As much as I want to help them, we can’t risk our safety over some guns and knives. Trusting someone we don’t know is risky enough.
“Third, please calm your head down, masyadong mainitin ang ulo mo.” Suway ni Thana kay Third.
“Pinapainit niya ‘yong ulo ko eh.” Katwiran naman ni Third.
“Tsk, Isip bata ka ba?”
Hindi na sumagot pa si Third sakanya dahil pinandidilatan na siy Thana.
“Anong gagawin natin sakanila?” tanong ko.
“I don’t know, we’ll see.” Sagot ni Thana.
“Wala talaga akong tiwala sa Jacob na ‘yon eh, ang yabang ng hitsura!”
“Third, hindi ko tinatanong ang opinyon mo kay Jacob.”
Natahimik nanaman siya.
Sa totoo lang, hindi ko rin alam kung pagkakatiwalaan ba sila o hindi pero ‘yong isang impormasyon na sinabi nila kanina, it just makes a lot of sense to me. Is it really you? I need to know kung ikaw ba talaga ‘yon at kung buhay ka pa ba,
Knight.
“Sino sa tingin niyo ‘yong tinutukoy ni Jacob?” I asked.
Nagkibt-balikat sila pareho.
“I have no idea sa totoo lang dahil sa nasaksihan naman natin na namatay lahat ng kaklase natin.”
Mali, hindi namin nakita ang pagkamatay ni Knight dahil pinlabas kami ng silid.
“Naniniwala ba talaga kayo doon?” tanong ni Third.
“Wala namang mawawala saatin kung maniniwala tayo kahit konti. Isa pa, nakakapagtaka naman na nakuha nila ‘yong mga armas na ‘yon ng sila lang.”
Tumango sila bilang pagsang-ayon sa sinabi ko.

Kinabukasan, alas siyete ng umaga ay nagtipon-tipon kami para magluksa sa pagkawala ni Jackie. Nasa hindi kami kalayuan kung saan nakalibing ang katawan ni Jackie.
“I thought hindi na tayo malalagasan ng isa saatin.” Komento ni Ryu.
“It’s my fault, I’m sorry.” Ani Porsche.
Kahapon ko lang napagtanto na si Porsche pala ang dapat na maghahanap ng logo para kay Jackie. Nalate raw siya ng isang minuto at naabutan niya nalang na ihinulog ni Miss Alvarado sa Aquarium si Jackie. I can’t imagine how horrifying the scene was. It must also be hard for him.
‘It’s not you’re fault, alam kong ginawa mo lahat.” Ani Ryu.
“Let’s head back, mukhang kanina pa tayo hinihintay ng kabilang section.”
Nagstay pa kami saglit at nagsabi ng mga gusto naming sabihin kay Jackie bago tuluyang umalis.

Tulad ng inaasahan, ang anim sa mga bagong dating ay nasa sala na at hinhintay kami. Sabay-sabay na kaming umupo at pinagitnaan naman ako ni Bea at Ken.
“Bakit ganoon makatingin sa’yo ‘yong lalaking ‘yon?”
Nagulat naman ako sa tanong ni Bea kaya naman tinignan ko rin kung nasaan ang tinutukoy niya. Naabutan kong nakatingin saakin si Jacob na agad naman nag-iwas ng tingin noong magtama ang mga mata namin.
“Misunderstanding lang.” ani ko.
‘Misunderstanding? Eh bago lang ‘yon ah? Sigurado ka bang hindi ka niya ginugulo?”
Noong kinausap ako ni Ken ay tsaka lang nanaman pumasok sa utak ko ang nangyari kahapon tila ba may kung anong multo ang sumapi saakin at nanlamig ang buong katawan ko.
“H-hindi, Jacob ang pangalan niya, ieexplain ko mamaya, pumunta nalang kayo sa hide-out mamaya.” Sabi ko nalang.
Dahan-dahan namang tumango si Ken kahit na bakas parin sa mukha niya na naguguluhan siya at tila ba ang daming gustong itanong.
Ilang sandali lang ay nagsimula na kaming kumain. At nang matapos ay nagpatawag ng meeting si Daniel para sa aming siyam.
“Anong meron?” tanong ni Gueyo na sigurado akong tanong rin ng lahat.
“Wala lang, relax. Sinabi ko lang na meeting para lahat kayo pumunta haha!”
Mukhang siya lang ang natawa sa sinabi niya, napabuntong hininga lang ang iilan saamin.
“Come on, ‘di ba tayo pwede magrelax? I’ll get the snacks.” At dumiretso nan ga siya sa kusina at iniwan kami.
Wala naman na kaming nagawa at umupo nalang sa lapag ng pabilog.
“Siraulo talaga ‘tong si Daniel.”
Nagtawanan naman kaming lahat sa komento ni Gueyo.
“Jelcy?”
Nagulat nalang ako no’ng nasa likuran ko na pala si Porsche at nakatayo. Nilingon ko siya, napansin ko rin ang paglingon ng iba saamin.
“Can I talk to you?” mahinang tanong niya.
Tinignan ko sandali si Ken na hindi maipinta ang mukha habang nakatingin rin kay Porsche. Dahan-dahan nalang akong tumango dahil nagiging awkward na ang lahat.

Dumating kami sa garden at inabangan ko kung ilalabas niya na ba ang sigarilyo niya pero imbis na sigarilyo ay isang piraso ng papel ang inilabas niya.
“I’m sorry kung ikaw ‘yong sasabihan ko nito but I have no one else to tell this.”
Ibinigay niya saakin ang papel.
I gasped when I saw what’s written on the paper.
‘I’M STILL ALIVE.’
It was written with blood!
“Who did this?” tanong ko kaagad.
“Hindi ko rin alam, but I have suspicion na kaklase natin.” Aniya.
“Sino naman sakanila?”
Lumingon ako sa daanan kung saan ang papasok sa mansion na tila ba makikita ko doon ang mga kaklase namin.
“No, not the living ones.”
Nangunot ang noo ko.
“What do you mean?”
“I mean the ones who died but came back to life.”
Confused, I look back at the paper. Siguro kaya niya ‘yon nasabi ay dahil sa nakasulat dito sa papel at sinulat pa ito gamit ang dugo.
“Who exactly?”
“People who faked their death.”
Napaisip ako, lahat ng sinasabi niya ay may isang tao lang na pumapasok sa isip ko.
“Do you think he’s still alive?”
“Who?” paninigurado ko kung pareho ba kami ng taong nasa isip.
“Knight.” Aniya.
Buong akala ko ay ako lang ang makakapansin nito, hindi ko inaasahang may suspisyon rin si Porsche.
“To be honest, I think I saw him noong pumunta tayo sa bayan but I’m not sure that time dahil I was convinced na patay na siya.”
“I think I saw him lurking around here too.”
Tinignan ko siya. Gulat.
“Here?” I asked in disbelief.
Tumango siya.
“What do you think is his motive?” he asked.
“I don’t know, siguro gusto niya tayong iligtas?”
“I don’t think so. He wants to kill us all.” Aniya.
But why? Kung nakaligtas man siya, bakit hindi nalang siya umalis at magtago? At paano siya nakatakas at nakaligtas kung kasama niya sa kwarto si Miss Alvarado? Wala namang ikinilos na nakakapagtaka si Miss Alvarado noong araw na 'yon. So, what is the reason? I need answers.