมาไม่รู้เรื่อง และถ้าถามว่าเขามีอารมณ์กับร่างกายที่ขาวเนียนของอีกคนมั้ย เขาบอกได้เลยว่าเขามี แต่เพราะเขาไม่อยากรังแกอีกฝ่ายเขาจึงต้องข่ออารมณ์ของตัวเองไว้ และใช่..ในคืนนั้นเขากับอิงไม่ได้มีอะไรกันอย่างที่อีกคนเข้าใจและถ้าบอกว่าอิงปล้ำเขาจริงมั้ยเขาบอกเลยว่าจริงแต่เขาห้ามเอาไว้ทันเขาและอิง มีเพียงแค่จูบกันเท่านั้น ส่วนสาเหตุที่เขาทำแบบนั้นนั่นก็เพราะ..
“ อื้อออออ “ เสียงครางของอิงทำให้ทัพหลุดจากพวังที่กำลังนึกถึงเรื่องราวของเขาและอิงอยู่ ทัพรีบน้ำกะละมังเล็กและผ้าเอาไปเก็บไว้ที่เดิม และเดินไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อที่จะเปลี่ยนมัน เมื่อทำอะไรเสร็จแล้วเขาจึงเดินมานอนข้างๆอิงพร้อมกับดึงอีกคนเข้ามากอดพลางหอมไปที่หน้าผากเนียนอย่างแผ่วเบา
“ ฝันดีนะ “ เสียงนุ่มของทัพพูดขึ้นแล้วหลับตามอีกคนไปทันที
.
.
เช้าวันต่อมา
อิงค่อยๆขยับร่างกายนิดๆแต่ก็ต้องยกมือกุมขมับตัวเองเพราะรู้สึกปวดหัวไม่น้อย
“ เชี้ยเอ้ยยยนี่กูแฮงค์อีกแล้วหรอวะ “ อิงพูดขึ้นแต่ดวงตาหวานของอิงยังคงหลับอยู่
“ ตื่นแล้วหรอ “ เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้น ทำให้อิงรีบลืมตาและหันไปมองทางต้นเสียงทันที และก็พบว่าทัพกำลังยืนกอดอกพิงประตูมองมาทางเขาอยู่
“ มึง!! “ อิงขมวดคิ้วมองหน้าทัพด้วยความตกใจ
“ ตื่นแล้วก็ไปล้างหน้าล้างตาซะ จะได้มากินอะไรรองท้อง ผมทำข้าวต้มแล้วก็ทำน้ำขิงเอาไว้ให้ จะได้กินแก้แฮงค์ “ ทัพพูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาหาอิง อิงลุกขึ้นแล้วมองหน้าทัพด้วยความไม่พอใจทันที ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกปวดหัวมากแค่ไหนก็ตาม แต่ด้วยความที่เขารู้สึกไม่ชอบหน้าทัพอยู่แล้ว มันเลยทำให้เขาลืมอาการปวดหัวลงไปทันที และส่วนเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงไม่ชอบทัพนั่นก็เพราะไอเด็กนั่นมันชอบเข้ามาวุ่นวายกับเขา
“ มึงเสือกอะไรด้วยเนี้ย แล้วนี่กูมาอยู่นี่ได้ไง “ อิงขมวดคิ้วถามออกไปพร้อมกับเงยหน้ามองไปรอบๆอย่างสังเกต และเขาก็พบว่าเขาได้มานอนอยู่ที่ห้องของร่างสูงอีกครั้ง
“ เมาเหมือนเปาๆแบบนั้น คิดว่าผมจะปล่อยให้พี่ไปนอนที่อื่นงั้นหรอ “ ทัพกอดอกแล้วจ้องหน้าอิงเขม็ง อิงขมวดคิ้วแน่นแล้วถามด้วยความสงสัย
“ เปาเปา? “
“ หมาหน้าคอนโดน่ะ “ ทัพตอบ
อิงเบิกตากว้างแล้วปาหมอนใส่ทัพทันที
พลั่ก!
