Chapter: fifteen
Ang buhay ko ay parang ibon, why? Dahil minsan nakakalipad ng malaya sa lugar na gusto nito pero hindi mawawala ang pagsubok na siyang ikakawala ng aking pakpak. 'Yan ang naranasan ko nun ng mamatay si mom para akong pinutulan ng pakpak pero naghilom ang sugat ko dahil kay lolo hindi man totally okay ako meron paring sakit at takot na bumabagabag sakin.
I was a bird lost in my path but found peace in the province again, husserl is right that happiness begins with peace. Even when I can fly I still have a hard time flapping my wings. I just realized that no matter how much we bury the pains we feel, it is still sealed.
Will I be selfish when I seek the peace my heart desires?
I'm Clarity kilalang independent woman pero bakit ngayon nakadepende na ako sa isang lalaki? Na walang ginawa kundi laging nandyan sakin at itinuturing kong… hero.
Mapakla akong ngumiti sa kalangitan. Binabalutan ng dilim ang kapaligiran, ang maririnig mo lang ang paghampas ng alon sa dalampasigan. Ang dagat ang siyang nagpapakalma sa 'kin…
I felt the presence of the husserl who was now by my side. We stood here outside the penthouse while looking up at the emptiness. "Shall we go in?…"
Naglakad na kami papasok sa loob. Hindi ko maiwasang mailang sa kanya. Ewan ko ba kung bakit isang ngiti niya lang tatambol na lang bigla bigla 'yung puso ko na parang hingal na hingal kakatakbo.
Nakahiga ako ngayon sa maluwag na higaan. Napatingin ako kay husserl na nakahiga sa kutson sa lapag. Bakit ang bait niya sa 'kin pakiramdam ko tulog hindi ko deserve ang kabaitan niya.
Gumalaw ito sa kanyang pagkakahiga kaya mabilis akong tumalikod sa kanya. Napabalikwas ako sa aking pagkakahiga habang pawis na pawis. Nakita ko si dad na nawalan ng buhay dahil sa 'kin.
Alam kong panaginip lang ito pero pakiramdam ko totoo. Napahagulgol ako nang iyak dahil sa takot. Ang kahinaan ko ay ang mga pinapahalagahan kong mga tao sa aking paligid, hindi ko kaya na masaktan sila dahil sa 'kin.
Bigla na lang tumama ang aking katawan sa matigas na katawan at ikinulong ako dito habang nire-relax. Dahil sa takot na nararamdaman ko ngayon hindi ko namalayan na yakap ko na pala siya.
"Shh… I'm her…" hinagod niya ang aking likod. Bakit nangyayari sa 'kin 'to? Ayaw kong mawala si dad! Ayaw ko…
Tinulak ko siya palayo na siyang ikinagulat niya. "Ba't ang bait mo sa 'kin?" tanong ko sa kanya.
"Why do I need a reason to be kind? You need me so I'm here," he said seriously.

Umiling ako. "A-Alam kong ginagawa mo ito dahil naaawa ka sakin 'di ba?" napiyok ako.
He shook his head. "I promise you that I will always be by your side when you need me… so I'm here now."
Natulala ako sa kanya. Ba't ang hirap niyang itulak palayo? Ayaw kong nakikita ng iba ang kahinaan ko dahil alam kong gagamitin nila ito panlaban sa 'kin. Pero bakit ganun? Pakiramdam ko okay lang na ipakita ko sa kanya 'yung mga kahinaan ko?
Napaigtad ako ng niyakap na naman niya ako, hindi lang simpleng yakap ito dahil ramdam ko ang kanyang pagpapahalaga. "“Please, Don’t push me anymore."
"I will do everything to protect you even if my opponent is the law…"
May halong pagkagulat ang nararamdaman ko ngayon. Gagawin niya lahat para sa 'kin? Pero bakit?
"Let me be your warrior in your battle…" wika niya na siyang ikinatigil ng mundo ko.
Ilang minuto pat humiwalay na ito sa pagka kayap. Tumingin siya sa aking mga mata hindi ko maiwasang umiwas ng tingin dahil sa kung paano siya tumitig na parang handa siyang maging makasalanan para sa 'kin.
"Look at me, clarity. "He said coldly. I was forced to look at him. His blank emotion greeted me. He always used it when he didn't like something or was angry.
Para akong sunod sunuran sa kanya. "No matter what you do, I won't change the way I look at you… just don't push me anymore."
