KATATAPOS lang ng drills namin. Kanya-kanya kaming nagbihis ng pamalit dahil basang-basa ng pawis ang shirt na suot namin.
Habang umiinom ng malamig na mineral water na binili ko sa malapit na tindahan, sinuri ko ang itsura ng aking mga ka-miyembro. May iilan ang tulala sa tabi, tahimik sa sulok, naghahabol ng hininga, namumutla, at tagaktak ang pawis dahil sa sobrang pagod. Sa loob ng tatlong oras na walang hinto sa pag-ensayo, nakailang beses kaming nag-proper doings para masigurong handa kami bukas. Nirerepresenta ng grupo namin ang pangalan ng school kaya naman sobrang strikto ni coach sa pag-handle sa amin during training.
Pasimple kong inalam ang oras sa relo ko, saktong alas dyes na pala.
Nang makapag-ayos na sa sarili't nabigyan na ang lahat ng sapat na pahinga. Tinawag kami ni coach para magtipon sa harap niya. Sumunod kami sa utos niya at naghintay sa kanyang sasabihin.
"Today's meeting is about Summer," panimula niya. "Makakasama na lang natin siya hanggang bukas, bilang huling lapag niya as a member of our crew."
Matapos marinig ang kanyang balita, inulan ako ng maraming tanong ng mga kasama ko. Bakit daw ako aalis? Nakakapanghinayang daw kung mawawala ako, and so on. Bawat isa sa kanila ay suot-suot ang kuryusidad sa naging dahilan ng desisyon ko.
Medyo nakaramdam ako ng ilang. Hindi ako sanay sa atensyong natatanggap ko. Hindi ko expect na ganito ang magiging reaksyon nila sa kabila ng malamig na pakikitungo ko sa kanila.
"Guys, calm down. Let's respect her decision," singit ng aming coach para pahupain ang ingay. "Hindi man tayo kasama sa magiging journey niya, suportahan pa rin natin siya as a fellow dancer."
"Thank you, coach," pasalamat ko rito.
"Summer, kung ano man ang aabutin mo ... alam kong makakamit mo iyon. Ang masasabi ko lang, panatilihin mo ang pagiging matatag sa mga pagsubok na maaari mong maranasan sa hinaharap."
Kahit hindi ko maintindihan ang ibig niyang iparating, itatatak ko 'yan sa aking isipan at isasapuso.
"Ayokong i-spoil ka pa. Hindi ako spoiler," biro niya. "And, I do believe you much prefer to figure out everything by your own."
"I am pleased to learn that you knew me well, coach Jon."
He chuckled. "Did it surprise you? Hindi man tumatagal ng halos limang minuto ang pakikipag-usap mo sa akin, kahit papaano naman ay gets ko ang trip mo sa buhay."
Hindi nakatakas sa pandinig ko ang mahihinang hagikhik ng mga nakikinig sa aming usapan. Saang parte ng sinabi niya ang nakakatawa? Tama naman siya. Bukod kina Winter at Molly, never akong kumausap ng mahabaan sa iba. Hindi dahil sa ayaw ko silang kausapin, wala lang talagang pumapasok na topic sa utak ko. I am bad with words. Para sa akin, sapat na ang sumasagot ako sa mga pakay nila tuwing lalapit sila sa akin.
"Dahil ito ang huling praktis na kasama natin siya ... bago tayo magsipag-uwian, saksihan muna natin ang inihandang sayaw ni Summer bilang kanyang pasasalamat at pamamaalam," ani Paps bago niya ako nilingon at tinanguan.
Hinubad ko ang suot kong salamin. Pinahawak ko muna iyon kay Winter pati na rin ang bag ko, saka tinungo ang gitna ng basketball court. Huminga muna ako ng malalim para alisin ang kaba sa dibdib ko. Hindi ko maiwasang ma-conscious sa sarili ko tuwing nasa sa akin ang tutok ng atensyon ng mga manonood. Isa 'yan sa mga dahilan kung bakit wala akong lakas ng loob na sumali sa mga solo dance competition.
Nang tugtugin ni Paps sa speaker ang musikang pinili ko, doon ko sinimulan ang pagtatanghal.
Habang sinasabayan ang bawat ritmo ng musika, ang kabang nararamdaman ko sa kasalukuyan ay isinama ko na lang sa emosyong pinapakita ko. Habang nasa kalagitnaan ng pagsasayaw, inangat ko ang aking tingin. Nagagawa ko silang tingnan ng diretso dahil hindi ko naman nakikita ang kanilang ekspresyon. Nakatulong ang labo ng mga mata ko para hindi na madagdagan pa itong uneasiness ko.
NANG tagumpay na natapos ko ang performance, umalingawngaw sa paligid ang kanilang palakpakan at papuri. Ibinato rin nila malapit sa kinatatayuan ko ang kapares ng kani-kanilang sapatos, as a sign of respect and their compliments on how amazing my choreography was. In return, I bow my head to them to acknowledge their appreciation.
"Ito ang unang beses na makita ka naming nag-solo. To be honest, mas nagdadalawang isip na kami ngayong pakawalan ka pa," komento ni Paps nang makalapit ako sa kanila ni coach.
"EH? Seriously?"
She chuckled. "Just kidding."
"Sige na, pwede nang umuwi ang lahat. Pagdating sa bahay, asikasuhin kaagad ang mga dadalhin bukas. Do not forget your costumes and other important stuff," paalala ni coach. "Siguraduhing sa bahay ang diretso ng uwi ha? Baka kung saan-saan pa dumayo at malalaman ko na lang na nasa inuman na naman kayo. 8 a.m. tayo bukas, walang mali-late!"
"Noted, coach!" sabay-sabay nilang sabi habang ang iba ay pinupulot sa sahig ang kapares ng kanilang sapatos.
"Coach, he's here!" ani ng kung sino.
Sabay-sabay kaming napalingon. Nakita namin si Molly na kumakaway habang naglalakad palapit sa amin. Napansin kong may kasama siyang lalaki, nakasunod sa likuran niya. Hindi ko makita ng malinaw ang itsura nito pero kahit papaano nasuri ko ang kabuuan niya. Suot ang itim na sumbrero, puting plain shirt na pinatungan ng denim jacket with hoodie, black ripped jeans, and white rubber shoes.
"Oh, Bryant! Naparito ka?" said coach Jon.
Bryant? That Bryant Lawson na pinsan ni Molly? Base sa reaksyon ni coach, mukhang close silang dalawa.
"Kanina pa ho siya dumating, nakatambay lang doon sa kabilang bench. Ewan ko ba ba't hindi pa lumapit. Kailangan pang sinusundo," biro ni Molly.
Hindi ko na napakinggan ang sumunod sa kanilang usapan dahil nakatutok ang atensyon ko sa lalaking tumapat sa harap ko. Kulang na lang ay lumikha siya ng butas sa aking mukha kung makatitig. Hindi siya natitinag kahit nakikipaglaban din ako ng titigan sa kanya. Ano'ng problema niya? Does he have a thing or two with me?