“ หมาพ่อมึงสิสัส!! “
ทัพยิ้มขำเมื่อกวนโมโหอีกฝ่ายได้
“ ลุกสิ จะได้ไปกินข้าว “ ทัพบอก
“ เรื่องอะไรกูต้องทำตามมึงด้วย “ อิงเชิดหน้าขึ้นนิดๆ พลางนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขาจึงค่อยๆก้มมองตัวเองนิดๆแล้วพบว่าบนร่างกายของเขามีเสื้อผ้าของร่างสูงอยู่
“ นี่มึงอย่าบอกนะว่าเสื้อผ้าพวกนี้.. “ อิงชี้หน้าทัพพลางขมวดคิ้วแน่น
“ ผมเปลี่ยนให้เอง “ ทัพยกยิ้มมุมปากนิดๆ
“ แล้วเมื่อคืนมึงกับกู… “ อิงกลืนน้ำลายลงคอนิดๆ ทัพเองก็ไหวไหล่เล็กน้อยและไม่ได้ตอบคำถามของอิง
“ นี่อย่าบอกนะว่ามึงกับกูได้กันอีกแล้วอ่ะ!! “ อิงอ้าปากค้างอย่างอึ้งๆ ทัพส่ายหน้าน้อยๆแล้วนั่งลงข้างๆอิง
“ ไปอาบน้ำไป จะได้แต่งตัวไปมอ “ ทัพบอก อิงจ้องมองทัพอยู่แบบนั้นเพราะต้องการคำตอบที่ชัดเจนซึ่งอีกฝ่ายยังไม่ให้เขา
“ จะอาบเองหรือจะให้อาบให้ “ ทัพพูดขู่ ซึ่งแน่นอนว่ามันได้ผล เพราะอิงรีบลงจากเตียงและเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่อีกฝ่ายวางไว้ให้และเข้าห้องน้ำไปทันที ทัพได้แต่มองตามหลังไปยิ้มๆ พลางนึกอะไรบางอย่างในช่วงเวลาที่ผ่านมา..
เมื่ออิงอาบน้ำเสร็จ เขาก็เดินพันผ้าเช็ดตัวออกมานอกห้องน้ำด้วยความลืมตัว ทัพที่นอนพิงหัวเตียงเล่นโทรศัพท์อยู่นั้นหันไปมองทางอิงทันที
“ มองเชี้ยไร “ อิงหันไปมองทัพตาขว้าง และถ้าถามว่าเขาอายมั้ยที่เดินพันผ้าเช็ดตัวออกมาแบบนี้ เขาบอกตรงๆว่าเขาไม่อาย เพราะเขาถือว่าตัวของเขานั้นเป็นรุก ไม่มีอะไรที่จะต้องอายอยู่แล้วซึ่งคนที่ควรจะอายน่าจะเป็นอีกคนนึงมากกว่า
“ มองไม่ได้? “ ทัพยกยิ้มมุมปากยิ้มๆ
“ หน้ากูเหมือนแม่มึงรึไง มองจัง “ อิงหันไปพูดใส่อย่างหาเรื่อง
เขาเองก็ยอมรับเลยว่าที่เขาพูดไม่ดีกับไอเด็กนั่นเป็นความจงใจที่เขาตั้งใจทำล้วนๆ เอาจริงๆถึงเขาจะปากไม่ดีหรือเรียกอีกอย่างว่าปากหมา แต่เขาก็ไม่ได้หมาขนาดที่ว่าจะด่าอะไรขนาดนั้น ซึ่งที่เขาทำมาทั้งหมดเขาตั้งใจให้ไอเด็กเวรนั่นมันรับไม่ได้และหนีออกไปจากเขาซะ ดีกว่าต้องมาทนเขาด่าทุกครั้งที่เจอหน้ากันแบบนี้
“ ถ้าเป็นแม่ของลูกก็ได้นะ “ ทัพพูดยิ้มๆ อิงปากระป๋องแป้งที่อยู่ในมือไปทางทัพทันที แต่ร่างสูงก็รับได้พร้อมกับหัวเราะในลำคออย่างขำๆ
“ หัวเราะหาพ่อมึงหรอไง! “ อิงถลึงตาใส่ทัพอย่างดุดุ
“ หึหึหึ รุนแรงนะเราอ่ะ “ ทัพแกล้งแซว
