ช่วงเช้าโรฮานพาพลอยฝนมาที่บ้านของเธอเพื่อจัดแจงเตรียมของใช้ต่างๆของพรฟ้าและตะวันฉายให้เสร็จก่อนที่เธอจะไปที่คลินิก
"เรียบร้อยแล้วใช่หรือเปล่า"
โรฮานเห็นหญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วจึงเอ่ยถามถึงความเรียบร้อย
"ค่ะ..นี่ของพี่ฟ้าส่วนพวกนี้ก็ของตะวันและก็นั่นของฉัน"
พลอยฝนชี้ไปที่กระเป๋าใบใหญ่ที่กองๆรวมกันอยู่ให้โรฮานได้รู้ว่าของใครเป็นของใครเวลาที่กลับมาขนไปที่บ้านนั้นจะได้บอกพี่สาวเธอถูก
"อืม.."
ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินหันหลังออกจากบ้านไป
"...."
พลอยฝนรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตาโรฮานเท่าไรเพราะเขาดูเย็นชาจนไม่น่าเป็นมิตรเอาเสียเลย
โรฮานใช้เวลาไม่นานนักก็มาส่งพลอยฝนที่หน้าคลินิกก่อนที่หญิงสาวจะเปิดประตูออกไปจากรถ
"เดี๋ยว"
"คะ?"
"หวังว่าจะไม่มีใครรู้"
เขาก็ต้องรั้งเธอเอาไว้ก่อนเพื่อย้ำว่าเรื่องที่เธอเจอจะต้องเป็นความลับ
"ฉันเข้าใจดีค่ะ"
พลอยฝนพยักหน้าเบาๆและรีบออกจากรถไปก่อนที่จะมีคนมาเห็นว่าเธอมากับใครเพราะขี้เกียจหาข้ออ้างตอบคำถาม
หลังจากที่โรฮานกลับไปเก็บของที่บ้านของพรฟ้ามาหมดแล้วเขาก็กลับมาจัดแจงเก็บทุกอย่างเรียบร้อยจึงเข้าไปบอกกับพรฟ้าว่าของพวกเธอนั้นเขาจัดการให้เรียบร้อย
"ของพวกคุณผมเก็บเอาไว้ในห้องเรียบร้อยแล้วครับ...ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติมก็บอกพวกผมได้"
"ค่ะ...ลูกสาวฉันอยู่ไหนคะ"
พรฟ้าไม่เห็นได้ยินเสียงตะวันฉายตั้งแต่ช่วงเช้าไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนจึงถามหากับโรฮานเพราะจะว่าลูกเธอไปโรงเรียนก็ไม่น่าใช่เพราะวันนี้วันเสาร์
"มัคซิมป้อนข้าวอยู่ครับ"
"ป้อนข้าว..นี่พวกคุณเลี้ยงเด็กเป็นด้ววยหรอคะ"
พรฟ้าถึงกับมีสีหน้าแปลกใจกับคำที่โรฮานบอกเพราะไม่คิดว่าคนอย่างพวกเขาจะดูแลเด็กเล็กเป็น
"ก็พอทำได้ครับ...แล้วเอ่อ..สามีคุณอยู่ที่ไหน"
โรฮานพยักหน้าเล็กน้อยไม่รู้ว่าคนอย่างพวกเขาเลี้ยงเด็กเป็นแล้วหญิงสาวจะดูแปลกใจขนาดนี้
ทั้งยังเอ่ยถามเรื่องพ่อของตะวันฉายเพราะหากเขารู้ว่าลูกเมียไม่อยู่ที่บ้านคงตามหาให้ควั่ก
"..เราอยู่กันแค่นี้ค่ะ"
พรฟ้าเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยคำพูดออกมาพร้อมสีหน้าเจื่อนเล็กน้อยหสังว่าเธอพูดแค่นี้คนตรงหน้าคงจะเข้าใจภาษาไทยได้ดี
