Pinaliwanag naming kay Bea at Ken ang nangyari kahapon at gulat na gulat na gulat naman sila.
“We’ll train tomorrow, with the rest of our friends.” Anunsyo ni Thana.
“Hindi ba sabi mo kanina, may mas worst ka pa na ibabalita?”
Hindi mapakali si Thana noong pinaalala ni Ken ang sinabi niya kanina.
“I think, totoo ‘yong sinasabi ni Jacob na may taong tumutulong sakanila.”
“Correction, hindi pa natin alam kung tinutulungan niya ba talaga sila.” Pagkokorek naman ni Third kay Thana.
“If that’s the case, kailangan nating makilala kung sino siya, kailangan nating malaman kung kakampi ba siya o hindi.” Sambit ko.
“Eh ano namang bad news doon?” kontra ni Third.
“That’s the bad news, we don’t know his identity. Paano kung pinaglalaruan lang tayo ng taong ‘yon?” sabat naman ni Trisha, ‘yong babaeng umatake saamin kahapon.
“Hindi niyo naman pala sigurado kung mapagkakatiwalaan pero naniwala parin kayo na kami ‘yong makakatulong sainyong makaligtas?” bakas sa boses ni Third ang inis.
“It’s not like we have a choice!” rebut naman ni Trisha.
“Stop it, you two! Para kayong mga bata. I want to know the name of the person who went missing, their identity and appearance, we’ll conduct a search for them.” ani Thana.
“Babae, kasing tangkad lang ni Trisha, her name is Sofia.” Sagot naman noong Clarence.
“When did you last seen her?” si Ken.
Nagsabihan sila kung kalian nila huling nakita si Sofia pero lahat sila ay magkakaibang oras ang sinasabi.
“Kasama ba natin siya no’ng nagdinner kanina?”
“Yes.”
So, nawala siya no’ng pagkatapos naming kumain.
“Anong oras niyo nalaman na nawawala siya?”
“Mga bandang 7 PM.” Sagot ni Trisha.
“Ikaw ba ‘yong kasama niya sa kwarto?” tanong ko.
Tumango si Trisha.
“Nalaman ko na nawawala siya noong hindi pa siya bumabalik sa kwarto naming dalawa.”
Ilang mga tanong pa ang sinagot ng kabilang panig, hanggang sa napagdesisyunan namin na magsimula nang maghanap habang hindi pa masyadong matagal noong nawala siya dahil kung talagang sinubukan niyang tumakas, maaaring napahamak na siya sa kagubatan, gabi na at mapahamak na kaya kung tama nga ang hinala namin, kung sisimulan na naming maghanap, maaari pa naming siyang mailigtas.
“I couldn’t find a trace of her.” Hingal na sabi ni Ken.
“Let’s split up, nang sa ganoon, mas madali natin siyang mahahanap.”
Nanlaki ang mata nilang dalawa. Itinapat saakin ni Bea ang flashlight na dala niya.
“Hibang ka ba? Delikado ngayon dito lalo na at gabing-gabi na, malay ba nating may kung anong malaking hayop nalang bigla ang lumapa saatin, hindi natin matutulungan ang isa’t-isa kaagad.” ani Bea.
“I know, that’s why sumama ka kay Ken, I’ll look for her to the other direction.”
Si Ken naman ngayon ang nagtapat ng flashlight niya sa mukha ko.
“Stop pointing me your flashlights!”
“Dapat lang na tutukan ka ng flashlights nang magising ka sa sinasabi mo, we’re not leaving each other’s sides.”
I rolled my eyes.
“It’s okay, sasama ko si Jelcy saakin.”
Mabuti nalang at dumating si Thana.
“Edi mas lalong hindi ako papayag.” Pagpupumilit ni Ken.
“Kenzyren!” mahinang sigaw ko sakanya.
Agad siyang napatahimik nang sabihin ko ang buong pangalan niya.
“What? Do you think I’ll let her die? Get yourself together, hindi ‘yan ang priority natin ngayon.”
Matapos ng ilang minutong pilitan ay napilit narin si Ken na sumama nalang kay Bea.
“Thanks, ang tigas talaga ng ulo no’n e.” ani ko.
“So, what’s your label?”
Nagulantang ako sa tanong ni Thana saakin, hindi ko naman alam na may pake siya sa mga ganitong bagay.
“You don’t have to answer.” Tumawa siya at iwinagayway ang kamay niya bago ako iwan mag-isa.
As I walk thru the forest, creaking of branches can be heard. Under my feet, the grass was crisp. When I looked up, the trees were as tall as skyscrapers. As if they were silver snowflakes, the stars shone brightly. The grass was flecked with wood sorrel. I entered and exited shady glades. The tranquility of the night was calming to the soul. I thought I sensed movement behind me, but when I turned around, there was no one there.
“Sino ‘yan?” tanong ko, hindi malaman kung gusto ko bang makarinig ng tugon o hindi.
I began walking along the ancient, unending, grey path, littered with leaves and long twigs, without hesitation. Each stride I took was accompanied by a deafening crunch.
The deeper I went into the forest, the more terrified I became. The enormous trees towered over me, hidden by shadows, almost as if they were watching every step I took. There was complete silence. There was no chirping of birds or wind howling.
Suddenly, I smell something strange but I couldn’t figure out where in this forest is it coming from. Tinapat ko sa lapag ang flashlight na hawak ko only to find out there was blood all over my feet. I followed the blood but then the trace just disappeared out of nowhere and before I can even say “Nasaan na ‘yong iba?” napagtanto kong nasa harapan na ako ng mansion.
“This is bad.” Nasabi ko nalang.
Ilang sandali pa ay nakita ko nang pabalik ang iba pa naming kasama.
“Found anything?” tanong ko sakanila.
Umiling lang silang lahat.
I didn’t speak instead, inilaw ko sa lapag ang flashlight na hawak ko at nagulat naman sila sa nakita.
“What the fuck.” Komento ni Third.
“Who did this?”
That’s the exact same question I have. Pero maliban doon, there are other more.
“We’re dead.” Komento ni Clarence.
Matapos ay bumalik na kami sa mga sarili naming kwarto. Hindi ako makatulog dahil sa natuklasan ngayon at dahil narin sa mga tanong na namumuo sa utak ko.