Nandito ako sa harap ng bahay nila Sorren para sana kausapin ulit siya at mag sorry sa mga nasabi ko kahapon.
Tatanggapin ko na lang na maging magkaibigan kami kesa mawala siya sa akin, after all he can't return my feelings back, pero ilang oras na ay wala pa rin ito.
Ilang beses na rin akong nag-doorbell pero walang sumasagot.
6 years ago
"I like you, Sorren," mabilis na saad ko at agad na napayuko dahil naramdaman ko ang agad na pag-init ng dalawang pisngi ko.
Ilang minuto ay hindi ko narinig ang sagot niya kaya inangat ko ang tingin sa kanya. Kita kong nawala ang nakangiti niyang mukha kanina lang at napalitan ng isang blankong ekspresyon.
Mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko na parang kakawala sa aking katawan na kanina ko pa nararamdaman.
B-Bakit hindi siya sumasagot? Nabigla ko ba siya?
I nervously smiled and said,"I... I'm sorry for this sudden confession, pero... napag-desisyunan ko na ngayon ako aamin sa-"
"I can't accept your confession. I'm sorry," putol niya sa sinasabi ko habanh umiiling na saad nito at nakatingin ng diretso sa sahig.
Mapait akong napangiti dahil sa sinabi niya.
"Y-You can't?" utal kong tanong dito.
"From now on, Diem... our friendship is over," seryosong saad niya. Akala ko nagbibiro siya kaya naghintay ako na sabihin niyang "joke lang" 'yun pero nanatili lang blanko ang mukha niya.
Nanlalaki ang mga mata ko at napanganga habang nakatingin sa kanya,"Seryoso ka!? Why!?"
"Basta."
"Okay pa lang tayo kanina, ah? Ba't ngayon, you just suddenly become cold and said that you want our frienship to be over? Are you pushing me away from you?" malamlam ang mga mata kong saad habang nakalaylay ang mga balikat. Inangat niya ang tingin sa akin at nabasa ko agad sa mga mata nito ang pagka-awa pero hindi iyon ang kailangan ko.
"I... I don't know, Diem. I just d-don't like you."
Mabilis na pumatak ang mga luha ko na kanina pa na-ipon sa gilid ng mga mata ko.
"So pinaasa mo lang pala ako?" I asked. "Hindi ako nag-entertain ng ibang manliligaw, Sorren, dahil lagi mong sinasabi na hindi sila seryoso sa akin," humihikbi kong saad, pakiramdam ko ay parang may bato na biglang dumagan ngayon sa dibdib ko.
"Dahil hindi naman talaga, Diem!" he shouted, his voice echoed on the rooftop."Pinoprotektahan lang kita sa kanila!" he said while gritting his teeth.
Mabilis akong umiling dahil sa sinabi niya,"No. You only did that for yourself," duro ko dito pero naihilamos lang niya ang dalawang kamay niya sa mukha niya na ngayon ay nagsisimula ng mamula,"Alam mo na noon pa na may nararamdaman na ako sa 'yo. You used my feelings and take me away from them dahil sa pansarili mong kagustuhan!" sob escape from my mouth after I said it.
Sa pagkakataong 'yun ay hindi ko napigilan pa ang mga luha ko na nagsipatakan at dumaloy sa mukha ko galing sa mga mata ko na ngayon ay namunugto na. Parang nawalan ng lakas ang mga paa ko at tuluyan na itong nanlambot kaya napaluhod na lamang ako sa sahig.
His eyes squint and just like a volcano he just erupted."Diem, please. Stop!"
"I will, Sorren. I'll stop, only if you will love me back." I demanded.
"I'm not worth it, Diem," malamlam ang mga matang sabi nito. Parang tinusok ang puso ko dahil sa sinabi niya.
"Not worth it?" Nagpakawala ako nang mapait na ngiti sa labi ko at tiningnan siya,"But you already know Sorren, that for me you are," pagpipilit ko.
"F*ck!" he cursed and stared at me with his fierce look."How many times will I have to tell you, Diem? I... I can't reciprocate your feelings," he added with a sad pensive face.
"Can you please tell me why?" I begged. Umiling lang ito bilang sagot na tila nakapagpahati sa puso kong kanina pa durog na durog,"Why can't you, Sorren?" I disappointedly asked.
"I'm sorry," he muttered.
"Sorry, is not enough, Sorren and that is not what I want to hear from you, you know that," sabi ko sa kalagitnaan ng paghikbi ko.
"Damn it, Diem! Stop forcing me to love you back!" Sigaw nito na umalingawngaw sa rooftop na kinatatayuan namin. Tila nagpanting ang tainga ko sa nasabi niya na nagpainit sa ulo ko.
"Then, sana you didn't show motives and treat me special before. Sana noon pa sinabi mo na! Sana noon pa sinabi mo na, na wala kang nararamdaman sa akin! But, you... you always make a way to make me fall in love with you even more!" sigaw ko rito. Nakita ko ang pagsabunot niya ng kanyang buhok dahil sa inis. Matalim niyang ipinukol ang mga mata sa akin na para sa akin ay katulad ng kutsilyo na tumarak sa dibdib ko.
His forehead wrinkled as he stared at me, "Dahil akala ko kaibigan lang din ang tingin mo sa 'kin, Diem. So, I thought you will never put malice on my actions."
Lumuhod siya sa harapan ko upang mag-pantay ang mga mata namin at kita kong napalitan ulit nang pagka-awa ang mga mga nito.