"เข้าใจแล้วครับ...ผมขอโทษที่ต้องทำให้ทุกคนกลัวแต่ที่ต้องบังคับพวกคุณแบบนี้ก็เพราะความปลอดภัยของคุณฟาทิท"
โรฮานเข้าใจดีในคำที่พรฟ้าบอกเขาจึงไม่ถามอะไรต่อและเอ่ยขอโทษกับเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมาที่ทำให้พวกเธอต้องวุ่นวายและตกใจกลัว
"ฉันจะพยายามเข้าใจนะคะ"
พรฟ้าคิดไม่ถึงเหมือนกันว่าคนเมื่อคืนที่เอาปืนขู่เธอให้ทำตามทุกอย่างจะมาขอโทษเธอน้ำเสียงอ่อนในตอนนี้แต่ถึงเวลานี้แล้วเธอจะไม่เข้าใจเขาคงไม่ได้เพราะยังไงเธอก็ต้องอยู่ที่นี่จนกว่าฟาทิทจะหายดีอยู่ดี
ทางด้านหนูน้อยตะวันฉายเมื่อตื่นมาไม่เห็นใครก็มีงอแงบ้างแต่เมื่อเห็นแม่เมื่อช่วงเช้าจึงสงบลงได้แถมหนูน้อยยังดูรู้งานเมื่อมัคซิมบอกว่าคนเป็นแม่นั้นกำลังรักษาคนที่เจ็บอยู่หนูน้อยก็ไม่คิดจะไปกวนและยอมอยู่กับมัคซิมโดยดี
คราแรกก็ดูกลัวๆเพราะไม่คุ้นแต่พอได้ทานของอร่อยที่มัคซิมให้หนูน้อยก็สนิทสนมกับคุณลุงคนใหม่ของเธอไปโดยปริยาย
"คุณลุงกินค่ะ"
ตะวันฉายยื่นโดนัทชิ้นโตให้กับมัคซิมขณะนั่งเล่นอยู่ที่สวนหย่อมหน้าบ้าน
"ไม่หรอกลุงไม่หิว"
มัคซิมเอ็นดูเด็กหญิงไม่น้อยเพราะเธอทำให้เขามีชีวิตชีวาเป็นพิเศษถึงว่าเขาชอบได้ยินคนชอบพูดว่าบ้านไหนมีเด็กๆบ้านนั้นจะไม่เหงา
"ตะวันป้อนค่ะ"
เด็กหญิงยังคงไม่ละความพยายมเธอยื่นมือป้อมขึ้นสูงจนมัคซิมต้องย่อตัวลงมาทานขนมที่เจ้าตัวกลมยื่นให้
"ขอบคุณครับ"
พรฟ้าที่ยืนดูพฤติกรรมของลูกเธอและมัคซิมอยู่ไม่ห่างเธอเห็นลูกเธออารมณ์ดีเข้ากับคนที่นี่ได้เธอก็โล่งใจเพราะรู้ดีว่าเธอคงต้องอยู่ที่นี่อีกหลายวัน
10.00 น.
"คุณจะตัวร้อนตลอดเวลาแบบนี้ไม่ได้นะคะ"
พรฟ้าเช็ดตัวให้ฟาทิทตั้งแต่ช่วงสายเพราะไข้ของชายหนุ่มไม่ค่อยจะยอมลดเสียที
"ฉันก็พึ่งจะเห็นผู้ชายที่ขนตางอนแบบนี้เป็นครั้งแรกนี่แหละ" หมอสาวจ้องมองใบหน้าอันหล่อเหลาของคนที่นอนหลับตาพริ้มจุดที่ดึงดูดสายตาเธอที่สุดเห็นจะเป็นขนตาของเขาที่เป็นแพงอนยาวจนเธอไม่อยากจะคิดเลยว่าหากเขาลืมตาขึ้นมาแล้วจะดูหวานขนาดไหน
ฟึ่บบบ
"หืม..คุณฟื้นแล้วหรอคะ"
พรฟ้าจำต้องชะงักเมื่อกำลังหันหลังจะลุกออกจากเตียงไปเมื่อจู่ๆเธอก็ถูกรั้งเอาไว้โดยมือของคนที่นอนอยู่
"คุณเป็นใคร?"
เสียงแหบพร่าถามขณะที่ดวงตากลมโตจะค่อยๆลืมขึ้น