"W-What do you mean?" taka kong tanong sa kanya.
"You're just confused about what you really are but you know what you really are… you already know it but you don't believe it."
Maaga akong nagising ngayon. Hanggang ngayon hindi pa rin maalis sa 'kin 'yung pinag-usapan namin ni husserl. Anong ibig sabihin niya?
I cook fried rice, bacon and eggs. I also prepared the coffee. I just made coffee now, I don't know what happened to me and I made him a coffee.
Napadapo ang tingin ko kay husserl na nakasando habang nag-uunat. Napatulala ako dahil gumalaw ang kanyang mga muscle na siyang nagpatingkad sa kagwapuhan niya.
When his eyes opened and our eyes met. I quickly averted my eyes. He approached me and sat down.
Napatingin siya sa ginawa kong kape at takang tumingin sa 'kin. "I thought you didn't like coffee?"
"Ginawa ko 'yan para sa 'yo…" sagot ko. Napaawang ang labi niya pero hindi rin nagtagal dahil tinikum niya agad ito.
Natatawa ako at umiling sa kawalan. "Did you really do that for me?" He asked me in disbelief.
Tumango ako at inabot sa kanya ito. Kita sa kanyang mga mata ang tuwa at pagkamangha. "Tikman mo na…"
Kinuha niya 'yung coffee at tumikhim. Ilang sandali pay na patigil ito. Nakatingin lang ako sa kanya.
Nagtama ang aming mga mata at mabilis siyang nag-iwas ng tingin. Ibinaba niya 'yung coffee at nagsalita, "Masarap…" aniya na siyang ikinangiti ko.
"I'll just go to the bathroom." he left quickly. My forehead frowned.
"Anong nangyari dun?" tanong ko sa kawalan. Napa-ilingiling na lamang ako.
Tumingin ako sa kape na ginawa ko. Nakaramdam naman ako ng kuryosidad kung anong lasa ng ginawa ko. Kinuha ko ito at agad na tinikman.
Naibuga ko ito. "Ang pait…" pinunasan ko 'yung bibig ko pero hindi pa rin maalis ang lasa kaya pumunta ako sa lababo at nagmumog.
Hindi na ako magtataka kung ba't ganun na lang 'yung reaction ni husserl kanina. Napangiti ako. Kaya pala sinabi na lang niyang masarap 'yun para hindi niya masaktan 'yung feeling ko.
Tawa ako ng tawa dahil kanina ko pa inaasar si husserl na ngayo'y hindi maipint sa sa ng mukha. "Oo na… titigil na ako," ani ko sabay taas ng aking kamay habang humalukipkip.
"So…"
"Gusto mo gawin ulit kita ng… coffee?" tanong ko sa kanya. Pinigilan kong hindi matawa dahil sa mukha niya.
"Bakit ganyan 'yang mukha mo?" tanong ko sa kanya.
Hindi niya ako pinansin. Nakatitig lang siya sa dagat. Nasa yate kami ngayon pa punta sa kabilang isla.
"Ayaw mo na ba ako?" mangiyak ngiyak na wika ko. Nataranta naman ito dahil sa inasta ko. Nagpipigil ako ng tawa sa kaloob looban.
"No, uhmm – yes you can do it for me later."
Napatitig ako sa kanyang mukha at maya maya pay humalakhak ako nang tawa. Nag salubong ang kilay niya.
"Sure ka talaga?" may mapaglarong ngisi ang sumisilay sa aking mga labi.
Napunok siya. "Gagawan kita ng coffee…" ani ko. "Palagi."
He was still hesitant to look at me. I touched my stomach while laughing. "What? Are you playing with me?" he asked.
"Hindi ka marunong magsinungaling," wika ko.
"Alam kong hindi mo nagustuhan ang kape na ginawa ko para sa 'yo–"
"It's not like that," pagsingit niya.
"It's okay to be honest as long as it's wont hurt, okay?" Tumango na lang siya.
Tahimik at mapayapa ang dagat ngayon. Sabay kaming napapikit dahil sa pagdampi ng hangin sa aming mga mukha. Hinawi ko ang ibang hibla ng aking buhok na humaharang sa aking mukha.
