I am currently sleeping on Kai's arm when I heard my phone rang above the bed side table. I silently and slowly sneak out the hotel room that we rented before I answer the caller.
"Bakit ngayon mo lang sinagot?" bungad sa akin ng kakambal ko sa matamlay na tanong. Napakunot ang noo ko nang mahimigan ang boses niya na para bang galing lang sa pag-iyak.
"Anong nangyari?" balik kong tanong na hindi pinansin ang tanong niya.
Bahagya siyang natahimik at nakaramdam ako ng kaba nang marinig ko ang mahinang hikbi na sa tingin ko ay pinipigilan.
"Shei, ano ngang—"
"Si Daddy, wala na si Daddy, Sheen. He left us," umiiyak niyang sambit habang natulala naman ako na pinoproseso ang mga sinabi niya.
"Saan nagpunta? Teka tatawagan ko." Nanginginig na rin ang boses ko pero walang pamumuo ng luha akong nararamdaman sa mga mata ko.
"N-no... He's dead," humihikbi at nahihirapan niyang sabi. Tila ba nanginig at nanghina ang tuhod ko na dahilan para tuluyan akong bumagsak sa mga tuhod ko.
Umiiling akong sumagot sa kanya kahit alam kong hindi naman niya nakikita. "Is this some kind of a prank for me to go home? Shei, alam mong indi ito ang tamang oras sa pagbibiro—"
"I'm not j-joking."
Napapikit ako nang mariin sa sinagot niya na siyang pumutol sa sinasabi ko. I greeted my teeth because of the excruciating pain that is building inside my chest.
Hindi ko alam kung pinatay niya ang tawag o kusa itong namatay, dahil pagkatapos niyon ay para bang nanghina ang mga kamay kong unti-unting bumaba mula sa tapat ng tainga ko. Nanatili lang akong nakaluhod sa pwestong iyon nang maramdaman ko ang pagbalot ng isang jacket mula sa balikat ko.
May isang pamilyar na bulto ang pumunta sa harapan ko at pinunasan ang mga luha sa mukha ko. Ngayon ko lang nalaman na umiiyak na pala ako. I cry again...
"Shh, just cry," iyon lang ang sinabi niya bago ako niyakap at hinayaang umiyak sa balikat niya. "I wanna go home, Kai," sambit ko at naramdaman ko naman ang pagtango niya mula sa balikat ko habang marahan niyang hinahaplos ang buhok ko.
I know, this decision of mine may not cause me any good. It won't cause any good when it comes to my plans. But right now, I know that from the bottom of my heart, Dad is more important than everything.
Gusto ko na sanang bumyahe nang oras na iyon pero ala-una pa lang nang madaling araw kaya pumayag nalang ako na ipagpaumaga ang pag-alis. Mahihirapan din si Kai na mag-drive at saka malamig din.
Before we finally left the place, I became in silence. My mouth was shut that even I want to scream the pain, my voice doesn't want to come out. Sinusubukan ko ring ngumiti sa tuwing titingin ako sa kaniya para makita niyang ayos lang ako. Medyo nagtataka na rin kasi ako kung bakit hindi niya ako tinatanong kung anong nangyari at kung ayos lang ba ako.
Nakatanaw lang ako sa bintana ng kotse niya, habang nagmamaneho siya nang maramdaman ko ang kamay niyang hinawakan ang akin."Everything will be alright, okay? I'm here, always..."
Sinubukan kong muling ngumiti kahit matamlay iyon bago ibinuka ang bibig ko para magsalita. I tried hard to find my voice and swallow the lump in my throat.
"My father died last night," sambit ko na pinigilan ang panginginig ng boses. Tila naging hudyat na naman iyon para sa pagbabadya ng mga luha ko, na agad ko nang sinubukang pigilan bago pa ito malaglag mula sa mga mata ko.
Biglaan siyang napatapak sa preno, dahilan para muntikan pa akong masubsob kung hindi lang dahil sa seatbelt na nakalingkis sa katawan ko. Surprisingly, I don't have the energy to shout at him to be careful driving.
"Sorry, I didn't know," sambit niya bago tinanggal ang seatbelt sa katawan niya. He hugged me with his warm arms and my heart sank.
Bakit ba pakiramdam ko, mas mahina ako tuwing mas malapit siya sa akin? Ang simpleng pagyakap niya na iyon ay nagsilbing puwing sa mata ko para mapapikit ako at mag-umpisang tumulo ang mga luha ko.
"You don't have to pretend that you're okay."
I stopped myself from shaking my head. Pretending is my game, that's where I'm good at.
"Please remember that we're here, your family and me. There are many people who loves you, we love you, Shei."
