"S-Shane uwi na tayo please? Magkakasakit ka na niyan" pagmamakaawa ni Ash sa akin pero di ko siya pinakinggan.
"Just leave me alone Ash. Kaya ko na sarili ko" sagot ko sa kanya.
Kahapon pa natapos ang libing ni Justice at madaling araw na ngayon. Oo, hanggang ngayon di pa rin ako umuuwi.
Kahit pinapauwi na nilang lahat ako di ako sumunod. Isa isa ko silang pinaalis dahil ayokong may kasama ako.
Naramdaman ko ang paglalakad ni Ash palayo sa akin. Katabi ko ngayon si Justice, hindi ako umaalis sa puntod niya. Ayoko ko siyang iwan. Di ko gustong iwanan ang taong mahal ko.
"I cant believe im saying this pero di mo ba namimiss ang baby mo? Please naman oh, gumising ka na dyan. Kahit ngayon lang please?" unti unti na naman tumutulo ang luha ko.
Hindi ko talaga mapigilan ang pagtulo eh. May sariling pag-iisip ang mga mata ko.
"S-Sorry kung di ko pa m-matutupad ang kahilingan mong maging m-masaya ako sa buhay. Ang h-hirap kasi eh" pagkatapos ko sabihin yun ay niyakap ko ang mga tuhod ko at yumuko.
Im sorry Justice. Dahil sakin maaga kang nawala. Dapat kasi di mo na ginawa yun, dapat di ka nagsakripisyo dahil lang sa akin.
*Sky Grumbling*
*Rain pours*
"G-Grabe ka n-naman umiyak Justice..." sabi ko na may halong konting tawa habang nakatingin sa langit.
3AM.
Yes, 3 AM na ng madaling araw. Ako nalang mag-isa dito. Hindi na bumalik sina Ash at tita. Di rin naman nila ako mapipilit na sumama sa kanila.
Nakaupo pa rin ako sa tabi ng puntod ni Justice habang malakas na bumubuhos ang ulan. Kasabay nito ang pagbuhos din ng mga luha kong hindi maubos-ubos dahil sa sakit.
Ayoko na, akala ko kakayanin ko to pero mukhang hindi. Gusto ko ng sum--Huh? Bakit biglang nawala ang buhos ng ulan sa katawan ko eh di naman ako nakapay--
"C-Chan?" tiningnan niya lang ako ng diretso habang pinapayungan.
May cast siya sa isang kamay niya at may mga pasa pa din. Siya naman yung nababasa kaya tumayo agad at inilevel ang payong.
"A-Anong ginagawa mo dito? M-Magaling ka na b-ba? K-Kailan ka pa naka--" di ko natapos ang sasabihin ko dahil bigla niyang tinapon ang payong at hinila ako para mayakap.
Ilang sandali pa ay bumitaw na din siya sa pagkakayakap sa akin. Ngayon pareho na kaming basa.
" neo michyeoss-eo? juggo sipni? (Are you crazy? Do you wish to die? Huh?)" tumaas ang tono boses niya habang nagsasalita.
Hindi ko siya sinagot. Wala akong ganang magsalita. Gusto ko lang umiyak. Umiyak ng umiyak dahil sa sakit.
" ige geuga wonhaneun geollo jeongmallo saeng-gaghani? (Do you really think this is what he wants?) He didnt give his heart just so you could let it die slowly, he gave it to you because he wanted to save you. He wanted to let you live because he love's you and he cant afford to lose you. Seeing you like this, broken and slowly dying, do you honestly think he's happy?" hindi ako makasagot sa kanya.
Sa halip ay mas lalo akong naiyak. Alam ko naman yun eh. Alam kong hindi matutuwa si Justice sa kalagayan ko ngayon, pero ano bang magagawa ko? Nagmahal lang naman ako pero bakit kinuha pa ng maaga? Bakit di man lang kami nagkausap ng buhay pa siya? Bakit kailangan niya pang ibigay ang puso niya sa akin? Pwede naman akong nalang! Ako nalang sana yung kinuha at hindi siya!
"If only I could turn back time and the events. I would die for you, I'd sacrifice myself just so both of you can live a happy life. At least in that way, I know I made you happy somehow because you can be with him but I cant..." humarap ako sa kanya dahil sa sinabi niya. At nakita kong may mga tumutulo na din ang mga luha mula sa mata niya. "You're not the only one hurting Shane Zia. Seeing you like this, it hurts as fuck. It's also killing me. If only I can switch place with Justice, I will never regret it if that means I can see your perfect smile again up in the heaven"
Agad niya akong niyakap kaya napahagulgol na naman ako. Tagos sa puso yung sinabi ni Chan.