“ เสือก! “ อิงมองหน้าทัพอย่างเคืองๆและเดินดุ่มๆไปยังตู้เสื้อผ้าของทัพอย่างถือวิสาสะเพื่อหาชุดที่จะใส่ไปมหาลัย แต่ไม่ว่าจะเปิดดูตู้ไหนเขาก็ไม่เห็นชุดนักศึกษาเลยสักชุด
“ กูลืมถาม นี่มึงขึ้นมหาลัยยังวะ “ อิงหันไปขมวดคิ้วใส่ทัพด้วยความสงสัย
“ ประมาณปีหน้าครับ “ ทัพบอก อิงพยักหน้ารับและไม่รู้สึกแปลกใจเลยว่าทำไมอีกฝ่ายถึงไม่มีชุดนักศึกษา
“ ผมไปซื้อมาให้แล้วนะ “ ทัพยื่นถุงกระดาษสีน้ำตาลส่งไปให้อิง ซึ่งอิงเองก็รู้สึกงงไม่น้อยว่าอีกฝ่ายไปซื้อมาให้เขาตอนไหน และรู้ได้ยังไงว่าเขาใส่ไซส์อะไร
“ มึงแน่ใจนะว่ากะไซส์กูถูกอ่ะ “ อิงมองทัพสลับกับถุงน้ำตาลในมือ
“ ลองใส่ดูสิ แล้วจะรู้ว่าถูกหรือเปล่า “ ทัพมองอิงนิ่งๆแต่มุมปากกลับมารอยยิ้มติดอยู่ อิงชั่งใจสักพักและก็เดินไปยังห้องน้ำเพื่อไปลองเสื้อและกางเกงที่อีกฝ่ายซื้อมา เมื่อลองเสร็จอิงก็ดูตัวเองในกระจกและพบว่ามันพอดีกับเขามากๆ มากจนน่าแปลกใจ อิงเปิดประตูห้องน้ำเดินออกมาด้วยท่าทีปกติและไม่เอ่ยชมอีกฝ่ายว่าเลือกเสื้อและกางเกงได้ถูกต้อง
“ ผมบอกแล้วว่าพอดี “ ทัพพูดขึ้นยิ้มๆ อิงปลายตามองทัพเล็กน้อย
“ แล้วไงต่อ “ อิงเชิดหน้าอย่างวางมาด ทัพยิ้มมุมปากนิดๆแล้วเดินไปยังหัวเตียงเพื่อหยิบลูกอม
“ มึงนี่ติดลูกอมเนอะ “ อิงพูดขึ้นลอยๆ ทัพหันหน้าไปมองอิงนิดๆ
“ ก็ไม่มีปากใครให้ติดนี่ “ ร่างสูงอมยิ้มแล้วแกะลูกอมใส่ปาก
“ อยากลองติดตีนดูมั้ยละครับ หื้ม!? “ อิงมองหน้าทัพอย่างหาเรื่อง ทัพหัวเราะในลำคอเล็กน้อย
“ ประสาท “ อิงพูดแค่นั้นก็เดินออกนอกห้องไปทันที ทัพเองก็ได้แต่มองตามไปยิ้มๆแล้วหันไปเก็บที่นอนให้เรียบร้อยก่อนที่จะตามออกไป
อิงมองไปยังโต๊ะกินข้าวที่มีชามข้าวต้มอยู่พร้อมกับแก้วน้ำขิงอย่างที่อีกคนบอก แต่เขาเห็นเพียงแค่ชุดเดียวเท่านั้น
“ แล้วของมึงอ่ะ “ อิงถามขึ้นพร้อมกับนั่งลง ทัพที่เดินตามมาก็ยิ้มให้อีกฝ่ายน้อยๆแล้วแกล้งถามกลับไป
“ ห่วงผมหรอ “
//กูไม่น่าถามแม่งเลย// อิงได้แต่พึมพำบอกกับตัวเองอย่างเซ็งๆ
“ หึหึหึ “ ทัพยิ้มมุมปาก
“ กินเถอะครับ จะได้ไปมหาลัย “ ร่างสูงเอ่ยเสียงนุ่ม อิงเองก็ขี้เกียจต่อปากต่อคกับอีกฝ่ายแล้ว จึงนั่งกินไปเงียบๆในที่ของตัวเอง
เมื่อกินหมดร่างสูงก็จัดการหยิบชามของเขาเอาไปเก็บแล้วล้างให้ทันที อิงได้แต่มองตามด้วยความรู้สึกๆแปลกๆเพราะไม่เคยมีใครทำให้เขาแบบนี้
“ เดี๋ยวผมไปส่งนะ “ ทัพบอกพร้อมกับเดินมาหาคนที่นั่งอยู่เมื่อล้างชามเสร็จแล้ว อิงพยักหน้านิดๆเพราะตัวของเขาไม่ได้เอารถมาไว้ที่นี่
++++++++++++++