Napatitig ako sa kaniya at muling pinigilan ang pag-iling. Siguro nga mahal mo ako, mahal niyo ako. Pero minahal niyo lang ako dahil si Shei ang nakikita niyo. I was never been loved as who I really am, as Sheen.
"I know that you only have a short time with your father but I wish you two had a great time, right?"
How I wish that my answer would be yes. Or I may proudly say yes if he ask me the time before my life changed...a lot. Magkasama nga kami pero pakiramdam ko ang layo pa rin sa akin ng sariling ama ko, pero kahit saglit ko lang naramdaman ang pagiging ama niya, ramdam na ramdam ko iyon. Somehow, at some point, I feel the warmth of a father's love from him.
Nanatili lang akong tahimik na umiiyak muli sa mga balikat niya habang nakikinig sa mga sinasabi niya. Akmang kakalas na sana siya sa pagkakayakap ngunit mas hinigpitan ko pag ang pagyakap para 'di siya makaalis. Wala kasi akong kasiguraduhan na mayayakap ko pa siya ng mahigpit sakaling makarating kami kung saan nakaburol si Daddy. I know that our arrival means a chaos.
Ilang sandali lang ay narating na namin ang sinabing lugar ni Shei. Hindi pa ganoon karami ang tao na natatanaw mula sa labas. Akmang bubuksan na ni Kai ang pinto sa gawi niya nang pigilan ko ang braso niya.
"P-papasok ka sa loob?" tanong ko.
Kinakabahan ako sa pwedeng mangyari. Baka nasa loob si Shei at magkita sila. I'm not ready yet, and I think won't be.
"Of course, I can't let you in alone especially with your state," bakas ang pag-aalalang sambit niya. Matapos iyon ay hindi na niya ako hinintay pang magsalita nang tuluyan na niyang mabuksan ang pinto.
Nag-aalangan pa akong bumaba ng kotse nang pagbuksan niya ako ng pinto. Pero hindi naman ako pwedeng manatili dito kaya lakas loob kong itinapak ang paa ko palabas. Memories with my father rushed in my mind as I finally stepped my foot inside the funeral chapel. Memories that I am now unexpectedly cherishing with my overflowing tears.
***
"Kahit magkaanak pa ulit ako, ikaw pa rin ang prinsesa ko, okay?" Sunod-sunod ang naging pagtango ko habang pinupunasan ang mga luha sa mga mata ko. Patuloy ko pa ring sinusulyapan ang dalawang estrangherong bata at isang babaeng kaedaran ni Daddy na kapapakilala niya sa akin.
***
"Anak, makinig ka sa akin." Iniharap niya ako sa kaniya mula sa pagkakayakap. "Mula ngayon, hindi ka na pwedeng matakot. Hindi ka na pwedeng dumepende sa akin lagi. Yes, I can protect you but I'm not you're superman anymore that will come and save you anytime."
***
Ramdam ko ang pagragasa ng dugo mula sa braso ko na nasugatan ng katana ng kalaban ko. Kaagad lumapit sa akin si Daddy at hinawakan ang magkabilang balikat ko. "Maliit pa yan. Kailangan mong maging malakas. Fight Sheen, you're my daughter. We're not born just to be losers."
He messed my hair before he took a grip on both of my shoulders. Pinihit niya ako paharap sa kalaban, at sa pagkakataong ito, mas kaya ko nang lumaban. His words are my fuel.
***
"When we finally meet your sister, don't you ever think that you won't be my princess anymore. I can have many princesses in my life but you will still be my princess, no matter what."
He pinched my nose as I cringe. I rolled my eyes at him. Why does he even have to be in this drama?
***
My tears flow endlessly as I got a better view on my father's face inside the coffin's glass. Maya maya pa ay nakaramdam ako ng pagyakap sa tabi ko ngunit hindi ko na inalam kung sino iyon. Ang gusto ko lang sa ngayon ay mapagmasdan ang mukha ng ama ko.
I never imagined to be inside this scene!
"I love you, Daddy," I silently whispered in my mind just like what I always do. I have never been vocal of my feelings in front of him, for I know that I would be so embarrassed if I do.
"I'm sorry po kung ngayon ko lang ito nasabi pero mahal na mahal ko po kayo, Dad. Marami man tayong pinag-awayan at 'di pagkakaintindihan pero gusto ko pong malaman niyo na para sa akin, kayo pa rin po ang aking mahal na hari at mananatili akong prinsesa mo. Sorry po kung hindi ako naging mabuting anak at wala ako sa tabi niyo noong mga panahong dapat ay kasama niyo ako. I'm so sorry, Dad..."
"I hope that Dad is now in peace."
Napalingon agad ako sa nagmamay-ari ng boses na iyon na siya ring may yakap sa akin ngayon. A lady with same face with me was weakly smiling at me
"Shei..."