"Ate! Gising ka na daw!" I groaned when I felt someone shaking me. I still want to sleep but a weight is felt that made me open my eyes.
A ray of sunshine is smiling at me. I felt like my day is already complete. His smile enlighten me.
"Goodmorning, baby ko," sabi ko saka hinalikan sya sa ulo. I heard his giggle kaya napangiti ako.
"Ate, gising ka na daw sabi ni Auntie!" He exclaimed kaya napangiti ako at pinisil ang napaka-cute nyang pisngi. His chubby cheeks is so adorable!
"Sige na, susunod na ako. Hintayin mo si ate doon, okay? Tell Auntie na susunod ako" sambit ko. My brother nodded and run to the door.
"Don't run, Louie!" I shouted and I heard him answered 'opo!' kaya dumiretso na din ako sa banyo at naghilamos. I close my eyes and starts to wash my face but, I stop.
I sighed and continue washing my face. I'm being gentle on a certain spot pero naisagawa ko din naman ang paghihilamos. I look up at my face at the mirror and my eyes stucked on the right side of my face.
A scar is there.
Mula sa ilalim nang mata ko pababa sa panga ay may peklat. I run my finger to the scar and sigh. This scar reminds me of the accident that happened almost a year ago.
That time of my life made me think that it's my end. Akala ko noon, hindi na ako makakauwi ulit at makakaligtas. I felt excruciating pain, not only physically but mentally also.
That part of my life is a crucial part. Nawalan ako nang trabaho dahil sa nangyari sa mukha ko. My job requires showing my face at dahil sa nangyari, hindi na ako makakabalik. I broke down in tears when I lose my job. The job that gives Louie a good life. Yun ang bumubuhay sa aming magkapatid pero nawala iyon and that's because of the accident.
I don't blame anyone. It's an accident and no one predicted it. Hindi ko maaaring sisihin ang driver dahil hindi naman nya kasalanan na aatakihin sya. No person can be blamed. It's an accident and no one purposely did it.
I took a deep breath and tied my hair before I went out of the bathroom. Dumiretso ako sa kusina at naabutan si Auntie at Louie na nasa mesa na. I smile when I saw Louie eating well. Auntie Jean met my gaze and she smiled.
"Sheen, maupo ka na at kumain," sambit nya.
Auntie Jean is always there for us. Noong nawalan ako nang trabaho, she offered help. Of course, I refused at first. Nakakahiya na nga na nakikitira kami nang kapatid ko dito tapos hihingi pa ako nang tulong pinansyal? Nakakahiya but Auntie just said 'para saan pa't kadugo ko kayo?' and after series of persuading me, I finally agreed.
I realized, hindi lang naman para sa akin ang tulong ni Auntie, it's for Louie and I. My priority is my brother kaya naman tinanggap ko na. Hindi ko na kakilangang mag inarte pa lalo at alam kong makakatulong sa kapatid ko.
"Auntie, pupunta po ba dito sila Kuya Kobi?" Louie asked kaya napatingin ako sa kanya.
Kobi is our cousin, Auntie Jean's middle child. Sabi nila, middle child is a cursed child but on our family, it isn't. Kobi is a ball of sunshine. He always radiate positice energy at talagang maraming babae ang humahanga sa kanya dahil napaka positive na tao.
Auntie Jean smile and ruffled Louie's hair. "Pupunta daw sila at makikipaglaro sayo. Silang tatlo nila Kuya Ralph at Kuya Yuri mo," Louie let out a 'yey' kaya pareho kaming natawa ni Auntie.
Kobi's brothers, Yuri and Ralph is also close to us. Lalo pa at kami ang magkakalapit sa magpipinsan. They love Louie as much as how Louie love them. Tuwing dadalaw sila dito ay may dala silang pasalubong para sa kapatid ko.
Hindi sila tumitira kasama nang mama nila dahil pare-pareho silang may trabaho. Ang alam ko, magkakasama sila sa condominium nila somewhere in Calamba and tuwing may free time, bibisita sila dito sa San Pedro.
"Ate, pwede po akong maglaro sa kwarto mo? Meron ka po kasing malambot na upuan doon eh!" Tumingin ako kay Louie at walang pagdadalawang isip na tumango.
"Wag kang tumakbo, Louie!" Sigaw kong muli pero hindi na sya sumagot dahil dumiretso na sya sa kwarto ko.
Kami ni Auntie ang nagligpit nang pinagkainan namin at sabay na hinugasan ang mga pinggan.
"Sheen, hindi ka na ba maghahanap nang trabaho?" She asked while rinsing the dishes. Pinupunasan ko na lang ang mga basang pinggan bago ilagay sa mga lalagyan nang sa ganun ay mapabilis kami.
I bit my lips and shook my head. "Hindi na, Auntie. Sumubok na ako sa lahat pero wala eh. Disadvantage talaga itong.. peklat ko," sambit ko at pinilit na ignorahin ang mabigat na pakiramdam ko.
I heard her scoffed. "Grabe naman! Bakit naman hindi ka nila tinatanggap? Dahil sa peklat sa mukha mo? Oh, ano naman? Mukha mo ba ang kikilos? Aba, naiirita ako dyan ah!" She said frustratingly.
It's true. I did apply for several companies pero pare pareho ang resulta. Lagi akong denied. Ang dahilan? Dahil daw sa itsura ko. Seriously? What's wrong with my face? It's not like buong mukha ko ang apektado. It's only the right side.
But, wala naman akong magagawa don. Sa ngayon, aalagaan ko na lang ang kapatid ko at tutulungan si Auntie.
"Mama, bakit highblood ka nanaman dyan?" We both turned around and three boys greets us.
"Kuya Kobi! Kuya Yuri! Kuya Ralph!" Nakita ko na tumatakbo papunta sa direksyon namin si Louoe at nilapitan ang tatlong lalaki.
Yuri smiled and messes his hair saka sya tumingin sa akin at humakbang. He opens his arms and I immediately went to hug him.
"How are you, my dear cousin?" He asked in a soft tone. Napangiti ako at tumingin sa kanya.
"Ayos lang naman, ikaw ba?"
He smiled and brushed his hair. "I'm fine, too"
Sa kanilang tatlo, masasabi kong kay Yuri ako mas nakakapag open up. Maybe because he's the oldest among us kaya mas komportable akong mag open up sa kanya. Nago-open up din naman ako kay Ralph at Kobi but not the serious ones. Kay Yuri ko sinasabi lahat.
"My boy! Ang gwapo mo ngayon ah!" Ralph exclaimed at narinig naming ang pagtawa ni Louie.
Seeing them makes me smile. Sila ang pamilya ko. The one who stay with me when I'm at my lowest.