Napatingin ako kay husserl na nakapikit lang. Para sakin perpekto siyang lalaki na kayang gawin ang lahat para sa taong minamahal niya. May pagka chinito siya at maganda ang katawan tamang laki ng muscle halatang alagang alaga. Na obserba ko na isa siyang tao na hindi susuko bigla bigla at may isang salita.
Nagtama muli ang aming mga mata sa pagkakataong ito nakaramdam ako ng saya sa aking puso na ngayon ko lang naramdaman.
Lumalangoy kami ngayon habang hawak hawak ako ni husserl. Sinabi ko kasi sa kanya na hindi ako marunong lumangoy sa malalim kaya hanggang ngayon nakahawak lang siya sa 'kin. Malinis ang tubig at kitang kita sa ibaba ang mga corals at mga isda.
Napasinghap ako ng hapitin niya ang aking bewang kaya napahawak ako sa kanyang braso. Binigyan naman niya ako ng ngisi kaya tinulak ko siya palayo ngunit agad niyang hinawakan ang kamay ko. "'Didn't you say you can't swim?" hindi nga pala ako marunong lumangoy tapos itutulak ko pa siya palayo.
He chuckled. Hinayaan ko na lang na nakahawak ang kamay niya sa 'kin. Buti na sa tubig kami kung hindi siguro kanina pa pasmado ang kamay ko dahil sa init ng kanyang palad.
"Are you really sure that you will come with me for a banana boat?" he assured. I nodded. Even though I can't swim I want to experience it at least to add to my book of life.
"We can just look for others–"
"–Sige na kasi… alam ko namang hindi mo ako pababayaan," sabi ko. Ang kanina niyang nag-aalala mukha ay napalitan ng saya.
Nagkasalubong ang aking kilay. "Does that mean… you trust me?"
Anong masama kung magtiwala minsan 'di ba at alam kong hindi niya ako pababayaan. "Yes attorney… I trust you so papayag ka na ba?"
"Hell, yes!"
Saan ba ako kakapit? Tanong ko sa sarili. Napasinghap ako ng bigla niyang kinuha 'yung kamay ko ay inilagay sa kanyang bewang. "A-Anong ginagawa mo?"
"Just hold on to me…" bulong niya. May mga kasama kami ngayon 'yung na sa hatapn niya ay lalake habang ako na sa likod ko ay puro babae.
Umandar na 'yung speed boat na naghihila sa banana boat. Mahigpit akong napakapit sa kanya habang ang aking mukha ay nakadiin sa kanyang likuran. Narinig ko pa siyang tumawa pero pinapayaan ko na lang ito.
Basang basa kami habang naglalakad papunta sa penthouse. Hanggang ngayon tawa pa rin kami ng tawa dahil kami 'yung huling nahulog. Akala ko pa nga malukunod na ako pero bigla niya akong hinawakan.
"Do you want to repeat–" Bungisngis akong umiling.
"Okay na 'yung isang beses lang, pang dagdag lang sa experience."
Ngumiti siya at nagsalita, "Same…"
"Akala ko ba nagawa mo na 'to dati?"
"This will add to my experience with you…"
I came up with an idea. He stopped walking when he noticed I was left behind. I approached him with a smile on my face. "Why don't we all try so we can have an experience… together."
"Why not?" kitang kita sa kanya na sang-ayon siya sa sinabi ko. Dahil sa tuwa hindi ko namalayan na yakap ko na pala siya.
Mabilis dina kong humiwalay at naiilang na tumingin sa kanya. "Sorry, naging emotional lang ako." Nakayuko ako.
Himakbang siya at hinawakan ang aking baba kaya umangat ang tingin ko sa kanya. "It's okay any time you can hug me whether you're happy or sad."
"And you can also cry on my shoulder when you feel tired." my heart suddenly softened.
"S-Salamat…"
In life you would never think that the person you don't like will cause you to smile and laugh. I can't say we are enemies but now I can say we understand one thing, being happy.
Ang mga matatapang na tao ay may kanya kanya ring hero sa kanilang buhay kahit matapang ka pa may kahinaan ka din. Hindi ibig sabihin matapang ka hindi mo na kakailanganin 'yung tulong na ibinibigay ng iba minsan kailangan din natin ipakita ang tunay na tayo.
Do you believe in angels sent by God to guide us? I am because I feel like my guardian angel has only been there since I was a child. I believe that every person in the world has his or her own angel who guides us. I lost my way but I came back and I know that God has used the people around me.
I also know that God had a reason for my mommy's death, to learn to… love again.