"Ilang beses kong pinigilan na mahulog sa 'yo, Sorren. Hindi mo din alam kung gaano ako katagal nag-ipon nang lakas ng loob na umamin sa--" hindi ko na itinuloy pa ang sasabihin ko dahil naagaw na ng hagulgol ang sasabihin ko. Mabilis kong tinakpan ang mukha ko na basang basa na ngyon ng luha.
Gusto kong isigaw lahat sa kanya, gusto kong ipamukha sa kanya kung gaano kasakit ang ginagawa niya sa akin ngayon pero... ako naman ang may gusto nito. Ako lang...
Hinawakan niya ang mga balikat ko pagkatapos ay nagwika,"Diem, please. Stop being stupid. Don't beg me to love you, just find someone who is worth it," pangungumbinsing dagdag pa nito pero mabilis lang akong tumanggi sa sinasabi niya.
"Ikaw nga 'yun, Sorren. It's so easy for you to say na humanap ako ng mas worth it sa akin pero ilang beses ko lang din isasagot sa 'yo na ikaw lang ang worth it para sa 'kin," pagpipilit ko pa.
Inis siyang tumayo at dahan-dahang napatikom ang kanyang kamao.
"Stop being an immature, Diem. I really hate seeing a girl crying in front of me," he whispered the latter sentence pero hindi iyon nakatakas sa pandinig ko.
Tumayo ako at sinalubong ang mga tingin niya.
I look up at him with tears filling my already swollen eyes, "Then don't make me cry, Sorren. Please love me back, please," nagmamaka-awang saad ko habang nakatingin sa mga mata niya.
"May responsibilidad na ako ngayon, Diem. Hindi ko iyon dapat talikuran," matigas na saad nito sa akin at tumalikod na habang ako ay natigilan dahil sa sinabi niyang iyon.
"Responsibilidad? Anong responsibilidad, Sorren?" I shrieked.
Nakaramdam ako ng kakaiba sa sinabi niyang iyon. Malakas ang kabog ng puso ko ngayon na akala mo ay may mga nagtatakbuhang mga kabayo sa sobrang bilis nito.
"It's none of your business," tipid na saad nito.
Tumagos sa dibdib ko ang isang pangugusap na iyon.
It's none of my business? Ganun na ba ako kawalang halaga sa kanya? Ganun niya na lang ba ako tratuhin dahil lang sa umamin ako sa kanya?
"May anak ka na? May nabuntis ka?Please tell me, Sorren. Anong responsibilidad?" Untag ko sa kanya paglapit ko at kinuha ang kamay niya,"Please, Sorren."
"Diem, please! Kung sabihin ko ba sa'yong oo? Lalayuan mo na ako?" Tanong nito sa akin.
Bigla ko na lang binitawan ang kamay nito at napatulala.
"Hindi kita magugustuhan, Diem kaya huwag ka nang umasa," he said confidenly.
I froze and held my breath, not making a move.
Ilang beses mo ba sasaksakin ng mga matatalim mong salita, Sorren? Pakiramdam ko na-torture na ang puso ko sa mga salitang binibitawan mo simula kanina.
Natauhan lamang ako nang namalayan kong naglakad na ito palayo sa akin, "I promise you, Sorren Gonzales. When you take another step away from me, I will f-forget you already. Y-You will be a complete stranger to me," pananakot ko dito pero parang wala lang sa kanya.
Nagulat ako nang bigla siyang huminto sa pag-aakalang natamaan siya sa sinabi ko pero salungat iyon sa inaasahan ko.
"Good to know that, hope we will not meet again in the future," he coldly uttered at hindi na lumingon pa sa kinaroroonan ko.
He really hate me that much?
"Remember that, Sorren! I will never chase you, anymore!" Sigaw ko sa patuloy na papalayong pigura nito.
Mabilis kong ipinilig ang ulo ko dahil sa nangyaring iyon kahapon at tumingin sa relo ko. Eksakto na itong 9 am kaya mas lalo lang akong kinakabahan dahil hindi pa rin ito lumalabas.
Galit talaga siya sa akin.
Maya-maya lang ay may sasakyan na lumabas galing sa gate na kakabukas lang at huminto sa harapan ko. Unti-unting bumaba ang glass window sa may backseat at lihim na nanlaki ang mata ko nang makilala ko kung sino ito.
"G-Good morning, Mr. Gonzales," bati ko rito.
Tumingin naman ito sa orasan niya at seryosong tumingin sa akin.
"Si Sorren ba hinahanap mo?" Tanong nito. Nanindig ang balahibo ko dahil sa malamig na boses nito.
"Y-Yes, Sir."
"He isn't inside," tipid na saad nito.
"Nasaan po siya?"
"Sa airport."
"A-Airport?"
"He has scheduled flight at exactly 7 am, so for sure umalis na siya," saad nito.
"S-Saan po siya pu-" naputol ang sasabihin ko nang makita itong sumenyas na sa driver niya at umalis na.
Napatulala na lang ako habang pinagmamasdan ang kotseng papalayo.
U-Umalis na siya?
Mabibigat na paghinga ang pinakawalan ko at tumingala sa asul na kalangitan. Pumakawala ako nang mapait na ngiti at hindi ko namalayan na tumutulo na pala ang mga luha ko.
Sana hindi na pala ako umamin, magkaibigan pa sana tayo ngayon. Baka... baka hindi ka sana umalis. Sana bumalik ka agad, Sorren.