"Cry all you want now but dont cry again the next day. It will only hurt Justice and me." sabi niya sabay hagod sa likod ko.
Ilang sandali pa ay humiwalay naman ako sa yakap niya. Unti unti na rin tumila ang ulan na kanina pang bumubuhos kaya pinahiran niya ang mukha ko.
"Y-You're right. Sorry kung lugmok pa din ako. Masakit lang talaga eh..." pagsisimula ko. Siguro oras na din to para palayain ko na siya, silang dalawa ni Kenneth. Ayoko nang paasahin pa siya dahil alam kong matagal pa bago ako makakamove-on at hindi na talaga mawawala sa puso ko si Justice kasi magkaisa na kaming dalawa ngayon. "That's why Im setting you free. You dont have to worry for me anymore, di mo na kailangan gawin ang lahat para mapagaan ang loob ko. Go find another woman who will love you wholeheartedly. Okay?"
Hindi ko nakita ang lungkot sa mukha ni Chan. Sa halip ay binigyan niya lang ako ng isang matamis ngiti. Masaya ba siyang pinalaya ko na siya?
"Oh honey I wish I could but you're the only woman I'll ever love. I will never regret waiting for you if that means I get to be with you. Just dont push me away okay?I will never leave you. I am willing to wait and I will help you cope with the loss. Okay? Okay? I love you very much, from the bottom of my hypothalamus and that will never fade. Understand?" nakangiti niyang saad. Ang sincere ng mga mata niya.
Parang gumaan ng konti ang pakiramdam ko dahil sa mga ngiti niya at mata niya.
"Okay. Di na kita pipilitin lumayo, di ka naman din magpapapigil sa gusto mo pero di ko alam kung kailan ulit ako makakabangon. I cant assure you na makakamove-on ako agad. I hope you understand Chan" page-explain ko sa kanya.
"Of course I know that. I know I cant replace Justice in your heart, specially because it's his heart. geuleona geuleom-edo bulguhago naneun yangseongjawa gatda. (But nevertheless, I am like a proton) Full of positivities, so I know that the day will come you'll also learn to love me again like you used to before. Thank you." medyo natawa siya ng slight sa sinabi niyang puso ni Justice ang puso ko ngayon kaya natawa din ako ng slight.
Inabot naman niya ang kamay niya kaya inabot ko din yung akin. Agad niya akong hinila papuntang sasakyan niya.
Pagkarating namin dun ay kumuha siya ng jacket. Ngayon ko lang narealize na basa na pala talaga kami at ang ginaw na ng pakiramdam ko. Parang nanghihina na din ako kaya inalalayan niya akong makapasok sa kotse at sumunod din naman siya.
Bago niya pa pinaandar ang makina ay nagsalita ako.
"P-Pwede mo ba a-akong dalhin kay K-Kenneth?" sabi ko sa kanya. Hindi naman siya sumagot agad dahil pinaandar niya pa ang kotse.
"Later. I will take you to him but first, im taking you home. You need to change clothes, eat and then rest. After that, you can do whatever you want. Is that clear?" nakuu. Umaandar ang pagiging authorative ng oppa niyo.
"Tss. Oppa, yes oppa." pacute kong sabi na ikinainis pero may halong tawa niya.
Nakalabas na kami sa cementery at ngayon ay nasa highway na. Di ko alam kung kaninong bahay ang uuwian ko pero siguro nga tama si Chan.
I need to fix myself first bago ako lumabas ulit at harapin ang katotohanan. Kailangan kong gawin ang mga bagay para wala ng iba pang masaktan.
Palalayain ko na si Kenneth. Hindi niya deserve ang maghintay sa isang katulad ko, alam kong may nakalaan sa kanyang karapat-dapat talaga.
"You can sleep here you know. ajig meon gil-ida. (It's still a long way home)" natatawa niyang sabi.
May naiisip na naman siguro tong kalokohan eh.
"Anong long way home? Eh sa downtown lang naman ang condo mo at condo ko. Loko" basag ko sa trip niya.
"Tss. I was going to say Im taking you to Seoul but I guess now's not the time to joke. But seriously, get some sleep. Im taking you to your parents, they're also worried sick." pagkatapos niya sabihin yun ay parang naguilty ako.
Nakalimutan ko na sila dahil masyadong occupied ang utak at puso ko sa nangyari kay Justice. Haaay naku 😞
"Okay" tipid kong sagot at inadjust ang upuan ng kotse.
Hindi ko na din kaya ang pagod. Gusto ng bumigay ng katawan ko kaya matutulog na muna ako para pagdating namin sa bahay ay may lakas na ako.